Een kleine inham.

Zoek je rust en stilte? Dan zit je hier goed. Het meer heeft een kleine inham waar het water niet dieper dan twee meter is, maar pas op! Aan de zijkanten liggen allemaal rotsen waar je eerst overheen moet klimmen om via het land naar de inham te komen, via het meer zelf is het een stuk makelijker. In de inham zelf liggen geen stenen dus daar is het veilig.

Xena had geen idee waarom ze hier gekomen was. Het water maakte haar verdrietig. Ze stond boven op een grote rots naar het water te kijken. Xena was niet van plan geweest om ooit nog eens zo dicht bij een hoop water te komen maar het uitzicht was betoverend. Het water glinsterde door de zon en er was geen wolkje aan de hemel. Xena zuchten en besloot om toch nog maar iets dichterbij te komen. Dit was niks voor haar maar ze had het gevoel dat ze geen keuze had. Als ze ooit over haar angst heen wou komen moest ze ooit dichterbij komen. De laatste rots was lang en stak een stukje uit boven het water, voorzichtig liet ze zich er op zakken, niet te dicht bij het water maar ook niet zo verweg als gewoonlijk.

Eric zwom rustig door het meer. Onder water zigzagde hij tussen uitstekende rotspunten en dramatisch gezonken kano's door. Toen hij merkte dat het water steeds ondieper werd, besloot hij boven water maar eens een kijkje te gaan nemen. Het meer was groot, en hij had nog steeds niet de hele kust ervan verkend. Onder water kende hij nou al wel aardig de weg, maar hij had besloten dat hij, nu hij toch een meerman was, maar beter de weg in en om het meer heen moest weten. Hij zwom omhoog en kwam met veel spetters boven het water uit. Hij zat nog tot ongeveer zijn schouders in het water toen hij zijn haren uitschudde en een regen van waterdruppels veroorzaakte.

Nadenkend over het verleden kraste ze haar naam in de rots. Xena vroeg zich af of als haar ouders nog zouden leven ze haar naar dit kamp hadden laten gaan. Niet dat het uitmaakte wat uitmaakte, ze had zelf vast wel een manier gevonden om er heen te mogen. Zuchtend sprak ze het zichzelf af dat ze deze mooie dag niet zou verpeste door gedachtes uit het verleden. Voorzichtig keek ze over de rand van de rots naar het water en deinsde er gelijk voor terug, nee dat was te veel van het goede. Ze zat er nu al veel dichterbij dan ze in jaren gedaan had maar ze moest het niet overdrijven.

Eric keek om zich heen en zag een meisje terugdeinzen van de rand van het meer. 'Sorry!' Riep hij hard, 'Ik wilde je niet laten schrikken!' Hij zwom naar de rand van de inham en trok zich uit het water. Na een paar seconden veranderde zijn denimblauwe vissenstaart in een paar in een versleten jeans gestoken benen. Hij klom omhoog over de rotsen en stak zijn hoofd boven de rots waar Xena op stond uit. 'Ik ben niets om bang voor te zijn hoor.' Zei hij met een scheve grijns.

Angstig keek Xena toe hoe de jongen met de vissenstaart voor haar ogen veranderen in een jongen zonder vissenstaart. Toen hij nog wat dichterbij kwam deinsde Xena zo ver mogelijk achteruit met haar rug tegen de rots achter haar aan, hij kon dan wel zeggen dat zij niet bang voor hem hoefde te zijn, ze was het toch. Ze probeerde wat ze zeggen maar er kwam geen geluid uit haar keel. Angstig keek ontweek ze zijn blik, hij leek zich zo veilig te voelen in de buurt van het water en dat maakte haar bang.

Eric schrok van de reactie van het meisje. Hij was een erg rustige jongen, dus er was nooit iemand ooit bang voor hem geweest. Dit meisje was de eerste. Hij trok zich op en ging nu bovenop de rots staan, zo ver mogelijk bij het meisje vandaan. Hij bedacht niet dat zijn 2 meter lange gestalte haar misschien nog banger zou maken. 'Echt niet, ik doe niets.' Zei hij, met zijn handen half omhoog, naast zijn oren, als een teken van milde overgave.

Xena ontspande zich ietsjes nu hij niet zo dichtbij zat maar de angst verdween niet uit haar ogen. Ze concentreerde zich op haar hartslag die door de schrik wel erg snel klopte. Langzaam maar zeker ging haar hardslag weer normaal maar ze kon nog steeds niks zegen. Xena schraapte haar keel ‘He-‘ Xena onderbrak zichzelf met een ruk draaide ze haar hoofd naar het bos. Ze wist weker dat ze iets had horen grommen.. ‘Hoorde je dat?’ haar angst voor de jongen vergeten keek ze hem aan. Het zou toch niet…. Die ochtend had ze een menigs verscheel met een hele grote hond en die gromde precies hetzelfde maar hij kon het niet zijn of wel?

Snake lag in het water, haar ogen waren gesloten en er ontsnapte een zachte zucht uit haar mond. Ze voelde zich helemaal goed, alles was haar vanmorgen even te veel geworden en ze was tegen iemand uitgevallen. Hem gebeten, haar gif had ervoor gezorgd dat hij bijna dood was. Gelukkig waren de dokters erbij en die hadden onmiddelijk aan haar beveeld het gif eruit te zuigen. Hoe verschrikkelijk koppig ze ook was die mensen waren tien keer koppiger dus had ze het gif eruit gezogen. Hij lag nu in de ziekenzaal maar zij leek het zwaarder te hebben dan hij. Ze wilde niet zwak lijken dus was ze weggegaan, een plaats alleen opgezocht zodat ze kon inzinken. Zodat ze zichzelf even mocht bevrijden van dat eeuwige gemene.

Mitchel stond al twee dagen in trance volledig verweven met een boom langs het meer. Hij had één been in het water gestoken om te kunnen drinken en zijn eten haalde hij uit de grond. Verder merkte hij niks van zijn omgeving, en hij was ook niet te herkennen, alleen het gemompel van de bomen drong tot hem door. Tot hij zich bewust werd van een storing in de omgeving. Er was een boom gevallen en met zijn laatste woorden op de grond gevallen. De eerste keren had hij bijna staan huilen toen hij het merkte, maar bomen zagen er soms naar uit. Dan maakten ze de Cirkel weer mee rond, waarmee ze waarschijnlijk de cirkel van het leven bedoelden. Mitchel werd er wel nog wakker van. Hij open zijn ogen en verder veranderde hij niet. Hij keek naar het meer en zag daar Snake liggen in het water. Nee toch, dacht hij. Hij wilde hier weg, maar dan zou ze hem opmerken. Toch veranderde hij langzaam terug in zichzelf, al was hij dat al de hele tijd, en hij probeerde voorzichtig het bos in te sluipen.

Snake voelde dat er iets gebeurde en gelijk deed één oog open. Toen ze Mitchel zag begon er een grote grijns op haar gezicht door te breken en even was ze de toestand vergeten van wat er vanmorgen was gebeurd.' Loop nou niet weg, dat is nergens voor nodig. Kom erbij zitten.' De eerste zin klonk nog vriendelijk maar de tweede was duidelijk dwingend en dulde geen tegenspraak. Ze ging wat meer overeind zitten. Haar zwarte bikini zorgde ervoor dat haar huid haast wit leek en haar blonde haren leken nu bruin en hingen als natte slieten zeewier langs haar gezicht. Toch zorgde het ervoor dat haar gezicht een mooie vorm kreeg. Haar ogen trokken opeens alle aandacht en ze leken je te doorboren. Alsof ze naar je ziel keek.

Met tegenzin liep Mitchel naar Snake en ging zitten. Hij zei niks, keek niet naar haar en vermeed verder al haar contact. De zon weerspiegelde helder op het water en Mitchel werd opslag groen. Het was al erg genoeg dat Snake hem een keertje als plant had gezien, nu zag ze hem groen zijn. Het was vreselijk, maar dat gevoel werd weggeduwd door de energie die naar binnen stroomde door de zon van twee kanten. Hij keek naar zijn spiegelbeeld in het water en zag dat zijn haar vandaag perfect rood was. Eigenlijk een best mooie kleur, vond hij, maar het stond hem niet. Hij kreeg het benauwde gevoel dat hij nog bruin zou worden en dan 's Winters kaal zou zijn.

Snake ging naast hem zitten en keek van de zijkant naar hem. Ze zat in kleermakerszit en had haar hele lichaam naar hem toe gedraaid.' Hmm ik martel je door niet eens iets te doen dan te dreigen. Ik vind het toch aardig knap van mezelf. Ik denk dat ik mijn kracht op jou ga uitoefenen omdat er voor de rest geen vrijwilligers zijn. Nou wees maar niet bang dat ik je pijn ga doen want mijn kracht is alleen maar hypnose. Natuurlijk kan ik je laten denken dat ik je pijn doe. Maar daar moet ik nog wel even op oefenen.' Ze grijnsde breed en haar vingers gleden over zijn schouder langs zijn nek en streelde daarna zachtjes zijn wang. Langzaam boog ze zich wat voorover, gaf hem een kus op zijn wang en fluisterde daarna in zijn oor,' Of wil je dat ik mensen vertel over jouw geheimpje?'

"Je gaat je gang maar," zei Mitchel neutraal. Hij liet niets merken, maar van binnen huiverde hij van de kus. Hij begon die Snake steeds meer te haten. Zo vatte hij het idee op haar maar niet te vertellen dat hij zichzelf altijd weer kon helen, na wat ze hem aan zou doen. En natuurlijk ook niet dat hij eigenlijk op jongens viel. Gelukkig kon ze dat niet voor mekaar krijgen met hypnose. Waren bomen daar eigenlijk tegen beschermd? vroeg hij zich af. Hij was nu toch ook zelf een boom en hij had van bomen nooit iets gehoord over hallucinaties.

Snake vond het jammer dat ze geen angst of woede uit hem wist te krijgen. Ze vond het altijd zeer amusant wanneer mensen boos of bang van haar waren. Het fascineerde haar. Maar goed neutraal daar kon ze ook mee leven. Meestal betekende dat, dat ze bang voor haar waren maar niet wilde laten zien.' Je bent eigelijk best leuk als je niet in een boom bent veranderd maar ik denk dat dat niet iets is wat je van mij wilt horen.' Zachtjes streelde haar vingers achter in zijn nek en geleidelijk aan langs zijn ruggengraat. Ze had haar kin op zijn schouder gelegd en keek hem nog steeds aan.' Je zal wel honderden meiden achter je aan hebben lopen.'

"Daar let ik nooit zo op," zei Mitchel als antwoord op de beide opmerkingen. Hij was op zich wel bezig met uiterlijk, maar dat hoefde Snake niet te weten. Hij keek nog een keer naar zijn spiegelbeeld en zag dat zijn ogen nu volledig bruin waren, met hier en daar een een blauw spikkeltje. Het kon niet anders dan dat de kleuren wisselden met de seizoenen. Maar ze vond hem dus best wel leuk als hij niet in een boom veranderde. Op slag werd hij groen en her en der schoten takken uit zijn lichaam.

Snake keek boos naar Mitchel.' Dat doe je expres!' Snauwde ze naar hem en ze stond op. Haar blik was nog steeds op hem gericht en ze had de neiging in zijn gezicht te gaan spugen. Gelukkig voor Mitchel hield ze zich in maar keek wel minachtend op hem neer.' Waarom let je er niet op schat? Heb je al een vriendin of val je gewoon niet op meiden.' Ze aaide door zijn haren en trok hem toen ruw aan zijn haren naar achtere met zijn hoofd zodat ze hem aan kon kijken terwijl ze op antwoord wachtte. Ogen konden niet liegen, of haast niet. Ze wilde zien in de ogen van Mitchel als hij loog.

"Dat doe ik niet expres," zei Mitchel. Daarna antwoordde hij niet meer. Snake verdiende gewoon geen antwoord, moest ze zich eerst maar gaan gedragen. Hij schoot wortel en zocht snel contact met de andere bomen. Hij vroeg om hulp, maar de bosrand was te ver weg om iets te doen. Hij had ook niet verwacht dat zijn enten zouden komen, maar na een tijdje stonden zij onzichtbaar aan de bosrand toe te kijken.

Snake ging weer naast hem zitten en keek hem met vernauwde ogen aan.' Oké je doet het niet expres, maar je hebt geen antwoord gegeven op mijn vraag. En ik verwacht een antwoord, SNEL!' Snauwde ze in zijn gezicht. Van haar gezicht straalde de kilheid uit. Het boeide haar niet dat ze hem pijn kon doen met haar greep. Het liefst wilde ze zelfs hem in zijn nek bijten en zorgen dat haar gif goed door zijn bloed ging stromen zodat hij een pijnlijke en langzame dood zou krijgen. Maar dan had ze haar speeltje niet meer en dat was dus de enige rede waarom ze zich inhield.

"Ik let er gewoon niet op, oké," zei Mitchel hard. "Ik let alleen op wat er om mij heen loopt, niet wat erachter aanslentert." Hij keek even naar Snake en veranderde toen zijn haar in een doornenbos. Dat had ze even nodig, moest ze maar van zijn nu vuurrode haar afblijven. dat was van hem. Hij zuchtte en ging weer rechtop zitten. het deed flink pijn. Het liefst zou hij het nu helen, maar hij moest niet meer aan Snake laten zien.

Snake trok haar hand weg en haar gezicht vertrok. Er droop bloed van haar vingers en ze begon moeite te krijgen zich te bedwingen.' Dat had je niet moeten doen.' Gromde ze zowat. Zordra ze bloed zag en gescheurd vlees werd zij een beetje wild. Dan wilde ze haar tanden erin zetten. Snel likte ze het bloed ervanaf maar het gevoel bleef nog steeds. Ze begon hard te sissen en boog zich naar Mitchel toe. Zachtjes fluisterde ze in zijn oor,' Nu moet ik je wel bijten en een stuk van je vlees eraf rukken.'

"Geweldig," zei Mitchel. "Misschien overleef ik het dan wel niet, is beter dan dit." Hij zuchtte en keek haar kil aan, waarna hij zijn haar weer normaal liet zijn. Het mooie aan de herfst was dat het niet als kool groeide. Dat had het afgelopen zomer gedaan en hij verwachtte dat het in de lente nog erger zou zijn. Hij keek naar het water en zuchtte nogmaals. Wat had hij een vervelend leven op dit moment.

Snake duwde hem weg en liep woedend weg. Ze wilde haar speeltje niet bijten want dan kon ze hem niet meer treiteren.' Ik zie je vast nog wel lieverd.' Zei ze met een honing zoete stem maar rende daarna wel snel weg omdat ze een klein hertje zag en ze meost haar tanden in vlees zetten. Toen ze bij het hertje was beet ze hem in twee en één deel ging gelijk door haar keel heen. Het zag er eng uit maar goed Snake was eng.