De vuurplaats

"hmm" luce' ogen twinkelden ondeugend. "denk jij wat ik denk" regels overtreden, iets wat Luce graag deed. Alleen werd het niet van haar verwacht waardoor ze er nooit problemen mee kreeg. Ze wilde eens proberen hoe moeilijk het zou zijn een uitstapje te maken naar de gewone wereld. Zij zelf kon haar vleugels terugdwingen, haar schouderbladen in. Ze waren niet heel groot en dan dus onzichtbaar. De meeste mensen die haar kenden wisten dat het gevaarlijk kon zijn als ze zo keek.

Shane keek haar aan, een droge uitdrukking was op zijn gezicht te zien. 'Nee, niet echt. Vertel maar.' Hier kon je niks doen, helemaal niks. Alles wat je deed was binnen het kamp door dat stomme schild of de kracht die hun binnen hield. Jammer, want anders kon hij wel een paar pakjes sigaretten kopen, dan kon hij ook weer de weken door komen. Zijn voorraad in zijn koffer was al bijna op.

"Wat als er een manier zou zijn dat we hieruit konden, voor heel even maar?" haar ogen twinkelden vervaarlijk. Ze had een idee. Haar voordeel was dat de dieren van het bos niets tegen haar hadden en haar als een van hen beschouwden. Ze lieten haar allerlei bijzondere plekjes zien, ook een plek, aan de andere kant van het bos waar de magie blijkbaar niet ver genoeg gekomen was zodat je er, als je een beetje moeite deed uitkon, voor een beperkte tijd, maar je kon eruit.

'Die is er toch niet, tenminste. Anders zou iedereen denk ik wel weg mogen.' Zei Shane met twee opgetrokken wenkbrauwen. Als het zo was wilde hij wel gaan, alleen was hij bang als hij weer even de buitenwereld zou voelen datv hij niet meer terug wilde en dan was hij wel verder van huis.

"De kampleiding weet echt niet alles." zei Luce geheimzinnig. En de dieren van het bos wisten het wel. "En ze zouden die plek geheim houden als ze ervan wisten, dus hoe kan je het met zekerheid zeggen?" vroeg ze terwijl ze hem speels aankeek.

Mag dat wel van Inge of Jorn? xD
-

Shane keek haar aan, deze kant van haar had hij nooit gezien. 'Vertel me eens wat je in je gedachten had.' Rustig ging hij verder met het aaien van de eekhoorn die nogsteed slaperig op zijn schoot lag.

we kunnen gewoon doen dat het niet werkt (dat de eekhoorns een soort van immuun zijn)
~~
"ik heb zo mijn bronnen, dat weet je" zei luce terwijl ze op Yin wees. "ze laten me vanalles zien..." Eekhoorns waren geweldig als ze je uiteindelijk vertrouwden.

'En jij hebt nu iets gezien waar we uit kunnen kruipen zodat we weer gewoon in de bewoonde wereld zijn?' Hij keek bedachtzaam, waarschijnnlijk zou het niet lukken. En als het zou lukken zou iedereen weg kunnen dus dan ka=onden ze misschien een schema maken , zo zag hij het tenminste.

-ze kunnen onder geen beding het terrein verlaten, ook niet met behulp van een tunneltje of zo, en de dieren kunnen het ook niet, tenminste de niet-insecten en kleien amfibien. De rest word allemaal erg koelbloedig neergeknalt -.-"-

dacht ik al.xd

maar ze mogen het wel hopen?

New
-
Theodore zat vrij afgezonderd van de rest, maar dat veroorzaakte juist blikken en aandacht waar hij zo van genoot. Hij deed alsof hij naar het vuur staarde en niet oplette, maar hij zag en hoorde alles, een zqlig gevoel.

Isa liep ook de vuurplaats op. Haar blik zocht automatisch naar Griffin. Hij was er niet en ze sloeg haar blik neer, maar opeens bedacht ze dat ze iemand herkend had daarnet. Langzaam liep ze naar Theodore toe, ze zag de starende blikken niet eens . 'Hoi' zei ze met een glimlachje, waarna ze zoals altijd gracieus ging zitten.

Theodore keek eerst niet op, omdat hij niet zeker wist of hij de spreker kende, maar na een paar seconden herkende hij haar stem en keek hij glimlachend naar haar op. 'Hey, Belle!' zei hij, zowel op haar naam als haar schoonheid duidend. 'Hoe gaat het met 't vampiertje?' vroeg hij haar grijnzend en hij sloeg zijn benen over elkaar, waardoor hij meteen rechter en lekkerder zat.

Isa glimlachte naar hem. 'Kan niet beter' zei ze, en de glimlach bleef stevig op zijn plek. 'En met mijn neppe vriendje?' vroeg ze hem, terwijl ze achteruit leunde en in het vuur staarde.

Theodore zuchtte en haalde zijn schouders op, al bleef er nog een glimp van zijn glimlach over, 'Niet al te best...'zei hij en hij keek het vuur rond of hij Galileo zag, toen dat niet het geval was haalde hij diep adem om haar alles te vertellen. 'Ik denk dat ik iemand leuk vind, maar hij is mijn beste vriend en dat wiul ik niet verpesten door het hem te zeggen, dan hebben we ook nog het feit dat hij iemand anders leuyk vind en ik niets van liefde weet en dus ook niet weet hoe ik indruk op hem moet maken.' gooide hij er op topsnelheid uit.

Isa keek hem beteuterd aan. 'Ow.. Maar met dat laatste kan ik je wel helpen' glimlachte ze. 'Ik ben een expert in het verleiden van mannen, want ze zitten zo makkelijk in elkaar'. Haar stem klonk samenzweerderig en ze keek hem glimlachend aan, ze had echt een geweldige gay-dar.

NEW
~~
Luce speelde met een takje wat ze telkens in het roodgloeiende vuur duwde en dan er weer uit trok. Ze was alleen. Ze haatte het om alleen te zijn. Was een gezeldschapsmens. Zelfs Yin was vandaag in geen velden of wegen te bekennen. Haar ogen stonden licht angstig. Nu Yin er niet was voelde ze zich zwak, kwetsbaar en zo ongelofelijk alleen. Dat terwijl het kamp vlak bij was. Ze zag niemand, hoorde niets, behalve het zachte knapperen van het vuur. De neus van haar schoen tikte met regelmatige tussenpauzen op de grond en ze neuriede maar een deuntje om de stilte tegen te gaan.

Met kalme passen liep Riley naar de vuurplaats, de takjes en blaadjes krakend en ritselend onder zijn zware legerkisten, die hij gehouden had omdat ze zo fijn zaten. Zijn reukzintuig had de geur van vuur opgevangen, die hij nu volgde. Hij had persoonlijk een niet erg goede band met vuur, het deed hem denken aan zijn tijd in het leger en aan het vuur wat erbij mee kwam. Gelukkig waren kleine vuurtjes niet echt een probleem. Het was riskant maar toch luisterde Riley niet naar zijn gevoel. Hij wou zo normaal mogelijk blijven en niet vastzitten aan zijn stoornis.
Hij liep op het kampvuur af, zag een meisje zitten met blond haar die zich duidelijk verveelde. Hij aarzelde niet en ging gewoon op het vuur af. Dat er iemand zat, betekende niet dat hij er niet bij zou gaan zitten. Hij ging op een boomstam zitten die bij het vuur was geplaatst en begroette het meisje even kort met: 'Hi.'

Luce liet van schrik de stok in het vuur vallen, in de vlammen waar ze net nog in had staan staren, kort keek ze hoe ze verder aan het hout likten en ze snapte eindelijk de uitdrukking. Ze keek op en er kwam een glimlach op haar gezicht. Een redelijk angstige, dat wel. Ze was niet gewend helemaal alleen te zijn met iemand, Yin was er altijd. En ze wist dat Yin ook altijd in zou grijpen als er iets kon gebeuren. Maar nu was ze alleen, alleen met een jongen die er niet geheel ongevaarlijk uitzag, maar dat was natuurlijk pure verbeelding. Ze schoof het van zich af en glimlachte zonder de zorgen naar de jongen. "hoi" zei ze terwijl ze een soort huppel-sprongetje maakte richting de boomstam waarop hij was gaan zitten. "Luce" zei ze met een glimlach terwijl ze haar hand uitstak. Ze was het type dat tegen mensen aanpraatte ookal luisterde deze niet. Ze had het deze week ook al voor elkaar gekregen dat er iemand in slaap gevallen was bij een van haar gesprekken, gesprekken waarbij een antwoord niet nodig was, omdat je toch niet aan het woord kwam.