De holle boom

In het bos staat een reusachtige boom. Hij is zo breed als 2 lange vrachtwagens en zo hoog als... Nouja, niemand heeft het ooit gemeten, maar laten we zeggen dat je de top in de verste verte niet kunt bekennen. De boom is hol van binnen en heeft een kleine ingang aan de zuidkant, verscholen achter een aantal struiken. Als je de boom binnengaat is het een beetje vochtig, er druppelt water naar beneden en in een hoek is zelfs een plas ontstaan die diep en groot genoeg is om in te zwemmen. In de boom zijn natuurlijke kamers ontstaan, sommige zijn in gebruik genomen door wilde dieren, anderen worden gebruikt als geheime hut of schuilplaats. Het is een heerlijke plek om te relaxen en even op jezelf te zijn, maar ook om te kunnen praten met vrienden en geheimen te kunnen delen.

Aantal: Er is niet echt een limiet, aangezien de boom zo groot is.
Regels: /
Level: /

Een zwarte onregelmatige stip leek uit de lucht te vallen. Het was Sky, die voor de zoveelste keer zijn vliegkunsten niet onder controle had. Verwoed probeerde hij zijn vleugels goed te laten werken, maar het lukte niet en hij was bang dat dit zijn dood zou worden, op het moment dat hij dat besefte en zijn ogen sloot, zodat hij de steeds dichterbij komende grond niet hoefde te zien kreeg hij weer gevoel in zijn tot tien seconden geleden verlamde vleugels en kon zijn val remmen. Toch kwam hij met een pijnlijk geluid op de grond terecht.

Megan zat rustig tegen de grote boom aan. Door de grootheid van de boom leek haar gestalte nog kleiner dan dat hij al was. Ze spitste haar oren toen ze iets boven haar hoorde fladderen. Toen ze een harde knal hoorde drukten haar oren zich tegen haar hoofd aan en weerde ze haar gezicht af met haar handen, en deed na een paar seconden pas haar blauwe ogen open om te zien wat er lag. Ze liep ernaartoe en ging op haar hurken zitten naast Sky. Ze tilde een van zijn vleugels op tussen twee vingers en keek nieuwsgierig naar hem.

Sky rolde om en keek haar aan. 'Hoi' zei hij met pijnlijk gezicht, maar toch kreeg hij het voor elkaar sarcastisch te kijken en hij trok een wenkbrauw op. Hij merkte tot zijn vreugde dat hij niks gebroken had, en voorzichtig ging hij rechtop zitten. Hij had wel wat pijn in zijn rug, maar niks ernstigs.

Megan hield haar hoofd een beetje schuin. Haar blik was nog steeds nieuwsgierig. Ze had nog nooit iemand ontmoet die kon vliegen. Haar pluizige vossenstaart bewoog langzaam heen en weer, zodat de zon er prachtig op reflecteerde. Het leek net alsof hij van vuur gemaakt was, of van het fijnste zijde. 'Hallo.' Zei ze met een brede glimlach, Sky's sarcasme negerend. 'Je hebt vleugels.' Zei ze. 'Dat heb ik nog nooit gezien. Je kan vliegen!' Zei ze speels. Haar puntige hoektanden glinsterden terwijl ze Sky aankeek. Vossen aten vogels, maar het zag er niet uit alsof ze naar een prooi keek. Ze had het gezicht van een klein meisje op haar eerste schooldag. Ze zag dingen die ze nooit voor mogelijk had gehouden en zag duizenden, misschien onrealistische, mogelijkheden.

Sky keek haar aan. 'Ow, dit kun je ook niet echt vliegen noemen, want ik stort elke keer neer' zei hij met een klein glimlachje om zijn mond en hij krabbelde overeind. 'Maar ik heb nog nooit een halve vos gezien' zei hij eerlijk, maar zijn ogen stonden niet zo fel en vragend als die van haar. Eerder warm en lachend, dat was een reden waarom mensen hem altijd zo aardig vonden.

Megan giechelde even maar zei toen: 'Ja, maar jij was zo hoog.' met bewondering. 'Oh dit, dit is niets, ik kan alleen maar lopen.' Zei ze, met een jaloerse ondertoon in haar stem. Ze legde haar vossenstaart in haar schoot en aaide hem. 'Al is de staart wel handig te gebruiken als kussen.' Zei ze met een even brede glimlach als daarnet. Haar veel te grote handschoenen en laarzen maakten dat ze nog kleiner leek. Ze leek wel een kind naast Sky, ondanks dat ze 17/18 (Lisa is vergeten) was. Haar oren wiebelden alle kanten op terwijl ze sprak, zo ving ze geluiden vanuit het hele bos op. Ze wist bijvoorbeeld dat er een hele muizenfamilie in de holle boom woonde en dat een eindje verderop een konijn in de bosjes lag te wachten totdat zij hem ving. 'Ik ben Megan trouwens.' Zei ze tegen Sky en ze stak haar in een grote bruinleren handschoen gestoken hand naar hem uit.

Sky glimlachte, hij mocht dit meisje wel. Ze was anders, vreemd maar toch grappig.'Sky' zei hij en zijn hand sloot zich om haar handschoen. 'Een zeer toepasselijke naam voor iemand zoals ik' lachte hij en hij gebaarde naar zijn vleugels, die er een beetje slap bij hingen. 'Zo hoog was ik by the way niet, ik gok op zo'n 20 meter'.

Megan glimlachte. 'Jazeker.' Bij de woorden 20 meter veranderden haar helderblauwe, met zware wimpers omrande ogen weer in schoteltjes. '20 meter? Dat is ongeveer 13 keer mij.' Zei ze, onder de indruk. Ze keek naar de boom. De boom was veel hoger dan 20 meter, maar toch. 'Betekent dat dat je nog hoger kan?' Vroeg ze aan hem. Haar vossenstaart kwispelde nu razendsnel en vrolijk. Alleen al het idee om zo hoog in de lucht te zweven maakte haar opgewonden.

Sky dacht even na. 'Ik weet niet, nog nooit geprobeerd. Ik ben bang dat ik weer neerstort, en als mijn vleugels dan niet op tijd werken ben ik dood' zei hij droog. Maar toch was er een flits van angst te zien in zijn ogen, hij zou het echt heel erg vinden om neer te storten.

Megan keek Sky weer even aan met haar hoofd schuin gedraaid. 'Hmm, dat willen we natuurlijk niet.' Zei ze tegen hem. Ze bleef Sky met een kinderlijke fascinatie bekijken. Haar pluizige staart kwispelde nu weer in normaal tempo, door de plotselinge verwijzing naar wat er allemaal fout zou kunnen gaan. Haar ogen waren weer hun normale grootte en haar glimlach was vervaagd tot een normale glimlach. 'Maar het zou wel gaaf zijn als je het kon.' Zei ze met een twinkeling in haar ogen.

Even tussendoor
~~

Snake was al een tijdje opzoek naar de ingang. Ze wist dat die er was want ze was al een keer eerder die boom in geweest maar waar? Ze was het helemaal vergeten. Luid en geïrriteerd sissend begon ze tegen de struikjes aan te schoppen omdat ze nu al meer dan vier keer om die boom was heen gelopen.

Galileo en de sissende bende slangen op zijn hoofd liepen, nou ja, met Galileos slangenlichaam is het eerder kropen, richting de holle boom. Over zijn schouder hing een touw met een paar dode vissen eraan, AKA lunch. Hij moest zijn best doen om te voorkomen dat de slangen op de achterkant van zijn hoofd al aan de vissen begonnen.

Snake ging met een mopperend gezicht tegen de boom aan zitten. Of ze wilde eigenlijk tegen de boom aan gaan zitten maar viel op de grond omdat er geen boom zat. Ze had dus de hele tijd voor de ingang gestaan maar niet doorgehad. Snel klauterde ze weer overeind en liep verder naar binnen. Maar al snel hoorde ze iets en verstopte zich maar begon wel hard te sissen. Haar tong kwam tussen haar tanden door en ze liet gevaarlijk haar tanden zien. Maar ze wist nog niet wie of wat het was maar ze was toch wel een beetje op haar hoede.

Galileo hield stil toen hij gesis hoorde. Een slang. De twintig slangen op zijn hoofd reageerden meteen door terug te sissen. Galileo rolde met zijn ogen. "Als je ook een kamper ben, laat je dan alsjeblieft zien." Vroeg hij vriendelijk.

Snake hoorde iets van tien sissen terug en ze was helemaal verbaasd en overrompeld en overdonderd en nog veel meer. Nog erger toen ze daarna nog een stem hoorde die gewoon vriendelijk klonk. Langzaam kwam ze uit de donker van het hoekje waar ze zich had verstopt en keek nu een soort mannelijke medusa aan. Ze sisde nog een keer en liet haar tanden nog steeds zien maar haar schouders zakte wat omlaag en ze relaxte alweer wat meer.' Sorry, ik had niet verwacht dat hier nog mensen zouden zijn.'

Galileo glimlachte naar haar terug. "Geen probleem, en zo veel mens is er nu ook weer niet over." Hij gebaarde naar zijn in shirt gehesen romp en gezicht. "En ik kom hier ook omdat het hier lekker rustig is, dus ik had ook niet verwacht een ander mens tegen te komen."

Snake glimlachtte vriendelijk blij om iemand tegen te komen die ook een soort slangachtige was. Tegelijk vond ze het eigenlijk niet leuk. Ze wilde altijd al speciaal en anders zijn. En dat was deze jongen zeker, maar zij nu niet meer. Zelfs haar slang deel is in het niet geslagen.' Hmm kunnen je schatjes ook praten?' Doelend op de slangen die op zijn hoofd zaten. Ze sisde nog een keer en keek gefacineerd naar de slangen en hoe ze erop reageerde. Het leuke van haar verandering was dat ze ook met andere slangen kon praten zonder echt normaal te praten. Ze kon sissen maar ook gewoon denken en dan kon ze ermee comuniceren.

De meeste van de slangen reageerden. Op twee verlegen exemplaren na. Ze waren allemaal geïnteresseerd in het meisje dat hun taal leek te spreken. Galileo haalde zijn schouders op. "Ze kunnen sissen maar ik weet niet wat ze zeggen." Zei hij met een glimlach tegen haar. Een van de slangen keek Snake aan. 'Wie ben jij?' vroeg hij haar rustig.

Snake kon het niet laten om een beetje te grijnsen. Zij wist wel wat ze zeiden en dat voelde goed.'Ik ben Snake, dat is mijn bijnaam mijn echte naam is Alouette, aangenaam. Snake liet haar blik over de slangen glijden en daarna keek ze naar de jongen.' Dus ze zitten op je hoofd maar je kan ze niet verstaan? Dat is raar? Maar als het nodig is wil ik wel voor tolk spelen?' Ze glimlachtte vrolijk en deed nog een stapje verder uit de donker.

De slangen knikten als een. 'Zowel namens ons allen als de mens, aangenaam. Als wij het goed hebben heet hij Galileo, maar het is lastige te communiceren zonder woorden.' zeiden ze als een. Na haar aanbod schudde hij zijn hoofd. "Dat hoeft niet. ik kan wel met ze communiceren, via gedachten, aleen versta ik hun 'woorden' niet, en verstaan zij de mijnen ook niet. We communiceren met beelden, geluiden en gevoelens."

Snake knikte zowel tegenover de slangen als tegenover Galileo,' Nou Galileo zal ik me dan ook voorstellen of hebben de slangen het al doorgegeven?' Ze glimlachtte vrolijk en vriendelijk en was toch erg onder de indruk van de slangen op zijn hoofd en om zijn eigen slangen lichaam.' Hmm ben jij een giftige slang?' Ze keek hem met een schuin hoofd aan en was toch wel heel geïnteresseerd in deze jongen voor haar.

Galileo glimalchtte. "Je heet, als ik het goed vertaal, Slang of Snake een van de twee?" Hij keek haar vragend aan. Op haar vraag schudde hij zijn hoofd. "Ik zelf ben niet giftig maar een wurgslang, waarschijnlijk een boa constrictor, hierboven zijn allemaal wel gifslangen, al is al gebleken dat ik imuun ben en dat het amper effect heeft op mensen, het ismnet een kwallenbeet, erg erg oijnlijk en irritant. Amar het gaat weer over.En jij?"

Snake sisde zachtjes tegen de slangen,'hij lijkt me aardig, kan ik hem vertrouwen?' Daarna glimlachtte vriendelijk naar Galileo,' Snake is maar een bijnaam toch word ik zo altijd en door iedereen genoemd dat ik mezelf zo gewoon voorstel. Ik heet eigenlijk Alouette.' Ik ben zelf wel een giftige slang. Mijn speeksel kan een mens doden dus ik ben niet zoals een kwallenbeet. Niet dat ik ooit mensen pijn zou willen doen.' Dat was niet waar, waarschijnlijk als ze met deze verandering geboren was waren er al een hoop mensen dood gegaan door haar toedoen. Maar ze vond het maar beter om dat maar voor zichzelf te houden.

De slangen knikten als een massa. 'Hij is te vertrouwen, zowel wie hij echt is als wie hij speelt te zijn.' zei de slang die haar had aangesproken rustig. Meer zouden ze er niet over zeggen, maar ze waren erg bekend met Galileos 'dubele persoonlijkheid' en verleden. Ze deelden zijn gedachten, geheugen alles. Net als dat ze elkaars gedachten en gevoelesn met elkaar en hem deelden. Galileo knikte. "Jij hebt je gif, ik heb een groot slangenlichaam om dingen mee fijn te knijpen. Ik dek dat de twee takken slangensoorten, gif en wurg, wel goed zijn vertegenwoordigd hier."

Snake grinnikte om zijn opmerking en knikte haast onzichtbaar naar de slangen. 'Dankje' Zei ze nog even tegen de slangen en daarna richtte ze zich volkomen op Galileo,' Ben je blij met je verandering? Ik bedoel ik hoor soms mensen die totaal niet blij zijn met wat ze nu zijn. Ik ben erg blij, want ik was altijd gefacineerd door slangen.'

Galileo knikte. "Ik ben dol op mijn verandering, ik ben nooit meer aleen, en wat is er nu vetter dan een slangenlichaam. Ik heb de optie om het te verwisselen voor mensenbenen,maar zo'n staart is zo veel prettiger." Hij glimalchtte. "Jij?." Hij keek haar vragend aan. Vele van hen hadden problemen met hun veranderingen.

Snake was blij om eindelijk een soort slangenpersoon te hebben gevonden en al helemaal toen hij zei dat hij blij was met zijn verandering. Er waren niet al te veel mensen die er blij mee waren.' Ik vind het echt heel fijn. Het enige wat ik niet al te leuk vind, is dat ik niet meer kan kussen met mensen als ik dat uberhaupt zou willen omdat ik diegene dan kan vermoorden en het gif in mijn speeksel smaakt niet echt heel lekker daarom heb ik altijd kauwgom in. Nu ook.' ze had alleen zichzelf aangeleerd om niet zo opvallend te kauwen op haar kauwgom dat vond ze onbeleefd.

Galileo knikte. "Ik vind het naar dat comfortabel slapen lastig is, omdat mijn slangenlichaam niet in een bed past en ik na twee nachtne geleerd heb dat ik halverwege de nacht toch vanzelf minnbenen weer in een staart verander. Daarom leef ik nu op een paar uur slaap en siëstas. Ook krijg ik rare blikken dankzij mijn geweldige kapsel en mis ik mijn eigen zwarte haar wel. Op deze manier zal ook niemand geïntereseerd zijn in me, maar dat waren ze toch al niet, dus dat maakt niet uit." Hij glimlachtte naar haar. Hij vond het echt geen probleem. "En met staart kan ik zelf kiezen hoe lach ik ben, met benen ben ik absoluut niet de langste." Hij glimalchtte.

Snake knikte.' Ik begrijp wat je bedoeld. En als je aan mijn kant zou staan zou ik je erg aantrekkelijk vinden. Maar ik merk gewoon al heel snel wanneer iemand niet op meiden valt. Dat komt niet door jou maar doordat ik mensen gewoon goed ken. Ik zie wanneer mensen een spel met mij proberen te spelen. Of tegen me liegen. Ik weet niet hoe dat komt maar ik heb het gewoon snel door.' Nee ze wist maar al te goed hoe dat kwam. Zij loog als de beste dus dan kon je iedere amateur herkennen.