De eetzaal

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Op het eerste gezicht is dit een normaal eetzaal. Er kunnen veel mensen tegelijkertijd in aan lunch, diner of ontbijt. Het enige verschil met een normale eetzaal is dat er plekken zijn speciaal voor mensen met het onderlijf van een dier. Centauren, sfynxen en saters kunnen hier even makkelijk eten als normale mensen, al zijn die er niet.
De maaltijden zijn rond de normale tijden. Je kan een uur te vroeg zijn en een uur te laat. Verder staat er altijd wel iemand achter de bakken met eten die je iets kan geven, als je het lief vraagt.

Isa ging met haar tong langs haar lip en keek hem met haar felle ogen aan. 'Een vampier-achtig iets' zei ze met een glimlachje, en ze bleef zo hangen, hem in de ogen kijken. 'vandaar het rouwe vlees' voegde ze eraan toe en ze streek even met haar vinger over zijn keel.

Theodor knikte 'Klinkt logisch, ik weet nu wel dat rauw vlees lekkerder is dan gebakken vlees, bedankt dus.' zei hij met een grijns en hij leunde weer naar voren, haar vinger in zijn hals negerend, omdat hij niet precies wist wat ze ermee bedoelde.

Isa glimlachte naar hem. Ze voelde het bloed door zijn hals stromen, en kreeg een wilde blik in haar ogen, en een pijnlijk, schroeiend gevoel in haar keel waardoor ze de vinger snel weghaalde. 'Je ruikt lekker' mompelde ze, en ze sloeg een hand voor haar neus en mond.

Theodore keek haar Nog steeds grijnzend aan, zijn angst die hij werkelijk voelde goed verbergend. Wat als ze nou van plan was om zijn bloed te drinken? 'Nep zijn heeft zo zijn voordelen.' zei hij daarom maar grappend, beter camouflerend hoe bang hij wel niet was.

Isa glimlachte achter haar hand en haalde hem langzaam van haar neus en mond af. Ze had deze keer niet door dat hij loog en knikte alsof ze zijn opmerking op dit moment snapte, maar schoof wel iets verder naar achteren, afgeleid door zijn geur. Snel nam ze een slok water en daardoor werd de dorst iets minder. 'Waarom ben je eigenlijk nep?' vroeg ze.

Theodore haalde zijn schouders op, al wist hij het wel. 'Ik ben gewoon nep, dat is wie ik ben. Eigenlijk is de echte ik niet mijn echte ik, als je dat gebrabbel begrijpt.' legde hij grijnzend uit. Eigenlijk kwam het ook deels door zijn vader, maar dat zei hij er niet bij.

Isa keek hem duidelijk door de war aan. 'Dat snapte ik niet, maar dat maakt niet uit' zei ze lachend, en ze nam nog een slokje water. "Je had waarschijnlijk al wel begrepen dat ik niet de aller slimste ben' voegde ze daar nog aan toe.

Theodore grijnsde. 'Laten we het er op houden dat als ik niet nep zou zijn, ik mezelf niet meer zou zijn... Als je dat wel begrijpt, blondje.' zei hij met een knipoog en hij stopte nog een stuk vlees in zijn mond.

Dat begon Isa al beter te begrijpen. 'Oh, aha.. ik vat 'm.' zei ze. 'Maar waar wil je het dan over hebben?' de vraag was vol enthousiasme, want ze wilde echt graag met hem praten. Hij leek haar heel aardig.

Theodore haalde zijn schouders op. 'Ik heb niet echt onderwerpen, ik verzin gewoon leuke soms kwetsende antwoorden, dat is mijn werk, als je het zo wilt brengen. Maar jij, vertel wat over jezelf.' zei hij met een grijns en hij zette zijn stoel weer op de twee achterse poten.

Bijna iedereen zat te dineren op het moment. Jake stond en keek rustig en relaxt uit over de zee van hoofden. Het werd een beetje schemerig, dus hij maakte een zwerm vuurvliegjes die meer licht en gezelligheid brachten. Hij begon te houden van zijn taak hier en van zo'n beetje alle kinderen. Als hen iets overkwam, zou hij het zichzelf kwalijk gaan nemen.

Brooke was te laat voor het diner, of nouja er was niet echt een vaste tijd maar ze was wel later dan de gemiddelde leerling. Ze had een goede reden om later te zijn, ze was tijdens het hardlopen met haar voet in een spleet in de grond vast komen te zitten. Daardoor was ze niet meer zo snel geweest op de terug weg. Haar enkel was wat opgezwollen en voelde pijnlijk aan. Een typische kneuzing waar ze vanzelf wel weer vanaf zou zijn, maar u was het vooral irritant. Met ogen die nog moesten wennen aan het licht liep ze met een dienblad richting het buffet.

Jake zijn ogen vielen op Brooke, die binnen kwam strompelen.Bij elke ander kampkind zou hij zijn gaan vragen wat er aan de hand was en of hij kon helpen, maar bij Brooke bleef hij liever uit de buurt, om vervelende opmerkingen en een vervelende tijd te voorkomen. Hij kon haar makkelijk ontlopen op het kamp. Er waren veel meer mensen dan alleen zij twee.

whaha en hoe komen ze in contact... xd
-
Brooke merkte de blik van Jake op, kort, nog geen seconde keek ze hem aan. Er was niet echt een gezichtsuitdrukking op haar gezicht af te lezen toen ze naar hem keek. Binnen een seconde keek ze weer weg, ze mocht Jake niet, dat was algemeen bekend dus daar hoefde ze ook geen gesprek mee. Ze pakte een bord met pasta en liet haar blik door de zaal gaan, in de hoop dat er nog een tafel vrij zou zijn. Of vrienden te vinden waar ze bij kon zitten. Maar vandaag hadden ze waarschijnlijk besloten om vroeg te eten, want er zat niemand.

Jake kon een spottend lachje niet onderdrukken toen hij Brooke een plaats zag zoeken. Net goed, dacht hij. Moet je maar een aardig persoon zijn. Hij schrok van zijn eigen gedachten. Zo dacht hij nooit. En daardoor begon hij een nog grotere hekel te krijgen aan Brooke. Misschien stompzinnig, maar zo werkte het voor Jake.

Jake had geluk dat het niet mogelijk was om gedachten te lezen, of iniedergeval dat Brooke geen gedachten kon lezen. Dan was ze waarschijnlijk niet zo rustig met haar dienblad naar een lege tafel gelopen om daar plaats aan te nemen. Het was misschien wel zielig en eenzaam, maar dat kon haar niet zoveel schelen. Het eten was noodzakkelijk, daarna zou ze wel weer een stel vrienden opzoeken.

Jake besloot Brooke even te klieren, iets wat hij normaal ook nooit zou doen. Hij liet een vuurvliegje voor haar neus uiteen spatten in een lichtflits. Ze spatten wel vaker uiteen, hier en daar zag je een lichtflits, maar nooit voor iemands gezicht. Daar hielden ze wel rekening mee.

Brooke wilde net een hap nemen toen er voor haar neus een vliegje 'ontplofte' en ze zich doodschrok. Direct ging haar blik naar Jake. Hij was de enige die die dingen kon besturen in deze zaal, dus lastig was hetn iet om de schuldige aan te wijzen. "Klootzak, was dat nou nodig." miemde ze hem met een kwaadgezicht toe. Hij zou haar toch niet verstaan door de herrie in de zaal.

"Ik kon er niks aan doen," mimede Jake terug met een verborgen, spottend glimlachje. Daarna liet hij zijn blik weer over de zaal glijden. Voor hem was iedereen bekend en hij kon met iedereen goed opschieten. Behalve met Brooke. En ergens zat het hem toch dwars. Hij vouwde zijn vleugels op en liep naar haar toe. Op vijf meter afstand bleef hij staan, twijfelend of hij wel verder moest lopen.

"Ja vast" mimede ze op haar beurt geïrriteerd terug waarna ze haar blik van hem afwende, hij was het niet waard. Met haaar hand wreef ze even over haar enkel terwijl ze op een hap pasta kauwde. Ze zou straks wel even een verbandje vragen bij de ziekenboeg om het te kunnen zwachtelen. Toen ze weer opkeek zag ze het gestalte van Jake staan, ditmaal een stuk dichter bij dan eerst, "Wat nu weer?" zuchte ze.

"Ik zou willen weten wat jou dwarszit," zei Jake. Een paar kinderen keken om toen ze zijn stem hoorden, maar richtten hun aandacht daarna weer ergens anders op. Eten en vrienden waren belangrijker. "Want misschien dat ik het dan begrijp en ik er mee om kan gaan." Hij zei maar niet dat hij er niet tegen kon om een hekel aan iemand te hebben, want dan kon hij honend gelach verwachten.

Brooke haalde even oprecht verbaast haar wenkbrauwen op, "Wat mij dwarszit...?" vroeg ze terwijl zehaar vork op haar bord neerlegde. "Volgens mij ben jij degene die met alles moeite heeft." zei ze terwijl ze een elastiekje in haar haren draaide. Dat was wel het meest bijzondere wat ze tot nu toe gehoord had. Dat zij het probleem was.

"Oh, ik heb juist nergens moeite mee, alleen aan mensen die de verkeerde dingen doen," zei Jake een beetje bot. "Jij zult wel ergens moeite mee hebben, want je hebt lak aan alles en iedereen." Hij had geprobeerd zijn stem zacht te houden, maar een paar mensen keken weer om. Gelukkig vonden ze het nog niet belangrijk genoeg en draaiden ze zich snel weer om.

Brooke grinnikte eventjes, "Jake, ik heb aan niemand lak, ik vind het alleen onzin dat je her wel met een kruisboog mag rondlopen, maar als je een mes aanraakt je direct als een toekomstige moordenaar behandeld word." zei ze nog opvallend vriendelijk, waardoor het haast te vriendelijk werd. En dat ze Jake persoonlijk niet mocht kwam er ook nog bij.

"Tja, ga dan een kruisboog stelen, dan heb je geen last meer van mij," zei Jake. "En met een mes kan je nou eenmaal meer dan met een boog, speer of simpele pijl. Vandaar dat we er regels voor stellen. Misschien moet je eens met Carmen gaan praten." Hij liep op haar af terwijl hij praatte, tot hij vond dat hij dichtbij genoeg stond.

Sommige mensen voelden zich geïntimideerd als ze zaten terwijl hun gesprekspartner stonden, maar Brooke had dat niet. Iets wat misschien maar beter ook was, want staan ging haar niet heel geweldig af op het moment. "Ik weet niet of je het weeg, maar een kruisboog is als een kogel, even snel, dat red je niet met een mes." zei ze rustig. "En als je zo nodig Carmen erbij oet halen, doe je best zal ik zeggen." Voor Carmen had ze dan meer respect, ze was niet van plan het mes af te geven.

Jake zuchtte. Met dit kind kom je er nooit. "Nee, dat redt je niet met een mes," gaf hij toe. "Maar je kan er veel meer mee dan een kruisboog. Het is behendiger, soms sneller of effectiever en je kan het makkelijk opbergen." Die laatste was geen goede, bedacht hij toen het uit zijn mond was. Maar daar kon hij niets meer aan doen.

Brooke keek hem even spottend an. "Je weet dat een kruisboog met gemak onder een jas verborgen kan worden?" vroeg ze op droge toon. "En wat je zegt: Het is SOMs sneller, lang niet altijd." ze ging met haar hand door haar haren heen, "Wat denk je trouwens dat ik van plan ben met een mes?" vroeg ze hem ineens, haast aanvallend. Ze wilde wel eens weten hoe hij over haar dacht.

"Ik heb geen idee en dat maakt mij ook niet uit," zei Jake. "We accepteren hier gewoon geen messen, klaar. Al zijn ze handig in het bos en soms in het kamp, ze mogen niet." Hij zuchtte en wilde al weer omdraaien om weg te lopen. Maar hij wist dat dat niet slim zou zijn, dat verbeterde niets.

Brooke kon een spottend lachje op haar lippen niet verbergen toen Jake haar vraag leek te ontwijken. Verveeld pakte ze haar vork weer op en prikte ze in haar pasta om nog een hapje te nemen voor het helemaal stervens koud was.