De steiger

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Zoals elk kamp meer steekt hier een steiger uit tot honderd meter in het meer. Langs de zijkanten liggen kano's en andere watervoertuigen. Je kan er ook prima vissen en dankzij de vele trappetjes kan je er prima zwemmen. Het is veilig genoeg, de meeste vissen doen je niks dankzij Jakes huisdier. De gigantische, slangachtige vis houdt de gevaarlijke onderwaterwezens uit de buurt van de steiger.

Galileo zuchtte. "Ik heb absoluut geen zin in de winter. Ik ben een slang, en daardoor word ik meer beïnvloed door temperatuur. Nu is het al zo dat ik het 's avonds fris vind. Van de winter ga ik mezelf in een hutje opsluiten en een winterslaap doen, geloof me." Hij keek haar betekenisvol aan. "En jij bent toch een amfibie? Dan ben je ook koudbloedig, toch?"

'Jezelf opsluiten in een hutje' Tyler moest lagen bij dat idee 'ik denk niet dat de kampleiders daar erg blij mee zouden zijn.' Nee ze wist wel zeker dat ze dat niet zouden zijn. 'En voor zover ik weet ben ik niet koudbloedig, ik heb alleen een giftige huid en kan onderwater kijken en ademhalen' spijtig glimlachte ze, Tyler had het best gaaf gevonden als ze koudbloedig zou zijn maar ze wist zeker dat ze dat niet was.

Galileo lachtte. "Koudbloedig zijn is zo leuk niet. Ik koel erg erg snel af 's avonds. Daarnaast zorg mijn mutatie ervoor dat ik niet meer in een gewoon bed pas, dus ik heb een leegstaande hut voor mezelf genomen, en een slaapplaats gemaakt van twee matrassen en een berg dekens en kussens." Hij glimalchtte.

'Lijkt me een beetje eenzaam zo'n hut voor je alleen' Tyler had het dan wel niet zo op veel mensen bij elkaar maar ze sliep vaak wel mij andere op een kamer. 'Nee ik ben toch blij dat ik niet koudbloedig ben 's avonds buiten naar de steren kijken of wandelen vind ik toch iets te leuk en als je te snel afkould is dat niet zo handig' lachend bedacht ze dat ze toch maar blij moest zijn dat ze niet koudbloedig was.

Galileo glimalchtte. "Meid, ik slaap liever aleen, ik slaap niet rustig, dus dan zou niemand slapen 's avonds. Nee, ik lig liever de hele avond te lezen en haal mijn slaap 's middags in met dutjes in de warme zon."

'Tja een midagdutje op zijn tijd is niet verkeerd' lachend keek ze naar de zon. De hitten op haar huid voelde heerlijk. 'Oo god wat hou ik van de zon' gelukzalig zuchtend rekte ze zich helemaal uit. 'Er is echt niks lekkerders dan die hitten op je huid en cool water in de buurt om af te koelen' Tyler spetterde met haar benen in het water en moest lagen toen ze de koude druppels voelde.

Na een tijd in zijn eentje te hebben gelopen door het kamp, was de groenharige jongen aangekomen bij de steiger die normaal altijd druk bevolkt was maar door het grauwe weer was er geen mens te bekennen. Er was alleen de lange steiger met kano's aan de zijkanten die langzaam heen en weer dobberden op het rimpelige water. Het was een eenzaam uitzicht. Het was in feite precies zoals hij zich voelde. Hij had misschien Vanessa en Jalina die thuis op hem wachtten maar toch bleef hij zich eenzaam voelen. Het was beter, beter voor hem, beter voor anderen maar toch hoopte de jongen op een beetje contact. Hij wist dat hij een groot risico zou lopen, dat hij zichzelf weer zou verliezen en degene zou vermoorden zoals zijn voorgaande slachtoffers. Maar voor even wou hij normaal zijn. Niet het gestoorde joch met PTSS. Hij wou gewoon Riley zijn. Gewoon Riley.
Riley stak zijn handen in zijn zakken, liep over het oude hout van de steiger tot het uiteinde en ging daar vervolgens zitten om naar zijn omgeving te staren, denkend en peinzend.

Shizu had de capuchon haar vest over haar hoofd getrokken, al regende het, nog, niet. Ze zag dat veel mensen van het meer wegliepen terug naar het kamp en dat was de voornaamste reden dat ze richting het meer begon te lopen. Echt denken over waar ze heen ging deed ze niet, zo kwam het dat ze al snel de steiger opliep. Het geluid van haar voetstappen was niet te horen door het regelmatige geklots van het water en het gekrijs van meeuwen. Voor haar de meest geruststellende geluiden die er waren. Dat was ook de reden dat ze hier kwam, samen met het feit dat ze even alleen wilde zijn dan. Zonder na te denken liep ze verder, haar hoofd wat gebogen zodat ze zag hoe ze liep. Onbewust was ze haar stappen aan het tellen geweest, ze was bij 91. Dat betekende dat ze bijna aan het einde moest zijn en ze keek op. Ze was niet van plan straks het water in te lopen omdat ze het einde niet had gezien. Even trok ze een wenkbrauw op bij het zien van de jongen die aan het einde zat. Ze had gedacht dat zij de enige zou zijn die zo stom was nu naar buiten te gaan terwijl het duidelijk was dat het zo zou gaan regenen.

Zijn grasgroene ogen dwaalden toch weer af naar de lucht die langzaam donker werd. Er kwamen heuse regenwolken aan. Zometeen zou de stortbui wel komen. Niet dat hij er wat om gaf. Regen vond hij een van de fijnste dingen ooit. Hij kreeg altijd het gevoel dat zijn zonden van zich af werden gespoeld en werden meegenomen naar het diepe, waar hij ze nooit meer zou zien. Natuurlijk kwamen er in de tussentijd nog meer zonden bij, het hield ook maar niet op. Maar wat kon de jongen daar nou weer aan doen? Niks. Het leger was nou niet bepaald hartverwarmend, zo was oorlog een hel. Zelfs ervaren veteranen zouden het niet uithouden wanneer hun dierbaren uit elkaar spatten door een bom.
Er kroop een rilling over Riley's rug. Hij zette die gedachten vlug van zich af en werd zich bewust van een geluid: Voetstappen. Achter hem. Ongeveer een halve meter en ze kwamen op hem af. Wie kwam er nu nog naar buiten dan? Hij keerde zijn hoofd, keek achter zich naar de persoon die hem blijkbaar niet had gezien. Ze leek wel Japans of Chinees. In ieder geval een Aziaat. En zij was ook zo gek dat ze met dit weer naar buiten ging. 'Hi.' groette Riley haar.

Shizu stond stil toen de jongen omkeek en haar zag. Even keek ze om, het zou raar zijn nu nog weg te lopen. Nee, dan had ze eerder moeten zijn voordat de jongen zich omdraaide. Maar hij leek haar in ieder geval geen overdreven blij persoon, een gelukje. Die zouden zowiezo niet naar buiten komen met dit weer. Een voordeel, en daardoor was het het ook zeker waard nu naar buiten te gaan. "Heey," groette ze terug terwijl ze weer begon te lopen en ook het laatste stukje naar het einde van de steiger aflegde. Er was geen verschil in haar pas op te merken, ze ging niet sneller of langzamer dan ze de rest van de tijd had gelopen. Zonder verder nog iets te zeggen ging ze naast de jongen zitten, wel met zoveel mogelijk afstand tussen hen als de steiger toeliet. Ze vroeg geen toestemming zoals anderen misschien hadden gedaan, ze mocht hier best zitten, het maakte niet uit wat hij ervan vond. En als je het als beleefdheid vroeg vond ze het nutteloos, waarom iets vragen als het je toch niet uitmaakte wat het antwoord was.

Riley had maar kort gehad om het meisje echt te bekijken want hij keerde zijn hoofd alweer weg omdat hij niet het gevoel wou opwekken dat hij staarde. Dat was onbeleefd en dadelijk dacht ze nog dat hij iets van haar wou. Dat wou hij eigenlijk wel. Hij wou gewoon even normaal kunnen praten, of het nou ging over iets wat hij niet leuk vond. Dat maakte toch niet uit want het enige wat hij wou was gewoon contact.
Tot zijn blijdschap begroette ze hem terug. Dat was in ieder geval iets goeds. Ze ging hem niet plotseling mijden of gewoon weglopen, zoveel velen al hadden gedaan. Maar goed, wat nu? Moest hij nu vragen... hoe het met haar ging? Het was cheesy, maar wat moest hij anders? Vragen wat ze hier deed? Oke, dat kon nog wel werken... 'Wat doe je hier? Het gaat zo regenen.' vroeg hij op een neutrale toon toen ze naast hem zat, keek even naar haar uit zijn ooghoeken.

Shziu liet haar voeten net boven het wateroppervlak bungelen en keek hoe naar haar spiegelbeeld en haar voeten die in afgetrapte gympen waren gestoken. In haar hoofd zag ze al hoe er dadelijk allemaal kleine kringetjes ontstonden door de regendruppels die steeds groter werden om daarna te verdwijnen. Even draaide ze haar hoofd en keek de jongen aan toen hij tegen haar begon te praten. Onverschillig haalde ze haar schouders op, het was niet meer moeilijk die muur op te houden. Het was een gewoonte geworden en ging gewoon vanzelf. "Dat is grotendeels de reden dat ik hier ben," of zoiets dan, dacht ze er achteraan. Eigenlijk was het het gevolg van de regen, dat er verder bijna niemand was, maar ze had geen zin dat helemaal uit te gaan leggen. "Ik zou jou trouwens hetzelfde kunnen vragen," zei ze terwijl ze haar blik weer afwendde en naar het wateroppervlak richtte.