Het beekje

Er is een verbinding tussen de gewone wereld en de wereld van de mensen in het bos. Het beekje. Het beekje kronkelt door het bos en de zachte bosgrond er omheen is een beetje drassig. Hier is veel mos en er staan bomen dicht op elkaar door de vochtige grond. Aan een van de bomen is een soort schommel bevestigd.

Lucinda zat op de schommel en Yin zat in de boom hoog boven haar. Met een glimlach schommelde ze mee met de wind. De stof van haar jurkje wapperde achter haar aan. Zachtjes neuriede ze een liedje, wat om de een of andere manier helemaal niet misplaatst leek in dit stille landschap.

Met luid gefladder landde Jake naast het beekje. Hij keek niet om zich heen en stortte zich op het water, waar hij wat van dronk en zichzelf was. Van vliegen kon je best bezweet worden. Hij gooide water over zichzelf heen met behulp van zijn vleugels. Daarna wapperde hij ze droog, tot hij een lichte tik voelde. Hij draaide zich om en zag dat hij een meisje had geraakt.

Lucinda was gestopt met zingen toen ze luid vleugelgeklapper hoorde en Yin niet wist hoe snel ze op Luce' schouder moest komen zitten. Een tik tegen haar arm was genoeg haar achterover van de schommel te stoten. Ze ving hem gemakkelijk op met haar vleugeltjes waardoor ze zichzelf gemakkelijk op de grond neer liet komen. Ze ging ervanuit dat het een foutje was geweest en wreef even over haar arm, maar glimlachte naar de man. Yin vertrouwde niet zo snel en blies naar de man, niet van haar plek op Luce' schouder afkomend.

"Oh, sorry Lucinda," zei Jake. "Ik had je niet gezien. Ik heb je geen pijn gedaan, toch?" Hij keek haar vragend aan. Dit wilde hij niet. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. "Je hebt je eekhoorn trouwens wel goed afgericht, hij herkend problemen snel." Hij grinnikte en keek naar een passerende tulp.

wow ik moet echt nog even in dat hele fantasy gedoe komen zeg
~~
"nee hoor, geen probleem" zei Luce terwijl ze zich liet helpen. "ik mag toch hopen dat u geen probleem vormt" voegde ze eraantoe met een grijns. Ze was de tik alweer vergeten. Een paar blaadjes uit de boom leken naar haar toe te zweven en klitten zich vast in haar haar.

Jake zuchtte. Hoe vaak moest hij nog uit gaan leggen dat hij een je was en geen u? Hij was hoogstens zeven jaar ouder dan de jongsten van het kamp. "Ik ben een jij," zei hij toch maar. "En ik weet dat ik geen probleem ben. En die tulp was het ook niet. Maar toch is het een goede eekhoorn. Ik heb alleen geen nootjes bij me voor hem."

Yin leek niet te ontspannen en daar zouden nootjes ook niet bij helpen. "Oké meneer" zei Luce. "dank u, eh je" glimlachtte ze. "maar ik betwijfel of ze zichzelf nog een eekhoorn durft te noemen" Ze pakte Yin van haar schouder en aaide over har ruggetje, ze begon te spinnen, maar keek nog steeds argwanend naar Jake.

" Oh, oke," zei Jake grijnzend. Hij ging zitten op de zachte mosgrond en voelde meteen zijn broek doorweken. Ach, daar moest hij maar mee leven. Hij woonde nou eenmaal in een bos. "Wist je dat het me nooit is opgevallen dat jij ook vleugels hebt gekregen?" zei hij. "Ik denk dat vleugels nogal normaal zijn geworden voor mij."

Luce glimlachte terug en ging weer op de schommel zitten. Haar benen wiebelden onder haar. De boom liet zijn takken wat bewegen zodat ze een stuk omhoog schoot. Ze zat nu een heel stuk boven Jake en genoot ervan. Ze knikte. "Ik vind het raar wat er gebeurd is" zei ze opeens uit het niets. "Waarom gebeurde dit nu net toen er mensen in het bos waren?" had de magie misschien iets nodig om in te groeien? Er waren toch genoeg dieren en planten?

"Ik heb geen idee," zei Jake en hij schepte wat water over zich heen met zijn vleugels. "Misschien heeft het iets te maken met de olieboring of het heeft iets te maken met dat magie een menselijk uitvinding is." Hij dacht na, maar hij zou echt niet weten waar het aan zou kunnen liggen.

Die laatste opmerking snapte ze niet helemaal. "waarom is magie een menselijke uitvinding?" vroeg ze. Haar hele gezicht leek een groot vraagteken. Dit soort dingen vroeg ze zich normaal nooit af. Ze was niet iemand die over dit soort dingen lang nadacht, eigenlijk.

"Ik weet niet," zei Jake. "Ik verwacht dat de mens magie ooit heeft gemaakt, niet dat het er altijd al was. En anders wordt het pas echt sterk als er mensen in de buurt zijn, omdat dat de enigen zijn die het kunnen beheersen. Enten kunnen het ook wel, maar de mensen kenden echte tovenaars." Hij boog een aantal zonnestralen om en op de plek waar het licht samenkwam, verscheen een kopie van de zon. "Zie jij een ent dit al doen, of zo'n gemuteerde eekhoorn?"

Luce bekeek Yin die druk een noot aan het eten was en af en toe een schichtige blik op Jake wierp. "nee, misschien niet." zei ze twijfelend. Toen schudde ze met haar hoofd en keek hem weer aan. "wat ik het meest mis zijn de feestjes" zei ze met een dromerige blik. Ze hield van de feestjes in het weeshuis. De verjaardagen, de taart.

"Tja, ik weet niet wanneer iedereen jarig is," zei Jake. "En elke dag een feetje geven werkt ook niet. Maar ik en mijn zus zullen je verzoek in overweging nemen." Hij grinnikte en schudde het water van zich af. "Welke kracht heb jij gekregen, als ik vragen mag?"

Luce grinnikte "geen hypnose hoor, geen zorgen" zei ze lachend. "helen" knikte ze. "u.. eh.. jij hebt licht toch?" dat hadden de meeste engelen. Zij was boself, iets waar ze heel tevreden mee was. Ze mocht direct in contact treden met dieren en ze waren nooit bang voor haar, bovendien kon ze ze nog helpen ook!

"Ja, dat klopt," zei Jake. Een beetje een rare vraag nadat hij een zon had gemaakt. "Hmm, helen, die zie ik niet vaak. Wat kan je ermee?" Hij keek Lucinda vragend en nieuwsgierig aan. Hij had wel eens regenbogen, eenhoorns een kabouterachtige wezens gezien. Maar alleen toen hij met de slimsten van het kamp de krachten onderzocht.

"Zoals het al zegt: Helen, het enige nadeel is dat ik er enorm moe van word en niet veel kan doen op hetzelfde moment zonder iemand of iets anders volledig van levensenergie, maar ik wil graag iets proberen" zei ze met een glimlach. "En jij bestuurt licht dus..." ze wilde proberen of ze zonder anderen pijn te doen energie kon gebruiken. Lichenergie misschien? Het viel te proberen.

"Probeer het uit de planten te halen," zei Jake. Hij was blij dat hij licht had. Dat was geen gedoe met energie. Het werd alleen wat zwakker 's nachts. "Maar ik bedoel, maak een van jouw wezentjes en laat hem energie uit een boom tappen, om die vervolgens in jouw te stoppen." Hij glimlachte bemoedigend en schoof een beetje achteruit, om haar de ruimte te geven.

"Ik kan ze nog niet zo goed onder controle houden, en ik ben bang dat ze de bomen leegzuigen, ik bedoel, dan kan ik toch beter mijn eigen energie gebruiken als iets van een onschuldig levend wezen?" voor haar waren bomen wezens. ze dacht er niet eens meer over na. Het leek haar verschrikkelijk als iemand energie van haar zou nemen, ongevraagd, en aangezien bomen niets terug konden zeggen...

"Ja, maar na een tijdje heb je genoeg geoefend en kan je de wezentjes onder controle houden en zuigen ze de bomen niet leeg," opperde Jake. "En je kan echt niet uit jezelf blijven zuigen. Dan ga je er zelf aan onderdoor. Stel, je wilt iemand helen, maar je bezit niet genoeg energie. Dan haal je een klein beetje uit elk levend wezen uit je omgeving."

"is dat niet oneerlijk?" vroeg Luce twijfelend. "het hoeft toch niet dat die boom waaruit ik de energie haal wil dat ik zijn energie gebruik om iemand anders te helen?" ze ging liever voor safe. Gebruikte haar eigen energie, waar ze op dit moment echt genoeg van had.

"Ach, tenzij je het haalt uit een ent, zal de boom niks terug doen," zei Jake. "Kijk maar." Hij bundelde hij licht tot een prisma en de regenboog stralen die door het prisma naar buiten vielen, richtte hij op de dichtstbijzijnde boom. "Zie je, er gebeurd niks," zei hij toen hij het prisma weg had gehaald. Op de boom zat een zwarte plek. "Bomen hebben genoeg energie." Op dat moment kreeg hij iets striemends in zijn gezicht. De boom had zijn tak opgetild en er Jake een mep mee verkocht.

Luce schoot in de lach. "nee, ze doen niets terug hoor meneer.. eh Jake." gniffelde ze. "maar je moet niet vergeten dat bomen ook gevoel hebben, ze leven ook, wat zou jij ervan vinden als iemand je opeens al je energie wegneemt, of een gat in je huid brandt?" vroeg luce verontwaardigd, "wacht ik zal het je eens laten zien" luce pakte zijn hand en legde haar andere hand op de boom, ze concentreerde zich en er verscheen een beestje. Het beestje zoog een heel klein beetje van Jake's energie weg en gaf het door aan Lucinda, Luce stuurde het door naar de boom en toen ze hen losliet was het beestje verdwenen, net als de zwarte plek op de boom.

Jake gromde en veegde een beetje bloed uit zijn oog. "Even vergeten dat dit een gemuteerd bos is," zei hij geïrriteerd. Hij liep naar het beekje en gooide wat water in zijn gezicht. "Maar zou je ook iets aan mij kunnen doen, ik denk namelijk niet dat ik de ziekenboeg vind op deze manier." Hij zuchtte en keek met één oog dicht naar Lucinda.

Luce lachte "ik denk niet dat de boom het daarmee eens is" als antwoord daarop werd ze opeens heel hoog de lucht in getild. Ze gilde kort maar begon toen te lachen. ze zat op een van de boomwortels. En keek naar Jake op de grond. Ze lachte en zwaaide even voor ze zichzelf van de tak liet vallen en sierlijk neerkwam. Haar jurkje was een stukje opgewaaid, maar het maakte haar niet zo veel uit. "Kom maar even hier" zei ze toen warm. Zij was thuis ook altijd degene geweest die de wonden verzorgde, de kusjes gaf aan de kleintjes als ze ergens pijn hadden. Ze legde haar zachte warme hand op zijn voorhoofd en concentreerde zich. Ze ging het doen met haar eigen energie, het beestje verscheen, heel kort dan, maar het verscheen wel en ze zond de energie naar het oog, dat al snel helemaal genas, zonder littekens of andere nare bijverschijnselen. Luce zakte een beetje in, voelde dat haar energie gedeeltelijk weggevloeid was. Je merkte helemaal niet dat voor zoiets kleins zoveel energie nodig was.

"Dank je," zei Jake. "Maar zie je nu dat het af en toe niet genoeg is?" Hij haalde wat te eten uit zijn zak en gaf het aan Lucinda. "Wat is het trouwens voor wezentje dat jij oproept?" Hij had het nog niet herkend en was erg nieuwsgierig naar wat het was. Ondertussen draaide hij zijn oog alle kanten op.Het had pijn gedaan, maar er was niets beschadigd.

Luce knikte en nam een hap van het eten. "dank je, maar ik weet zeker dat ik de boom hier gelukkiger mee maak." zei ze met een glimlachje. "ik weet het niet" zei ze, ze wist maar vaag hoe haar beestje eruit zag, en eigenlijk zag het er meer uit als een miniscuul mensje. Een elfje misschien, kon dat? "is alles weer oké?" vroeg Luce terwijl ze naar zijn oog keek wat nu alle kanten op leek te rollen. Ze had het eten op, maar wist heel goed dat het nog even duurde voor ze weer op krachten gekomen zou zijn.

"Toch denk ik dat de boom er ook blij mee zal zijn als jij niet inzakt door energie tekort," zei Jake glimlachend en hij hield zijn oog weer stil. Lucinda had er namelijk nogal geschrokken naar zitten kijken. "Een zo'n eeuwenoude boom heeft vast en zeker genoeg energie."

Toch vond ze niet dat ze het recht had. "hmm" was haar enige reactie en ze staarde naar de boom. Yin was tevoorschijn gekomen en liep heel voorzichtig richting jake, snuffelde aan zijn voeten en gluurde af en toe even omhoog.