Klein beschut strandje

Dit strandje, dat nog geen vijf meter lang is ligt eigenlijk in het bos. Als je de hele oever van het meer zou volgen moet je eerst door bos voordat je hier komt. Omdat het zo afgelegen is kennen niet veel mensen het. Het is in de zomer, als het erg warm is, een fijne plek omdat je bij het water kan zitten en in de schaduw.

Vermoeid kwam Christopher bij het strand aan. Hij had uren door het bos gedwaald en was meerdere keren verkeerd gelopen. Toen hij het strand zag, slaakte hij een zucht van opluchting. Hij trok zijn shirt uit en zijn zwembroek aan, zijn tatoeage duidelijk zichtbaar, klom op een rots en maakte een prachtige duik.

Spike vloog op hoge snelheid over het bos. Zodra het meer in zicht kwam, vouwde hij zijn vleugels in en in een prachtige duikvlucht landde hij in het water. Hij was blij dat hij zijn zwembroek al aan had gedaan deze morgen, het was er warm genoeg voor geweest. Op het moment dat hij boven kwam, spoot hij een klein fonteintje tussen zijn tanden door. "Dat krijg je ervan, als je je mond niet dicht doet," zei hij tegen zichzelf en hij liet zichzelf op zijn rug drijven.

Eh, wie is Spike? xD

---
Christopher zag vanaf een afstandje de duikvlucht van Jake. Hij langzaam naar hem toe en zei met een glimlach: 'Zo, Jake, ook even wat stoom afblazen?'

Sorry, Spike is het personage waar Jake op gebaseerd is. En je mag wel iets meer typen.

"Ja, op sommige dagen moet dat," zei Jake zodra hij zag dat het Christopher was die tegen hem praatte. "Gelukkig hebben we een heel meer tot onze beschikking." Hij ging rechtop watertrappelen. Hij liet een zacht fluitje horen en sloeg drie keer op het water. Er gebeurde niks. Jake wachtte even. De steiger was verder weg dan hij dacht.

'Tja,' antwoordde Chris, 'het leven is hier nou eenmaal wat hectischer hè. Ik bedoel, proberen overleven met een groep gemuteerde tieners is hele andere koek dan iedere dag netjes naar school gaan. Ik kom hier graag om in alle rust na te denken.' Waarover Chris nadacht, hield hij voor zich. Hoe sympathiek hij Jake ook vond, hij voelde (nog) niet de behoefte om een persoonlijke band met hem op te bouwen.

"Ach, nadenken hoef ik hier niet zo zeer te doen," zei Jake. " Al kan dat wel fijn zijn. Ik..." Op dat moment werd hij uit het water opgetild door Lux, zijn gemuteerde goudvis die verandert was in een gigantische, lange, slangachtige vis. Jake klopte hem even op zijn kop en sprong weer in het water. Lux keek even naar Chris en verdween toen weer onderwater. "Wat ik wilde zeggen is dat ik het meer gewoon verfrissend vind na een dag werken in het bos." Hij grinnikte en keek naar de vage schim van Lux die nog onder hen door zwom.

'Huh? Oh, ja, daar ben ik het mee eens,' zei Chris, die verbijsterd de schim nakeek van de gigantische zwemmende slang die net was opgedoken. 'Nou ja, ik werk hier natuurlijk niet veel, want dat is in principe jouw taak. Maar ik probeer wel mijn kracht beter onder controle te krijgen. Als we hier controle over hebben, is het immers een stuk praktischer om te overleven.' Terwijl Chris dit zei, liet hij een bol van duisternis verschijnen in zijn ene hand, ten grootte van een tennisbal. Hij liet de bol achter zijn hoofd langs naar zijn andere hand zweven, en liet hem toen verdwijnen.

"Ja, dat klopt," zei Jake en hij bundelde de lichtstralen uit de buurt en maakte er een zwerm vuurvliegjes van. "Ik gebruik het om jullie te beschermen tegen gevaarlijk onkruid en geodes en dergelijke." De vuurvliegjes scheerden over het oppervlak en vielen in kleine lichtgevende korreltjes uiteen toen Lux ze op probeerde te eten.

Chris keek zowel met ontzag als lichtelijke jaloezie naar de prachtige show van licht die Jake tevoorschijn liet komen. Toen de slang de vuurvliegjes uiteen deed vallen, was het alsof hij uit een soort trance ontwaakte. Omdat hij niet onder wilde doen voor de kampleider toverde hij een klein, pikzwart demoontje met vleugels tevoorschijn. Het demoontje maakte wat salto's in de lucht, stortte naar beneden en verdween in een zwarte rookwolk, net voordat hij het water raakte.

"Netjes," zei Jake goedkeurend. "Ik heb mijn zusje dat nog nooit zien doen." Hij glimlachte. "Ik vraag me af of Carmen en ik bij toeval de twee tegenovergestelde krachten hebben gekregen. Maar daar ga ik nu niet over nadenken." Hij glimlachte en begon naar de kant te zwemmen. Hij ging in het midden van het strand liggen en spreidde zijn vleugels uit. Nu was er geen plek meer voor iemand anders. Het strandje was zelfs te klein voor zijn vleugels, maar het maakte hem niet uit.

Chris zag dat Jake naar de kant zwom en besloot dat hij zelf ook wel genoeg had gezwommen. Op de kant zocht hij een plek om te gaan liggen, maar omdat die er niet was, bleef hij maar staan. Hij liep naar zijn kleren en pakte een aansteker en een sigaret. Terwijl hij de sigaret opstak bedacht hij zich dat roken misschien wel verboden is op een zomerkamp. Maar goed, dit was ook geen normaal zomerkamp meer. 'Zeg, Jake,' zei Chris, 'waarom zijn jij en Carmen hier eigenlijk leiding gaan geven? Of is dat een of ander 'beroepsgeheim'?

"Je mag best gaan liggen hoor," zei Jake, toen hij zag dat Christopher een plek zocht. "En dat zijn wij gaan doen omdat we graag even weg wilden van huis. We hebben een goede band samen, dus we verwachtten dat het wel goed zou gaan. Hoezo? Zijn we te jong?" Hij grinnikte. Hijzelf was 24 en Carmen 23, was al even oud was als de oudste kampleden.

'Dank je,' zei Chris, en hij ging op het strand liggen. 'En om je vraag te beantwoorden, ik vroeg het me gewoon af. Ik vind dit gewoon een vreemde plek voor een zomerkamp. Had jij dat gevoel niet toen je hier voor het eerst kwam?' Chris ademde eens diep in en uit, en keek naar de wolken boven hen.

"Je moet bedenken, dit was niet zo toen wij begin dit jaar het kamp voor het eerst opende," zei Jake. "Dat gedoe begon toch ook pas na een week of zo. Maar ik snap wel wat je bedoelt, ik heb ook het gevoel dat we in Area 51 zitten." Hij grinnikte. "Alleen dan zonder aliens natuurlijk." Hij volgde de rookwolkjes. Zelf walgde hij van roken, maar hij ging er nu maar niks van zeggen.

Chris lachte mee met Jake. 'Haha, ja, inderdaad!' Hij meende een soort afkeer in de blik van Jake te zien, dus hij gooide zijn sigaret weg. Niet dat er nog veel van over was. Chris stond op en zei: 'Ik denk dat ik weer terug naar het kamp ga. Als je ooit iemand nodig hebt voor hulp ofzo, laat het maar weten.' Chris maakte aanstalte om terug het bos in te lopen.

"Wacht, ik loop mee," zei Jake. Al zou vliegen sneller gaan, maar hij vond het zielig om iemand alleen te laten lopen. Hij wapperde voorzichtig het zand van zijn vleugels en stuurde Lux terug naar de steiger. Daarna ging hij naast Christopher staan en vouwde hij zijn vleugels op. "Je moet niet alleen lopen in deze wildernis." Hij grinnikte, de beschermende kampleider was weer naar boven gekomen.

'Bedankt, dat is erg aardig van je,' zei Chris. 'Maar ik was niet van plan om te gaan lopen. Als je op me wil letten, is het waarschijnlijk slimmer om met me mee te vliegen. Lopend zul je me absoluut niet bijhouden. Chris sloot zijn ogen en deed ze weer open. Ze leken een gelige kleur te hebben. Toen maakte hij een sprong naar voren. In de sprong veranderde hij in een wolf. Toen hij neerkwam, keek hij even achterom, en rende toen de bossen in.

"Oh ja, daar moet ik nog aan wennen," zei Jake toen hij Christopher zag veranderen in een wolf. Hij sprong omhoog en begon snel te vliegen. De wolf was moeilijk te volgen, maar omdat hij wist waar ze heen gingen, lukte het aardig.

Chris rende door het bos, gefocusd en snel. Gevaren kwam hij niet tegen, enkel wat eekhoorns en andere kleine wezentjes, en die waren banger voor hem dan hij voor hen. Chris zag dan ook al snel het kamp in de verte op doemen. Hij bedankte Jake, en liep naar zijn hut.

New ^ .^
___

Griffin liep met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken door het bos. Over zijn schouder hing een leren tas met daarin verschillende, geneeskrachtige kruiden. Voor vandaag had hij er genoeg verzameld. Hij zuchtte eens tevreden en genoot van de koele wind die met zijn donkere haren speelden.
Een frisse geur drong zijn neus binnen. Water. Er was water in de buurt.
En hij had gelijk; nog geen minuut later bereikte hij een klein strandje aan het meer. Zijn ogen glansden kort in het plotselinge zonlicht toen hij het zand en het water aandachtig bekeek.
De verandering van omgeving deed hem goed.
Eenmaal bij de waterkant aangekomen, trok Griff zijn schoenen uit, legde zijn tas achter hem op het zand, koppelde zijn broekspijpen iets op en ging in het koele meer staan. Zijn blik gleed naar de horizon. Hij voelde een bepaalde rust over hem komen. Voor even was hij verlost van het constante dreigende gevoel dat hem sinds de mutaties in zijn greep had gehouden..
In de verte sprongen verschillende, vreemde wezens uit het water tevoorschijn en doken daarna weer even soepel onder.
Ach..misschien waren de veranderingen zo slecht nog niet..
Griffin keek nieuwsgierig naar de wezens. Ze waren half vis, half.. Hij wist niet wat die andere helft was, maar vanaf hier zagen ze er adembenemend mooi uit in het licht van de dalende zon. Opnieuw ontsnapte een zucht zijn lippen terwijl Griff ontspannen in het water bleef staan.

Cry was nooit echt een winter mens geweest en genoot altijd vol op van de zomer. Al lopend liet ze de stralende zon op haar gezicht schijnen en nam gebruik van deze heldere dag om eens wat verder te gaan dan ze de laatste tijd was geweest. Ze had nog niet veel gezien en gedaan, de mutaties hadden wel heel veel veranderd aan dit zomerkamp. Haar witte lange haren werden zachtjes in haar gezicht geblazen door het windje dat af en toe voorbij kwam. Het bos was haar plek, maar uiteindelijk kwam ze bij zand. Ze hoorde het zand zacht onder haar voeten knerpen en haar ogen gingen naar het blauwe water. Strand.

Griffin keek hoe in de verte een roofvogel een duikvlucht maakte en fantaseerde hoe het zou zijn om te vliegen.. Sommige mensen uit het kamp hadden door de mutaties vleugels of een mogelijkheid tot vliegen gekregen, maar helaas werd Griffin nog steeds gedwongen met beide benen op te grond te blijven en enkel te dromen over zweven door de blauwe lucht..
Plotseling werden zijn dromerige gedachtes verstoord door een zacht, bijna onhoorbaar geluid achter hem. Gewone mensen hadden het waarschijnlijk niet snel opgemerkt, maar Griff's nieuwe 'lynx-eigenschappen' gaven hem ook een beter gehoor.
Deels behoedzaam, deels nieuwsgierig keerde hij zijn hoofd een stukje naar opzij, zonder de rest van zijn lichaam mee te draaien. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij gelijk een slanke, mensachtige gestalte op, welke zich op het strandje bevond.
Toen Griffin zich toch met de rest van zijn lichaam half omdraaide, staarden zijn hazelnootbruine ogen direct in twee andere, rode ogen. Zijn adem stokte bij een vlaag van herkenning, maar wie hij zag was niet degene waar hij haar even voor haar had aangezien..gelukkig! Een gevoel van opluchting ging onbewust door hem heen.
Het meisje wat daar op het strandje stond had mooi wit haar en rode ogen. Hij was er van onder de indruk en kon voor even zijn ogen niet afhouden van het contrast tussen de twee kleuren. Maar om haar niet af te schrikken met zijn eerder gestaar en ter begroeting, glimlachte Griffin haar warm toe. Zijn witte tanden blonken voorzichtig in het licht van de zon.

Nog niet gelijk had Cry de jongen in de gaten. Haar bleke hand ging sierlijk naar een klein blauw vlindertje dat op haar schouder was gaan zitten. Het beestje bleef even zitten waarna deze op vloog om weer weg te gaan. Haar rode ogen vielen op een jongen, duidelijke bruine ogen waar ze in keek. Een glimlach die warm bij haar overkwam, omdat ze niet helemaal zeker wist hoe een warme glimlach eruit zag. Ze vroeg zich af of hij hier al een tijd gestaan had en naar haar gekeken had. Ze had hem eigenlijk helemaal niet opgemerkt. Maar gezien waar hij stond, had hij daar al gestaan en had ze gewoon niet opgelet. Het was ook vaker dat ze hier altijd zo in beslag werd genomen door alle bijzonderen dingen die er ontstaan waren. Ze vond het geweldig grappig om met pratende struiken te praten. Om haar lippen ontstond al snel een twijfelachtige maar vriendelijke glimlach naar de jongen en even knikte ze naar hem. Haar voeten vervolgde hun weg door het zand.

Griffin zag hoe het meisje zijn glimlach beantwoorde met één van haarzelf, welke wat twijfelachtiger was. Zijn gezicht draaide terug richting de horizon om nog een laatste blik op de waterwezens in de verte te kunnen werpen. Hierna liep Griffin op zijn gemak het meer uit en liet zich in het zand zakken om zijn voeten eerst zandvrij te maken en zijn schoenen weer aan te trekken. Hij begon koude tenen te krijgen. Griff sprak niet, noch keek hij opzij naar het meisje.
Maar na een stilte van een paar minuten, was hij de eerste die sprak. “Hallo.” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar tijdens het strikken van zijn veters en zonder van zijn schoenen op te kijken. “Ik zag je daarnet pas staan, anders had ik je wel eerder begroet. Ben je hier eigenlijk al lang?” er klonk een bepaalde nieuwsgierigheid door in zijn stem. Als dat het geval was, was Griff wel erg blind geweest, want hij leek er van overtuigd dat het strand leeg was toen hij op deze plaats kwam.
Aan de andere kant bewoog het witharige meisje zich zo stil voort en was ze zo onopvallend en tegelijkertijd ook weer niet, dat hij haar wellicht toch over het hoofd had gezien..? “Ik ben Griffin trouwens.” stelde Griffin zich daarnaast, uit beleefdheid, voor. Langzaam gingen zijn donkere ogen daarbij omhoog richting de persoon naast hem.

Uiteindelijk was Cry blijven staan bij de jongen. De jongen begroette haar met woorden na een tijdje stilte, waarna hij zichzelf ook even aan haar voorstelde. 'Hallo.' Zei ze met een klein glimlachje tegen hem en schudde haar hoofd op zijn vraag. 'Nee, ik was er nog maar net. Ik wist niet dat dit er was, meestal ben ik in het bos te vinden.' Zei ze tegen hem en keek naar het water, het was mooi, erg helder. Griffin, die naam zou ze onthouden. Ze zou hem wel onthouden. Hij was niet bepaald lelijk, helemaal niet zelfs. 'Ik ben Cry.' Stelde ze zichzelf toen voor. Haar rode ogen keken kort in zijn bruine ogen, daarna keek ze weg.

Griffin stond op en klopte het zand rustig van zich af. Hij hoorde hoe het meisje hem groette en hij dacht te zien glimlachen.
Griff knikte bij haar antwoord. “Ik ook. Ik hou van het bos, maar...” Zijn blik ging naar de glinsterende vochtdeken voor hem. “ik moet toegeven: dit heeft ook wel wat.” Zijn woorden klonken meer als een dromerige zucht. Deze plek bracht echt een bepaalde kalmte in hem. Pas bij haar naam, keek Griffin geïnteresseerd naar opzij en een stukje naar beneden want het meisje, met de aparte, betoverende naam Cry, was meer dan een kop kleiner dan hij. “Cry...” Hij proefde de naam op zijn lippen. “Mooie naam.” concludeerde hij oprecht en glimlachte licht waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. Hun ogen ontmoetten elkaar. Het rood van irissen deed weer een schok door hem heen gaan, maar niet op een negatieve manier. Hij was er eerder geïntrigeerd door. Toch wist hij zijn blik los te maken en niet te gaan staren. Het meer vormde nog altijd een aantrekkelijk, vervangend uitzicht. Het was weer een moment stil. Griffin gaf niet om stilte, zolang het maar geen ongemakkelijke stilte was. En dit voelde niet als een ongemakkelijke stilte bij hem. Het was meer een moment waarop hij zijn gedachten kon laten afdwalen en toch alles kon ordenen.
“Volgens mij hebben wij elkaar nog niet eerder ontmoet, of tenminste gesproken,” sprak hij toen op zijn halfzachte toon. Zijn stem was wat schor doordat hij hem de laatste tijd niet vaak gebruikt had vanwege zijn lange wandeltochten door de bossen. “want dat zou ik me wel herinneren, denk ik.” er klonk bijna een soort spijt door in zijn stem, om welke reden dan ook. Zijn mond opende zich iets, maar Griffin sprak niet en liet in plaats daarvan wat frisse lucht naar binnen glijden. Ja, dit had ook zeker wel wat.. Langzaam ging zijn blik weer iets naar opzij.

Cry bekeek het heldere water. De zon die de horizon, de verdere lucht en de hele dag verlichtte. Ze hield van de zon, ze hield van zijn warmte. 'Ja, het ziet er echt prachtig uit. Hoewel ik nooit zo'n watermens ben geweest. Het water is prachtig helder.' Sprak ze tegen hem en hield haar even op het water gericht. Ze knikte even dankbaar bij het complimentje over haar naam. Ze moest toegeven, haar ouders waren wel origineel geweest. Ze vond haar naam best wel mooi, een van de weinige mooie dingen die haar ouders haar gegeven hadden. Griffin was ook apart, had ze nog niet veel eerder gehoord. Nadat er een kleine stilte volgde. Ze hield van stiltes, hierin kon je je gedachtes even ordenen en even bedenken wat je nou vond van het persoon waarmee je sprak. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik kan me jou eigenlijk ook niet herinneren, dus ik zal je wel niet eerder gezien hebben.' Dat had ze waarschijnlijk wel onthouden. Hij had een knap gezicht en knappe gezichten vergat je niet. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, om haar lippen speelde een klein glimlachje. Een beetje vaag, de glimlach betekende nog niet veel. Er was geen speciale vrolijkheid die ze voelde, maar de jongen was niet erg om mee te praten. Voor zover ze dit praten konden vinden, het was een schoorvoetend op gang komend gesprek.

-
Btw, ik moet je even een complimentje geven voor je schrijven!

“Nee, ik kan me jou eigenlijk ook niet herinneren, dus ik zal je wel niet eerder gezien hebben.” bevestigde Cry wat Griffin zelf ook dacht. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het sierde haar, vond hij.
Op zijn beurt verscheen er een lichte schittering in Griffin's ogen terwijl ze in de hare bleven hangen. “Ach, sinds de mutaties ben ik meestal alleen tenzij ik ergens moet helpen, maar daarvoor was ik ook niet echt de opvallendste.” verklaarde hij met een korte schouderophaling terwijl zijn mondhoeken ietwat verlegen omhoog krulden. “Dus is het niet heel gek dat je me niet kent.” Griff sprak niet graag over zichzelf en dat was te zien. Daarbij had hij veel meer interesse in dit mysterieuze meisje met de intense blik. “Ik zie dat de mutaties bij jou het één en ander veranderd hebben?” was zijn 'subtiele' manier om van onderwerp te wisselen en tegelijkertijd eventueel meer van Cry te weten te komen. Want wat ging er nog meer verborgen achter de rode ogen? Bij iedereen schenen de mutaties weer anders uitgepakt te hebben.

Voor een moment dwaalde Griffin's blik opnieuw, ondanks zijn nieuwsgierigheid, toch af door een gek gevoel bij zijn been. Hij werd min of meer gedwongen de oorzaak van het gekriebel te vinden. Griff keek naar beneden en ontdekte een klein, krabachtig wezentje dat vanaf zijn schoen omhoog wilde klimmen. Het diertje was felpaars en viel direct op zijn omgeving. Dapper dat zo'n klein wezentje de 'Mount Hunt' wilde bestijgen, maar het krabbetje zou helaas toch echt een ander obstakel moeten vinden.
Daarop boog Griffin zich in een kalme beweging naar voren en omsloot met zijn hand voorzichtig de schelp met inhoud, er voor zorgend dat hij het diertje geen pijn deed. Misschien was het dan net iets te voorzichtig; het krabbetje maakte gelijk van de gelegenheid gebruik om zich door de kier tussen Griff's wijsvinger en duim te wringen en zo aan een nieuw tocht te beginnen: dit keer op Griffin's arm!
De jongeman keek er met een speels grijnsje naar. Indrukwekkend, wat een wilskracht!
Echter waren Griff's gedachtes toch heel ergens anders, of beter gezegd bij iemand anders.. Hij liet om die reden het paarse diertje even voor wat hij was (die zou toch niet heel ver moeten komen in de tussentijd) en keek hij weer naar Cry. En weer ondervond hij direct wat voor indruk haar blik op hem maakte..

-
Bedankt! :3 Ik wilde jou eenzelfde compliment geven: je schrijft heel mooi! (ik krijg er inspiratie van! )

Toch luisterde Cry aandachtig. Zijn manier van spreken intresseerde haar, de manier waarop hij keek en zijn ogen in die van haar blinkte, sprak haar aan. Het was niet zo dat ze met veel mensen gesproken had hier, maar vergeleken met de andere die ze gesproken had, was dit niet zo'n saai random gesprek. Ze had even gekeken hoe hij zijn aandacht kort verloren had naar het paarse krabachtige wezentje dat nu op zijn arm was. Een paarse krab, grappig. 'Ik ben ook niet zo'n opvallend wezen. Ik houd eigenlijk helemaal niet zo van mensen.' Zei ze met een lichte schouderophaling tegen hem. En daarna knikte ze even, er was inderdaad wel het een en het ander bij haar veranderd. 'Ja, dat hebben ze inderdaad. Het is wel grappig, je ziet de meest vreemde dingen. Het is intressant, veel leuker dan de normale saaie werkelijkheid.' Zei ze tegen hem. Ze was altijd al dol geweest op sprookjes, van kleins af aan had ze zichzelf proberen voor te lezen uit sprookjesboeken omdat haar ouders dat nooit wilde doen. Ze verzette even een stapje zodat ze hem helemaal kon aankijken en glimlachte even kort een van haar tanden bloot. Ze leek op een vampier, maar ze dronk geen bloed. Nee, dat ging ietsjes te ver. Waarschijnlijk was ze gemengd met een vleermuis, omdat haar vleugels er ook zo uitzagen.

-
Ja, ik vind het ook prettig dat jij van die lange stukken schrijft, want dan schrijf ik vanzelf ook zelf meer.