Het beekje

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Er is een verbinding tussen de gewone wereld en de wereld van de mensen in het bos. Het beekje. Het beekje kronkelt door het bos en de zachte bosgrond er omheen is een beetje drassig. Hier is veel mos en er staan bomen dicht op elkaar door de vochtige grond. Aan een van de bomen is een soort schommel bevestigd.

Jake moest lachen toen de gemuteerde eekhoorn terug kwam. Hij bukte en stak zijn hand uit om hem daaraan te laten snuffelen. Het kietelde namelijk nogal aan zijn voeten. "Denk er over na," zei hij tegen Lucinda. "Je moet ook aan jezelf denken,vooral op een plek als deze."

Luce knikte. "goed, ik zal er over nadenken" Yin deinsde achteruit bij zijn hand en deed haar mondje open om er vlammen uit te laten ontspringen. "nee Yin" zei Luce toen ze zag wat Yin van plan was. "Yin kom hier" het was net een hond, Yin liep achteruit naar Luce en sprong naar haar hand. "Yin, dat is Jake, ongevaarlijk" zei Luce, als ze het er niet bij zij kon Yin inderdaad nog wel eens spugen.

Jake begon te lachen. "Ik blijf erbij dat je een goed afgerichte eekhoorn hebt," zei hij. "Maar enfin, ik ga maar weer eens terug naar het kamp. Zie je daar wel, oké? Doei." Hij sprong omhoog en begon terug naar het kamp te vliegen. Gezellig, maar raar kind, dacht hij onderweg. Maar iedereen in het kamp was raar, dus dat maakte voor hem niets uit.

Mitchel lag met zijn voeten in het water te zonnen. Hij had voor het gemak zijn sporthemd uitgetrokken en lag lekker op het mos te doezelen. En zonder dat iemand het merkte zoog hij water op door zijn tenen en murmelde hij zachte woordjes in de Taal der Bomen tegen het mos. Voor hem een heerlijke dag, die niet beter kan zijn.

Met flinke irritatie waardoor ze klakte met haar tong landde Cry op de grond. Ze had zich zwaar geirriteerd aan alle bomen die zo dicht op elkaar stonden. Heel irritant en vervelend als je een beetje redelijk probeerde te vliegen, al helemaal met een kat in je handen. Het witte beestje had zich comfortabel in haar armen genesteld en had er verder zelf geen last van. Sowieso had ze vandaag niet helemaal haar dag, hoewel het eigenlijk best lekker weer was. Ze klapte haar grote vleermuis vleugels in en op dat moment zag ze dat er iemand was. Een zucht waarin je de frustratie hoorde kwam over haar lippen. Ze had geen zin in mensen.

"Ook goedemorgen," zei Jake, die aan de zucht hoorde dat iemand niet blij was dat hij hier lag. "Je kan ook doorlopen, hoor, dan ben je misschien alleen." Hij liet een spottend glimlachje zien. Hij kon niet tegen mensen die zo bij je kwamen zitten. Die geen zin hadden in mensen en dan op een plek gingen zitten waar iemand was. Hij hoorde om zich heen dat het plantenleven het met hem eens was, al hoorde de persoon die hier was komen zitten alleen een ruis.

Alweer klakte Cry met haar tong als teken dat ze geirriteerd was. Ze aaide de kat in haar armen met haar ene hand. 'Ik was ook van plan om door te lopen, maar bedankt voor de tip.' Zei ze, haar stem klonk bot en zeker niet tevreden. Als het nou een persoon geweest was dat ook nog een beetje aardig was, dan had ze het iets minder erg gevonden. Maar hier had ze niet zoveel zin in. Haar schoenen gingen zacht over de mossige grond terwijl ze een stukje langs de beek liep.

Mitchel opende zijn ogen en keek het meisje na. Hij ging staan en liep zachtjes achter haar aan. Op het mos hoorde je zijn voeten bijna niet. Hij sprong gemakkelijk over het beekje en raapte zijn shirt op, die daar terecht was gekomen. Daarna ging hij evenwijdig aan het meisje lopen, maar aan de andere kant van het beekje.

Cry had de jongen wel gezien en gemerkt. Haar gehoor was een stuk beter geworden door haar mutatie en ze had hem horen springen. Toch probeerde ze niet op deze jongen te letten, hoewel ze bang was dat haar irritatie het won van haar hou vast. Ze beet op de binnenkant van haar wang om zich in te houden maar wierp wel een vernietigende blik op de jongen.

Mitchel moest lachen bij het zien van haar blik. Hij hield er wel van om te klieren en dat was wat hij nu aan het doen was. Hij bleef naast haar lopen, aan de andere kant van het beekje. De jonge plantjes om hen heen moedigden hem aan, maar de oude bomen lieten duidelijk hun afkeuring horen. Dat was voor Mitchel het teken om te stoppen. Resoluut bleef hij staan en antwoordde, in de voor mensen onhoorbare, als ze hem horen is het een zachte ruis, Taal der Bomen, dat hij zou stoppen en dat het hem speet.

En toen een opgeluchte zucht, omdat de jongen leek te stoppen. Haar voeten gingen niet hard over het mos. De laatste tijd hield ze er meer rekening mee dat alles leefde. Eerst had ze dat nog niet echt door gehad. Maar nu zocht ze haar rust op. Dus zodra ze de jongen zag stoppen zocht ze een rustig plekje op bij een boom. Ze leunde zacht tegen de boom aan en keek er even naar. 'Ik mag toch zeker wel even zitten he?' Vroeg ze zachtjes en voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat ze tegen een boom praatte.

Mitchel zette grote ogen op en keek naar het meisje. Ze praatte tegen een boom. Niet omdat ze de Taal der Bomen sprak, maar uit beleefdheid. De boom zelf had geantwoord en Mitchel had zich er even voor opengesteld. Ook bomen stelden het op prijs als er tegen hen gepraat werd. Hij ging tegenover het meisje zitten, maar bleef aan zijn kant van de beek. Hij keek haar met grote ogen vol ongeloof aan en wist niets meer te zeggen. Het zou zeker een raar gezicht zijn, maar dat maakte hem niet uit.

De stilte was haar antwoord, maar ergens voelde ze wel dat het goed zat. Cry had de laatste tijd wel door gehad dat bomen geen nare wezens waren, of hoe ze nu ook genoemd werden. Ze gaf even zacht een klopte je op de boom voordat ze naar achteren leunde en naar voren keek. Langzaam gingen haar wenkbrauwen omhoog omdat ze de jongen naar haar zag kijken en hij keek nogal vreemd. 'Kun je het zien?' Vroeg ze, haar stem klonk niet aanvallend of spottend, gewoon neutraal.

"Jij vroeg aan die boom of je daar mocht zitten?" vroeg Mitchel. "Dat hoorde ik goed." Hij keek naar de boom zelf en toen die goedkeurend begon te praten, sloot hij zich weer af voor de gesprekken van de planten. "Ik wist dat ik niet de enige was. Ik ben trouwens Mitchel. En wie ben jij?" Het leek alsof hij alweer vergeten was dat hij haar net had lopen treiteren, nu meende hij een goede vriend(in) te zien in dit meisje. Mensen die geloofden in bomen hadden iets bijzonders.

Cry knikte langzaam en keek even vluchtig naar de boom. 'Ja, ik ben me de afgelopen tijd ervan bewust geworden dat er zoveel leeft, zoveel meer dan ik me waarschijnlijk besef. Maar ik houd er rekening mee.' Zei ze tegen hem en knikte toen hij zich voorstelde. 'Ik ben Cry.' Stelde ze zich voor aan hem. Ze vroeg zich wel af waar deze verandering van doen vandaan kwam. Hij had haar net aardig zitten irriteren. Vond hij het zo geweldig?

Mitchel floot goedkeurend. Met dit soort mensen kon hij praten. "Je bent een verstandig meisje," zei hij. "En sorry dat ik je net liep te irriteren. Ik doe dat soms graag, al is het niet aardig. Maar ik ben blij om te horen dat je dat begrijpt, want dan begrijp je waar je zelf vandaan komt." Terwijl hij praatte veranderden zijn voeten in stukken boom en schoten wortel. Hij zag dat ze even niet gekeken had en veranderde ze direct terug. Het was te vroeg om dit te laten zien. Eerst moest hij weten of hij haar kon vertrouwen.

Een kleine glimlach vloog over het gezicht van Cry. 'Dank je.' Zei ze voor het complimentje dat ze net had ontvangen en trok haar benen op waarna ze haar armen hier omheen sloeg. Ze knikte. 'Je was aardig irritant ja, maar excuses aanvaard.' Zei ze met een glimlachje tegen hem. Ze wist nog dat ze vroeger wel eens op het gras zat en dat ze altijd grassprietjes uittrok. Maar dat deed ze nu niet meer.

"Sinds wanneer denk jij zo over het leven en over bomen?" vroeg Mitchel geïnteresseerd. Hij was oprecht benieuwd naar haar reden. Wie weet, misschien was het wel een mooi verhaal of zat er een diepere les in. Hij wilde in elk geval meer van dit meisje te weten komen. Hij zag wel iets in haar, op het gebied van vriendschap dan. Maar dat zag hij bij iedereen die gaf om bomen en het kon soms gigantisch tegenvallen, dus probeerde hij zachtjes uit.

Cry dacht even na over die vraag. 'Sinds ik hier ben.' Zei ze eerlijk tegen hem. 'Ik denk dat ik eerder niet genoeg tijd en aandacht had voor alles om me heen. Ik ben altijd heel erg in mijn eigen wereldje geweest. Hier heb ik tijd gehad om erbuiten te stappen.' Zei ze twijfelend tegen hem terwijl ze nadacht over haar woorden. Ze knikte zachtjes om haar woorden wat zekerheid te geven.

"Oh, oké," zei Mitchel. "Dan heeft dat kamp goed uitgepakt voor je. Bij mij ging het zo ongeveer hetzelfde, vooral nadat we te horen kregen dat we hier nog wel even zouden zitten." Hij keek Cry even aan en dacht na over een goed moment om te laten zien wat hij was. "Met wat ben jij gemuteerd?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij begon zijn pijnlijke onderwerp in te leiden. Hij moest er toch eens van af.

Bij die vraag lachte Cry even haar tanden bloot. Haar scherpe hoektanden. 'Vleermuis.' Zei ze achteloos en glimlachte daarna weer gewoon. Ze vond het wel prima. Het stond haar wel. En ze was dol op het vliegen met haar vleugels. Ze haalde haar hand door haar witte haren en keek naar Mitchel van een afstandje. 'En jij dan?' Vroeg ze aan hem.

Mitchel aarzelde even. Hij keek naar Cry, die er wel te vertrouwen uitzag. "Zweer je het niet verder te vertellen?" zei Mitchel. "Het is namelijk nogal beschamend." Vooral als je mij bent, wilde hij erachter zeggen, maar dat deed hij maar niet. Het klonk stom en dan zou hij nog meer uit moeten leggen. Hij wachtte rustig af of Cry het zou zweren, dan wist hij dat hij makkelijk kon transformeren.

Langzaam knikte Cry en keek hem even vreemd aan. 'Is het zo erg dan? Nou ja, zoveel mensen ken ik hier niet.' Zei ze en zweerde het daarna op haar eigen leven. Wist hij veel dat ze hier eigenlijk niet zoveel om gaf. Ze keek hem licht nieuwsgierig aan en legde haar hoofd op haar knie terwijl ze wachtte.

Tot Mitchels opluchting zweerde ze. Langzaam en voorzichtig liet hij bloemen groeien uit zijn lichaam, hier en daar verscheen bast en zag er na een tijdje uit als een kleine ent. En toen hoorde hij een scheur-geluid en wist hij dat er weel een sportbroekje kapot was. Gelukkig konden zijn onderbroeken het wel aan. Toen hij volledig boom was, veranderde hij half terug. Er staken nog een paar takken uit zijn rug, hij had bloemen op zijn armen, hier en daar bast en hij was grotendeels groen. "Snap je dat het beschamend is," zei hij. Hij keek Cry aan met verdrietige ogen. Hij wilde heel graag zo zijn, maar als iemand het te weten kwam, was zijn reputatie naar de maan.

Cry had nogal verwonderd toegekeken. Ze moest toegeven, het was nogal vreemd. Maar ook wel weer grappig en anders dan de andere, waarvan velen waren meeveranderd met een dier. 'Ja, een beetje wel. Maar het heeft ook wel wat.' Zei ze terwijl ze naar achteren leunde.

"Als naar buiten komt dat ik ben vermengd met een zachtaardige plant, dan gaat mijn hele reputatie naar de maan," zuchtte Mitchel. "Daarom vroeg ik je om het niet verder te vertellen." Er viel een bloemetje van zijn arm, waar het direct wortel schoot en grinnikend zijn blaadjes naar de zon richtte. "Bij het feit dat ik een plant ben, ben ik ook nog eens vervloekt met de zachtaardige kracht helen en ik kan de Taal er Bomen, al is dat best handig. Maar ook dat kan mijn hele leven verpesten."

Zachtaardig ging Cry met haar hand over de boom. Ze voelde hem, ze voelde zijn leven door hem pompen. Ze voelde het licht dat diep in hem zat als ze haar ogen sloot. Elk leven had een lichtje in zich. 'Welke reputatie? Ik ken je niet eens.' Zei ze tegen hem nog met haar ogen gesloten. De Taal der Bomen, dat leek haar wel wat. Maar de kracht helen, ze had het bij Griffin gezien, het zag er niet erg gezellig uit.

"Voor de mensen die mij kennen ben ik zo'n stoere sporter, zo iemand waar iedereen bij wil horen," zei Mitchel. "En ondanks dat ik mensen af en toe moet kleineren, ben ik dat erg graag. Ik heb een geweldige vriendengroep, maar zij zijn net zo. Als aan het licht komt dat ik half boom ben, die taal spreek en ook nog eens de kracht helen heb, wordt ik gigantisch uitgelachen." Hij keek Cry bedroefd aan. Het was niet leuk om in zijn schoenen te staan. Normaal vond hij het leuk om zichzelf te zijn, maar tegenwoordig was het geen feest meer.

'Hmm. Maar wat zijn ze voor vrienden als ze je niet nemen zoals je bent? Zijn ze echt?' Vroeg Cry aan hem terwijl ze haar ogen weer langzaam opende. 'Mij lijkt het dat je vrienden je nemen zoals je bent, hoewel ik daar niet erg veel ervaring mee heb.' Zei ze. Nee, ze was nooit iemand geweest met veel vrienden. Ze had het volgens zichzelf ook nooit nodig gehad, maar het begon toch eenzaam te voelen.

"Oh, dat hebben ze ook altijd gedaan," zei Mitchel. "Nu schaam ik me alleen te erg voor die mutatie die ik heb ondergaan om het ze te vertellen." En zo zit het met nog veel meer dingen, dacht hij erachter aan, maar dat zei hij maar niet. Dan zou Cry waarschijnlijk door vragen en daar had hij geen zin in. Ze hoefde niet alles te weten. Hij stak zijn verboomde voet in het beekje en zoog een beetje water op. Het was heerlijk. Zoals altijd genoot hij meer van water dan van elk ander mens.