de kleine slaaphut

Shavita liep het hutje in, klein maar groter dan haar kamer die ze thuis had, hier kon ze het wel uithouden, hoopte ze... Ze gooide haar zwarte rugzak op de loveseat, hoezo dat nou weer? voor de lesbisch? ze grinnikte donker. Ze schopte haar zwarte korte laarsjes uit en liet zich op een bed vallen en keek wat voor zich uit.

Luce gooide haar tas tegen de kast. "hee Shav!" riep ze uitgelaten terwijl ze zich op het bed liet vallen. Ze sloot haar ogen kort en sprong toen weer op. Ze was blij dat ze op een kamer lag met Shavita, haar beste vriendin. Altijd al geweest en dat zou ze ook altijd zijn. Yin sprong op de kast en bekeek de wereld van boven.

"Yo Luce..." zei ze met een van haar kleine glimlachjes, ze lachtte niet vaak en al helemaal niet naar vreemden behalve als ze die te vriend moest zien te houden, zoals de kampleiders... Luce kende ze al langer, eigenlijk al van toen ze klein was en de enige reden waarom ze neit zo'n supergroot drama gemaakt was was omdat Luce ook op kamp ging. Met Luce kon ze goed opschieten, Luce was zo iemand die gewoon vrolijk doorging en niets van haar chagrijnige gedrag aantrok, de enige die echt om haar gaf, hoopte ze tenminste...

"Ik heb het wel gezien in dit kamp" zei Luce zachtjes. Ze had nooit last van in de put zit dagen, maar vandaag kreeg ze een beetje last van shizophrenie. Er was niemand waar ze ermee naar toe zou gaan, behalve Shav. ze was blij dat de kamer niet groter was. Ze voelde zich klein. Heel ini minie klein vandaag en haar schouders die normaal altijd kwik overeind stonden hingen nu een beetje naar voren.

"Alsof daarboven iets ons haat... " mompelde ze duister voor zich uit. Ze merkte dat Luce zich niet geweldig voelde, ze legde een kleine witte hand, die nog witter leek door de zwarte nagellak en het zwarte leren bandje, op Luce's knie, haar manier van iemand troosten. "Vertel..." zei ze gewoon, zelfs bij Luce was het moeilijk om echte emoties te laten zien. Ze blikte kort op Luce, ze zat echt niet lekker in haar vel, ze keek weer naar boven en liet haar ogen over het plafond gaan.

Luce ogen begonnen te tranen. "sorry" ze wist dat Shavita hier niet tegen kon, daarom draaide ze zich op haar buik en huilde in het kussen. Yin was op het bed gesprongen en piepte geruststellende geluidjes. "Het is gewoon, het bos is te groot en te klein tegelijk, je kan er niet uit en ik word er gek van, Shav ik houd dit niet vol..." mompelde ze in haar kussen. Luce was niet iemand om zoiets te zeggen, maar ze kon er niets aan doen, helemaal niets, voelde zich verloren.

Shavita ging rechtop zitten, het was moeilijk voor haar om iemand zo te zien, zo open en oprecht omdat ze dat zelf niet kon. Het was ook iets wat ze liever uit de wegging, iets dat ze liever niet wist en er dus neit over na hoefde te denken, maar dit was Luce en voor Luce moest ze er zijn, Luce moest ze helpen, en begripvol naar haar toe zijn. "Hé, het geeft niet...." mompelde ze. Ze legde haar kleine handjes op Luce' rug, en wreef wat onhandig over haar rug, ze was hier ook totaal niet goed in... "Het komt wel goed.." ze zei het niet echt zeker, omdat ze niet wist of ze dat wel moest zeggen. Daarom sprong ze maar van het bed af en pakte snel een pakje zakdoekjes uit de tas van Luce, op de plek waar ze die altijd had zitten. Snel liep ze terug en haalde ze er een uit de verpakking, gaf de naar rozengeurende tissue aan Luce.

Luce pakte de tissue aan. "dankje" zei ze zachtjes terwijl ze snifte en omhoog ging zitten. "weet je je bent hier nog niet eens zo slecht in als je denkt" zei luce met een zuinig glimlachje terwijl ze haar ogen droogde en haar benen onder zich trok. Ze zag eruit als een bang vogeltje, bang voor de grote wereld om zich heen.

"O...." ze keek naar beneden, dat had ze niet verwacht, maar het was een welkom compliment iets wat ze niet zou laten merken, het was een geruststelling dat ze toch íets kon zonder dat ze het ooit had meegemaakt in het echt of haar echte gevoelige gevoelens liet zien. Ze glimlachte klein naar Luce, hopelijk zou ze aan haar ogen kunnen zien dat ze er wel blij mee was, ze kon het niet hardop zeggen...

Luce kende Shavita goed genoeg om te weten dat dit al een hele blijk van dankbaarheid was. 'graag gedaan' fluisterde ze dan ook terwijl ze haar een prik in haar zij gaf. Ze rechtte haar schouders en glimlachte dapper naar Shavita.

"He!" riep ze verontwaardigd. "Jij durft meisje" giechelde ze, of het moest erop lijken. Ze pakte het kussen en gaf Luce een mep op haar hoofd. Het was een poging om Lucinda weer vrolijk te krijgen, weer zoals ze normaal was ze kon het niet goed hebben als Luce met zichzelf of met iets anders in de knoop zat, niet datz e dat zo overduidelijk liet merken...

Luce begon te giechelen en pakte het kussen van Shavita af. "Dankje" zei ze toen ze het kussen uiteindelijk had. Ze liet het kussen hard op haar hoofd landen. Het kussen scheurde en alle veertjes vlogen door de ruimte. Luce sprong op en draaide een rondje in het midden van de kamer. "dank je" zei ze terwijl ze heel even stopte met lachen.