Klein beschut strandje

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Dit strandje, dat nog geen vijf meter lang is ligt eigenlijk in het bos. Als je de hele oever van het meer zou volgen moet je eerst door bos voordat je hier komt. Omdat het zo afgelegen is kennen niet veel mensen het. Het is in de zomer, als het erg warm is, een fijne plek omdat je bij het water kan zitten en in de schaduw.

“Ik ben ook niet zo'n opvallend wezen. Ik houd eigenlijk helemaal niet zo van mensen.” zei Cry tegen hem terwijl hun blikken versmolten.
Griffin kon een kleine glimlach waarin hij zijn verbazing en goedkeuring uitte niet onderdrukken. Het was fijn om eindelijk eens iemand te spreken waarin hij zichzelf herkende. Dat had hij, ook voor het kamp, al lange tijd niet meer gehad. “Mij zou je wel opgevallen zijn.” reageerde Griff uiteindelijk bedachtzaam en knikte bevestigend bij zijn eigen woorden. “En niet alleen vanwege je ogen of andere dingen in je uiterlijk.” Zijn oog viel op de prachtige kleuren in de horizon: rood, geel, oranje... Het rood intrigeerde hem vooral, maar hoe dat kwam besefte hij op dat moment niet. Misschien kwam het deels doordat dezelfde rode kleur nu op zijn wangen stond. Dit doordat hij bang was dat hij een verkeerde opmerking had gemaakt. Het was als een compliment bedoeld..hopelijk zou Cry dat begrijpen en niet denken dat zij hem in negatieve zin opviel..

Bij Cry's volgende woorden veranderde de glimlach, welke niet was verdwenen, in een smalle grijns. Ja, het klopte dat sinds de mutaties de normale saaie werkelijkheid verdwenen was. Griffin genoot er met volle teugen van, behalve... “Ja, het heeft zo zijn voor- én nadelen.” antwoordde hij, met in gedachten de vele momenten waarop hij ernstig gewonden of doodzieke mensen had moeten genezen zonder te weten of hij deze nieuwe verschijnselen wel kon verhelpen. En twee keer had hij drastisch gefaald.. Beelden flitsten als in een stroomversnelling door zijn gedachten: het jonge meisje, van een jaar of zestien, dat schreeuwde om zijn hulp. Haar huid was pikzwart, ze zat onder de bulten en in haar ogen stonden geen irissen of pupillen meer. Griffin had alles gedaan was hij kon, maar het was al te laat... Helers konden dus blijkbaar niet altijd helpen..

Griffin slikte een keer moeizaam en balde zijn linkerhand tot een vuist. Het had zo zijn voor- en nadelen..Maar zodra Cry ineens volledig in zijn zicht verscheen, verslapte zijn hand zich weer. Een zucht ontsnapte zijn lippen. “En welke krachten heb jij gekregen?” vroeg hij haar nog steeds oprecht geïnteresseerd, maar met iets gepijnigds in zijn stem. “Je lijkt op iemand die ik hier eerder heb ontmoet, maar gelukkig heb je niet de..ehm..zelfde 'bloeddorst' zeg maar.” Griffin ging met zijn gedachten naar het vampierenmeisje dat hij eerder was tegengekomen en leidde zo zichzelf af. Cry en de vampier hadden met hun rode ogen en lichte haar inderdaad wat van elkaar weg, maar bij Cry voelde Griff niet dezelfde dreiging die hij bij de vampier wel had gevoeld. Gelukkig maar, want hij had geen zin om nog een keer te doen wat hij had moeten doen om haar te verslaan.. Een korte, onopvallende rilling trok langs zijn rug bij die herinnering.

Eventjes hield Cry haar hoofd een beetje schuin, dit deed ze omdat ze nadacht. Een kleine nieuwsgierigheid had Griffin in haar opgewekt. 'Wat zou je dan nog meer aan mij opvallen?' Ging de vraag over haar lippen voor dat ze er erg in had. Je hoorde de nieuwsgierigheid in haar stem zitten, maar ook een lichte aarzeling. Wilde ze wel weten wat anderen van haar dachten, stel nou dat hij dit negatief bedoelde? Een heel goed zelfbeeld had ze nooit gehad, hoewel ze ook geen persoon was dat niet van zich af durfte te bijten.

Waarna Cry haar vraag had gesteld knikte ze wel nog. Ja, al die mutaties hadden zeker ook hun negatieve kanten. Alles had een negatieve kant als je maar goed bleef zoeken. Zelfs eenhoorns en regenbogen hadden negatieve kanten als je goed nadacht. Hoewel ze zo 1 2 3 niets kon bedenken. Ze had even de verandering van zijn houding gezien, misschien had hij aan iets slechts gedacht. Iets ergs dat hij hier had meegemaakt. Ze zou er maar niet naar vragen, ook zij wou niet graag over haar momenten van zwakte nadenken. Een kleine grinnik ging er over haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde. 'Ik ben gemengd met een vleermuis, maar bloed drinken gaat me toch iets te ver, bovendien voel ik die dorst ook helemaal niet. Waarschijnlijk hoort het gewoon niet bij mijn mutatie.' Zei ze schouderophalend en moest ergens wel toegeven dat ze er wel vaker over nagedacht had. Hoe het zou zijn om bloed te proeven. Toen ze antwoord op zijn vraag gaf, klonk er een lichte verbazing en spot in haar stem. 'Mijn kracht is licht en dit vind ik nogal vreemd, gezien ik een halve vleermuis ben.' Zei ze tegen hem en een lichte frons ontstond er op haar lichte huid tussen haar twee wenkbrauwen.

Griffin liet een zacht en aanstekelijk lachje horen door Cry's nieuwsgierige vraag. Wat zou hem nog meer aan haar opvallen? Dat was niet moeilijk.. “Allereerst je stem.” begon hij kalm te spreken. “Het klinkt heel melodieus en vraagt naar meer.. En je blik..” Hij zuchtte onhoorbaar. Zijn donkere ogen ontmoetten de hare. “is zo..ik weet niet..” hij aarzelde kort. “intens." zei hij toch. "Alsof elk woord dat je zegt en alles wat je doet daardoor een extra betekenis krijgt.” Griffin keek weer weg. “En wat je zegt, maakt me nieuwsgierig naar je. Je klinkt wijs voor je leeftijd en ik merk dat ik makkelijker met jou praat, dan met anderen.” Weer lachte hij, ditmaal berustend. “Dit zijn maar een paar dingen die mij aan jou zijn opgevallen.” Zo ronde hij zijn antwoord af. Het was allemaal waar, dat wees dit eveneens uit: normaal kon Griff niet altijd even gemakkelijk uitleggen wat hij bedoelde of dacht, maar nu ging het soepeler dan anders.

Haar kleine grinnik deed zijn glimlach veranderen in een grijns. Wat was er grappig? Voor een moment dacht Griffin dat zijn openhartigheid haar aan het lachen maakte, maar bleek het iets anders te zijn. Hij spitste zijn oren om te luisteren naar haar verhaal. Ze was gemengd met een vleermuis. Dat viel in bepaalde dingen te zien, maar ze dronk geen bloed. Wat waarschijnlijk een groot voordeel voor hen beiden betekende. “Geen bloeddrinker.. Mooi, mooi.” reageerde Griff grijnzend terwijl hij het krabbetje, dat nu op zijn brede schouder zat, op zijn handpalm legde. Ook hij vond het frappant dat iemand die vermengd was met een vleermuis, de kracht 'licht' bezat. Toch.. “Het past wel bij je.” dacht hij even hardop. Griffin wees als verklaring van de zon naar Cry. Het zachte licht gaf haar huid een prachtige glans en deed haar ogen schitteren. Griff werd er even stil van voor hij verder sprak. “Kijk: het licht houdt van je!” voegde hij toen op serieuze toon aan zijn woorden toe. Zijn grijns verbreedde zich iets.
Ergens voelde Griffin zich nu verplicht om iets over zichzelf te vertellen. “Ik ben vermengd met een lynx, maar dat zie je niet snel..” zei hij daarom. Op dat moment veranderde de kleur van zijn irissen van donkerbruin in goud en waren zijn pupillen niet rond, maar een verticale streep geworden. “Als je goed kijkt, kun je het aan me zien.” Griffin wist dat zijn ogen veranderd waren en hij liet dit ter bevestiging van zijn woorden aan Cry zien door haar even diep in de ogen te kijken. “Ook ben ik nu een heler, maar ik weet nog niet of dat bij mij past..” zei hij nu iets zachter zonder weg te kijken. Zijn wenkbrauwen gingen wat omlaag.

De woorden van Griffin klonken vreemd in haar oren, te positief. Was ze zo leuk dan? Waarschijnlijk was hij een van de weinige die zo lovend over haar kon spreken. In haar hart voelde ze iets warms, een soort geruststelling. Misschien een geruststelling dat ze toch niet helemaal alleen was, dat ze toch wel leuk kon zijn. 'Bedankt.' Zei ze. Haar stem klonk zacht en lief toen ze dat zei. Ze bedankte hem, omdat hij haar goed liet voelen, terwijl ze hem helemaal nog niet zo goed kende. Eigenlijk stonden hier nog maar een tijdje te praten.

Cry bekeek haar huid en trok even een gezicht. Daar was ze het niet heleaal met haar eens. Het paste bij haar? Het hield van haar? Nee, wie hield er nou van haar? Wat hield er nou van haar? Ze zag het niet helemaal. Ze schudde haar hoofd. 'Ik denk niet dat ik mezelf zie zoals jij dat doet. Ik weet niet of ik het bij me vind passen. Het is zo dubbel.' Zei ze en keek weer naar hem toen hij vertelde over zichzelf. Zijn ogen, prachtig, katachtig. Het sprak haar aan. En heel even werd ze verward door zijn ogen die zo intens in die van haar leken te kijken waardoor ze snel wegkeek. 'Je ogen zijn mooi. Ze passen bij je.' Zei ze terwijl ze wist dat er rood op haar wangen ontstond, gewoon omdat ze zo snel weg had gekeken. Maar een glimlach was nog steeds rond haar lippen te vinden. 'Als ik gewond ben kom ik naar jou toe.' Zei ze toen.

Griffin sloeg zijn ogen neer toen Cry hem bedankte voor zijn woorden. Het deed hem vaag glimlachen. Ook stond er een geheimzinnige glans in zijn katachtige irissen.
Vanonder zijn wimpers zag hij hoe Cry zichzelf bekeek. Eerst vroeg hij zich af waarom, maar hoorde toen een verklaring:
“Ik denk niet dat ik mezelf zie zoals jij dat doet. Ik weet niet of ik het bij me vind passen. Het is zo dubbel.”
Griffin zweeg maar zijn blik zei meer dan woorden. Het liet zien dat híj in ieder geval wel iets speciaals in haar zag. Voor hem klopte ze. Dat deed iedereen in zijn ogen. Ieder mens of wezen was wie hij of zij was en dus hoorde eveneens het element licht op de één of andere manier bij Cry. Maar ook zonder dit principe had hij het al eerder teruggezien: er stond iets in haar ogen geschreven wat hem nog steeds een raadsel leek, maar het toonde haar kracht: 'licht'. Cry droeg het licht zelf, was het licht, alleen zag ze dat zelf nog niet.
Griffin wist niet of hij dit wel kon zien door zijn eigen gave. Het was in ieder geval waar dat helers soms meer konden 'zien' en voelen dan anderen. Maar misschien lag het ergens anders aan..

Plotseling kreeg Griffin in de gaten dat hij tijdens zijn overpeinzingen Cry bedenkelijk en nogal doordringend had aangestaard. Snel keek hij daarom wat beschaamd weg. Pas toen Cry uitsprak dat zij zijn ogen mooi vond, wist een glimlach een weg terug te vinden naar zijn gezicht. Die was samen met het snelle wegkijken in één klap verdwenen. “Dank je.” sprak hij vriendelijk terwijl zijn irissen weer normaal werden. “En ik zal er dan voor je zijn wanneer je me nodig hebt.” voegde hij er iets zachter aan toe. Nu pas ging zijn blik even naar opzij.

Uit het niets vloog er ineens een gedachte bij hem binnen door een herinnering aan eerder die dag. “Trouwens..ik hoorde pas geleden van iemand dat het meer iets magisch krijgt bij zonsondergang als je je erin bevindt.” Voor een extra effect maakte Griffin een wijds gebaar met zijn arm die het oppervlak van het water aangaf. “Ik was eigenlijk al van plan om dat te gaan uitproberen. Zin om mee te gaan, het meer in bedoel ik?” Hij grinnikte zacht bij het aparte voorstel waardoor hij iets jongensachtigs over zich kreeg. “Het zou sowieso zonde zijn om deze prachtige plek straks te verlaten zonder minstens het water gevoeld te hebben.” ging hij verder. Met zijn oren nog wel op scherp voor een antwoord, begon Griffin alvast op een rustig tempo richting het water te lopen. Eens zien wat er zou gebeuren.

Alles in Cry bedankte hem. Hij zou er voor haar zijn als ze hem nodig zou hebben. Zou dit alleen gelden als ze gewond had, of gewoon als ze hem over het algemeen nodig had? Het maakte nu alleen even niet uit. Ze was niet meer alleen. Jaren lang had ze bij haar ouders het gevoel gehad dat ze nergens naartoe kon. Dat ze altijd vast zou komen te zitten. Ze voelde zich zo opgekropt met allemaal emoties en pijn.

Ze keek hoe hij naar het meer gebaarde en luisterde naar zijn voorstel. Haar glimlachje veranderde even in een ander soort glimlach, iets ondeugender, waarin haar hoektanden te zien waren. Het licht van de zons ondergang, oranje, rood, met een beetje geel. Het was prachtig. Cry knikte naar Griffin. 'Is goed.' Bevestigde ze en liep met hem mee naar het water. Ze had een rokje aan, samen met een legging, dus ze besloot deze eerst een stukje op te rollen. Ze vroeg zich af wat er zou gebeuren.

Griffin keek even glimlachend om naar Cry bij haar 'Is goed' en knikte haar toe. Hij kwam als eerst bij het water aan en wachtte tot zij naast hem stond. Van nature was Griff best preuts aangelegd, met een hoofdletter P (al viel er niets echt iets aan zijn lichaam te vindenwaar hij zich voor hoefde te schamen), maar om in al zijn kleren het water in te gaan, was weer iets té .
Daarom trok hij zonder aarzelen zijn schoenen, jas en shirt uit. Zijn broek koppelde hij iets op voordat hij in het meer ging staan.
Het water voelde nog altijd koel en niet koud aan, gelukkig. De wind was wat frisser geworden en speelde met Griffin's donkere haar.
Hij draaide zich naar Cry toe en keek haar min of meer afwachtend aan. Zijn hoofd trok iets scheef. De glimlach rustte nog rond zijn lippen en zorgde voor kuiltjes in zijn wangen. "Kom!" nodigde hij haar uit.

Meer uit vriendelijkheid had Cry ergens anders heen gekeken toen hij zijn shirt had uitgedaan en stroopte haar legging zo op dat ze in ieder geval tot haar knieen in het water kon gaan staan. Haar vestje deed ze uit en gooide deze op het zand. Ze liep na hem het water in en stiekem moest ze toch wel even kijken naar hem, want hij zag er zeker niet verkeerd uit. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, meisjes keken nou eenmaal naar jongens. Even moest ze wennen aan het frisse water maar ze liep tot zover haar legging het toeliet. Ze stond inmiddels naast hem. Nog steeds speelde er een lieve glimlach rond haar lippen. 'Dus, enig idee wat er gaat gebeuren?' Vroeg ze aan hem.

Griffin zette zijn handen in zijn zij en keek over het water uit.
“Dus, enig idee wat er gaat gebeuren?” vroeg Cry hem zodra ze naast hem stond.
“Ik heb geen flauw idee, maar het moet iets magisch zijn..” antwoordde Griffin met een bedenkelijke blik. Inmiddels kon hij niet meer inschatten wat 'iets magisch' inhield nu hij al zoveel vreemde dingen was tegengekomen.

Op dat moment klonk er plotseling een hard en melodieus geluid welke niet ophield. Griff stopte zelfs even met ademhalen om ernaar te luisteren. Hij wist niet waar het geluid vandaan kwam, noch wat het was en wie of wat het veroorzaakte, maar...het klonk prachtig! “Wat is dát?” fluisterde Griffin verbluft tegen Cry, al zou hij met zijn eigen stem toch nooit het geluid kunnen overstemmen. Om zich nog beter te kunnen concentreren, sloot Griff zijn ogen. Het klonk..het klonk als zingende walvissen, maar dan net iets anders. Hij kon het gewoon niet plaatsen. Het deed een vreemde rilling langs zijn rug trekken terwijl hij zich afvroeg of het wel zo verstandig was geweest om hier nu te gaan staan.. Griffin had niet in de gaten hoe de stroming in het meer ondertussen langzaam maar zeker krachtiger werd en veranderde.

Hoe het geluid ongeveer klinkt:
https://www.youtube.com/watch?v=QK-oIY4GDU0

Eigenlijk had Cry nog wat willen zeggen na Griffins woorden, maar toen het geluid kwam, wou ze dit eigenlijk niet meer. En daarnaast kon ze er toch niet overheen komen. Het geluid klonk hypnotiserend mooi, magisch. Ze had gelijk geen spijt dat ze mee het water in was gekomen, het klonk werkelijk prachtig, heel apart. Ze zag nog Griffins lippen bewegen maar ze kon hem niet verstaan.

Cry sloot haar ogen om zich op het geluid te concentreren. Ze had geen idee wat het was of wie dit geluid veroorzaakte. Ze wist wel dat ze het werkelijk prachtig vond. Het was een beetje vreemd, dat wel. Het geluid wekte weer vragen in haar op. Het was een beetje mysterieus. Ze had zonder het te merken een paar stapjes meer het water in gezet. Alsof ze naar het geluid toe wou lopen. Maar toen ze haar ogen weer open deed, merkte ze met haar verbazing wel dat ze een stukje verder was gaan staan. Ze voelde wel degelijk het water tegen haar aan stromen.

In een behoedzame toestand opende Griff zijn ogen weer en merkte gelijk dat Cry een stukje verder het water was ingelopen. Langzaam ging hij haar achterna. Zijn hoofd draaide zich naar haar toe, maar iets in zijn ooghoek wekte zijn aandacht. Verbaasd richtte Griffin zich op een iets vreemds in de verte. Hij moest zijn ogen samenknijpen om tegen de zon in te kunnen kijken. Zo kon hij enigszins de honderden verschillende wezens ontdekken aan de horizon. Een besef dat zij misschien de oorzaak waren voor het geluid sloop bij hem binnen. Griffin keek, ademloos, naar de grote gestaltes met klauwen en vinnen en ogen zo zwart als de nacht met gele pupillen. De wezens waren indrukwekkend en angstaanjagend tegelijk. Welke mutaties hadden hen zo gemaakt? Min of meer onbewust plaatste Griff een hand op Cry's schouder en ging dichter bij haar staan zodra hij merkte dat sommige van de gedaantes hun kant op kwamen.

De rode ogen van Cry leken groter te worden. Ze maakte een soort raar geluidje achter in haar keel van de schrik maar probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Toch zette ze een stap naar achteren en voelde hoe ze tegen Griffin aanbotste. Ze wierp vlug een blik op hem hoewel dat niet lang duurde. Ze voelde hoe de stroming van het water een stuk sterker werd en ze beter moest gaan staan wilde ze niet weg geblazen worden. 'Wat zijn dat?' Vroeg ze bijna schor, maar ze hield haar stem nog onder controle. De wezens waren angstaanwekkender dan alles wat ze had gezien, maar ergens intresseerde ze haar ook wel. Wat waren het?

Griffin liet zijn hand op Cry's schouder liggen en bleef zo dichter bij haar in de buurt. Hij wist immers niet wat deze wezens precies waren en als ze kwaad wilden, was hij er nog om Cry bij hen weg te halen. Het meisje zelf leek geïnteresseerd en angstig tegelijk te zijn, net als Griffin. Er hing een stilte die enkel onderbroken werd door de vreemde, melodieuze stemmen verderop.
“Ik weet het niet...” antwoordde Griff uiteindelijk aarzelend op Cry's vraag die hij door zijn nabijheid had kunnen opvangen. “maar ik weet wel dat dit niet gewone dieren zijn uit de 'oude wereld'.”

Plotseling begon te stroming nog heftiger te worden, alsof het Griffin's gelijk wilde bewijzen, en net toen Griff Cry al wilde meenemen naar het land, rees er een enorme golf voor hen op. Maar het was geen gewone golf, want hij klapte niet om.
Het was eerder...vallend water. Meer tijd om zich hier over te verwonderen, kreeg Griffin echter niet, want het water viel snel, maar niet in een grotere vorm dan spetters op hen gelukkig.

Zo kwam het wezen dat achter de watermuur verstopt had gezeten als bij toverslag tevoorschijn. Griffin moest zijn best doen om niet achterover te vallen van verbazing en door het heftig schokkende water. Het beest was torenhoog, felpaars, met gele ogen die nu zo groot waren als Griff's hele hoofd en nog belangrijker..het had vlijmscherpe tanden die langer waren dan Griff's romp!
“Cry, blijf doodstil staan en wat je ook doet, laat hem niet schrikken.” fluisterde Griff net luid genoeg zodra hij zijn stem weer enigszins had teruggevonden naar opzij. Het wezen leek hen aandachtig in zich op te nemen en maakte vreemde geluiden naar..de anderen? Zijn huid was een mengeling van schubben en haren en hij had zowel poten als een staart.
Griffin's adem werd gejaagder en zijn hart klopte snel en ongelijkmatig. Langzaam, heel langzaam en zonder onverwachte bewegingen ging Griffin gedeeltelijk voor Cry staan op het moment dat het wezen het meisje recht leek aan te kijken. Wat waren dit toch voor vreemde schepsels? En wat wilde ze van hem? Zouden ze misschien hetzelfde denken over hen..? Op geen van deze vragen kon Griffin antwoord geven.

Cry leek in een soort shock te verkeren. Ze was geen persoon dat snel bang was, of dit snel liet merken. Maar dit wezen, dat voor hun op was komen duiken. Het was angstaanjagend groot, bijna twee keer zo groot als haar. En die tanden. Een soort geschokt geluidje hoorde je achter in haar keel toen het wezen haar met de grote ogen aankeek. Ze wist niet wat het was, wou ze het eigenlijk wel weten? Ze trilde, maar ging tegen Griffin aanstaan toen hij voor haar ging staan. Als een klein kind dat zich achter de rug van haar vader verschool, hoewel zij dat nooit had gedaan. Het rare angstaanjagende wezen leek elke beweging en elke ademhaling van hun in zich op te nemen. Ze slikte een brok in haar keel weg. Ze deed maar wat Griffin zei, voor zover ze doodstil kon blijven met al haar getril.

Griffin sloeg een arm rond Cry's schouders en hield haar stevig vast. Hij wilde niet dat ze bang was, maar zelf voelde hij zich in feite ook doodsbenauwd.
Een gevoel van opluchting ging door hem heen toen het wezen eindelijk weer verder leek te gaan, maar zijn hart sloeg bijna een slag over op het moment dat nog geen tien seconden daarna er drie wezens voor in de plaats opdoken. Allemaal keken ze de mensenkinderen op dezelfde nieuwsgierige en alwetende manier aan.
Griffin voelde zich nietig in hun bijzijn en besefte hoe onbelangrijk mensen eigenlijk waren. Zij verziekten alleen maar alles en speelden overal de baas. Maar kijk toch eens: geen mens, zelfs niet diegenen met speciale gaven, maakten ook maar een kans tegen deze schepsels!

Ineens viel zijn oog een wezen dat bij de groep hoorde en kleiner was dan de rest. Hij was... gewond! Een diepe snee tekende zich op zijn geschubde zij.
Gelijk probeerde Griffin te vechten tegen zijn drang, zijn verlangen. Nee, dit kon niet, dit kon hij niet doen..maar
Maar hij móest! Als in trance begon Griff daarom verder het water in te lopen zonder Cry met zich mee te nemen. Zijn hand ging al richting het kleinere wezen. Hij moest hem genezen, hij was de heler. En had hij niet, lang geleden, iemand een belofte gedaan? Griffin moest gewoon het schepsel helen, dat was zijn plicht.

Met nog enkel dit besef en deze gedachte liep Griff verder en verder het water in tot ongeveer zijn heupen. Zijn ogen namen tijdens de stappen weer hun katachtige vorm aan en ook zijn spieren spanden zich aan. Nog even en dan zou hij bij de groep zijn.. "Rustig maar, ik help je." vormden zijn lippen in de richting van de twee treurige, gele ogen voor hem.

Cry zag hoe Griffin begon te lopen en een schrik besloop haar. Wat deed hij nou, waar ging hij heen? Ze wilde niet in paniek raken daarom haalde ze even diep adem om zichzelf gerust te stellen. Maar voordat ze het doorhad sprak ze al. 'Griffin.' De naam werd zacht smekend en duidelijk uitgesproken. Haar benen gingen als vanzelf achter hem aan en daardoor lette ze even niet op de andere wezens. Misschien was het een actie met veel risico en hoewel ze meestal gewoon goed nadacht over haar acties, kon ze hier niet zoveel aan doen. Ze voelde angst in haar pompen en Griffin was de enige in de buurt die haar een beschermings gevoel gaf. Zo snel ze kon was ze door het water gelopen stond ze nu bijna bij hem. Het maakte haar niet uit hoe zeiknat ze zou worden. Verder had ze nog niet het gewonde wezen gezien. Ze kon nog niet helder nadenken.

Griffin hoorde zijn naam, maar het drong niet tot hem door, net zo min dat Cry achter hem aan liep. Zijn arm ging naar voren waardoor zijn hand bijna het wezen raakte. Er klonk een zacht, honend geluid maar het schepsel bewoog niet, net als zijn soortgenoten.
Er ging direct een schok door de heler heen toen zijn huid de schubben raakte. In een impuls slaakte Griffin een gepijnigde kreet.

Een heler kon iemand genezen door lichamelijk contact te maken en zijn eigen energie over te dragen naar de patiënt. Tot nu toe had Griffin veel wonden en ziekten kunnen genezen, maar niet alles. Bij mensen werd zijn energie in kleine mate stukje bij beetje van hem 'gestolen', nu leek alles in één keer uit hem gezogen te worden. Het was alsof zijn hart een geweldige opdonder kreeg en er elektrische schokken door zijn spieren gingen. Griffin trilde hevig over zijn hele lichaam en werd langzaam lijkbleek.
Het wezen begon nu ook te kermen van de pijn, want een heling kon ook pijnlijk zijn.
Nog even volhouden.. klonk het in zijn hoofd. Nog..even.. Gelukkig kon Griffin energie uit het water halen, maar het was niet genoeg om de vleeswond van het wezen te genezen.. Griffin moest zichzelf opofferen.

De ogen van Cry werden groter toen ze zag wat er gebeurde. Ze had al wel iemand zien helen. Het leek haar niet echt een heel fraaie kracht. En wat ze nu zag, kon ze niet laten gebeuren. Ze bewoog zich snel voort in het water naar Griffin. Ze gaf hem een duw tegen zijn arm. Hij moest dat wezen loslaten. 'Griffin laat hem los!' Zei ze tegen hem, het maakte haar verder niet uit wat er gebeurde. Deze jongen, die ze nog niet zo lang kende, had haar toch een goed gevoel gegeven. Dat zou nu niet weggaan, dat zou ze niet toestaan. Ze klapte haar vleugels uit om zichzelf meer kracht te geven. 'Laat los!' Zei ze toen ze nog een harde duw gaf en zelf bijna omviel.

Griffin voelde hoe er tegen hem aan geduwd werd, maar besefte niet wat er gebeurde tot het contact tussen hem het wezen plotseling verbroken werd. Gelijk was het alsof de stroom die zijn lichaam draaiende had gehouden wegviel. Met een lijkbleek, uitgemergeld gezicht wist Griffin nog net zijn nu gerimpelde hand naar Cry uit te steken en haar schouder vast te pakken. Hij trilde over zijn hele lichaam en leek meer dood dan levend, zo voelde hij zich ook los van het feit dat een dode zich waarschijnlijk beter zou voelen. Zijn ogen, felgeel en lusteloos met zwarte kringen eromheen, keek in de hare. “Z-ze..wilde..dat ik..hem hielp..” bracht hij zwakjes uit.
Toen werd het ineens volledig zwart voor zijn ogen en viel Griffin achterover in het water. Het leek wel een startsein voor de wezens om verder te gaan. Binnen enkele tellen waren ze alweer verdwenen onder het grote wateroppervlak alsof ze er nooit geweest waren. Griffin had hen blijkbaar goed genoeg geholpen. Bewusteloos bleef de jonge dokter even op zijn rug in het meer drijven, voordat hij al begon te zinken.

De zon aan de horizon was langzaam verdwenen. Het licht van de dag was weggegaan, net zoals de wezens nu waren gegaan. Drijfnat stond Cry in het water en keek even een moment machteloos toe hoe Griffin leek weg te vallen. Met een gezicht dat net nog zo vol van leven was, nu uitgemergelt en bijna zielig. Zodra ze weer op de wereld was pakte ze Griffin vast en hield zijn hoofd boven water. Ze wist niet zeker of ze kracht genoeg had om hem op het land te dragen. Vliegen ging moeilijk met iemand en ze wilde hem verder ook niet meer pijn doen. Toch moest ze het dan maar doen. Met al haar kracht trok ze hem mee door het water richting het strand. Haar vleugels hielpen haar voor extra kracht en uiteindelijk kreeg ze hem op het land. Ze liet hem daar liggen en keek hem even aan terwijl ze naar een oplossing zocht in haar hoofd. Ze moest iets doen. Toch besloot ze voor de eerste keer echt haar krachten te gebruiken, voor hem. Ze moest toch iets doen. Met al haar kracht riep ze een elfje op, deze kon licht geven. Ze gaf hem licht, licht was goed voor herstel. Je had licht voor je nodig. Ze haalde hem nog een stuk uit het water terwijl ze probeerde het engeltje voor haar te houden. 'Wat moet ik doen?' Mompelde in zichzelf.