Het bloemenveld.

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Het bloemenveld is best een groot uitgestrekt veld dat wordt omsingeld door een aantal bomen die bijna altijd vol staan met bloesem. Het is golvend door een aantal heuveltjes. Het groene gras wordt verder overspoeld door allemaal verschillende leuke kleurtjes die je soms echt kunnen opvrolijken. Aan de randen staan wat hogere bloemen zoals zonnenbloemen en grote rozenstruiken. De zonnenbloemen spreken als de zon fel schijnt.

Calypso was nog te overstuur van het fijt dat ze net een hellehond was tegen gekomen om Jake's laatste vraag te horen. Haar hart klopte sneller dan het zou moeten doen. Het deed pijn waar Jake de wonde aanraakte maar niet veel. Lawaai in het bos deed haar angstig omkijken maar tot haar grote vreugde was het Aphrodite maar die met grote sprongen op haar afkwam. 'Aphrodite!' Calypso sloeg haar armen om de kat haar nek en was Jake even helemaal vergeten. Ze begon weer te huilen en Aphrodite probeerde haar te troostte maar dat was voor een kat niet echt makkelijk.

"Ben je heler," vroeg Jake nogmaals. Hij keek naar de kat, die even niet op het goede moment leek te komen. Maar het maakte Calypso blij en dat was ook wel even nodig. Hij grinnikte en ging staan. Het leek wel weer goed te komen en daar was hij meer dan blij mee. Hij was niet voor niets kampleider, hij moest de kinderen beschermen voor de gevaren van een betoverd woud.

Zwijgend knikte Calypso naar Jake als antwoord op zijn vraag. Met haar gezicht in Aphrodite’s vacht werd ze langzaam wat rustiger. ‘Ja ik ben een heler’ mompelde ze ‘Maar ik ga geen energie uit jou halen hoor!’ Ze zou geen energie halen uit wat dan ook. Het zou haar bijna al haar energie kosten om haar wond te helen en als ze energie uit Jake zou halen zou hij te uitgeput zijn om nog te kunnen vechten en nu ze die hellehond had gezien zou dat niet echt verstandig zijn. Stel dat hij nog in de buurt was. Met een verbandje en een paar dagen zou het vast weer weg zijn.

"Jawel, dat doe je wel," zei Jake. "Ik heb genoeg, daar kun je van op aan." Het was waar. Hij maakte nooit momenten mee waarop hij moe was of lui of ergens geen zin in had. Daaruit kon hij afleiden dat er genoeg energie in hem zat. "En ook bomen hebben genoeg energie om honderd mensen te kunnen helen, je hoeft nergens bang voor te zijn. Dus maak dat wezentje en heel jezelf." Hij keek haar een beetje dwingend aan. Hij vond het echt nodig dat ze dat zou doen.

Calypso keek Jake even twijfelend aan. Meende hij het? Of zei hij het alleen maar omdat hij wou dat ze zichzelf zou helen. ‘Oke’ ze wist niet zeker of ze het moest doen maar ze kon niet tegen zijn blik. Calypso ging rechtop zitten sloot haar ogen. Ze trok in haar gedachten energie draden uit alles of haar heen behalve uit Jake, een Feniks vormde zich in de lucht. Er rolde kleine zweetdruppels van haar voorhoofd op de grond. Ze voelde de huid rond haar rugwond samentrekken en langzaam maar zeker dichte de wond. Calypso probeerde ze min mogelijk energie van Jake te pakken maar ze had er wel wat van nodig, de bomen in de buurt lieten hun takken schudden als zwijgend protest dat ze energie uit hun haalde. Toen haar wond helemaal verdwenen was opende ze haar ogen en voelde zich uitgeput. ‘Gedaan’ haar stem leek in niks op haar altijd liefelijke stem, hij klonk rauw en gepijnigd. Ze had een droge keel en ze voelde een erge hoofdpijn opkomen. Aphrodite ging achter haar liggen zodat Calypso met haar rug tegen haar aan kon leunen.

"En toch heb je niks uit me getrokken," zei hij boos. "Trouwens, ik denk dat je beter een Ierse kabouter had kunnen maken, die zijn simpeler en kosten niet zoveel energie. Maar toch was het een mooie feniks." Hij keek om zich heen. Een aantal bloemen waren verwelkt en sommige bomen hadden bruine bladeren gekregen. Maar Calypso had geen wonden meer en dat vond hij even meer tellen.

'Ik had toch gezecht dat ik geen engerie uit jou zou halen' Calypso slikte een paar keer moeizaam maar toen ging praten gelijk een stuk gemakkelijker. 'Ik gebruik trouwens nooit een Ierse kabouter, die passen gewoon niet bij mij. Als ik ze gebruik voeld dat je onnatuurlijk, en een Feniks... die lijkt wel bij mij te horen' dat zou best wel eens kunnen omdat ze zichzelf in een vliegend wezen kon veranderen. Vol spijt keek ze naar het leven wat ze had afgenomen om zichzelf te genezen. 'Het spijt me' verluisterde ze tegen de bloemen die verwelk waren en tegen de bomen met bruine bladeren.

Jake zuchtte. "Eigenwijs kind," zei hij. "Er hadden geen bloemen hoeven sterven, ik zei toch dat ik genoeg had." Als hij een gewonde leerling naar de ziekenboeg bracht, gebruikten de helers altijd hem als energie bron. Er was genoeg uit te halen. Hij had daarna alleen wel altijd honger.

Calypso's paarse ogen vulde zich met tranen 'Ik heb toch liefer dat er bloemen sterfen dan jij' zei ze kleintjes. Ze wende haar blik af terwijl ze haar tranen terug dwong. Ze was moe en had dorst, kon Jake dan niet begrijpen dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als er door haar stomitijd iets ergs zou geburen? Stakt had ze te veel energie van hem genomen en was hij nu dood... die gedachte deed haar rillen.

"Ik ga er niet dood aan, dat zei ik toch," zei Jake geïrriteerd. "Ik vraag me trouwens af of planten, de symbolen van het leven, de kracht van het leven hebben." Hij legde zijn hand op een bloempje dat nog een beetje groen vertoonde en wachtte of het plant zijn energie zou absorberen. Tot zijn verrassing deed het plantje dat nog ook en hij gaf het nog door zelfs ook. Terwijl Jake voelde dat er een beetje energie van zijn voorraad wegebde, zag hij om zich heen de planten en bomen hun volle energie terug krijgen. Toen ze klaar waren, haalde hij doodsimpel zijn hand weer weg. "Vast nog een nieuwe plantsoort," dacht hij hardop en hij plukte het bloemetje voor onderzoek.

‘Ja maar als je wel dood zou gaan doordat ik te veel energie zou pakken dan geeft iedereen mij daar de schuld van en kan ik me nergens in het kamp meer vertonen’ Calypso vond dat ze er goed aan had gedaan dus het maakte haar niet zo veel uit dat Jake boos op aar zou zijn. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Calypso toe haar het leven weer terugkwam rond hun. ‘Wou die bloemen zijn echt te gek!’ zelf plukte ze er ook een met roze blaadjes die ze in haar haar stak. ‘Zou het niet handig zijn als alle bloemen dat zouden kunnen? Dan kunnen mensen in het kamp mensen daar buiten helpen zonder dat ze op de zelfde plek zijn. Ze zouden gewoon hun energie aan een bloem kunnen geven en die brengt het dan over’ dromerig kleed ze met haar hand door de bloemen.

"Nee, niet alle bloemen kunnen het," zei Jake. "En ik was echt niet dood gegaan. Er zijn even onervaren helers in de ziekenboeg als jij en die vermoorden mij ook niet als ze dezelfde wonden moeten helen als jij." Hij zuchtte. Waarom snapte ze het nou niet? Hij was toch duidelijk, ze had energie uit hem kunnen halen. Maar nee hoor, zij blijft in de veronderstelling dat ze me kan doden. Ik ben toch niet voor niets kampleider.

'Nou zo onervaren ben ik nou ook weer niet hoor!' haar stem kreeg een gergerde ondertoon 'ik heb mezelf vaak genoeg moeten helen als ik weer eens neerstorte' ze was gestopt met tellen na de twaalfde keer. 'Ik ken aleen niet goed inschatten hoeveel energie ik moet gebruiken' gaf ze toe 'dus gebruik ik nooit energie van mensen' dat was veel veiliger 'ik heb genoeg dode mensen gezien voor de rest van mijn leven' huiverend zag ze haar ouders weer voor zich. 'Dus sorry dat ik jou energie niet gebruikt heb maar als er ooit nog een keer zou gebeuren zou ik presies hetzelfde doen' ze had niks fout gedaan dus was volgens Calypso het onderwerp gesloten, ze glimlachte liefjes naar Jake en plukte nog een bloem die ze bij de andere stak.

Jake zuchtte. "Nou ja, als we ooit geen eten meer hebben, weten we waar het aan ligt," zei hij. "Maar ik moet gaan. Ik moet dit bloemetje onderzoeken voor het verwelkt. Tot ziens." Hij sprong omhoog en vloog snel wel, het tere plantje beschermend tegen de wind. Raar kind, vond hij nog steeds. Maar ja, hij had geen zin om er nog meer woorden aan vuil te maken.

Rare jongen vond Calypso, hij had liever dat ze energie uit hem zou halen dan uit planten waar er er genoeg van waren. 'Kom Aphrodite' Calypso sprong overeind en voelde dat ze het best gelijk naar het kamp kon gaan 'We gaan kijken of we wat te eten kunnen scoren in het kamp en daarna ga ik slapen.' Aphrodite liep voor Calypso uit en wees haar de weg terug.