Het vissersstrandje

Officieel is dit niet een vissersstrandje maar meer het strandje waar iedereen gaat zwemmen. Het is niet beschut en ligt aan de kant van het kamp. Er is een kleine stijger waar een bootje aan ligt, hier kun je mee vissen. Op het strand liggen vaak mensen te zonnen en in het water zijn vaak mensen aan het zwemmen. Het is hier eigenlijk nooit koud, en vooral het water heeft altijd een aangename temperatuur, dit komt waarschijnlijk door de magie.

Aantal personen; Iedereen mag hier komen, maar je moet wel toestemming hebben. 'S nachts mag je hier natuurlijk niet komen, maar er komen hier vaak stelletjes voor een nachtelijke zwembeurt.
Regels; geen.

Shane liep op blote voeten over het strand. Het zand wat tussen zijn tenen zat kietelde. Zijn lijf was ook ontblood en onder zijn zwarte stoere zwembroek kwam het randje van zijn calvin klein onderbroek uit. Zijn tattoeages waren te zien, de ene in zijn nek en de ene op zijn borstbladen. Het begon te schemeren, eigenlijk mocht hij er nu niet meer komen maar het was fijn om hier in het donker te zijn.

Isa zat op de stijger, met haar voeten in het water te trappelen. Door de magie was het aangenaam warm, en was het niet te merken dat het al bijna nacht was. Vandaar ook, dat ze in alleen een bikini aan had, en een wijd t-shirt met een laag uitgesneden hals. Ze staarde met haar felle roden ogen naar de horizon, tot ze opeens een geluid achter zich hoorde. Ze keek over haar schouder en zag dat het een -wow, knappe- jongen was. Voorzichtig glimlachte ze naar hem, benieuwd of hij haar ook gezien had.

Shane keek rond, tot hij het meisje zag. Normaal gesproken waren er nu geen mensen meer, ze waren bang voor het donker. Hij glimlachtte terug, gewoon uit pure beleefdheid. Hij zag natuurlijk ook dat ze niet lelijk was maar er echt iets mee doen of gaan flirten deed hij niet. Dat zat gewoon niet in zijn aard. Toch liep hij naar haar toe, het was leuk om mensen te leren kennen. 'Hee.' zei hij met een relaxte stem.

Isa keek hem lachend aan, 'Hoi' zei ze wat harder en ze klopte op de houten planken naast haar, als teken dat hij mocht gaan zitten. Ze kon zijn gezicht niet heel goed zien, de zon ging al bijna onder en was nu alleen nog maar een rozige streep die net boven de bomen van het grote bos uitkwam. 'Hoe is 't?' vroeg ze hem, alsof ze hem als oude vriend begroette.

Hij ging naast haar zitten en liet zijn voeten in het water glijden. Nu hij haar gezicht kon zien merkte hij de rode ogen op. In de avond had hij nogsteeds goed zicht, waarom wist hij niet aangezien schorpioenen volgens hem geen beter zicht hadden als de mens. Maar bij hem leek alles verbeterd te zijn, gelukkig. 'Goed hoor, en met jou?'

Isa keek hem aan. 'Mooizo' zei ze zachtjes. 'Met mij ook wel..' zei ze, en ze zuchtte gelukzalig. De laatste tijd dacht ze veel aan Griffin, hoe hij er voor haar geweest was, en niet geprobeerd had haar te vermoorden, toen zij dat wel bij hem van plan was geweest.

New.
-------

Griffin zat in kleermakerszit op het fijne zand. Zijn schoenen en sokken had hij eerder al uitgetrokken. Met een dromerige blik staarde hij naar de horizon terwijl zijn lippen woorden vormen. Zacht en beheerst, zodat anderen het niet per se hoefde te horen, zong Griffin een eeuwenoud lied in de Keltische taal en daarbij de Engelse vertaling.
“So save your soul, oh save your soul. Before you're too far gone, before nothing can be done. Before, before you learn to love me...” dichtte hij met warme stem. “Your voice like the morningsun, keeps me away from the dark, your eyes, they glitter like a heaven's spark..”
Zijn rechterhand lag op het gouden amulet onder zijn shirt. “Don't, please just don't.. learn to love me.”
In de verte zweefde een adelaar op de kracht van de wind. Griff volgde het diertje aandachtig en slaakte tussen de woorden door een vredige zucht. Hij voelde hoe zijn greep rond het sieraad iets verslapte. Een schok ging direct door hem heen. Snel pakte hij het amulet weer stevig vast. Nee, hij mocht niet loslaten! Niet loslaten, hoe dan ook..
Naast de glans die de zon in zijn donkere ogen bracht, verscheen er iets nieuws..iets treurigs en doordrenkt van pijn. Niet loslaten, ging het door hem heen.

Voorzichtig liep Shav over het strandje, ze moest uitkijken omdat ze op blote voeten liep en hier nogal eens wat vishaken achterbleven. Toen ze het water wat dichter naderde zag ze een gestalte zitten, zo te zien een mannelijke gestalte. Ze hoorde iets en spitste haar oren terwijl ze stil bleef staan. Een warme, zachte en rustige stem voer over de wind haar kant op. Ze zou het niet toegeven maar het klonk prachtig, ze glimlachte licht inzichzelf waarna ze verder liep. Ze liet haar handdoek en tas een eindverderop op het zand ploffen en keek niewsgierig naar de jongen.

Plotseling klonk er een gedempt geluid achter hem. Sinds de mutaties had Griffin een veel scherper gehoor en had hij daardoor zelfs de zachte voetstappen kunnen opmerken. Gelijk hield Griff zijn mond en draaide zijn hoofd in de richting waar hij nog meer geluiden had gehoord. Zo spotte hij een meisje met prachtig zwart haar. Hij keek met een vlaag van nieuwsgierigheid naar haar zonder iets te zeggen.

Ze zag de jongen kijken, koud, zonder gevoel keek ze terug, gunde de jongen wel een klein verwrongen glimlachje. Op de plek waar ze stond liet ze zichzelf langzaam en sierlijk op de grond zakken, haar ogen gericht op de jongen voor haar. Liet het zwemmen maar even varen, dat deed ze liever niet als er een 'toeschouwer' was. Het was iets wat van haar was, wat ze graag deed als ze alleen was, zodat ze niets hoefde te verbergen en zich gewoon gelukkig en vrij kon voelen, zover dat kon hier in het kamp. "Hoi.." mompelde ze een fluisterzachte begroeting, niet wetend of hij het zou kunnen horen, maar omdat hij haar ook hoorde aankomen, ondanks dat ze zo zacht was geweest gokte ze er maar op dat de jongen een scherper gehoor gekregen had door de mutaties.

Griffin kreeg een rustige glimlach op zijn gezicht toen het meisje hem begroette. Hij realiseerde zich dat hij haar nogal bot had aangekeken, iets wat normaal gesproken niet echt bij hem paste, maar ook hij had zo zijn buien.
"Hé." groette hij terug en knikte vriendelijk naar haar. Zijn houding werd gelijk een stuk ontspannender en open.
De jongeman draaide zich om in het zand zodat hij het meisje recht aan kon kijken. "Volgens mij kennen wij elkaar nog niet? Ik ben Griffin." zijn stem klonk uitnodigend en warm. Zijn vingers speelden met een kiezel die, zo bleek het, eigenlijk een klein krabbetje was. Griffin keek er voor een moment nieuwsgierig naar, maar richtte zijn blik toen weer op het meisje. Zijn uitdrukking verraadde dat hij zich probeerde te herinneren of ze elkaar al eens eerder hadden gezien, of ze hem bekend voorkwam of niet. Er verscheen geen teken van herkenning, maar wel een bepaalde interesse. Griffin vond het altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en daarbij ook meer over de mutaties en situaties in en rond het kamp te weten te komen. Voorzichtig krulden zijn mondhoeken iets verder omhoog.

De lach van de jongen was aantstekelijk, de begroeting uitnodigend en warm, precies wat ze liever niet had. Met moeite hield ze haar gezicht in de plooi en bekeek de jongen alleen maar nieuwschierig, zo op het eerste gezicht was er niets bijzonders aan de jongen te zien, je zou niet zeggen dat hij niet een gewone normale tiener was. Maar dat was bedrog, net als bij haar wees niets erop dat ze gemuteerd was, tot ze haar vleugels zagen, en deze jongen had waarschijnlijk ook iets, iets wat je nog makkelijker kon verbergen zo te zien. Ze herrinerde de vraag van de jongen, "Shavita.." mompelde ze met een donkere maar nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze zag aan het gezicht van de jongen dat hij haar niet herrinnerde, dat hij haar nog nooit gezien had, daar had je het weer.. Ze viel niet op, was totaal onzichtbaar, des te beter, zo kon ze zonder moeite gemeen zijn zonder dat iemand zou weten dat zij het was...