Een ander beekje

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Door de bossen rond het kamp meandert een klein, helder beekje. Het is ongeveer 2 meter breed en 50 cm diep. Het water is dus in de zomer meestal niet erg koud. Dit beekje loopt het meer in, dus het water is zo doorzichtig als glas. Je kunt er kleine, regenboogkleurige vissen in zien zwemmen en ook iets grotere oranje vissen met een sluierstaart. Eromheen groeien kleurrijke bloemen waarvan de kelk wegvliegt als je ze aanraakt. Na 5 minuten groeit er een nieuwe kelk en kan je het gewoon opnieuw doen. De magie heeft hier dus erg mooie veranderingen teweeggebracht.

Theodore genoot van de lichaamswarmte van Galileo, maar die gevoelens lagen diep verscholen onder het medelijden dat hij voelde. 'Het komt allemaal weer goed, iedereen gaat een keer, maar het gaat om de gelukkige momenten tussendoor, niet om het afscheid.' zei hij zacht, hij geloofde niet echt in zijn eigen woorden, maar alles om zijn vrienden te helpen.

Galileo his now tear-stained face in the crook of Theodore's neck and let himself cry. This was the first time in years that he let himself cry in front of others, the first time since his brothers funeral. De slangen deden een ietwat falende poging om hem te knufflen.

Theodore wist echt niet hoe hij hier mee om moest gaan, maar hij wist wel dat hij een vriend als Galileo niet kon laten vallen. 'Huil maar... Dat heeft iedereen een keer nodig.' fluisterde hij en hij drukte Galileo stevig tegen zich aan.

Galileo verborg zijn betraande gezichtin theos schouder. "H- h-het is zo oneerlijk, i-ik m-mis ze zo." Zei hij huilend en met zijn gehate stotter. Maar het kon hem niet schelen. Niets kon hem nu nog echt schelen.

Theodore wist echt niet wat hij moest doen, dus maakte hij alleen maar wat sussende geluiden, hopend dat het een beetje zou helpen. 'Ik ben er nu, toch? Lang niet zo goed als je eigen familie, maar het is een begin...' zei hij op een toon die hij al jaren niet meer gebruikt had.

Na een paar minuten kalmeerde Galileo weer een beetje. Hij veegde de tranen uit zijn ogen en glimlachtte vaag naar Theo. "Dankje dat je me niet liet stikken, net." zei hij een tikje ongemakkelijk. Hij hield er neit van om wat van zijn persoonlijke zaken met een ander te delen, en di was nogal persoonlijk, zijn huilen dan.

Theodore haalde lief glimlachend zijn schouders op, 'Daar heb je vrienden voor.' zei hij met een knikje. Op de een of andere manier had hij zin om Galileo te kussen, dat deden mensen toch altijd in films als ze mensen wilden troosten? Of was dat raar voor vrienden... Wat dat betreft had hij echt een gat in zijn opvoeding.
-
Wat zeg je dr van, kus poging?

Van mijn mag je, alleen galileo gat op opt laatste moment uitwijken

Galileo glimlachte"Ik heb weinig ervaring met vriendschap dus in mijn ogen is het bijzonder als ik een keer iemand heb om mijn te huilen." Hij glimlachte lief.

I got that one c:
-
Theodore knikte en beet zacht op zijn lip, zijn tanden waren scherper dan gemiddeld dus hier moest hij mee uitkijken. Zijn ogen gingen steeds van Gwlileo's ogen, naar diens lippen en weer terug. Moest hij het doen? Zijn instinct zei dat het moest en dat was was alles waar Theodore ooit echt naar geluisterd had. Dus hij Leunde wat naar voren, sloot zijn ogen halverwegen en hij bewoog tot heel dicht aan Galileo's lippen, nog even twijfelend of hij dit wel moest doen.

Galileo ontweek Theo automatisch na vele jaren van pestkoppen die zijn persoonlijke ruimte indrongen. Hij dacht er niet eens bij na, en door zijn zeer negatieve zelbeeld kwam het niet wens in hem op dat Theo hem had geprobeerd te kussen.hij ging gewon verder met leven in zijn happy bubbel. "Weetje je zou me vanavond anders en met kunnen komen opzoeken in mijn hut, dan kan ik je die foto laten zien."

Geschokt dat Galileo hem gewoon genegeerd had leunde weer naar achteren, een zekere onzekerheid in zijn ogen die al lang niet meer te zien was geweest. 'Uhh.. J-ja... L-lijkt me een g-g-goed idee...' zei hij stamelend en hij stond op, verbaasd dat hij nog uitgenodigd werd door Galileo naar zijn wel erg faalende troostpoging 'tot v-va-vanavond dan.' zei hij met een raar glimlachje en hij liep halfstruikelend weg, ook dat nog.

Galileo kerk hem vervreemd na.wat was er nou weer met hem an de hand?