Een ander beekje

Door de bossen rond het kamp meandert een klein, helder beekje. Het is ongeveer 2 meter breed en 50 cm diep. Het water is dus in de zomer meestal niet erg koud. Dit beekje loopt het meer in, dus het water is zo doorzichtig als glas. Je kunt er kleine, regenboogkleurige vissen in zien zwemmen en ook iets grotere oranje vissen met een sluierstaart. Eromheen groeien kleurrijke bloemen waarvan de kelk wegvliegt als je ze aanraakt. Na 5 minuten groeit er een nieuwe kelk en kan je het gewoon opnieuw doen. De magie heeft hier dus erg mooie veranderingen teweeggebracht.

Shizu zat langs het beekje met haar rug tegen een boom aan geleund haar mes te slijpen. Naast haar lag een bakje met water en in haar hand had ze een steen. Ze haalde de steen snel achter elkaar langs het lemmet wat een scherp, onaangenaam geluid voortbracht. Zelf vond ze het ook een vreselijk geluid, maar dat probeerde ze zo goed mogelijk buiten te sluiten.

Kit dartelde vrolijk door de bloemen. Om haar heen ontstond een zee van loskomende vrolijk gekleurde bloemkopjes. Ze maakte een aantal radslagen en floot in zichzelf totdat haar oren zich spitsten door een verschrikkelijk geluid. Ze viel op haar achterwerk in de bloemen, die net zo zorgeloos als ervoor wegvlogen. Ze keek naar de persoon die het verschrikkelijke geluid veroorzaakte en liep naar haar toe.

Shizu zag vanuit haar ooghoek iemand naar haar toe komen, maar hield haar blik op haar mes gericht. Als ze geen oogcontact zou maken zou die persoon misschien gewoon doorlopen. Voorzichtig ging ze met een vinger langs het lemmet. Een druppel bloed welde op uit haar vingertopje. Achteloos liet ze die naast haar op een blaadje vallen. Ze zag hoe het blaadje voor een gedeelte wegsmolt. Haar gif was niet alleen schadelijk voor mensen.

'He, kun je niet ophouden met dat geluid? Het is nogal vervelend.' Zei Megan met een big smile tegen Shizu. 'Niet dat ik niet wil dat iedereen bewapend is ofzo, maar de zon schijnt en je zit in een prachtig bloemenveld. Waarom zou je zo'n geluid maken?' Ze stond voor Shizu. Haar benen iets uit elkaar en haar handen in veel te groten handschoenen tegen haar heupen aangedrukt terwijl de schaduw van haar hoofd met vuurrode haar en vrolijke vossenoren de zon die op Shizu's gezicht zou vallen blokkeerde. Haar eveneens veel te grote bruine laarzen veroorzaakten dat er nog een laatste paar bloemetjes wegvlogen.

Shizu keek het vosjemeisje donker aan, ergens wilde ze niet zo tegen het meisje doen. Maar ze vertelde zichzelf dat het beter was, bovendien voelde ze een steek van jaloezie toen ze de vossenoren zag. Wat ze er wel niet voor over had om ook zo'n verandering te hebben. "Je hebt geluk dat ik net klaar was," zei ze toonloos. Of ze anders wel gestopt was wist ze niet. Misschien, misschien niet.

Megan glimlachte. 'Gelukkig maar. Dan kunnen we allebei weer genieten van deze mooie zonnige dag.' Ze draaide even rond op een been voordat ze neerzakte in de bloemen naast Shizu. Hierdoor ontstond een hele wolk van opstijgende bloemen. 'Zijn ze niet prachtig?' Vroeg ze aan haar, terwijl ze een felroze bloemkelk in haar handen hield. Haar vossenstaart bewoog rustig heen en weer in het glanzende zonlicht.

Shizu beet op haar lip en hield eventuele gemene opmerkingen in. Ergens was het irritant dat het meisje zo naief leek, maar besloot het niet voor haar te verpesten. "Ze zijn prachtig," zei ze niet geheel zonder sarcasme. Het was niet haar bedoeling geweest zo te klinken, maar ze kon het simpelweg niet opbrengen enthousiast of gewoon normaal te klinken. Want de bloemen vond ze wel mooi, al had ze dan pech gehad met de magie dat betekende niet dat ze de mooie dingen niet kon waarderen.

Megan merkte het sarcasme wel, maar deed er niet erg veel mee. Ze was niet iemand die snel kwaad of geïrriteerd raakte door zoiets kleins. Ze liet de knalroze kelk uit haar hand wegvliegen en streek een pluk pluizig knalrood haar achter haar oor. 'Ik ben Megan, trouwens.' Zei ze met een scheve grijns. Hierbij rimpelde haar neus en het zag er een beetje gek uit. De sproetjes op haar neus maakten dat ze er vrijwel altijd erg vrolijk uitzag, evenals haar bijna altijd aanwezige glimlach waarbij haar scherpe hoektanden zichtbaar waren.

Shizu knikte, terwijl ze haar hand over een paar bloemen liet glijden die meteen wegvlogen. Eigenlijk hield ze best van planten, ze was zelf tenslotte ook een halve plant. Maar dan geen mooie bloem, zoals deze kelken hier. Nee, een dodelijke... Geweldig. Zelfs in haar gedachten klonk ze sarcastisch. "Ik ben Shizu," zei ze terwijl ze zich tussen de bloemen liet vallen en ze op haar rug kwam te liggen. Het was een mooie plek, Megan had gelijk. Het kabbelen van het beekje was bijna net zo kalmeren als het meer soms was en door onder andere de bloemen moest ze toegeven dat magie toch ook mooie dingen kon doen.

Megan glimlachte. 'Wat een leuke naam. Hij klinkt heel exotisch.' Zei ze tegen Shizu. 'Is het Chinees? Of Japans? Ik ben altijd jaloers op mensen met namen die niet zo saai zijn als de mijne.' Zei ze tegen Shizu. Ze had haar naam altijd maar saai gevonden. Megan. Iedereen heette Megan. Vroeger zat ze in de klas bij twee Megans. Verschrikkelijk. Als de leraar dan 'Megan' zei, keken er altijd drie meisjes om. Op een gegeven moment was zij dus Ginger Megan, nou, als zelfs de leraren je zo gaan noemen wordt je niet erg blij. Maar ze zeurde er nooit over. Zo was ze niet. Ze maakte zelfs grapjes over haar eigen bijnaam en glimlachte altijd als iemand haar er weer aan herinnerde.

Shizu knikte, "het is Japans voor stilte." Het was niet de leukste naam die ze kon bedenken, zeker als je bedacht dat haar broertje kind van de zon, in het Japans dan, heette. Maar toen ze was geboren had ze blijkbaar niet gehuild en daarom hadden haar ouders haar Shizu genoemd. "Mijn tweede naam is leuker, Moriko, dat betekend kind van het bos." Eigenlijk was het best toevallig, tot ze hier opgesloten kwam te zitten had ze eigenlijk niks met het bos gehad. Je zou er bijna van gaan denken dat haar ouders helderziend waren.

'Hmm, dat van mij is volgens mij gewoon Engels voor Megan.' Zei Megan met een glimlach. 'Mijn ouders hebben me denk ik vernoemd naar Megan Fox. Ironisch.' Zei ze tegen Shizu, terwijl ze haar staart even heen en weer bewoog. Niet alleen was ze nu half vos, ook was Megan een erg lange, goed gevormde actrice was, en Megan zeer klein en bijna een plank. 'Ik zou liever vernoemd zijn naar zoiets moois als stilte of kind van het bos dan naar een rondborstige actrice.' Zei ze tegen Shizu.

Galileo was bezig met een tussendoortje. Wat inhield dat hij en 20 slangen rauwe vis aan het eten waren. Het was eigenlijk lekkerder dan hij zou denken, maar dat kon komen door de emotionele invloed van de twintig slangen. Hij glimalchtte en nam nog een hap uit het schubbige lijfje.

Theodore stapte metbde gebruikelijke, hooghartige grijns in de richtong van ket beekje, hij was hier met een doel, een doel dat hij vergat toen hij een zeer herkenbaar kapsel zag. 'Galileo! Galileo! Galileo Figaro!' zong hij enthoustiast en hij sprong zowat naast de jongen waar hij een half gezprek mee had gevoerd, waar hij ging zitten.

Galileo rolde met zijn ogen en nam nog een hap vis. Hij had besloten dat hij zich neit aan de ander zou storen en gewoon zou eten. Af en toe nam een van de slangen ook een ha en in mum van tijd was de hele vis opgegeten. Hij gooide de graat en de niet lekkere stukjes het beekje in voor de andere vissen en likte nog wat bloed en zo van zijn lippen.

Theodore ging in kleermakerszit zitten en leunde helemaal naar Galileo toe. 'Wat?' zei hij niet iets te hard voor hoe dichtbij hij was. 'Geen "Hoi Theodore! Leuk je weer te zien!"?'voegde hij er verontwaardigd aan toe. 'STelt me teleur van je.'

Galileo kuchtte. "Ik had een paar happen rauwe vis in mijn mond. Het zou niet eens in de buurt zijn gekomen." hij glimlachte naar Theodore. "Maar als jehet erg graag wilt." Hij rolde met zijn ogen. "Hoi Theodore! Leuk je weer te zien!" zei hij eng enthausiast voor hij de ander afwachtend aankeek

Theodore grijnsde nog breder. 'Zo mag ik het horen!' zei hij enthausiast en hij leunde weer naar achteren. 'Blijf je vandaag wel wakker?' vroeg hij grappend en hij leunde achterover op zijn handen, nog steeds in kleermakerszit en met zijn gezicht naar Galileo.

Galileo knikte. "Het is al twee uur, dus ik heb al wel een dutje gedaan." Hij glimlachte naar Theo. Zijn slangen keken Theo verdenkend aan. Ze vertrouwden hem niet, die jongen voerde wat in zijn schild. Galileo had niets door. Die was bezig met steentjes over het water keilen, niet met zijn handen maar met zijn staart. "Mijn slangen hebbben je tot geiten-jongen AKA lunch benoemd, ze snappen niet helemaal dat jij ook van dezelfde soort bent."

Theodore grijnsde. 'Ik noem hen liever lunch, ik ben een vleeseter, weetje, en ze zeggen dat slang naar kip smaakt dus als ze mij als lunch zien ben je binnenkort kaal.' zei hij met een knipoog die vertelde dat hij het niet meende. 'Zouden ze terug aangroeien?' vroeg hij nog, werkelijk nieuwsgierig.

Galileo schudde zijn hoofd. "Ik denk het niet, en ik denk dat er een grote kans is dat ik doodbloed. We delen met elkaar onze gedachten en zo, alsof we onze eigen innerlijke twitter hebben die we helemaal volspammen met alles wat we denken en voelen. Ik snap niet wat zij 'zeggen', ik snap hun taal niet, en zij snappen mijn taal niet, maar beelden, gevoelens en geluiden zijn wel te begrijpen. Ik denk denk ik de beste menselijke slangenpsycholoog die er is." Hij gaf Theo een knipoog.

Theodore haalde zijn schouders op 'Dan niet, ik wil je niet doodhebben.' zei hij luchtig, maar met een grijns. Bij de knipoog van Galilro voelde hij iets wat hij nooit eerder gevoeld had, maar hij negeerde het gewoon. 'Dus je hebt eigenlijk gewoon heel veel breinen?' vroeg hij , een typische Theo vraag zonder werkelijke inhoud.

Galileo dacht even na. "Zo...zou je het kunnen zien ja." Hij glimalchtte naar de andere jongen. "Het duurde wel een poos voor ik een beetje gewend raakte aan de verbinding met hen. Maar nu gaat het als een tweede natuur, net als jet gebruik van mijn slangenlichaam." Als demonstratie pakte hij een steen uit het beekje met zijn staart en wierp die naar de andere oever.

Theodore knikte onder de indruk, volgde de steen met zijn ogen en bleef even nqar het punt waar deze verdwenen was kijken. 'Bij mij was het alleen wennen aan een zwaarder hoofd, en dat klinkt een stuk minder ingewikkeld dqn een mentale band ontwikkelen.' zei hij met een grijns en hij keek weer naar Galileo.

Galileo grinnikte. "Dat lijkt mij ook. Aan de andere kant is jouw mutatie minder ingrijpend. Je kreeg gewoon hoorns. Mijn haar viel uit en daarna groeiden er slangen uit mijn kop, dat is pas een wierde ervaring." Hij glimalchtte naar Theo.

Theodore huiverde 'Ik moet er niet aan denken mijn haar ts verliezen! Zlf niet voor wat extra breinen.' zei hij half serieus, half grappend, al glimlachte hij er wel bij. Hij hield van zijn haar en kon er niet aan denken om het te verliezen.

Galileo knikte. "Als je mij vroeger gevraagd zou hebben om te kiezen tussen mijn haar of slangen dan zou ik voor mijn eigen haar gegaan zijn." Hij glimalchtte. Hij had altijd zijn lange zwarte haar gehouden, zelfs toen hij continue gepest werd om zijn 'meisjeshaar' gaf hij niet op. "Nu is het anders. Ik zou mijn mutatie niet terug willen draaien, echt niet." Hij glimalchtte naar Theo. "Jij?"
----
for reference, zo zat zijn haar vroeger (Nezumi♥)

Thodore knikte begrijpend. 'Klinkt logisch...' zei hij half fluisterend, want hij was een beetje verbluft van alle informatie over de slangen. 'Hmm... Het voegt niet heel veel toe aan mijn leven, ik bedoel, mijn nageld en tanden zijn net dolken (tsja...xd) maar verder heb ik er weinig aan, misschien moet ik eens kijken waar die hoorns goed voor zijn, dat dier had ze toch niet voor niets?'

Galileo knikte. "Ik vermoed dat het wapens of beschermings dingen zijn, maar je kan altijd kijken of je er nog wat anders mee kan." Hij glimalchtte. "Mijn haar was vroeger het spiegelbeeld van jouw haar, misschien iets langer, maar dan zwart." Hij keek peinzend naar het water, "Een voordeel van mijn huidige kapsel is dat ik nooit een bad hair day "heb, er geen enkele klit mogenlijk is en dat ik na het zwemmen er neit uitzie als een verzopen kat." Hij lachtte zachtjes.