Het speeltuintje.

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Op het kampterrein staat een klein speeltuintje. Natuurlijk is er een glijbaan, waar de rode verf wat vanaf bladert, er zijn twee schommels die een beetje piepen en een wip. De speeltoestellen staan in het zand waar hier en daar wat onkruid groeit, naast het speeltuintje staan een picknick tafel en een gewoon bankje tussen gras en bloemen. Niet veel kampers komen hier, ze voelen zich waarschijnlijk allemaal iets te oud voor de speeltuin maar het is een perfecte plek om gewoon wat rond te hangen.

Theodore haalde zijn schouders op. 'Mijn woordenschat is niet zo groot, schat. En als jij niet naar me wilt luisteren, vind ik dat best, maar dan zal je heel wat missen in je leven.' zei hij, gebaseerd op onzin. Hij ging op de rand van de tafel zitten en speelde wat met de zoom van zijn eeuwige korte broek.

Tyler keek Theodore nietszegend aan 'daar heb ik nou niks van begrepen' ze schudden verward haar hoofd. 'Waarom is het zo erg als ik je Theodoe noem? Als je die naam niet mooi vind had je je ook gelijk als Theo voor kunnen stellen. En wat bedoel je met dat ik dan heel wat zou missen in het leven? Dat slaat echt nergens op.' uit haar tas haalde Tyler een water fles en nam een grote slok, ze twijfelde even en bood toen Theodore de fles aan niet dat ze verwachte dat hij hem aan zou nemen.

Theodore haalde zijn schouders op. 'Ik heb gewoon graagdat mensen mijn aaboden aannemen. En je mist heel wat als je niet naar me luisterd want ik vertel zoveel zinnigs.' legde hij met een zucht uit, hij pakte de waterfles aan zonder naar Tyler te kijken en hield deze naast de tafel op zijn kop, zodat de inhoud geheel op de grond bellande, voor hij hem aan haar teruggaf.

Even stond Tyler met open mond naar de fles te kijken voor ze hem terug in haar tas stopte. Ze had wel varwacht dat hij het water niet zou drinken, maar dat hij het op de grond zou gooien had ze ook niet verwacht. 'Ik luister trouwens wel.. Soms dat' gaf ze toe 'maar Theo... Dat klinkt zo...' Tyler kon niet op het woordt komen dat ze in gedachten had dus haalde ze maar haar schouders op.

Theodore begon met zijn haar te spelen, duidelijk niet meer geïnterreseerd in Tyler, niet dat hij dat ooit geweest was. 'Oudbollig?' vroeg hij op net zo'n emotieloze toon als dat hij ebij zat, dat was het woord dat zijn vader gebruikt had, de eikel.

Verrast keek Tyler naar Theodore 'ja! Dat is precies het word dat ik zocht, niet ik het niet mooi vind hoor' voegde ze er snel aan toe in de hoop dat Theodore niet al te beledicht zou reageren. 'Maar ik heb er gewoon niks mee' Tyler dacht aan de vlieg die ze net vermoord had, die zou nooit oud worden.

Theodore's blik verstarde, de glimlach was verdwenen. 'Dat zei hij ook altijd, voor hij...' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Tyler. 'Ach, ik vind mijn naam lwuk, dat is genoeg!' zei hij weer compleet vrolijk en voor de eerste keerkeek hij Tyler aan.

'Iedereen vind zijn eigen naam toch leuk' Tyler vond die van haar dan wel niks maar dat kwam meer door dat het haar te veel aan haar dode broer deed denken. Tyler vroeg zich af wie dat ook altijd zei maar ze was niet van plan om het te vragen. Wouw licht groenen ogen die had Tyler nog nooit eerder gezien, gevaccineerd bleef ze erin kijken terwijl ze zich afvroeg of het door zijn mutatie kwam dat ze zo groen waren of dat ze dat altijd geweest waren.

Theodore knikte, misschien had ze gelijk en vond iedereen zijn eigen naam mooi, wie vond zijn naam dan wel mooi? Zijn moeder in ieder geval. Toen hij zenuwachtig werd van haar blik keek hij een stukje opzij. 'Kan je het zijn?' vroeg hij geïrriteerd.

Tyler voelde dat ze moest blozen 'Nou misschien als je je hoofd een klein stukje zou bijdraaien dat ik het beter zou kunnen zien maar dit gaat ook wel' ze glimlachte vriendelijk. 'Maar als je het vervelend vind dat ik opeens zo staar..' ze haalde haar schouders op. Ook al zou hij het vervelend vinden zijn ogen waren zo... Fascinerend dat ze er gewoon niet mee kon ophouden ook al had hij zijn hoofd weggedraaid.

Theodore zuchtte, hij dacht dat hij wel door had waar ze naar staarde. 'Ik weet dat ik make-up op heb, maar dat heb jij ook. Dus je kan ook gewoon in de spiegel kijken zonder mij verder te irriteren, is dat geen goed idee?' stelde hij vrij geïrriteerd voor, hij hqatte het als mensen hem op zijn oogschaduw wezen, hij wist zelf ook dat het er zat: hij had het er toch op gedaan?

'Um sorry hoor dat ik staar' Verbaast ging Tyler met haar hand door haar haren. 'Maar voor als je het nog niet gezien had ik draag geen make-up, ik zou niet eens weten hoe ik dat zou moeten aanbrengen. En ik keek naar je ogen niet naar je oogschaduw' Tyler vond dat Theodore wel erg snele konclusies trok.

Theodore beet op zijn lip, hij gad wel erg veel verkeerd ingeschat in één opmerking. 'Oh...' was alles wat hij als antwoord gaf voor hij naar haar keek. 'Vind... Vind je ze mooi dan?' vroeg hij zacht en voor het eerst niet spottend. Hij had nog nooit van iemand gehoord dat hij mooie ogen had, dus hij ging er van uit dat het niet het geval was.

Tyler sperde verbijsterd haar ogen nog wat verder open 'natuurlijk vind ik je ogen mooi! Ik heb nog nooit zo'n bezondere kleur gezien daarbij zijn mij ogen maar heel normaal' Tyler meende elke word dat ze zei. Vriendelijk lachte ze even naar Theodore 'Hoezo vind je je ogen dan zelf niet mooi? Ik wil best met je ruilen hoor' Tyler zag zichzelf al voor zich met zulke groenen ogen, ze wist niet zeker of het haar zou staan maar ze vond ze erg mooi.

Theodore haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet, mensen wijzen me meestal op de raare dingen aan me, niet de mooie.' zei hij alsof het niets was. 'Toch bedankt...' zei hij aarzelend, hij bedankte haast nooit iemand, alleen bij de zeldzame complimenten die hij kreeg.

'Graag gedaan hoor' Tyler kon zich niet voorstellen dat sommigen mensen alleen naar de rare dingen keken 'Maar ik lieg niet hoor! Ja misschien draag je iets te veel make-up..' ze greinsde 'maar ik vind het je wel staan' voegde ze er gelijk aan toe. 'En ik zal niet ontkennen dat je er niet raar uitziet want dan zou ik liegen maar er zijn mensen die er rader uitzien' Tyler dacht aan die slangen jongen die ze alleen in de verten had gezien.

Theodore glimlachte. 'Dat zijn veel complimentjes in een keer...' zei hij werkelijk vrolijk. 'Al ga ik je niet nog eens bedanken, de regwl is één bedankje per persoon.' zei hij met een knipoog. 'Ik zou willen zeggen dat je er leuk uitzag, maar ik kijk daar niet naar dus ik heb geen idee.'

Tyler schoot in de lach ‘een bedankje per persoon? Waar slaat dat op! Je krijgt zeker niet vaak complimentjes hé?’ Tyler snapte ergens wel dat hij maar een bedankje per persoon gaf maar ze vond het wel belachelijk. ‘Zeg waarom draag je eigenlijk zoveel make-up?’ ze bekeek hem nog een goed en zag dat hij inderdaad veel make-up droeg, op het hele kamp heeft was ze nog niemand tegengekomen met zo veel make-up.

Theodore haalde zijn schouders weer op. ´Niet veel inderdaad, maar dat doet er niet toe, dat is gewoon de regel.´zei hij met een volgende knipoog. Ík weet eigenlijk niet waarom, om anders te zijn, ik ben niet graag een grijs muisje en heb graag dat iedereen over me praat, positief of negatief boeit niet. Ik houd gewoon van aandacht, denk ik.´ legde hij grinnikend uit.

Nadenkend tuiten Tyler haar lippen 'Ik denk dat iedereen wel van aandacht houd en ze praten sowieso wel over jou er zijn niet veel mensen met horens op hun hoofd. Dus dat is eigenlijk niet echt een reden om zo veel make-up te dragen' Zelf draagt ze nooit make-up ze vind dat je maar tevreden over je uiterlijk moet zijn 'Maar hé als jij het mooi vind ik hou je niet tegen.' ze rommelde even in haar tas tot ze haar rolletje pepermunt gevonden had en stopte er een in haar mond, na wat Theodore met haat flesje water gedaan had was ze echt iet van plan hem er eentje aan te bieden.

Theodore knikte. 'Ik vind het mooi en zo valt het groen in mijn ogen beter op, eigenlijk zijn ze niet zuiver groen, maar zo wel.' voegde hij er nog aan toe, er waren zoveel redenen dat hij make-up droeg, en hij had geen zin om ze allemaal te melden want sommigen waren vrij persoonlijk. 'Ik gooi ze heus niet weg hoor...'zei hij toen zijn blik op de pepermuntjes viel.

Tyler knikte begrijpend 'Mmm als ik het make-up zou kunnen omgaan zou ik het denk ik ook gebruiken misschien krijg ik dan wat minder vragen over wat voor kleur mijn ogen zijn.' Ze rolde het rolletje pepermunt een keek om in haar hand voor ze hem uitstak naar Theodore 'Hier maar er zitten er nog maar 3 in dus niet alles nemen' Tyler wierp een waarschuwende blik in zijn richting, ze zag hem er wel voor aan om ze alle 3 in een keer in ze mond te proppen. 'Pas wel op dat je mij niet aanraakt' ze had het roletje al bij het uiterste einde vast haar hij was wel erg klein.

Theodore keek Tyler eens goed aan, 'Ik denk niet dat je make-up nodig hebt... Maar als je wilt, zoek me een keer op en ik leer je er mee omgaan.' zei hij aarzelend, hij bood nooit hulp aan, maar hij mocht Tyler eigenlijk wel. Hij keek weer naar de pepermuntjes en glimlachte, 'Waar zie je me voor aan? Iemand die andermans water op de grond gooit, maar één bedankje per persoon geeft en alle pepermuntjes van iemand opeet? Kom op zeg!' zei hij met een knipoog en hij pakte, niet al te voorzichtig omdat hij leren handschoenen droeg voor zijn nagels, één pepermuntje. 'Één bedankje per persoon, weet je nog.' zei hij met een knipoog en hij stopte het snoepje in zijn mond. 'Waarmee ben je vermengt, dat ik je niet aan kan raken?'

Tyler verbaasde zich er over dat Theodore nu veel aardiger deed dan eerder maar ze moest toegeven dat het wel een goede verbetering was. 'Als je meent dat je me zou willen leren om met make-up om te gaan graag!' ze moest toegeven dat het niet vaak voorkwam dat iemand haar hun hulp aanbood. 'En ik ben trouwens vermengd met een pijlgifkikker' grinnikend stopte ze zelf de laatste twee pepermuntjes in een keer in haar mond. Ze wist niet wat ze van Theodore moest vinden... Maar echt onaardig vond ze hem niet.

Theodore grijnsde, 'Dat is dan afgesproken.' zei hij met een knikje, 'Pijlgifkikker, hè? Klinkt goed, beter dan "Onbekend roofdier met hoorns."' zei hij met een knipoog en hij speelde even met het lint dat op een van de hoorns gewikkeld was.

Tyler schudden lachend haar hoofd "geloof me ik zou veel liever een 'onbekend roofdier met hoorns' zijn dan wat ik nu ben. Dat 'nooit meer iemand kunnen aanraken zonder ze te doden' is echt heel vermoeiend' Tyler had zich al een paar keer afgevraagd of alle rare mutaties ooit over zouden gaan.

Theodore knikte 'Als je het zo zegt, ben ik heel blij met mijn mutatie, het valt sowieso al op, een voordeel voor iemand als ik. Maar handschoenen dragen helpt niet?'vroeg hij voorzichtig, hij bedacht niet dat ze ook niets zou kunnen doen op het romantische pad, hij wist daar toch niets van af.

Tyler haalde een beetje verdrietig haar schouders op. 'De meeste tij draag ik inderdaad handschoenen' ze gebaarde naar de oude handschoenen die ze op de tabel had gelegt 'maar ik wordt er een beetje gek van. Het voeld gewoon niet normaal' ze had vrede met haar mutatie behalve dan met haar huid.

Theodore knikte, 'Ik heb altijd al handschounen gedragen, en als ik ze uit doe voelt het inderdaad vreemd dus ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.' zei hij met een halve glimlach, er moest gewoon altijd iets van een glimlavh op zijn gezicht te vinden. 'Waar verdoe jij je tijd eigenlijk mee? Je weet nu van mij dat ik gewoon rondzwerf, mensen irriteer en probeer op te vangen hoevel roddels er over mij in het kamp zijn, maar ik weet nog bijna niets van jou.'

'Tja wat kan je allemaal doen? ik doe eigenlijk niks, een beetje luieren, zonnen zwemmen, veel hardlopen en proberen om geen mensen aan te raken' Nu ze het zo zei klonk het wel erg saai 'dus vergeleken met wat jij doe is het wel erg saai.' niet dat Tyler dat erg vond ze zat er niemand mee in de weg maar soms zou ze willen dat haar leven iets spannender was.