Het bloemenveld.

Het bloemenveld is best een groot uitgestrekt veld dat wordt omsingeld door een aantal bomen die bijna altijd vol staan met bloesem. Het is golvend door een aantal heuveltjes. Het groene gras wordt verder overspoeld door allemaal verschillende leuke kleurtjes die je soms echt kunnen opvrolijken. Aan de randen staan wat hogere bloemen zoals zonnenbloemen en grote rozenstruiken. De zonnenbloemen spreken als de zon fel schijnt.

Eric wandelde rustig door de bloemen, genietend van de zon. Hij had vandaag besloten om maar een blouse aan te doen, maar hij was er inmiddels zo aan gewend om shirtloos te leven dat hij hem maar opengeknoopt had. Het Keltische kruis op zijn borst was dus zichtbaar. Hij stroopte zijn mouwen op en zijn handen staken in de zakken van zijn afgedragen jeans.

Cry had een stukje gevlogen. Dat was iets dat ze helemaal geweldig vond aan haar mutatie, het feit dat ze nu de mogelijkheid had om te vliegen. Ze landde, hopelijk zonder enig geluid te maken tussen de bomen in. Haar zwarte grote vleermuisvleugels werden weer ingeklapt en ze moest even haar evenwicht vinden toen ze het weer alleen met haar benen moest doen en dus geen vleugels als extra steun had.

Eric hoorde iets ritselen tussen de bomen, maar je hoorde zo weinig dat hij het toeschreef aan een vogel of een konijn. Hij keek naar de grond en besloot dat dat een prima plek om te gaan liggen was. Hij schopte zijn gympen uit en liet zichzelf achterover vallen in de bloemen. Hij vlocht zijn vingers samen achter zijn hoofd en zette zijn benen in een hoek van negentig graden op de grond. Hij zette zijn zonnebril op zijn neus en keek rustig naar de wolken in de lucht.

Toen Cry haar evenwicht weer goed had teruggevonden, haalde ze een hand door haar witte haren waar ze eigenlijk best blij mee was. Het had iets aparts, iets eigens. Haar rode ogen waarvan de pupillen zo klein waren en die soms een kleine glinstering hadden als het licht goed viel. Nadat ze een aantal zachte pasjes had gezet bij de bomen vandaan en dus wat meer tussen de bloemen bleef ze even staan. Het andere wezen was haar niet onopgemerkt gebleven en ook al werd ze omgeven door wezens. Dit was een mens-achtig wezen. Ze had daarnet bij het landen ook al een glimp opgevangen. Maar toch besloot ze te lopen.

Eric ging zitten en keek om zich heen. Na een korte tijd zag hij Cry staan. Door de glazen van zijn zonnebril heen keek hij haar aan. Ze zou het enige zichtbare aan zijn verandering, de onnatuurlijk zeeblauwe ogen, niet kunnen zien door de bril. Hij besloot toch maar beleefd te doen en zijn bril af te zetten zodat hij haar recht aan kon kijken met een scheve grijns, hij verwachtte niet dat ze zou schrikken of geschokt zou zijn door zijn ogen. Ze waren wel apart, maar lang niet zo eng als sommige mutaties. Hij stak zijn rechterarm omhoog om te zwaaien. Hij wierp een blik op zijn voor hemzelf zeer vertrouwde "What goes around, comes around" tatoeage voordat hij weer naar Cry keek.

Cry's ogen gingen naar de jongen. Hij grijnsde en zwaaide. Ze beet met haar gewone voortanden op haar lip omdat ze twijfelde of ze naar hem toe zou gaan. Maar met een aantal twijfelende passen kwam ze toch bij hem. Ze bleef staan en glimlachte beleefd met haar mond dicht zodat haar tanden niet meteen op zouden vallen. 'Hallo.' Begroette ze hem vriendelijk en keek in zijn onnatuurlijk maar toch wel erg mooie blauwe ogen. Ze waren apart.

'Goedemorgenmiddag.' Zei Eric met nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht. Hij had geen idee hoe laat het was. Aan de zon te zien 11 à 12 uur, dus hij wist het niet helemaal zeker. Het zou het meisje waarschijnlijk ook helemaal niets uitmaken of hij het goed of verkeerd zei. Hij nam nu pas de tijd om haar in zich op te nemen. Ze had apart wit haar. Hij wist niet of het kwam door de mutatie of doordat ze het zo geverfd had, maar hij vond het wel leuk. Haar ogen waren overduidelijk wel aangetast door de mutatie, aangezien ze felrood waren.

Cry had werkelijk geen idee hoe laat het was, vaak was ze hier het besef van tijd een beetje kwijt. Hoewel de klokken op haar mobieltje en op haar iPod het nog gewoon deden. Ze knikte even naar hem. Ze had nog niet zoveel contact gemaakt op het kamp, ze had het niet eens gewild eigenlijk. 'Zijn je ogen het enige van je mutatie?' Dat was waarschijnlijk niet zo, maar ze vroeg het eerder omdat ze gewoon wilde weten wat hij nog meer had. Soms waren de mutaties erg intressant om te zien.

Eric vond het wel leuk dat het meisje meteen begon met praten. Gelukkig was zij niet een van die chagrijnige stilzwijgende mensen die eigenlijk wel wilden praten maar de helft van de tijd niets zeiden. 'Nee, ik ben half vis. Tenminste, als ik in het water lig.' Zei hij met een scheve grijns. Hij wou geen zeemeerman zeggen. Dan werd hij zo snel geassocieerd met een roodharig meisje dat in het water rondzwom met een gele vis met blauwe strepen naast haar. Daar voelde hij zich toch net ietsje te mannelijk voor. 'En zijn jouw ogen het enige?' Vroeg hij geïnteresseerd.

Cry glimlachte om wat hij antwoordde. 'Oh, dat is apart. Dat is iets dat ik nog niet eerder echt ben tegengekomen. Wel vuurspuwende konijntjes, maar dit nog niet.' Zei ze en glimlachte nogal half. Ze schudde haar hoofd en ontblootte haar tanden even in een nogal neppe grijns. Ze waren scherp en puntig. Haar vleugels hoorde er ook nog bij eigenlijk. 'En ik heb vleugels.' Zei ze met een kleine trots in haar stem waarna ze naast hem in het bloemerige gras ging zitten wat echt niet bij haar paste. Haar zwarte sombere kleding verpestte hun fleurigheid.

'Nou, ik ben ook nog niemand tegengekomen met knalrode ogen, puntige tanden en vleugels, dus dan staan we quitte.' Zei Eric met een brede grijns tegen Cry. 'Over vuurspuwende konijntjes gesproken...' Zei Eric, en hij wees naar een spierwit konijntje dat door de bloemenweide huppelde. Het zou net zo goed een gewoon konijn kunnen zijn, maar hij vond het wel grappig dat juist nu een konijntje voorbijhuppelde. Ongevaarlijk of pyromanisch, dat was om het even.

Cry liet een kleine grinnik horen en haar ogen gingen naar het konijntje waar de jongen zojuist naar gewezen had. Ze trok een gezicht. 'Astjeblieft, ik heb een trauma aan die dingen. Het zijn vredige wezens geloof ik, maar vorige keer schrok dat beest, ik heb nog steeds een blaar.' Zei ze en trok een pruillipje. De beesten hier konden nogal onvoorspelbaar zijn, alles hier was onvoorspelbaar.

'Och, arm meisje,' Zei Eric met een glimlachje tegen Cry. 'Dan moeten we maar heel stil doen en het niet laten schrikken.' Zei Eric met zijn scheve grijns. De zonnebril die op zijn haar stond viel van zijn hoofd af. Hij ving hem snel met een hand op en zette hem weer op de plek waar hij eerst gestaan had. 'Laat die blaar eens zien. Is-ie ernstig?' Vroeg hij met een semi-bezorgd gezicht.

Cry rolde met haar rode ogen, zoals ze wel vaker deed overdreef ze nu verschrikkelijk. Toch stroopte ze de mouw van haar geruite bloes op. Dit was de arm waar haar geliefde tatoeage stond. Ze liet de blaar op haar pols zien en daarna die op haar hand palm. Eerst had hij gewoon vuur gespuwd in het wilde west en daarna had ze geprobeerd het af te weren. De rest van de blaren waren gelukkig al weg. 'Twee zelfs en het waren er eerst meer.' Zei ze zo zielig mogelijk.

'Och och, wat verschrikkelijk. Moet ik er een kusje op geven?' Zei Eric met een scheve grijns. Hij wist zelf niet of hij het echt meende of maar een grapje maakte. Hij liet maar aan het meisje over wat ze ervan dacht. Hij merkte op dat het meisje ook getatoeëerd was. Hij vond het wel grappig. Hij had niet veel mensen gezien in het kamp die dat ook hadden. De meesten waren alleen half giftig of hadden giga hoorns op hun hoofd.

Cry lachte zachtjes en schudde haar hoofd. 'Dat gaat wel iets te snel he en dat gaat alleen nog maar meer pijn doen waarschijnlijk.' Zei ze schouderophalend en ging in kleermakerzit zitten. Ze had haar mouwen weer goed gedaan en keek glimlachend naar Eric.

Eric grijnsde weer zijn scheve grijns. 'Dan ken je mijn kussen nog niet.' Zei hij met een knipoog. Hij keek naar de bloemen om zich heen en plukte een boterbloem die in al zijn felgele pracht stond te glanzen in de zon. Hij bekeek hem van alle kanten en lokte het konijn ermee dichterbij. Hij voerde de bloem aan het pluizige beestje. Hij nam aan dat het geen vuur zou spugen, en als hij dat wel deed zou hij het doel zijn, en niet Cry.

Cry trok een gezicht terwijl ze keek hoe Eric het konijntje voerde. 'Kijk uit he.' Zei ze op een niet - serieuze toon. Het konijntje zag er vredelievend uit en ze ging er ook maar vanuit dat ze dat ook gewoon was. 'Mag ik je naam weten?' Vroeg ze aan de jongen terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Een naam weten was altijd wel handig.

Eric grijnsde. 'Dat zal ik doen. En als hij jouw wilt besproeien met vuur ga ik er wel voor liggen.' Hij gaf Cry een speelse knipoog. 'Ik ben Eric.' Zei hij, en hij stak zijn hand uit naar haar. Hij vond het best vervelend dat hij gewoon helemaal vergeten was zichzelf voor te stellen. Hoe kon hij dat nou vergeten? Hij vergaf het zichzelf nu maar, en keek Cry met zijn stunning blauwe ogen aan.

Cry lachte zachtjes en nam zijn hand aan. 'Dat zou wel aardig van je zijn. Aangenaam.' Zei ze tegen hem terwijl ze zijn hand even kort schudde, waarna ze deze weer los liet. 'Ik ben Cry.' Zei ze, niet meer opkijkend van hoe vreemd haar naam soms kon klinken. Hij was apart, bijna uniek. Het enige dat ze leuk vond van wat haar ouders haar hadden gegeven.

Jake vloog laag over het bloemenveld. Met zijn vleugels zorgde hij voor een gigantische schaduw. Hij ging steeds lager vliegen en maakte uiteindelijk een buikschuiver, waarbij hij zacht doorgleed over de zachte bloemen. Hij moest ervan lachen en draaide zich om. Hij keek naar de wolken, die er steeds weer anders uitzagen. Hij voelde zich weer eens kind, niet de verantwoordelijke kampleiding.

Calypso was niet van plan geweest om vandaag in de problemen te komen. Maar het was haar toch gelukt, met een grote hond achtig beest achter zich aan rende ze door het bos. Nog een paar meter en dan had ze genoeg ruimte om te veranderen. Zichzelf vervloekend dar ze Aphrodite niet meegenomen had veranderde ze zichzelf in een arend en vloog snel omhoog het hondding woedend achter zich laten op de grond. Met moeite kwam ze vooruit, de hond had zijn nagels in haar rug gezet en ze voelde het branden. Ze moest snel hulp vinden... Ze zetten een noodlanding in toen ze dacht dat ze iemand zag op een veld vol bloemen. Als een kogel viel ze uit de lucht midden in de bloemen waar ze zich terug veranderde. Haar hele jurk was geschurd en er zaten bloed vegen op haar wang, gepulkt was het niet haar eigen bloed.

Jake kwam overeind toen hij iemand hoorde vallen. Daar zag hij een meisje dat werd aangevallen door iets dat leek op een hellehond. Hij sprong op en rende er naar toe. Onderweg bundelde hij de lichtstralen van de zon en maakte een engel, ongeveer even hoog als zijn heup, met pijl en boog. De engel schoot een magische pijl van licht die de hond af leek te leiden. Jake rende naar het meisje en trok haar snel weg van het ondier, terwijl het engeltje doorging met pijlen schieten.

Door haar noodlanding had Calypso geen tijd om weg te duiken. Een van zijn poten raakte haar rug en ze voelde dat ze plat op de grond werd gesmeten, Calypso schreeuwde het uit van pijn. Net voor het hondding de genadeklap wou geven werd hij ergens door afgeleid en zij zelf werd door iemand weggetrokken. Calypso klampte zich angstig aan haar redder vast terwijl er tranen over haar wangen stroomde. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit gehuild had maar de afgelopen twintig minuten waren de ener ergste uit haar leven geweest. Ergens hoorde er Aphrodite bezorgd brullen maar het zou nog wel een paar minuten duren voor ze hier was. Als haar reder er niet geweest was, was ze nu al dood geweest.

Terwijl Jake bezig was geweest het meisje in veiligheid te brengen, begon het engeltje te flikkeren. Toen ze uit gevaar was, viel het lichtwezen in kleine, lichtgevende korreltjes uit elkaar. Jake zuchtte en pakte zijn eigen pijl en boog. Snel schoot hij een paar keer. Hij kwam er daardoor achter dat het een echte hellehond was, want de pijlen ging dwars door hem heen. Hij gooide het wapen aan de kant en begon al het licht naar zijn handpalm te trekken, tot daar een lichtgevende bol lag en de rest van de omgeving duister was. Doordat al het licht van één punt kwam, zag je de hellehond ineen schrompelen. Toen Jake met de bol licht naar hem stak, snelde hij terug het bos in.

Angstig keek Calypso naar de lichtengel die begon te flikkeren en later verdween. Dat was het, dacht Calypso, ik kan niks doen en ga hier dood. Maar tot haar verbazing ging ze niet dood. Haar redder, zoals ze de jongen zag, was duidelijk niet van plan hier te sterven en vol verbazing keek Calypso toe hou hij pijl na pijl afschoot, maar geen enkele leek het hondding te kunnen raken. Calypso begon net te geloven dat dit toch het einde was toen haar redder ineens iets raar deed met het licht, al het licht leek zich op een punt in zijn hand te verzamelen en Calypso kon nog net niet dat het hondding wegrende terug naar waar hij vandaan gekomen was. 'Is hij weg?' Calypso's liefelijke stem verfluisterde deze worden zachtjes. Ze kon gewoon niet geloven dat ze het overleefd had.

"Ja, dat is het," zei Jake. Doordat hij even niet meer concentreerde op het licht, wilde het zijn eigen weg weer gaan. Met een knal vloog alles terug naar zijn plek. Jake zelf werd een paar meter achteruit geblazen. Gelukkig vingen zijn vleugels de klap op. Hij vloog rechtop naar het meisje toe. Hij kon nu goed zin dat het Calypso was. "Gaat het een beetje?" vroeg hij bezorgd. Hij keek naar de plekken waar de hellehond haar geraakt had.

'J-ja het gaat wel. Denk ik' stamelde Calypso ze kon niet geloven dat het over was. 'Wat was dat voor ding?' eigelijk wou ze het niet eens weten, ze wou er nooit meer een tegen komen. Haar schouder branden maar ze geloofde niet dat het ernstig was, dat ding had haar twee keer geraakt. Haar benen konden haar niet meer staand houden en ze viel op de grond. Ze voelde dat een wond dieper was dan de andere misschien zou ze er er een paar dagen last van hebben. Ze hoorde Aphrodite steeds dichterbij komen en ze voelde zich gelijk een stuk veiliger nu ze wist dat Aphrodite niet Verweggistan meer was.

"Dat was nou een hellehond," zei Jake kalmerend. Hij was allang blij dat ze nog praatte, dus hij zou maar geen preek gaan houden over het feit dat ze niet had op zitten letten tijdens de voorlichting over mythische wezens. Het maakte ook niet zo veel uit. "Ben je toevallig zelf een heler?" vroeg hij. "Dan kan je energie uit mij halen, een wezentje oproepen en je wonden dichten." Hij keek haar even aan en voelde aan de diepste wond. Er was gelukkig niets belangrijks geraakt.