Het speeltuintje.

Op het kampterrein staat een klein speeltuintje. Natuurlijk is er een glijbaan, waar de rode verf wat vanaf bladert, er zijn twee schommels die een beetje piepen en een wip. De speeltoestellen staan in het zand waar hier en daar wat onkruid groeit, naast het speeltuintje staan een picknick tafel en een gewoon bankje tussen gras en bloemen. Niet veel kampers komen hier, ze voelen zich waarschijnlijk allemaal iets te oud voor de speeltuin maar het is een perfecte plek om gewoon wat rond te hangen.

Jake zat onder de rode verfspatten. Hij kwam hier niet vaak, evenmin als Carmen, want er was bijna nooit iemand te vinden. Nu was hij er toevallig eens langs gelopen en hij vond dat het wel een opknap beurt kon gebruiken. Snel was hij naar de opslagplaats gevlogen en hij had verf en kwasten gehaald. Nu stond hij de glijbaan te verven. Niet dat iemand die ooit nodig had, maar je kon het kamp waar ze opgesloten zaten maar beter zo mooi mogelijk houden. Hij keek even gefascineerd naar een ent die langs kwam wandelen en ging daarna verder met schilderen. Het viel hem op dat zijn vleugels nog blinkend wit waren, maar dat zijn bovenlijf en broek al bijna helemaal rood waren.

Verveeld liep shavita richting het speeltuintje, haar handen in haar zwarte broekzakken gestoken en haar vleugels achter zich gevouwen. Ze keek wat rond, zag niemand en zuchtte opgelucht, ze had niet echt veel zin in gezelschap. Ze had niemand gezien, dus ook Jake niet. Ze plofte neer op het bankje en haalde haar ipod uit haar zak (hmh als ik het goed onthouden had waren die er toch O.o toch....) en stak de oortjes in haar oren, zette een hard liedje op en liet zich verzinken in haar gedachtes.

Jake keek om toen hij een plof hoorde. Hij zag een meisje zitten dat hij niet echt kende. Hij kwam ook zo een, twee drie niet op haar naam. "Hoi," zei hij dus maar. Ze leek hem niet te horen. Vaag hoorde hij zachte muziek en toen zag hij de iPod. Vandaar, dacht hij en hij ging verder met schilderen.

Het zou goed kunnen dat ze ergens vaag gemompel had gehoord, maar omdat ze zo in gedachten verzonken was had ze het niet gemerkt. Toen ze weer wat bij haar positieven was zag ze in haar ooghoek een beweging. Ze keek verschrikt op en om naar de kant waar ze iets gezien dacht te hebben. "Wattuf..." ze kapte snel haar zin af toen ze zag wie er onder het bloed zat, Jake. Met grote ogen keek ze naar de kampleider, wat had hij gedaan? Toen ze beter keek zag ze dat het verf was, rode verf die hij gebruikte om de glijbaan te schilderen. "Het is de bedoeling dat de verf op de glijbaan zit.. niet op jezelf" merkte ze droogjes op.

"Tja, dat weet ik," zei Jake lachend. "Ik denk dat er een raar wezen achter zit. Misschien die ent wel die net langskwam. Ach, maakt niks uit. De hutten hebben toch douches." Hij grinnikte. Ze had goed gereageerd, vond hij, maar ook een beetje snelle conclusies getrokken.

Ze grinnikte even kort, meer uit beleefdheid eigenlijk. "Daar heb je een punt. " en lichte glimlach trok over haar gezicht, die net zo snel weer verdwenen was als hij gekomen was. Waar ze wel van stond te kijken was dat zijn vleugels nog spierwit waren terwijl de rest rood was, maar dat zou ze niet laten merken, natuurlijk zou ze dat niet laten merken... "Jake, toch?" vroeg ze hem maar, terwijl ze het eigenlijk toch al wel wist.

"Ja, dat klopt," zei Jake. "Maar jouw naam ben ik compleet vergeten. Hoe heette je ook al weer?" Hij keek haar nog eens goed aan, maar hij had echt geen idee. Ze was vast en zeker een van de minder opvallende mensen. Iemand die nooit met hem mee ging op jacht of zo.

"Shavita..." ze sprak haar naam met een van afkeur vertrokken gezicht. Ze had een hekel aan haar naam. Ze was een beetje beledigd omdat hij haar naam niet wist, en haar dus niet eens bleek te kennen of herkennen. "nooit geweten dat ik zo onopvallend was..." mompelde ze zacht voor zich uit, hopelijk zacht genoeg dat het de oren van Jake niet zou bereiken. Ze stopte haar handen in de zakken van haar zwarte trui met roodgekleurde opdruk en blies een lok zwart haar uit haar gezicht.

Jake ging verder met verven. Hij moest ervoor zorgen dat hij naar beneden verfde, anders kon je er niet meer vanaf glijden. Niet dat iemand dat ooit nog zou doen. Hij was er eindelijk klaar mee nu. Door het nieuw geverfde glijbaantje zag de speeltuin er veel beter uit. Hij liep naar de kant en ging op het bankje zitten om even tot rust te komen. Hij vroeg zich af hoe lang de verf zou blijven zitten, maar dat maakte ook niet uit.

Ze keek toe hoe Jake de glijbaan verfde, waarom hij het deed was haar een raadsel, niemand gebruikte dat ding... Misschien werd het hoogstens gebruikt als mikpunt voor pijlen ofzo maar dan had het ook geen nut om het te verven. Ze schudde haar hoofd, waarom zo moeilijk doen als het niet eens nodig was? Waarom zou je daar dan in godsnaam moeite voor doen. Misschien zou ze het hem moeten vragen, misschien.. misschien ook maar niet.. Ze besloot het toch te doen. "Waarom verf je inhemelsnaam een glijbaan die niemand ooit gebruikt.." zei ze niet in staat verveling in haar stem te gebruiken.

"Nou, aangezien we hier waarschijnlijk wel een tijdje zitten, vind ik dat het kamp zo vrolijk mogelijk moet zijn," zei Jake lachend. "Dus daarom verf ik de ongebruikte glijbaan. Je kan beter vragen waarom hij in een kamp voor 15 tot 23-jarigen staat." Hij keek Shavita aan. Hij had de reactie wel verwacht en nu moest hij er alleen maar om lachen.

"Ja... dat is inderdaad best wel stom..." mompelde ze instemmend. Wie plaats er inderdaad nou een speeltuin in een kamp voor jongeren? Wie heeft dat inhemelsnaam bedacht... Het kost alleen maar onderhoud en tijd en ruimte. "heel slim..." zei ze nog zacht voor zich uit. Ze glimlachte even vlugjes naar Jake, ze was niet iemand die vaak of veel lachtte, en Jake zo te zien wel en omdat hij kampleiding was moest ze hem maar beter te vriend houden en zo aardig en vriendelijk mogelijk proberen te zijn. Ook als daar lachen bijhoorde.

Jake grinnikte weer en hij keek naar zijn rode buik en broek. Die broek kon hij waarschijnlijk niet meer aan. Hij had hem moeten wisselen voor hij ging verven. De rest kon gewoon weggewassen worden onder de douche. Toch bleef het vreemd dat zijn vleugels spierwit waren gebleven. Misschien hadden ze een olie of een ander vuilafstotend laagje. Hij voelde aan zijn veren, maar er was niks aparts.

"het lachebekje van get kamp?" Merlkte ze op en trokeenwenkbrouw op toen ze hem met haar blauwige ogen aankeek. Ze moest toegeben hij was best knap, en aardig maar daar hield het wel mer op. Goed gezelschap dat ook wel...

"Tja, als kampleider in een vervloekt kamp moet je de vrolijke sfeer erin houden, niet," zei Jake lachend en hij haalde een hand door zijn haar. "Ik vind in elk geval van wel, anders wordt iedereen depressief en daar komen ongelukken van." De net gepasseerde ent kwam weer terug en keek sloom naar het nieuw geverfde glijbaantje. Met een plof ging het wezen zitten en hij begon zachtjes te brommen. Jake zat er naar te kijken. Fascinerende wezens vond hij het, die enten.

"nou... Het is niet echt makkelijk.." Mompelde ze. Ze wist dat ze geen gezezellig gezelschap was en het was dan ook een raadsel dat jake het al zolang had uit kunnen houden. De ent die langskwam vond ze nog steeds een rare vrrtoning en of zeze er ooitaan zou kunnen wennen wist ze niet. Ze glimlachtte lichtnaar jake "misschien heb je wel gelijkk"

"Natuurlijk heb ik gelijk," zei Jake en hij wenkte Shavita om naast hem te komen zitten. "Nee hoor, grapje. Ik kan ook ongelijk hebben," lachte hij. Maar ergens had hij wel gelijk. Een kamp waar iedereen waarschijnlijk voor eeuwig opgesloten zou zitten, kon het best zo vrolijk mogelijk zijn.

Theodore stond bovenop te picknicktafel, waarom wist hij zelf ook niet, maar hij was de tak die boven zijn hoofd hing van zijn blaadjes aan het beroven. Het was niet dat hij zich vermaakte met het verminken van de plant, maar zo moest het wel lijken.

Tyler had van iemand gehoord dat er ergens een speeltuintje was maar wat ze voor zich zag leek helemaal niet op wat het meisje beschreven had. Het zag er allemaal zielig en oud uit alsof er de laatste tijd helmaal niemand geweest was. Maar dat was niet helemaal waar want daar op de picknicktafel stond iemand maar Tyler kon vanaf haar plek niet zien wat hij aan het doen was dus kwam ze iets dichterbij. ‘Umm’ Tyler schraapte verbaast haar keel ‘Wat in hemelsnaam ben jij aan het doen?’ verbaast keek ze omhoog. Nog nooit had ze iemand gewoon blaadjes van een tak zien plukken.

Theodore haalde zijn schouders op. 'Me vermaken met nutteloze dingen.' zei hij, zonder ook maar even te stoppen of naar het meisje gekeken te hebben. 'Wat ben jij aan het doen?' vroeg hij terug, alle vragen terugkaatsen was een van zijn levensmotto's.

Nu was het Tyler’s beurt om haar schouders op te halen. ‘Ik kwam kijken of er echt een speeltuintje was maar zo te zien is het niet zo veel’ Tyler ging voorzichtig op de picknicktafel zitten en paste op dat ze hem niet aanraakte. Ze keek aandachtig toe hoe hij de boom aan het martelen was.

Theodore begon zich te vervelen en stapte van de tafel af, zijn rug naar het meisje toe. Hij besloot haar maar eens lekker gek te maken. 'Ik ben Theodore en wie jij bent doet er niet toe. Maar, vertel, waarom was je op zoek naar een speeltuin, gedeerd of ongedeerd.'

‘Oooo wat zijn we weer aardig vandaag!’ met een opgetrokken wenkbrauw keek ze tegen zijn rug aan. ‘Maar omdat je het zo lief vraagt. Ik ben Tyler en was op zoek naar dit speeltuintje om tja niet echt om een reden maar ik verveelde me en hoorde een meisje er over praten dus ben ik gaan kijken’ ze haalde haar schouders op. Ze trok haar handschoenen uit en begon ongeïnteresseerd haar nagels te vijlen met de nagelvuil die ze uit haar tas gepakt had.

Theodore grijnsde, niet dat Tyler dir kon zien omdat zijn rug naar haar gekeerd had. 'Ah, wat een interresant leven moet je lijden(of is het leiden... IK BEN IN DE WAR!) dan, qat was je naam ookal weer?' vroeg hij en hij draaide zijn hoofd een klein stukje zodat hij haar net vanuit zijn ooghoeken kon zien.

‘Mmm mijn leven is inderdaad best interessant’ Tyler bleef gewoon rustig haar nagels vijlen. ‘En ik had toch al gezegd dat mijn naam Tyler was? Maar wat was niet van jou nou ook alweer? Ik kon het niet zo goed verstaan je praat namelijk een beetje binnensmonds, sorry’ Tyler merkte dat ze met haar hoofd helemaal niet bij haar nagels was dus deed ze de vijl rustig terug in haar tas maar deed haar handschoenen niet meteen weer aan.

Theodore's grijns verdween, ze was goed in dit spel, en als er iets was waar hij niet tegen kon, dan was het wel verliezen. 'Zeg dat dan meteen de volgende keer. Theodore is de naam, maar omdat jij zo aardig bent, mag je Theo zeggen.' zei hij op een wel heel sarcastisch lieve toon. Hij draaide zich nu wel om naar het meisje, maar hij keek nog niet naar haar, zijn blik bleef ergens naast haar zweven.

‘Theo’ Tyler proefde de naam even op haar tong maar hij sprak haar niet echt aan. ‘Maar oke de volgende keer zal ik wel gelijk zegen als ik je niet goed verstaan heb’ Tyler glimlachte liefjes naar hem ‘en trouwens ik hoop niet dat je het erg vind als ik je gewoon Theodore noem dat Theo krijg ik mijn keel bijna niet uit’ een vlieg die al de hele tijd rondt de picknicktafel vloog landen precies op haar handen en Tyler kon ze net niet op tijd wegtrekken. Verdrietig keek ze naar de vlieg in de wetenschap dat hij niet meer dan een paar minuten te leven had.

Theodore trok zijn wenkbrauwen op. 'Pardon?' vroeg hij verontwaardigd, 'Als ik zeg dat je me Theo mag noemen, doe je dat ook, jonge dame.' voegde hij er aan toe alsof hij haar vader was. 'Dan krijg je het maar bijna niet uit je keel.' voegde hij er nog aan toe met een stre ge blik op de lucht naast haar.

Met haar ogen bleef Tyler de vlieg volgen en snapte niet wat er zo erg was dat ze hem geen Theo noemde. Tyler trok haar wenkbrauwen op maar bleef naar de vlieg kijken ‘Ik ga je echt geen Theo noemen hoor’ waarom zou ze naar hem moeten luisteren? ‘Je hebt toch zelf gezegd dat het MOCHT? Dat betekend dus dat het niet perse HOEFT’ Tyler zag de vlieg dood neervallen en keek naar Theodore. Ze sprak expres langzaam zodat hij geen woord zou missen.