Het sportveldje

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Zoals op elk kamp is hier ook een sportveldje. Het is niet in een hele goede staat, maar wel bruikbaar. Aan allebei de kanten staan er goaltjes, en langs het veld staan vier bankjes. Daar kun je lekker zitten en van de zon genieten, of kijken naar het spel. Het gras is een beetje afgesleten, vooral bij de goaltjes.

Aantal personen; Zoveel als je wilt, er wordt ook soms ochtendgymnastiek gegeven hier.
regels; maak niks kapot (niet dat dat niet gebeurd).

'Hee.' Zei Shane tegen het meisje die hij nu van dichtbij zag. Ja, haar kende hij wel. Het was Brooke, die was hier vaak te vinden net als hem. het was niet dat hij gesprekken had gehad met haar maar tijdens het sporten had hij haar naam wel opgevangen. Ondertussen kende je iedereen ook wel bij naam, tenminste dat had hij.

Ook Brooke herkende de jongen als Shane,hij was hier wel vaker te vinden. Het was ook niet raar te noemen dat ze hem herkende, je zat hier toch met een beperkt aantal man al weken bij elkaar. Dan leerde je elkaar snel gnoeg bj naam kennen."Jij bent er vroeg bij." merkte ze op terwijl ze de blauwe dop weer op het plastic flesje draaide.

Hij knikte. 'Ik had zin om te trainen, en het was trouwens wel weer nodig.' Zei hij terwijl hij naar haar toe liep. In plaats van trainen kon hij ook wel een gesprek beginnen met het meisje. Hij had haar altijd wle gemogen omdat ze zo van sporten hield en ze kon van zich afbijten.

Brooke grinnikte, "Waarom zou het nodig zijn?" vroeg ze terwijl ze een blik op de jongen wierp. Hij zag er gespierd, atletisch uit, als iemand die een goede conditie heeft. Dus wat haar betreft leek het niet niet noodzakkelijk dat hij weer eens zou moeten trainen.

'Als ik een tijdje niet gesport heb wordt ik gestresst, sporten maakt me rustig ofzo.' Hij vroeg zich af wat het meisje zo vroeg deed, 'En waarom ben je hier?' Zei hij dus. Het was een behoorlijk warme ochtend, wat fijn was. Hij hield niet van bevroren vingers of tenen tijdens het sporten.

Brooke knikte geheel begrijpend. Dat herkende ze wel, van sporten werd ze een stuk rustiger. Nite dat ze een hele drukke persoonlijkheid had, maar het zorgde er wel dat haar energie een uitlaat klep vond. "Energie kwijt raken, ik kon toch niet meer slapen." verklaarde ze waarom zij hier was.

"Nou, zoals je ziet ben ik gemengd met een vogel waardoor ik op een engel lijk," zei Jake. "En dan met een vogel die een gigantische spanwijdte heeft." Hij grinnikte. Als hij zijn vleugels strekte, was dat ongeveer even lang als een gemiddeld huis hoog was. Zelf vond het het best grappig, maar er waren mensen die er niet mee konden leven.

'Ik had inderdaad al gezien dat je vleugels had' ze rolde met haar ogen 'dat is ook niet echt te missen.' Maar dat was niet wat ze bedoelde 'Ik vroeg me af of je met je vleugels ook kan vliegen' dat zou zo vreselijk cool zijn vond Tyler. Als zij zou kunnen vliegen dacht ze niet dat ze ooit nog zou willen lopen.

"Ja, dat kan ik," zei Jake, licht trots. "Ik heb het met mijn mutatie denk ik getroffen. Maar kennelijk heeft niet iedereen dat geluk." Hij zuchtte. "Ik zou willen dat ik kon helpen, maar dat gaat waarschijnlijk niet." Het was niet alleen zijn taak als kampleider, maar hij leefde ook echt mee met Tyler.

'Vliegen....' Tyler kreeg een dromerige blik in haar ogen. 'Hoe is het om te kunnen vliegen' nieuwschierig keek ze Jake aan. Ze was het niet helemaal met Jake eens, hij kon wel helpen en dat had hij ook net gedaan. Als er echt een paar handschoenen in opslaghut lagen zoals hij gezecht had had hij haar geweldig geholpen.

"Zo langzamerhand is het aardig normaal," begon Jake. "Maar in het begin was het geweldig. Ik kwam overal sneller en zag de dingen vanaf een hele andere richting. En je kan met gemak je voort laten duwen of juist heel snel gaan. Eigenlijk is het geweldig, maar niet iedereen kan het dus." Hij zuchtte. Hij wilde haar niet onnodig jaloers en dus nog depressiever maken.

'Wou ik ben echt jaloers al lijkt het me wel heel zwaar als het heel hard waait' vliegen was altijd haar droom geweest en in haar hele leven had ze dat maar een keer gedaan. Haar moeder had nooit genoeg geld om nog eens te vliegen en haar enige vliegrijs was nou niet echt de leukste.

"Ja, dan is het wel zwaar," ze Jake. "Maar over het algemeen moet je over onze vleugels denken als iets kleiner. De grootte van mij is echt een uitzondering. Veel kunnen er ook niet mee vliegen, dus eigenlijk mis je niks." Hji probeerde haar zo goed mogelijk van haar jaloezie af te helpen, maar hij had geen idee of het wel gesmeerd verliep.

'Oke dat is inderdaad iets minder' misschien was vliegen toch niet zo leuk. 'En wat heb je nou aan vleugels als je er niet een zou kunnen vliegen?' terwijl Tyler het zei bedacht ze je daar niks aan had. 'Nee' besloot ze 'ik hou het gewoon bij mijn huid, daar heb ik teminsten wat aan. Geen enkel beest is zo gek om mij aan te vallen en als ze dat wel doe, tja dan hebben ze pech. En gelukkig maar dat ik giftig ben ik zou me echt niet kunne verdedigen tegen wat dan ook' Tyler moest lachen bij de gedachte dat zij een speer of mes vast zou houden, ze zou veel te bang zijn dat ze zichzelf pijn zou doen.

Jake moest lachen. "Ja, daar heb je gelijk in," zei hij. "Het is een handig hulpmiddel in deze rare bossen hier." Hij was blij dat hij haar van haar jaloezie af had kunnen praten. Het bleek dus echt te werken. Maar als hij over haar huid nadacht, ze zou ook niet lief kunnen hebben zoals de meeste mensen dat konden.

'Ja maar dat is ook echt het enige handige' ze trok een raar gezicht. 'En het is misschien ook een beetje handig dat ik nu ook een soort van onderwater kan ademen' dat was niet een soort van handig het was gewoon heel handig. 'Je zou eens moeten zien wat voor gekken vissen er nu in het meer zwemmen het is gewoon niet normaal!' ze had de gekste dingen gezien, maar ook hele gevaarlijke dingen.

"Oh, ik heb zo'n idee," zei Jake met een glimlach en hij dacht aan zijn goudvis, die na gemuteerd te zijn iets van 35 meter lang was, slangachtig, maar nog steeds een vis, en zijn kleur wisselde tussen het gifgroen en feloranje. Hij leek in geen enkel opzicht meer op wat het ooit was, maar Jake vond het best leuk op deze manier. Nu kon hij op zijn rug zitten.

'Vliegen er eigenlijk ook rare vogels in de lucht?' Tyler keek niet echt naar de vogels maar het zou best gaaf zijn om ooit zo'n vogel te zien. Tyler was laatst aangevallen door zo'n raar meerwezen dis misschien is het niet zon goed idee als ze zon wezen tegen zou komen. Vliegende wezens zijn niet zo makkelijk te ontlopen als ze eenmaal achter je aan zitten.

"Geen idee," zei Jake. "Ik zie niet zoveel vogels. Ik heb wel eens een feniks gezien, maar die was erg aardig. Hij had me geholpen met mijn gebroken arm toen ik het vliegen onder de knie moest krijgen. Ze hebben genezende tranen, namelijk. Maar daarna heb ik er geen meer gezien. Ik heb ook eens een eenhoorn gezien." Hij begon weg te zinken in zijn gedachten over de mythische wezens die hier ook rondliepen. Hij vond sommigen een mooi gezicht, maar zij zoals de chimaera's ging hij liever uit de weg.

'Zijn er hier echt Eenhoorns?! Dat is zo gaaf' dat is wel een van de voordelen van leven in een rare magie wereld. 'Mmm waar denk je dat ik die Feniks zou kunnen vinden?' in haar hoofd begon zich een plan te vormen 'Als ik een paar tranen zou kunnen vragen hoef ik niet zo bang steeds zo bang te zijn bij iedereen in de buurt' als de tranen echt genazen kon het vast ook haar aanraking genezen...

"Ik denk dat je geluk moet hebben om hem te vinden," zei Jake. "Of hij komt alleen tevoorschijn als hij vindt dat je een zuiver hart hebt of juist als hij vindt dat je zijn hulp nodig hebt." Hij dacht even na. Het was een bijzonder dier, een waar hij al veel van wist uit de bekende boeken. Hij vroeg hij af of hij ooit de branddag mee zou maken, maar dat zal wel niet.

‘Jammer… ik heb nooit geluk dus de kans dat ik er eentje tegenkom zou wel 0,0 zijn’ verslagen zuchten ze. ‘Als ik maar een paar tranen zou hebben dan…’ Tyler kreeg een dromende blik in haar ogen. Denk eens aan wat ze zou kunnen doen als ze maar een paar tranen had, al zou het sowieso geweldig zijn om Feniks in het echt te zien.

"Je weet het maar nooit," zei Jake. Hij zei niet dat hij ooit gelezen had dat een feniks zich juist aan dit soort mensen vertoonde, want dan zou ze het verwachten en dan kwam hij niet meer. Het waren rare wezens, de mythische wezens. Hij bundelde de lichtstralen van de zon, die inmiddels aan het dalen was, en maakte een schitterende kleine feniks. Hij stond er even versteld van, maar hij vond een feniks wel bij licht passen. Maar hij vond dat helers ze ook wel konden maken, door de tranen.

'Hoe doe je dat toch?' verbijsterd keek ze naar de miniatuur Feniks van licht. Ze zou willen dat zo ook zo iets zou kunnen, het zag er echt gaaf uit. Eest het engeltje en nu deze Feniks, zoiets was ze nog niet eerder tegengekomen. Ze had ze gezien hoe iemand een wond genees maar ze had nog nooit iemand gezien die zo met licht kon toveren.

"Tja, ik leer het spelenderwijs," zei Jake. "Als je af en toe met je kracht speelt, of een klein wezentje maakt om iets lichts te dragen, leer je het sneller." Hij liet het feniksje uit elkaar vallen in kleine lichtkorreltjes, die nog even na stuiterden op de grond. Jake keek ernaar. Hij vond het altijd grappig om zoiets te doen.

'Ooo, zou je het mij misschien kunnen leren?' aarzelend maar smekend keek ze Jake aan. 'Het zou zo cool zijn om dat te kunnen, en je hoeft me alleen maar op weg te helpen dan weet ik tenminste een beetje hoe het moet' ze zetten grote ogen op en keek hem smekend aan. Verlangend zuchtend keek ze naar de lichtkorreltjes op de grond.

"Ligt eraan. Welke kracht heb je?" vroeg hij. Hij kon haar helpen met licht en misschien ook een beetje met duister. Maar de andere krachten waren voor hem totaal onbekend. Tijd en vormverandering zagen er maar ingewikkeld uit en helen en hypnose waren voor hem net te abstract. Hij begreep gewoon niks van ze.

'Umm licht volgens mij' eerst wist ze het maar ze gebruikt het nooit en het raakte in de vergetelheid. Ze wist zeker dat het niet Helen, Hypnose of Tijd was maar het zou ook best Duisternis kunnen zijn. Tyler beed nadenkend om haar lip. Het maakte haar niet uit wat het was, het leek haar gewoon leuk om die trucjes te kunnen.

"Wat voor wezentjes kun je maken?" vroeg Jake. "Dan weet ik wel wat je hebt." Hij grinnikte en keek Tyler vragend aan, terwijl hij naast haar ging zitten. Terwijl zij nadacht, keek hij om zich heen. Hoe moest hij dit aan gaan pakken. Er waren veel mensen om hen heen en er kon nogal eens wat fout gaan. Ach, dat maakte ook niet uit. Hij kon iedereen er zo weer bovenop helpen.

Tyler dacht diep na over zijn vraag, ja wat voor wezentjes kon ze eigenlijk maken 'Ik heb ooit een soort van engeltje gemaakt.' Nou het leek niet op een engel maar daar kwam het wel het dichtste bij in de buurt. 'Maar ik heb het nooit echt geprobeerd een rode kleur verspreide zich over haar gezicht, ze wou het niet toegeven maar eigelijk was ze te bang geweest om het te proberen, sten dat er wat mis gegaan zou zijn?