Een opgedroogde vertakking van het beekje.

Zoals de titel al zegt, is het een vertakking van het beekje en is het opgedroogd. Hier en daar liggen nog wat dode vissen die niet op tijd konden ontsnappen, er staan wat verdorde waterplanten die zo goed als dood zijn eigenlijk. De modderachtige ondergrond is erg vruchtbaar, te zien aan de bloemen en graspollen die er groeien. Het is een rustige plek behalve als het mistig is dan is het nogal onheilspellend....

Het was een redelijk afgelegen plek, dus Brooke verwachten niet dat er iemand in de buurt zou zijn. In haar oren zaten de oortjes van haar Ipod, als je dichtbij stond kon je de muziek duidelijk horen. Brooke hield van harde muziek, dan kom je er tenminste lekker op dansen. Iets wat ze op het moment ook wel deed, niet uitgebreid, maar met kleine maniertjes waarop ze liep.

Daar liep het kleine meisje met de witte haren. Haar rode ogen keken naar het pad voor haar, zodat ze geen dingen over het hoofd zag waar ze over kon vallen. Straks liep er nog iets, je wist het nooit hier. Cry had haar iPod touch in haar handen en zong zachtjes voor zich uit terwijl ze haar weg vervolgde. Ze lette verder niet om alles om haar heen.

Doordt Brooke voornamelijk met haar muziek bezg was, hd ze niet door dat er iemand aankwam. Zelfs al zou het meisje tegen haar ptaten, groten kans dat ze haar toch niet hoorde. Haar muziek stond 'gevaarlijk' hard. Maar dat ze later doof zou worden, zou ze dan wel merken. Nu danste ze gewoon hast onmerkbaar op de muziek.

De rode ogen van Cry kregen een meisje in beeld, een meisje op haar pad dat niet op haar omgeving leek te letten. Het meisje was druk bezig leek het zo. Ze stopte met zingen en stapte wat stappen opzij zodat ze niet tegen dit meisje zou opbotsen. Een geirriteerde zucht ging over haar lippen. Nog steeds had ze geen contact gemaakt met anderen, gewoon omdat ze het hier niet leuk wou hebben. Ze wilde niet dat haar ouders op enige manier gelijk kregen dat het goed voor haar was als ze hierheen ging.

Brooke schrok op van het meisje dat ze ineens in haar ooghoek zag opdoemen. Uit reflex trok ze haar beide oortjes uit, met zoveel geweldig dat ze ook nog eens bijna de muziekspeler op de grond liet vallen. Licht onhnadig pakte ze deze snel weer bij elkaar en stopte hem in de zak van haar broek. "Waar kom jij nou vandaan?" vroeg ze po een wat dommige toon, maar ze had het meisje gewoon totaal niet opgemerkt.

Cry kon het niet laten om met haar ogen te rollen en haalde een van de oortjes uit haar oren. 'Ik liep hier al een tijdje.' Zei ze schouderophalend tegen het meisje en vroeg zich af hoe mensen zo onoplettend konden zijn. Haar ogen namen het meisje even in een paar secondes in zich op. Ze wist nooit wat ze moest denken van de mensen hier, of bijna nooit.

Brooke negeerde het ogenrollen straal, dat kon haar totaal niet interreseren. "O." zei ze toen ze zichzelf weer wat herpakt had uit haar verbazing. "Zat op m'n muziek te letten." zei ze terwijl ze het volume zachter zette, want je kon de muziek gewoon horen als je erbij stond. Ook zij keek naar het meisje, weer eentje met rode ogen. Zolang die maar niet zo arrogant was.

Cry knikte langzaam en deed haar iPod in haar zak. 'Ik ook.' Zei ze en in haar hoofd dreunde. "Maar ik kon nog wel gewoon op mijn weg letten zodat ik niet tegen je aan botste." Maar dat zei ze er niet achteraan. Ze bekeek het meisje en kon in een oogopslag niet bedenken wat voor muziek dit meisje leuk vond. Maar net aan haar dansen te zien, was het dansmuziek? Niet haar muziek dus.

Brooke knikte, nietwetend hoe ze precies moest reageren. Een gesprekje aan knopen? Of gewoon weglopen, verder het bos in? Tja, dilemma, dilemma. Brooke wikkelde de witte plastic touwtjes van haar oortjes rond haar vinger. "Oh ik ben Trouwens Brooke, volgens mij heb ik je wel eens gezien, maar meer niet." zei ze haar verklaring dat ze zich voorstelde, hoewel het nou niet een enorm groot kamp was.

Cry knikte langzaam naar het meisje en probeerde haar te herinneren. Maar dat deed ze niet. 'Ik ben Cry. Ik denk niet dat ik jou eerder heb gezien, meestal let ik niet zo op anderen, vandaar waarschijnlijk.' Zei ze schouderophalend tegen haar. Ze was nooit een persoon geweest dat van mensen hield. Mensen waren over het algemeen nogal vervelende wezens, vervelende wezens met vooroordelen. Meestal dan.