Het sportveldje

Zoals op elk kamp is hier ook een sportveldje. Het is niet in een hele goede staat, maar wel bruikbaar. Aan allebei de kanten staan er goaltjes, en langs het veld staan vier bankjes. Daar kun je lekker zitten en van de zon genieten, of kijken naar het spel. Het gras is een beetje afgesleten, vooral bij de goaltjes.

Aantal personen; Zoveel als je wilt, er wordt ook soms ochtendgymnastiek gegeven hier.
regels; maak niks kapot (niet dat dat niet gebeurd).

Brooke was met een groepje met een bal aan het klooien op het veldje. Het was niet echt voetbal te noemen aangezien er geen teams te bekennen waren, maar het was wel gewoon een grote lach partij. Toen de bal langs Brooke het veld af schoot de bosjes in keek ze er even naar. Het was haar beurt om de bal te gaan halen, dus ze begon met een lach achter de bal aan te rennen, "Ben zo terug." zei ze tegen enkele van de spelers.

Met een harde trap schoot Isabelle de bal het veld op en zelf rende ze er achteraan. Ze hield van voetballen, en wilde meedoen met de mensen op het veld. Bij het groepje aangekomen ging ze met haar hand door haar haren en keek naar de jongens, die een moment met open mond naar haar stonden te staren. Ze had het meisje dat de bal was komen halen niet eens opgemerkt.

Haast geïrriteerd keek Brooke naar het blonde meisje dat achter de bal aan kwam rennen het veld op. "oké dan..." zei ze licht sarcastisch. Zeker omdat de helft van de jongens hun aandacht kwijt was, en vooral omdat het meisje totaal niet op iemand leek die vies wilde worden. Brooke liep weer terug het veld op trewijl ze een losgeraakt plukje terug in haar paardenstaart stopte.

Isa pakte haar haren vast, schudde het naar voren en deed het in een hoge paardenstaart, waar haar lok meteen weer uitviel. Ze had gelukkig een kort broekje aan, en een topje met een vestje. Het vestje schudde ze af, en gooide in de hoek. 'Hoi' mompelde ze naar het vreemde meisje. 'hadden jullie al teams gemaakt?' vroeg ze.

Brooke beantwoorde haar groet niet omdat ze in een kort gesprek was met een van de andere meisjes, pas toen ze vroeg of ze al teams hadden gemaakt schudde ze haar hoofd. "We doen niet aan teams." ze sprak niet echt vriendelijk, maarja dat was Brooke gewoon. Ze kon het meisje bij vorobaat al niet uitstaan, op de manier hoe ze er uitzag.

Isa nam het meisje op, en een spottend glimlachje speelde om haar mond. 'Oké' zei ze en ze liep naar de bal toe, waarna ze ermee hoog begon te houden. Sporten vond ze echt heel leuk. Na een tijdje kreeg ze een idee, ze deed alsof het per ongeluk ging en schoot de bal richting het hoofd van het meisje.

Brooke was opeens erg blij met haar versnelde reflexen dus wist ze de bal te ontwijken zodat deze stuiterend richting het groepje ging dat al snel weer verder begon met voetballen. "Ben je gek ofzo?" vroeg brooke nu duidelijk geïrriteerd aan het meisje dat zomaar meegekomen was.

Isa keek haar kant op. 'O sorry' zei ze, zonder specifieke uitdrukking op haar gezicht. Ze liep naar het meisje toe. 'Ik wist niet dat jij hier de leiding had' zei ze met een vastberaden blik in haar ogen, en ze zette haar handen in haar zij.

Brooke keek haar duidelijk geïrriteerd aan, niet dat dat lastig te veroorzaken was. Er kwam even een onvrouwelijk gesnuif uit haar neus, "Ben blij van niet." zei ze nog naar waarheid ook. Ze had een hekel aan mensen die leidinggaven. "Ik wist niet dat jij het leuk vond om mensen voor hun kop te schieten."

Isabelle keek haar aan. 'Wow, dat was erg vrouwelijk' zei ze met een stralende engelen glimlach en ze keek het meisje spottend aan. 'En ik heb al gezegd dat het een ongelukje was' zei ze fel.

Brooke lachte even kort, zo kort dat het niet meer dan een sarcastisch gegrinik was. Alsof zij zo nodig vrouwelijk moest zijn. "Schat, dat heb je niet gezegd." zei ze zo liefjes, zeker in verhouding met haar houding, dat het duidelijk niet vriendelijk bedoelt was.

Nu was het Isa's beurt om te lachen. 'Ik zie sorry, dat komt toch precies op hetzelfde neer?' vroeg ze als retorische vraag. Ze was een stuk kleiner dan het meisje, maar waarschijnlijk wel een stuk ouder. Ze had een hekel aan al die kleuters hier, en had geen idee waarom haar ouders haar überhaupt hierheen gestuurd hadden.

Hoewel Brooke ook wel zo slim was om te verzinnen dat het meisje geen antwoord verwachte, antwoorde ze toch, "Nee niet bepaald." zei ze haast toonloos, voor ze zich van het meisje afdraaide. Ze had even geen behoefte aan dit soort discussies, nee ze negeerde het meisje gewoon straal en liep naar het groepje dat nog steeds met de bal bezig was.

Verlangend keek Tyler naar al die sportende mensen. Het is niet zo dat ze voor haar veranderen veel aan sport deed naast zwemmen en hardlopen maar toen had ze nog de keuzen. Tyler zuchten verdrietig en uit haar tas naast zich op het bankje haalde ze een flesje water waar ze dorstig een slok van nam. Het liefste zou ze opspringen en meedoen maar ze durfde het niet te riskeren, er hoefde maar een iemand haar gezicht of handen aan te raken en het was gebeurt. Ze baalde er behoorlijk van dat haar handschoenen verloren waren gegaan in een gevecht maar ze had nog geen vervangers kunnen vinden.

Jake deed op dat moment mee met een partijtje voetbal. En wat voor voetbal. Iedereen gebruikte zijn krachten of speciale vaardigheden verkregen door de mutatie. Het ging zo lang door en er werd veel gescoord, maar toen ging er iets verkeerd en werd de bal lek geprikt. Niemand had gezien wat er was gebeurd. Jake haalde zijn schouders op en liep naar het bankje langs de kant. "Hé Cloe," zei hij tegen het meisje dat daar zat en hij pakte zijn flesje water.

Whahaha ik heet Chloe en mijn persoontje heet Tyler

Tyler keek verschrikt op toen iemand haar aansprak 'Oo hoi Jake' glimlachend keek ze toe hoe zijn flesje water pakte. 'Zonde van de bal maar het was wel een mooie wedstrijd. Ik denk niet dat veel mensen dat jullie na kunnen doen' ze zag dat de meeste kinderen hun spullen aan het pakken waren en teleurstelt wegliepen. 'Wie had er eigelijk gewonnen? Het ging zo snel dat ik de puntentelling al snel kwijt was...' hiervoor had ze Jake nog nooit echt gesproken, natuurlijk had ze hem wel eens gezien maar ze hadden nog nooit meer dat twee woorden tegen elkaar gezegd.

XD, sorry.

"Ik moet zeggen, ik heb geen idee," zei Jake nadenkend. "Ik heb het ook niet bij kunnen houden geloof ik." Hij lachte en keek even naar Tyler. Hij nam een paar flinke slokken en dacht na over het wedstrijdje. Het was inderdaad jammer van de bal, want zoveel waren er niet. Maar enfin, zoiets kon gebeuren. De meesten hadden hun krachten nog niet echt onder controle.

'Ik vraag me af of er ook maar een iemand de score bij heeft kunnen houden' nadenkend beed ze op haar onderlip. De bal ging te snel voor haar om het goed te kunnen zien maar sommige kinderen hadden bij hun mutatie een beter zicht gekregen en misschien hadden die het kunnen volgen. tyler's gedachten dwaalde af naar alle mutaties die ze gezien had waarvan de ene nog gekker was dan de andere.

"Ach, het was leuk en daar draaide het om," zei Jake schouderophalend. "En er zullen inderdaad mensen zijn die het konden volgen. Maar ja, na een tijdje kan iedereen dat wel omdat ze er gewend aan zijn." Hij keek naar Tyler en daarna weer naar de bal die als een zielig hoopje nog op het veld lag.

'Ik hoop dat ik de volgende keer mee kan doe' gaf Tyler verdrietig toe. De bal was dan wel kapot maar ergens op het kamp moest wel een andere te vinden zijn. 'Het zag er namelijk wel erg leuk uit' Tyler keek weer naar Jake en glimlachte opgewekt.

"Ik zal je roepen als het weer eens voorkomt," zei Jake, terwijl hij wat zonnestralen bundelde en een klein engeltje vormde. Hij stuurde het engeltje op de bal af, om het op te halen. Het zag er grappig uit. Het engeltje verdween onder de bal en zo leek het alsof de bal zelfstandig zweefde. Terug liet ze de bal voor Jake vallen en verdween in een verblindende lichtflits.

Tyler keek lachend naar het kleine engeltje 'Wou dat heb ik nog nooit iemand zien doen..' een beetje verbijsterd schudden ze haar hoofd. 'Zeg weet jij misschien waar ik handschoenen zou kunnen vinden?' vragen kon geen kwaat vond ze Jake was tenslotte een van de kampbegeleiders. Ze stak haar handen in de lucht om te laten zien dat ze onbeschermd waren. 'Handschoenen zijn misschien wel handig als ik de volgende mee doe mag doen met voetbal' ze haalde schuldbewust haar schouders op en liet haar handen weer zakken.

"In de opslaghut, hoezo?" vroeg Jake. "Heeft het iets te maken met je mutatie?" Hij begon zich af te vragen waarmee ze was gemuteerd. Eigenlijk kende hij haar nauwelijks. Maar kennelijk had ze iets gevaarlijks in haar huid zitten. Gif misschien, of pijltjes zoals bij kwallen.

'Het heeft alles te maken met mijn mutatie, mijn huid is namelijk al vele vliegen gedood, ik ben namelijk giftig das dan zijn handschoenen wel handig' ze haalde onverschrillend haar schouders op ze begon langzamerhand aan haar krachten te wennen. Maar toch deed het pijn dat ze nooit meer iemand zou kunnen aanraken. Verdrietig zuchten ze even om gelijk weer opgewekt naar Jake te glimlachen 'Maar dat zal ik zometeen wel even in de opsla hut kijken daar ben ik inderdaad nog niet geweest. De deur is toch niet opsloten?' dat zou een goede grap zijn, dan gaat ze naar de opslaghut en staat ze voor een dichte deur.

"Als je goed is niet," zei Jake. "En dat is best wel rot, geloof ik. En je kan het ook echt niet anders omzeilen dan door volledig bedekt te zijn?" Hij keek haar nieuwsgierig aan. Dat je mutatie ook onhandig kon zijn, was nieuw voor hem. Hij had alleen maar handigheden gezien.

Tyler trok een gek gezicht naar Jake ‘Geloof me het is rotter dan rot. En ik heb geen idee of het anders zou kunnen… ik ben al bang dat alles bedekken niet genoeg is’ ze had echt geen idee of het anders zou kunnen. ‘Maar genoeg over mijn mutatie wat is die van jou?’ ze wist er wel een beetje van maar niet zo veel. In het kamp werd best wel wat geroddeld.

new
-
Brooke rende in rondjes rond het veld. Het was redelijk saai, saaier dan gewoon in het bos hardlopen, maar ze moest even har energie kwijt voor er iets fout zou gaan. Dat had ze ook gemerkt, doordat ze sterker en sneller geworden was had ze meer energie, en die moest ze kwijt. Daarom ging ze nu in een behoorlijk snel tempo, sneller dan een gemiddeld persoon zou kunnen het veld rond.

Shane kwam in een rustige pas aangelopen, het was vroeg in de ochtend en hij moest trainen. Aan de ene kant omdat hij het nodig vond en aan de andere kant omdat hij het ook gewoon echt leuk vond. Zijn ogen volgde het meisje wat rende, waarschijnlijk kon hij ook wel zo hard. Naja, hij zou er geen wedstrijd van maken dat deden alleen mensen die aandacht nodig hadden. Hij gooide het flesje water in het gras en begon ook warm te rennen, minder snel want als hij zo snel begon zou hij vast wel weer zijn enkels breken..

Brooke merkte dat ze niet meer alleen was toen ze iemand anders zag beginnen met hardlopen. Om op te warmen waarschijnlijk. Zelf minderde ze vaart en stak een hand naam hem op. "Goedemorgen." zei ze vriendelijk, ondanks haar ochtendhumeur die vandaag gelukkig niet erg aanwezig was. Zelf stopet ze nu even om haar flesje water te pakken en een slok te nemen.