Klein eilandje

Nog geen tien meter van de rand van het meer ligt een klein eilandje. Het is niet meer dan 20 meter in doorsnee en als je je best doet kun je je weg erheen waden. Het eilandje heeft hagelwitte stranden en in het midden staan een aantal prachtige groene loofbomen en wat gras waar je heerlijk op kunt liggen. Dit is een van de perfecte plekken om te zonnen, maar ook om uit te rusten na een dagje zwemmen.

Brooke lag in het water, ze hield van water om in te zwemmen tenminste. Je kon er lekker je energie in kwijt. Geconcentreerd zwom ze steeds rondjes rond het eiland. Het was geen toptempo, daar was ze te ontspannen voor, ze zwom gewoon op haar gemak door het verfrissende water.

Eric zwom in een pijlsnel tempo door het helderblauwe water van het meer. Hij ging zo snel dat er een bubbelspoor achter hem aantrok. Hij besloot maar even naar het eiland te gaan, om daar even te zonnen en uit te rusten. Hij zwom tot aan het eiland en trok zich de kust op. Hij ging in de branding zitten, zodat zijn staart gewoon aanwezig bleef. Het denimblauw glinsterde met paarse en groene ondertonen in de zon terwijl hij met gesloten ogen naar dit hemellichaam keek. Zijn natte blonde haar viel achterover en maakte modder van het zand achter hem.

Brooke liet zich op haar rug draaien en sloot haar ogen. Ze had wel even genoeg gezwommen en had nu gewoon zin om van de warme zon op haar huid te genieten. Dobberend door het wate had ze niet door dat ze dichter bij het eiland in de buurt kwam. Niet dat dat een probleem was, ze zou gewoon op het strand terecht komen, alleen je werd er zo zanderig van.

Eric zag dat er een meisje steeds dichter naar hem toe dreef. Hij zag dat ze bruin haar had, maar verder kon hij haar niet zo goed zien. Hij verwachtte dat ze over een tijdje tegen het strand aan zou stoten. Ze zou dan waarschijnlijk vanzelf wel merken dat hij er zat. Hij voelde niet de behoefte om naar haar te gaan schreeuwen ofzo. Hij bleef genieten van de zon. Hij merkte dat zijn knieën opdroogde, want zijn staart veranderde daar in spijkerstof van de broek die hij aangehad had toen hij het water in sprong. Hij maakte een kommetje van zijn handen om hiermee zijn knieën weer nat te maken. De spijkerstof veranderde snel weer in schubben en hij kon weer rustig naar de zon kijken.

Inderdaad spoelde Broeke niet veel later aan op het strandje. Loom keek ze omzich heen en zag al snel een jongen met een vissenstaart zitten. Iets waar ze heel eerlijk gezegd toch wat van schrok. Hoewel de mensen met de raarste mutaties rondliepen, het bleef telkens een verassing wat voor een je tegenkwam. Op het strand stond ze op om wat zand van haar armen te slaan, wat niet echt mogelijk was doordat het nog nat was en het voornamelijk pijn aan haar huid deed. Haar bruine ogen keken weer naar de jongen en glimlahcte hem eventjes toe, zoals zemeestal deed, geen echt spoortje van vriendelijkheid, maar gewoon een glimlach. "Hallo." groette ze hem, waarna ze met haar hand het water uit haar lange haren probeerde te knijpen. Misschien moest ze het afknippen toch eens gaan overwegen.

'Hallo.' Zei Eric vrolijk. Hij merkte dat ze schrok van zijn vissenstaart. Hij was de reactie redelijk gewend. Hij schrok ook nog wel eens van mensen met vreemde mutaties. Hij zwaaide even naar het meisje, waardoor zijn 'What goes around, comes around' tatoeage even zichtbaar was. Hij schoof uit het water en zijn vissenstaart veranderde in een spijkerbroek, die nu onder het zand zat. Hij stond op en glimlachte naar Brooke. Hij dacht dat het voor haar misschien prettiger zou zijn als hij gewoon benen had in plaats van een 3 meter lange, blauwe, geschubde vissenstaart.

Brooke keek naar de staart die binnen enkele seconden verdwenen waren in twee benen. "Dat ging snel." merkte ze droog op. Zelf zat ze in een simpele zwarte sport-bikini, niet erg sexy dus. Wat ook niet haar bedoeling was. Ze gaf het afkloppen van zand en ging bij de jongen in de buurt zitten. "Lijkt me vreselijk irritant zo'n staart." sprak ze haar gedachtes weer eens uit.

Eric glimlachte. 'Ach, ik was al een tijdje uit het diepe water, dus dan gaat het iets sneller.' Zei hij tegen haar. 'En ja, het is zeker vervelend. Ik kan niet meer normaal pootje baden en als het regent heb ik ook een probleem' Zei hij met een grijns. Hij streek door zijn haar en keek Brooke aan met zijn zeeblauwe ogen. Hij vond het helemaal niet erg dat Brooke zei wat ze dacht. Hij hield juist niet van mensen die geheimzinnig of verlegen deden. Met zijn 2 meter lange lengte stak hij een behoorlijk stuk boven Brooke uit, maar hij stak een behoorlijk stuk boven iedereen uit, dus hij merkte het niet eens.

Brooke grinnikte eventjes, ze zag hem al voor zich liggen spartelen in een halve plas water omdat hij niet overeind kon komen. Een behoorlijk apart beeld. Nee, nog een reden om blij te zijn dat ze geen uiterlijke transformaties had ondergaan. "Dus als er slecht weer verwacht is word het een poncho dragen." merkte ze op.

'En een regenbroek.' Zei Eric met een brede grijns. 'Je zou me eens moeten zien, helemaal ingepakt.' Hij keek Brooke aan. Hij mocht haar nou al, terwijl hij niet eens wist hoe ze heette. 'Ik ben Eric, trouwens.' Zei hij maar. Hij stak zijn hand uit naar haar, bij wijze van voorstellingsgroet. Hij had een paar versleten gympen aan, die nu vol kwamen te zitten met zand. Hij had er geen last van gehad in het water, maar hij vond het nu toch wel vrij vervelend. Maar als hij terug zou zwemmen zou hij er weer geen last meer van hebben.

Brooke kon het beeld wel voor de geest halen, waardoor ze al snel begon te lachen. Brooke keek even naar de uitgestoken hand voor ze deze schudde, het was wel normaal dat het gebeurde, maar ze was met haar hoofd nog even bij een in plastic ingepakte Eric, zoals de jongen/zeemeerman? scheen te heten. "Brooke is de naam." stelde ze zich voor.

'Brooke.' Herhaalde Eric met een glimlach. 'Aangenaam, mooie dame.' Hij keek even uit over de zee voordat hij Brooke weer aankeek. Hij probeerde erachter te komen wat haar verandering was, maar kon niets aan haar uiterlijk vinden. 'Jij bent toch niet een van die mensen waarvan de huid giftig is en waarvan ik overlijd als ik ze aanraak he?' Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw aan haar. Hij had er al twee ontmoet. Het leek hem verschrikkelijk om geen mensen meer aan te kunnen raken.

Complimentjes lieten Brooke meestal redelijk koud, net als nu, het enige wazt ze deed was even licht glimlachen. Lachend schudde ze haar hoofd, "Niet voor zover ik weet." grinnikte ze, nee er waren geen dode gevallen voor zover ze wist door mensen die haar aangeraakt hadden. "Hoezo vraag je je dat af? Zijn die er dan?" vroeg ze licht ongelovig.

'Nou, minstens twee.' Zei Eric droog. Hij dacht terug aan Shizu en Tyler. 'De ene had trouwens alleen giftige strepen en giftig bloed. De ander was gekruist met een pijlstaartkikker. Heel vervelend allemaal. Als je niet eens iemand fatsoenlijk overeind kan helpen.' Zei Eric met een bezorgde blik. 'Met wat voor een mutatie ben jij dan opgescheept?' Vroeg hij nieuwsgierig aan haar.

Brooke trok even een gezicht, ja dat leek haar niet echt aantrekkelijk al mutatie. Sowieso had ze al een hekel aan de mutaties, ze vertrouwde het gewoon niet. Ze kon gewoon niet begrijpen waarom de meeste mensen er zo rustig onder bleven. Het was toch onbegrijpelijk. "Ik heb gelukkig niet zo'n enorme mutatie." zei ze met een glimlachje, "Ik ben geloof ik een stukkie sneller dan gemiddeld geworden en ook wat sterker." voegde ze er aan toe.

Eric zuchtte. Hij zou er alles voor geven om weer gewoon benen te hebben in het water. Hij voelde zich af en toe zo'n verschrikkelijke freak. 'Geluksvogel.' Zuchtte hij. 'Gelukkig ben ik zo normaal mogelijk, zolang het niet regent.' Zei hij met een glimlach tegen Brooke. 'Want een giftige huid of een stel hoorns op mijn hoofd lijkt me niet zo prettig.' Zei hij, met een bedenkelijke blik. Hij had besloten zijn schoenen maar uit te doen, dus hij schudde om de beurt een beetje met zijn voeten, zodat hij naast de schoenen kwam te staan. Hij voelde het warme zand tussen zijn tenen.

Brooke knikte geheel instemmend, ja hoorns ofzo leken haar niet echt aantrekkelijk, "Wees blij dat het zomer is, straks word het herfst..." zei ze nadenkend, en dan vooral denkend aan de regenbuien die soms dagen lang konden aan houden. Het leek haar dat je daar helemaal gekv an zou moeten worden.

Eric kreunde. 'Herinner me er alsjeblieft niet aan. Ik moet er niet aan denken. Ik ga denk ik hele dagen binnen zitten.' Zei hij, met een diep ongelukkige blik. Hij hield er niet van om niets te kunnen doen. 'In mijn uppie. Wat een gezelligheid.' Hij beet op zijn onderlip bij het idee. Hij bedacht zich dat hij misschien tijdens de regen in het meer terecht zou kunnen komen, zodat hij misschien in ieder geval nog een halve vis kon zijn tijdens die tijden, in plaats van een kluizenaar.

Brooke begreep de blik wel, ze moest er niet aan denken om langer dan een dag binnen te moeten zitten, "Acht ik kom je wel gezelschap houden."beloofde ze hem, op een opvrolijkende toon. Niet dat ze over het algemeen als leuk gezelschap werd beschouwt door de meeste personen. Meestal vonden ze haar te direct, te bot.

Eric glimlachte blij. 'Gezellig, hoef ik niet in mn eentje patience te spelen. Heb ik iemand om mee te pesten.' Het had een dag geregend, en na op het nippertje zijn hut bereikt te hebben met al beschubde benen had hij een hele dag in zijn hut alleen dat ene kaartspelletje zitten te doen. Hij was er nu wel verschrikkelijk goed in geworden. Hij kon alleen geen rijtje kaartjes meer zien.

Brooke lachte, "Ik zal je dan maar bekennen dat ik nog nooit een kaartspel gespeeld heb." zei ze quasi beschaamd. Ze hadden er thuis gewoon nooit echt tijd voor gehad, als ze al een spelletje deden was het gewoon eeng gezinsspel zodat haar zusje ook me ekon doen. "Dus dan heb je nog een extra taak." voegde ze er met een grijns aan toe.

'Ja, inderdaad, ik zal het je met plezier leren.' Zei Eric met een brede glimlach. Hij was allang blij dat er iemand was die beloofd had hem een keer gezelschap te komen houden. 'Het is namelijk helemaal niet moeilijk. Ik durf te wedden dat je het binnen vijf minuten al kent.' Zei hij met een knipoog tegen haar. Hij liet zich zakken in het zand en ging met zijn knieeën opgetrokken en zijn neus richting de zee zitten. Het staan was hij onderhand wel zat.

Brooke grinnikte eventjes naar hem, "Daar houd ik je aan." ze wilde niet ontkennen dat het niet zo te leren was. Want waarschijnlijk had hij gelijk, dat het niet zo moeilijk was. Ze had wel een beteje een idee van die kaarten, en wat voors oort het waren. Allen de regeltjes nog. Ze strekte haar rechterbeen uit terwijl ze naar het blauwe water voor hen keek.

'Als jij je houdt aan jouw belofte en langskomt, houd ik me ook aan de mijne.' Zei Eric. Hij gaf Brooke een kleine knipoog voordat hij zag dat ze naar het water keek. Hij raadde dat ze misschien wel zin had om te zwemmen, en het werd voor hem ook tijd om of wat water te drinken, of weer terug de zee in te duiken, aangezien het erg warm was en hij veel vocht nodig had door zijn half-vis-toestand. 'Heb je zin om te zwemmen? Ik durf te wedden dat ik er beter in ben dan jij.' Zei hij tegen haar met een scheve grijns op zijn gezicht.

Whaha ik vind dat die twee vrienden moeten worden xd
-
Brooke keek hem even kort aan, ' echt waar?' Zei ze quasi verbaast, dat had ze nou niet verwcht. Hierna wierp ze hem een grijns youre, 'maar ik vind het goed.' Zei ze terwijl ze al bezig was met overeind komen. Eigenlijk voor niks klopte ze het zand van haar onderbenen af.

Me2
-
Eric grijnsde. Hij deed drie passen naar achteren, nam een aanloopje en sprong met een sierlijke boog zo ver mogelijk het water in. Zo hoefde hij zichzelfhet water niet in te slepen, aangezien zijn benen een staart werden zodra ze water raakten. Het moment dat zijn heupen het water in gleden veranderden ook zijn voeten al in een staart en een moment later raakten zijn vinnen het water waardoor er een explosie van spetters ontstond.

Brooke rende achter hem aan het water in, ze was nooit een geweldige duiker geweest, zeker niet in ondiep water, grote kans dat ze dan haar kop tegen de bodem zou stoten, iets wat haar niet zo verstandig leek... Brooke liet zich in het water plonzen toen er een regen van spetters door Eric veroorzaakt werden. Lachend keek ze naar hem. "en bedankt."

Eric kwam weer met zijn hoofd boven toen Brooke 'En bedankt.' Zei. Hij schudde zijn haar uit, waardoor er nog meer spetters richting Brooke vlogen. Hij grinnikte. 'Graag gedaan.' Zei hij met een scheve grijns tegen haar. 'Je kan toch wel tegen een paar spettertjes?' Vroeg hij aan haar. Brooke zag er niet uit als een zacht eitje die de hele wereld bij elkaar schreeuwde als ze een nagel brak. Maar misschien had hij het mis.

Brooke lachte, "Nee dan smelt ik." merkte ze op zo'n droge toon op dat ze zelf haast direct in de lach schoot. Brooke grijnsde naar hem en dook toen onder water, waarna ze na enkele seconden een paar meter verderop weer bovenkwam om haar haren uit d'r gezicht te krijgen. "Kan je met zo'n staart ook langer onder water blijven? Of ga je nou alleen sneller? " vroeg ze toen ineens.