Het paddenstoelenbos

In dit bos stonden heel veel paddenstoelen. Toen de magie vrijkwam, zijn ze allemaal gaan groeien. Zo'n beetje allemaal zijn ze boven de bomen uitgekomen en ze steken nu boven de rest van het bos uit. De bomen zijn gestorven door licht tekort en de paddenstoelen bleven over. Zij hebben zich nu aangepast aan te veel licht. Hun dikke stelen makken het moeilijk om ver te kijken en door de hoedjes staat elke paddenstoel op een apart eiland, die allemaal gescheiden zijn door stroompjes water van regen die naar beneden is gevallen. Omdat het weer donker en vochtig is beneden, staan daar weer veel kleine paddenstoelen, die langzaam groeien.

Dit gedeelte van het kamp rook naar de dood. Er lagen af en toe nog rotte bladeren die door het vocht en het gebrek aan licht waarschijnlijk snel verteerd zouden zijn. Dit was niet echt een plek waar Brooke vaak te vinden was, net als dat er niet vaak andere mensen te vinden waren op deze plek. Precies de reden waarom ze deze plek uitgekozen had. Ze wilde eens kijken of ze met haar dolk om kon gaan, of ze er een beetje mee kon mikken. Soepel bewoog ze hem even in haar hand waarna ze hem na even gekeken te hebben op een paddenstoelenstam voor haar mikte.

"Ik zou niet gooien als ik jou was," zei Jake, die van een afstandje had staan kijken. Kennelijk had Brooke hem nog niet opgemerkt, maar hij hield haar al een tijdje in de gaten. Hij trok de paar lichtstralen die er waren naar zijn hand en vormde ze om tot een zwerm vuurvliegjes, die om hen heen bleven vliegen. "Dan moet ik hem namelijk innemen en daar ben je denk ik niet zo blij mee." Hij vond het vervelend om zo te moeten zijn, maar het was het beste.

Brooke had haar dolk net losgelaten toen de stem van Jake klonk. Ze draaide zich eventjes naar hem om, "Waarom zou je hem in moeten nemen?" vroeg ze snuivend, waarna ze naar de dolk liep die wel de boom geraakt was maar daarna gewoon omlaag was gevallen. Ze bukte zich ongestoord om het wapen op te pakken. Nonchalant ging ze met haar mouw langs het mes om het schoon te maken.

"Oh, messen worden niet echte gewaardeerd op dit kamp," zei Jake en hij spreidde zijn vleugels in de volle lengte. Hij kwam zo langer en met meer autoriteit over. Iets wat hij wel nodig had bij Brooke. "Je kan er aardig wat vervelende dingen mee doen." Hij zuchtte en stuurde een vuurvlieg af op het mes om het op te rapen.

Brooke keek naar de vleugels die op zijn rug verscheen, agh wat schattig, een engeltje, dacht ze bij zichzelf. Brooke stopte het mes al in haar zak voor het vuurvliegje in de buurt kwam. Even spottend trok ze haar wenkbrauw op, "Dus zestienjarige met een of andere pijl en boog kan geen vervelende dingen doen." refereerde ze naar enkele kampgenootjes die jaagde voor het voedsel.

"Minder effectieve dingen," zei Jake. "Jij kan met dat mes met gemak iemand de keel doorsnijden als hij of zij niet meewerkt." Hij begon op Brooke af te lopen, waarbij hij over een klein stroompje moest springen. Hij haalde zijn eigen pijl en boog van zijn rug. "En de jacht wapens zijn nuttiger, daarom worden ze ook meer geaccepteerd."

Brooke lachte even honend, "Ik weet niet of je ooit gekeken hebt naar wapens, maar een boog is makkelijker om iemand mee te vermoorden dan met een mesje waar je net een aardappel mee door kan snijden." En alsof ik iemand zou vermoorden, dacht ze er sarcastisch achteraan. Nee, dat was niks voor haar. Ze keek Jake even kort aan, hoeveel jaar ouder was hij? 4, 5 hoog uit. Nee, respect voor hem had ze niet.

Jake zuchtte. "Geef dat ding nou maar gewoon," zei hij commanderen. "Dat is beter voor iedereen. Ik hoef je er geeneens straf voor te geven als je hem zelf geeft.We zijn tolererende kampleiding." Hij grinnikte toen hij bedacht dat hij zichzelf tegen begon te spreken. Ze tolereerden immers geen messen. Maar veel andere dingen weer wel.

Tien Jake begon over staf kon ze een cynisch lachje niet onderdrukten, ' Kijk uit straks maak je me nog bang.' Haar stem klonk honend, het was duidelijk dat ze geen enkele intentie had om als een schoothondje braaf haar mes af te geven.

"Brooke, geef dat mes," zei Jake. Tegelijk wachtte hij niet op een antwoord en stuurde de hele zwerm vuurvliegjes om het mes te pakken. Hij kon er niet echt tegen als iemand niet gehoorzaamde. Hij zette weer een stapje achteruit en wachtte op wat de vuurvliegjes op zouden leveren.

Het mes zat in haar broekzak dus de vliegjes kwamen daar niet echt bij, tenzij ze eerst haar broek zouden verbranden. "Nee, dat mes is van mij." zei ze duidelijk geïrriteerd. Ze hield haar handen in haar broekzakken terwijl ze zich omdraaide. "Ik heb wel wat beters te doen dan een onzinnige discussie" zei ze terwijl ze over een beekje sprong om weg te lopen.

Jake zuchtte en versperde haar de weg met één van zijn vleugels. "Brooke, doe dit nou niet," zei hij. "Je brengt jezelf alleen al in de problemen." Hij keek even naar haar rug en haalde daarna zijn vleugel weg. Het had toch geen zin. Hij leunde tegen de paddenstoel achter zich en vroeg zich af wat zij nou zou doen.

Brooke snoof en keek over haar schouder heen naar Jake, "Dit kamp hoort ook al een week geleden afgelopen te zijn, technisch gezien ben jij de baas niet meer over mij." zei ze op een toon die tussen irritatie en sarcasme lag. Het was duidelijk dat ze Jake niet uit kon staan.

"Oké, dan geloof je dat maar," zei Jake. "Maar reken er maar op dat je het dan heel moeilijk krijgt." Hij snoof een draaide zich om. Langzaam liep hij weg, terwijl hij tokkelde op de pees van zijn boog. Hij begon Brooke steeds minder te mogen en dat paste niet bij hem.

Brooke lachte kort, honend, "Ik zal hem gaan knijpen van angst." beloofde ze hem sarcastisch waarna ze langs een enorme paddenstoel boem verdween. Kon die Jake zich niet gewoon bij zijn eigen zaakjes houden? Nee, hij was zo'n vreselijke bemoeial, iets wat haar het bloed onder de nagels vandaan haalde.

Snake zat op één paddestoel die nog niet heel hoog was gegroeid maar hoog genoeg voor haar om erop te zitten en iedereen aan te zien komen lopen. In haar handen had ze zoals normaal een boekje en een pen maar echt iets opschrijven lukte ook niet zoals normaal. Ze zat nog steeds met haar hoofd bij Griffin en dat irriteerde haar mateloos. Ze hoorde niet verliefd te zijn op een jongen. Ze gaf alleen maar om zichzelf, toch? Kort beet ze op haar lip en gelijk merkte ze dat ze weereens te hard had gebeten. Snel veegde ze het bloed weg en begon haar aandacht op iets anders te focussen dan Griffin. Bijvoorbeeld een tegengif voor haar speeksel. Het bestond al, alleen niemand hier wist hoe het ging dus moest zij opnieuw gaan nadenken daarover en proberen een oplossing te vinden.

Het was een van die momenten waarop Mitchel een paar dagen door het bos slenterde, op een gegeven moment rondliep als half plant en vergezeld werd door een aantal enten. Aangekomen bij het paddenstoelen bos viel er een stilte over hem heen. Normaal hoorde hij alle bloempjes, boompjes en struikjes praten, maar in het paddenstoelen bos stonden alleen paddenstoelen. En met hen kon hij nou net niet communiceren. De enten waren al omgedraaid, maar Mitchel liep door. Hij zette een verboomde voet in een beekje en zoog wat water op. Daarna veranderde hij weer in zijn complete zelf en bekeek de schade aan zijn kleren. Van zijn T-shirt was niks meer over, maar zijn broek was nog redelijk intact. Het shirt gooide hij dus maar weg onder een paddenstoel. Hij haalde zijn hand door zijn bruingele haren. Sommigen waren al rood of goudblond aan het worden. De herfst kwam eraan, vermoedde hij.

Snake had eerst de jongen niet gezien maar toen hij terug veranderde stond hij opeens wel erg dicht bij haar verstop plaatsje. Vanaf zijn positie kon je haar zien en dat beviel haar totaal niet. Toch bleef ze naar de jongen kijken. Hij had wel iets leuks over zich heen. Uiteindelijk besloot ze dat ze al lang genoeg had gepiekerd en sprong er met een mooie en behendige beweging van de paddestoel af en landde naast de jongen.' Heey.' Zei ze vrolijk en ze zette al snel haar lieve gezicht op. Haar handen streken automatisch haar jurkje goed die wijd uitliep en daarna ging ééntje nog door haar blonde haren die weer eens los zaten.

"Hoi," zei Mitchel, die zich dood schrok. Ze had hem toch niet zien veranderen. Hij liet niks blijken van zijn lichte paniek, want dat zou te veel verraden. Hij zuchtte onmerkbaar en keek naar waar ze vandaan was gevallen. "Doet dat geen pijn aan je voeten?" vroeg hij. Hijzelf had daar geen last van, aangezien zijn enkels goed getraind waren, maar andere mensen konden zo'n klap vaak niet aan.

Snake schudde haar hoofd en kon een klein glimlachje.' Slangen hebben daar geen moeite mee en oké ik moet toegeven ik voel hem wel een beetje. Maar wie niet waagt die niet wint. Ik wist niet zeker of ik de sprong aankon nu weet ik dat het wel lukt maar dat ik voorzichtig moet zijn.' Kort gleed haar hand door haar haren en keek hem met een lieve glimlach en een schuin hoofd aan.' En met wie heb ik het genoegen? Ik had je bijna niet opgemerkt joh. Geen belediging je planten zorgde ervoor dat je een perfecte camouflage had.'

"Oh, dat heb je gezien," zei Mitchel zonder iets te laten merken van de schok die het teweeg bracht. "Ik ben Mitchel, en jij?" Hij besloot er maar overheen te praten en dit meisje te vriend te houden. Als naar buiten kwam dat hij half plant was, zou hij zeker keihard uitgelachen worden. En daar had hij totaal geen zin in.

Snake moest glimlachen om zijn naam. Niet omdat die grappig was maar omdat ze hem gewoon leuk vond.' Hmm nou Mitchel aangenaam, ik ben Snake of eigenlijk Alouette maar iedereen noemt mij nu Snake vanwege de verandering.' Ze liet haar hoektanden zien door breed te lachen en sisde vrolijk waardoor ook haar tong duidelijk aangaf dat die van een slang was en niet van een normaal mens.' Maar volgens mij vind je het niet leuk dat ik je gezien heb als plant dus mijn mond is op slot. Dat is vanaf nu een geheimpje tussen ons.' Ze grinnikte vrolijk en legde haar hand even op zijn arm als geruststelling naar de jongen genaamd Mitchel toe.

Mitchel haalde zijn schouders op en moest even blozen. Niet omdat ze hem aanraakte, dat deed hem niks. Het ging hem om het feit dat er ook nog aardige mensen bestonden, zoals deze Snake. "Nou aangenaam dan," zei hij met tegenzin. Eigenlijk wilde hij hier weer weg, maar dat zou vragen oproepen en al snel zou het hele kamp het weten. En dan kon hij zich niet meer vertonen.

Snake keek hem een beetje beteuterd aan.' Als je niet wil dat ik hier ben kan je het ook gewoon zeggen hoor. Dan klim ik wel weer op de paddestoel en zul je niks meer van mij horen.' Ze vond de blosjes wel schattig staan bij Mitchel niet dat het iets met haar deed want de enige die haar iets deed was haar kleine dochtertje en sinds kort ook Griffin maar Griffin was gewoon een tijdelijke bevlieging. Of dat is in ieder geval wat ze zichzelf steeds wijsmaakt.

"Oh nee hoor," zei Mitchel verdedigend. "Blijf gerust zitten. Ik irriteer me er niet aan." Hij keek naar de paddenstoelen om hen heen. Het voelde een beetje doods in dit deel van het bos. Geen planten, alleen maar schemer en gigantische schimmels. Hij zuchtte en keek omhoog. Schemerig licht viel door de hoeden van de paddenstoelen, die daardoor op leken te lichten. Mitchel verlangde naar de zon die daarachter volop scheen. Hij werd snel bleek als er geen zon was.

Snake keek beïnteresseerd naar Mitchel.' Wat is er? Waarom moet je zuchten?' Met een lieve lach keek ze de jongen aan en vouwde haar vingers in elkaar. Ze zag er nu heel breekbaar uit, zo één been voor de ander, vingers in elkaar gevouwen, hoofd een beetje schuin en dan die lieve lach. Het was totaal niet Snake maar goed Snake had alweer haar nieuwe doelwit gevonden en dan deed ze alles om hem maar binnen te halen.' Ligt het aan mij?' Ze keek even onzeker en liet haar blik daarna naar haar handen gaan. Nee ze was alles behalve onzeker maar dat hoefde hij niet te weten.

"Nee, ik zucht omdat hier te weinig licht is," zei Mitchel. "Daar wordt ik altijd een beetje depressief van." Hij ging zitten op een steen die in de buurt lag en hij keek naar Snake. Het leek wel alsof ze iets van hem wilde, maar hij was er nog niet uit was dat was. Het gaf hem sowieso een benauwend gevoel, een gevoel dat hij totaal niet prettig vond.

Snake keek hem verbaasd aan en liet daardoor haar hele houding varen.' Wat is er dan met jou en licht? Is dat deels door jou plant zijnde? Of is het gewoon dat je van licht houd? Nu ben ik nieuwsgierig.' Ze lachtte vrolijk, een echte lach. Iets dat niet vaak voorkwam dus de jongen zou zich vereerd moeten voelen. Ze ging naast hem zitten en keek hem eerst nog een keer geïnteresseerd aan en daarna staarde ze naar voren naar de omgeving. Niet dat ze die nou zo mooi vond.

"Ik denk dat het te maken heeft met halfplant zijn," zei Mitchel. "Planten hebben nou eenmaal licht nodig, niet waar." Hij grinnikte en schoof een beetje bij Snak weg. Ze gaf hem de kriebels. Slechte kriebels, geen goede. Hij keek even naar haar en richtte zich toen op een kleine distel die tevergeefs probeerde een plek licht te bemachtigen.