Het sportveldje

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Zoals op elk kamp is hier ook een sportveldje. Het is niet in een hele goede staat, maar wel bruikbaar. Aan allebei de kanten staan er goaltjes, en langs het veld staan vier bankjes. Daar kun je lekker zitten en van de zon genieten, of kijken naar het spel. Het gras is een beetje afgesleten, vooral bij de goaltjes.

Aantal personen; Zoveel als je wilt, er wordt ook soms ochtendgymnastiek gegeven hier.
regels; maak niks kapot (niet dat dat niet gebeurd).

"Probeer dan eens een vuurvliegje," zei Jake. "Die zijn makkelijker." En hij deed het voor. Hij bundelde een paar lichtstralen in zijn handpalm en na een tijdje verscheen er een vuurvlieg, die een helder licht verspreidde. Een aantal kinderen keken er gefascineerd naar, anderen waren inmiddels al gewend aan de wezentjes.

Aarzelend probeerde ze hem na te doen, ze trok een paar lichtstralen naar haar hand en probeerde er een vuurvliegje van te maken maar het leek helemaal nergens op. Vastbesloten beed Tyler op haar lip en probeerde het nog eens, vol concentratie keek ze naar haar hand en dit keer ging het al beter maar niet zo goed als Tyler gehoopt had. 'Het lukt niet' verslagen leek ze van haar legen hand naar Jake.

"Integendeel," zei Jake. "Het gaat juist hartstikke goed. En als je er af en toe een beetje mee speelt, dan gaat het al snel veel beter. Je hebt toch wel al mensen gezien die eenhoorns of zo op kunnen roepen, die hebben ook moeten oefenen." Hij klopte Tyler bemoedigend op haar bedekte schouder, oppassend dat hij geen huid raakte.

Mitchel en een paar anderen speelden een potje basketbal. Het waren de topsporters van het kamp, dus je kan je voorstellen dat het op hoog niveau en erg snel ging. Mitchel was altijd blij als hij tussen deze jongens rond kon lopen. Ze hielden er onder elkaar ook niet zo van om krachten te gebruiken bij sport, zoals anderen dat soms wel deden. Nee, nu werd er gewoon gespeeld. Er was zelfs een groepje cheerleaders, al waren dat gewoon de vriendinnetjes die de meeste spelers hadden.

Calypso wist niet wat haar bezielde maar ze vond het geweldig, al sinds vanochtend vroeg was ze op. Eerst zwemmen tot haar huid helemaal gerimpeld was, toen vliegen zo hoog dat haar veren begonnen te trillen van de kou en daarna hardlopen. Hijgend greep Calypso naar haar zei, ze was dan wel gewend om altijd in beweging te zijn maar zo’n zware dag had ze al lang niet meer gehad. Haar hart ging tekeer en het zweet liep over haar rug, ze had het gevoel dat ze op instorten stond maar haar hoofd was weer leeg. In bewegingblijvend rende ze naar het sportveldje in de hoop dat daar wat te beleven was. Ooo geweldig basketbal, als er iets is wat ze haten was dat wel basketbal het lukte haar gewoon niet om die bal bij zich te houden. Aarzelend bleef ze nog even kijken, misschien kon ze toch proberen mee te doen, als ze niet te goed waren en het goed vonden.

Mitchel had net weer een bal door het net gegooid. Hij had de stand niet bijgehouden, maar hij wist wel dat het een hoge score was. Hij keek even om zich heen, hijgde wat na en ging gretig in op het aanbod om even te pauzeren. Hij liep met de rest naar de tassen en nam wat water. Iedereen ging op het bankje zitten. Het was lekker om even te zitten, vond Mitchel. "Zeg, Mitchel, je haar wordt bruin," zei iemand tegen hem. Mitchel keek omhoog naar het kuifje dat nu verlabberd voor zijn voorhoofd hing. Inderdaad het was bruin. De herfst vorderde ook steeds verder. Wie weet wat er nog zou komen. Hij zuchtte en keek naar de zon. Hij was er het minst erg aan toe, qua uitgeputheid, van alle sporters. Misschien omdat zijn energie van de zon kwam.

Shit ze waren dus echt wel goed, vol verbazing en zelfs wat verwondering keek ze toe hoe iemand een bal door het net gooide. Dat zou haar dus nooit lukken al zou ze dag en nacht oefenen. Calypso haalde eens diep adem en liep vastbesloten naar het groepje uitgeputte sporters. ‘Hallo’ ze glimlachte liefjes maar toch vastbesloten ‘Als jullie zo weer gaan spelen kan ik dan meedoen?’ Vragen kon geen kwaad en als ze nee zeiden had ze gewoon pech.

"Nee," werd er gezegd. Mitchel keek op naar het meisje. Hij herkende haar niet meer, maar toch had ze iets bekends. "Meiden laten we niet mee doen, dan rennen we ze om ver," zei een ander. "Ga anders mee doen met de cheerleaders," zei een nogal harige jongen. Mitchel zuchtte. "Zullen we gewoon verder spelen, jongens?" vroeg hij, met nadruk op dat laatste woord. De groep stond weer op en nam posities in. Al snel was het spel weer vol aan de gang en lette niemand nog op het meisje dat mee had willen doen.

Calypso keek de jongens met toegeknepen ogen na toen ze weer gingen spelen. En zoals ze al zeiden ging ze naar het groepje cheerleaders. ‘Wat een eikels!’ haar frustratie inslikken keek ze naar de jongens. ‘Ach zo erg zijn ze niet’ een van de cheerleaders keek verliefd naar haar vriendje. ‘Ja maar het is zó oneerlijk!’ Calypso klink als een klein kind dat geen snoepje mag ‘Waarom zouden wij niet mee mogen doen? Wij, meiden zijn net zo goed als die eikels’ ze vond het echt gemeen dat ze gewoon nee zeiden zonder er maar zelfs even over na te denken!

"Je moet er niet tussen willen zitten," zei een meisje toen ze Mitchel en een andere jongen hard op elkaar zag botsen. Beiden voelden ze er niet zoveel van, dankzij de mutaties. Mitchel voelde zich helemaal in zijn element, al staan bomen nu niet echt bekend om hun snelheid. Hij grinnikte toen hij daar aan dacht en de toejuichingen hoorde van de bomen die het spel konden zien. Er zat zelfs een ent geïnteresseerd te kijken, maar Mitchel negeerde hem. Het zou niet passen bij zijn reputatie als hij zou reageren op de ent.

‘Maar ik wil er wel tussen zitten!’ en waarom zou ze niet gewoon mee doen? Als ze boos worden best daar zit ze niet mee. ‘Ik doe gewoon mee, als jullie ook mee willen doen doe het da gewoon!’ ze liep wel van het groepje en wachten. Toen de bal eindelijk in haar buurt kwam kwam ze in beweging. Ze schoot naar voren en het lukte haar de bal te pakken en in tegengestelde richting te dribbelen. Ze kwam zonder moeite tot het net, met een schietgebedje schoot ze en hij zat! ‘Ik doe mee’ ze keek de jongens indringend aan en aan niks was te merken dat haar hart vladerde als een klein vogeltje. De pakte de bal en gooide hem naar een jongen met bruin haar.

Mitchel ving de bal op hetzelfde moment dat iemand zei; "Die telt niet." Zelf zuchtte hij. Hij begon zich te irriteren aan het meisje, dat perse mee moest doen. "Je kan sowieso niet meedoen, dan hebben we ongelijke teams," zei hij dus maar en hij gooide de bal door. Ze gingen weer gewoon verder met spelen, zonder nog op het meisje te letten dat werd afgevoerd door de cheerleaders, die haar op andere gedachten probeerden te brengen.