De rotsen

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Vlakbij het meer bevindt zich een grote rotspartij.
De stenen begonnen ooit als kiezels, maar zijn door de mutaties veranderd in heuse bewegende rotsen.
Het is een perfecte plaats om eens heerlijk te luieren en een goed uitzicht over het meer te hebben.
Pas alleen op als de rotsen bewegen, dan willen ze nog weleens vreemde spelletjes spelen!

Shizu keek geinteresseerd naar wat hij met de fijn gestampte waterplant deed, het leek misschien niet zo maar ze was best slim en leerde graag nieuwe dingen. Niet zo graag dat het opviel en ze vond ook lang niet alles interessant maar anders soort krachten interesseerde haar wel. Toen hij over het in contact komen met de huid haalde ze alleen haar schouders op, het kon haar onderhand niet meer schelen wat ze nog meer moest doen, het moeilijkste was toch al hem vertrouwen, dit kon er nog wel bij. Als hij had gezegd dat ze op haar kop moest gaan staan had ze dat misschien nog wel gedaan. Het zou zowiezo raar zijn als ze nu nog terug zou krabbelen, in haar ogen bijna laf. Bovendien deed het erg pijn, al liet ze dat dan zo min mogelijk merken. Bij elke beweging, hoe klein dan ook, voelde ze hoe er een scherpe steek door haar zij heenging.
Ze was opgelucht dat de rode strepen alleen op haar armen en benen zaten, anders zou hij dadelijk degene zijn die hulp nodig had. Wat dat goedje dat hij op zijn handen had gesmeerd deed wist ze niet precies, maar ze dacht niet dat het zou helpen tegen haar vergif. Voorzichtig en zo min mogelijk bewegend rolde ze haar shirt een klein stukje op. Op haar ribbenkast zaten verschillende beginnende blauwe blekken, en dat was dan alleen de buitenkant.

Gelukkig voor haar was Shizu bereid mee te werken. Ze lichte haar shirt een stukje op, waarop Griffin even een deskundige blik op haar bont en blauwe zij worp. Naast een heler, was hij immers ook een student medicijnen en ooit op een dag, zo hoopte hij, zou hij een echte dokter zijn.
Hij was op zomerkamp meegegaan als stagiair om de geneeskrachtige kruiden uit de omgeving te onderzoeken en om zijn EHBO-skills te oefenen. Wist hij veel dat het verwijderen van wespenangels zou veranderen in zieken genezen met een 'simpele' aanraking. Het voelde ergens als verraad jegens zijn studie, maar tegelijkertijd als een kans om te wennen aan het werk als dokter.
Shizu's zij zat vol met blauwe plekke, welke eveneens flink gezwollen waren hier en daar. Het leek erop dat er twee van de lager gelegen ribben gebroken waren..
Griffin haalde nog een laatste maal diep adem en plaatste toen zijn warme handen tegen de exacte plaatsen waar de wond zat. Dit keer schoot er een heftige stroomstoot door hem heen. Zijn hoofd werd leeg van alle gedachtes, emoties en overpeinzingen. De irissen van zijn ogen werden goud in plaats van bruin. Griff voelde hoe zijn hart als een razende begon te bonzen, de aderen in zijn hals opzetten, zijn spieren zich aanspanden. In schokken en stoten gleed al zijn energie die hij had opgedaan stukje bij beetje naar het lichaam van Shizu. In zijn hoofd vormde zich nu een beeld van hoe het er daar van de binnenkant uitzag: stralen licht, de energie, gleden naar de botten en vormden zich als één grote pleister op de gebroken stukken om de ribben weer heel te maken. Deze stralen schenen als vuur aan te voelen, alsof je levend verbrand werd!

Het ging moeizaam, maar de heling liep tot nu toe voorspoedig.
Als Griffin helemaal bij was geweest, had hij waarschijnlijk nu op het punt gestaan dat hij zich zorgen maakte om zijn patiënt, of zij niet teveel pijn leed. Maar hij concentreerde zich enkel op zijn ademhaling en de pijn bij hemzelf (als van duizenden naalden die in zijn vlees werden gestoken en al het leven uit hem zogen). Nog even volhouden, gonsde het in zijn hoofd, nog even... Met moeite onderdrukte Griffin een pijnkreet en veranderde dit in een zachte, gepijnigde kreun.

Shizu voelde nog dat zijn handen warm waren en ze zag nog dat zijn ogen ineens van bruin naar goud veranderde. Daar wilde ze naar vragen, maar in plaats van woorden kwam er kreet van pijn uit haar mond. Ze had pijn verwacht en ze had zich schrap gezet maar zoiets had ze niet verwacht. Het deed verdomme meer pijn dan het breken van de ribben zelf.
Ze moest zichzelf dwingen zo stil mogelijk te blijven zitten. Want wat was ze graag weggerend. Ja, haar zij zou erg veel pijn doen, maar niet zoals nu. Haar handen waren tot vuisten gebald waardoor haar nagels in haar vel drukte. Maar ze merkte het niet, ze voelde niets op die verzengende pijn die bedoeld was haar te helen na. Om het niet weer uit gaan schreeuwen beet ze op haar lip, en hard. Ze proefde al bloed in haar mond maar dat weerhield haar er niet van minstens zo hard door te bijten. Jammer dan als het bloed straks over haar kin liep. Dat liever dan dat Griffin dacht dat ze zwak was en er een hele meute mensen aan kwam gerend, bezorgd vragend wat er aan de hand was.

Eindelijk, ein-de-lijk was het moment daar dat Griffin zijn handen terug kon trekken. De wond was genezen en.. hij was uitgeput! Het was niet de eerste keer dat hij na een heling op het punt stond bewusteloos te raken, maar gelukkig was de schade van zijn patiënt ditmaal niet groot genoeg voor geweest om te veel bloed uit zijn hersenen te onttrekken.
Toch hevig buiten adem en momenteel zonder spierkracht liet Griff zich automatisch achterover op het zand vallen en bleef op zijn rug liggen.
Zijn borstkas ging zo snel op en neer, dat het leek alsof het constant uitgezet was.
Het fijne zand voelde zacht aan op zijn prikkende huid. Griffin had zijn ogen gesloten en zijn mond geopend. Na nog zeker een minuut flink hyperventileren, kon hij zijn eerste woorden uitbrengen tegen Shizu. “H-hoe gaat het met..je?” klonk het moeizaam. De uitputting viel duidelijk te horen in zijn stem. Griffin baadde in het zweet. Maar het deerde hem allemaal niet, hij wilde weten hoe het met Shizu was. Dat haar wond genezen was, was zeker, maar dan nog kon ze last hebben van de nare pijn die de heling met zich meebracht. Griff's zorgen werden versterkt toen hij merkte dat hij vanaf hier Shizu niet goed kon zien. Daarom probeerde hij overeind te komen, maar had daar gewoon de kracht niet meer voor. Hij had andere geen keus dan op zijn rug te blijven liggen en te wachtten op antwoord.
Als alles maar goed was..! Shizu was sterk, dat wist Griffin zeker, maar zelfs een sterk persoon kon zijn zwakke momenten hebben..

Shizu had eerst niet door dat Griffin's handen verdwenen aangezien de pijn gewoon doorging. Het vuur dat zich vanaf zijn handen door haar lichaam had verspreid bleef gewoon branden. Daardoor had ze niet door dat de kloppende pijn in haar zij verdwenen was, net zoals ze niet meer wist dat ze op een strandje lag en dat ze het meer niet meer hoorde. Dat Griffin had gezegd dat het voor hem ook pijnlijk zou zijn was ze al weer vergeten. Ze probeerde alleen maar kreten van pijn te onderdrukken.

Ze liet haar hoofd op het zand rusten en sloot haar ogen. Nu voelde ze wel het zand tegen haar wang en gek genoeg kalmeerde ze er iets van. Misschien omdat er een ander gevoel dan de pijn binnenkwam. Normaal ergerde ze zich altijd aan het zand dat tussen haar tenen en in haar kleren kwam te zitten maar nu hield ze dat kriebelende gevoel vast.
Van ver weg kwam de stem van Griffin. Zelfs in haar staat had ze door hoe zwak en uitgeput die klonk. Pas nu bedacht ze zich dat dit voor hem ook een hel moest zijn geweest. Ze voelde zich wel wat schuldig maar begreep niet waarom hij het had gedaan als het hem toch zo'n pijn deed. Ergens in haar hoofd zei een stemmetje dat hij haar gewoon wilde helpen, maar dat kon ze niet helemaal geloven.
Als antwoord kreunde ze zacht, niet in staat veel meer uit te brengen.

Langzaam, maar zeker begon Griffin de geluiden om zich heen beter te horen en keerde de kracht terug in zijn lichaam. Hij kon zijn hoofd al makkelijker draaien en zag zo Shizu languit in het zand liggen. Ze ademde, onregelmatig, maar ze ademde. Gelukkig. Hij hoorde haar ook zacht kreunen.
Het duurde zeker nog vijf minuten voor Griff enigszins de kracht had om zich op zijn buik te draaien en naar Shizu toe te schuiven. Hij bracht zijn gezicht bij haar oor om niet al te hard te hoeven spreken en zodat zij hem in ieder geval goed zou verstaan. “Rustig maar, de pijn zal zo vanzelf wegtrekken.” was zijn geruststelling.
Griffin probeerde weer moeizaam overeind te gaan zitten, wat resulteerde dat hij in een half zit/half lig houding terecht kwam. Het was voldoende om zijn leren tas te kunnen pakken en daar iets uit te halen: een klein, glazen potje met een roze kruid erin. Zijn hand trilde toen hij het potje boven zijn hand keerde en er een matige hoeveelheid van de inhoud uit tikte.
Hierna ging, of eigenlijk schoof, Griffin terug naar Shizu en legde haar hoofd op zijn schoot terwijl zij op haar rug lag, waardoor hij haar gemakkelijk de kruiden kon geven. “Hier, neem dit maar. Het laat de pijn sneller wegtrekken.” verklaarde hij haar. Zelf nam hij niets van het kruid, aangezien het plantje best zeldzaam was en een heler veel sneller herstelde na een heling dan de patiënt. Wetende dat zij waarschijnlijk nog niet in staat was veel zelf te doen of te zeggen, diende Griff Shizu het kruid zelf toe. Daarna bleef hij stil zitten zodat zij hem als hoofdsteun kon gebruiken.
Griff hoopte echt dat ze snel zou herstellen en schatte die kans groot in; zelden had hij zo'n relatief rustige en stille patiënt meegemaakt. Echt iets om respect voor te hebben, vond hij.

Shizu dwong zichzelf haar ogen te openen, het duurde even voor ze haar oogleden kon optillen en dat ging slechts stukje bij beetje. Eerst werd ze verblind door het licht en zag ze niets dan een blauwe waas. Maar langzaam kon ze de kleine wolkjes in de verder blauwe lucht onderscheiden. De inspanning, hoe klein dan ook, zorgde ervoor dat de pijn weer oplaaide. Maar koppig bleef ze haar ogen openhouden. Nu had ze pas door dat haar lip bloedde en er een dun stroompje bloed vanaf haar kin in het zand drupte. Ze was erg koppig, maar zo stom om te proberen haar arm op te tillen was ze dan nog net niet. Even schrok ze van de stem van Griffin zo dichtbij, ze had hem niet aanhoren komen. Zijn stem klonk al wat rustiger en minder zwak, gelukkig maar want ze wilde zich niet nog schuldiger voelen dan dat ze zich al voelde.
Het liefst had ze geprotesteerd toen hij haar hoofd op zijn schoot legde, ze wilde niet dat er iemand voor haar zorgde, ze wilde geen hulp. Helaas werkte haar lichaam niet mee, waardoor ze gedwongen was gewoon te blijven liggen. Ze moest wel toegeven dat het uitzicht niet verkeerd was, aangezien ze naar boven keek en zo recht in het gezicht van Griffin keek. Haar irritatie werd nog groter toen ze een of ander kruid in haar mond kreeg en het doorslikte. Eerst dacht ze dat hij zich had vergist of dat het kruid gewoon niet bij haar werkte, maar daarna voelde ze een lichte kriebel in haar vingers. Voorzichtig boog ze die en merkte dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze was het niet gewend dat ze geen controle over haar lichaam had, en het voelde goed dat het langzaam weer terugkwam.

Griffin keek neer op Shizu. Eerst was daar een vlaag van irritatie te zien, welke veranderde in een glimlach. Hij lachte sereen terug. “Beter?” Gelukkig leek het kruid te helpen. Zijn hand haalde een schone zakdoek en een fles water uit de leren tas. Drie druppels water vielen op de stoffen lap waarna Griffin hiermee Shizu's gezicht weer schoon maakte en het bloed bij haar lip weghaalde. Ook streek zijn hand voorzichtig langs haar wang en voorhoofd om zand te verwijderen en een lok haar voor haar ene oog terug achter haar oor te duwen. Vervolgens ondersteunde Griff haar hoofd met zijn linkerhand terwijl hij weer op wilde staan. Met zijn vrije hand trok hij zijn jas uit en legde deze in de plaats van zijn schoot onder Shizu's nek en hoofd.
In één soepele beweging stond Griffin toen weer op zijn benen. Hij wees richting het meer. “Ik kom zo terug.” zei hij daarbij en liep in een rustig tempo naar de waterkant. Daar liet hij zich op zijn knieën neerzakken. Zijn rug stond naar Shizu toegekeerd, maar hij spitste zijn oren voor als ze hem nodig zou hebben.
Zijn handen gleden het koele water in. Het voelde heerlijk aan op zijn verhitte huid. Na de handen was zijn gezicht aan de beurt. Griffin waste het zweet en het vuil dat hij nog in het bos had opgelopen van zich af. Het was als een last dat van hem afviel. Even leek hij te twijfelen voor hij ook zijn shirt uittrok en het overige zweet van zijn lichaam af haalde. Ondertussen begon Griffin een rustige melodie te neuriën, wel zacht genoeg zodat hij Shizu nog zou kunnen horen.

Shizu knikte, het was beter. Wat dat kruid ook was, het werkte in ieder geval. De brandende pijn werd minder en ze merkte dat ze haar kaakspieren kon bewegen. Nu de mogelijkheid er was moest ze haar best doen hem niet te vertellen dat ze heel goed voor zichzelf kon zorgen. Ze had hem niet nodig om haar gezicht te wassen en ze had het gevoel dat ze wel rechtop zou kunnen zitten, al wist ze dat dit erg optimistisch was. Ze haatte het dat ze zich zo afhankelijk van een ander voelde, maar het zou wel erg ondankbaar overkomen als ze hem dat zou zeggen. Het was dan ook bijna een verademing toen hij even wegging, al was hij nog ruim binnen gehoorsafstand. Nu deed ze haar best rechtop te gaan zitten, als ze nu zou blunderen zou hij het in ieder geval niet zien. De eerste poging faalde dan ook hard, ze kreeg het voor elkaar haar arm te gebruiken om zichzelf omhoog te duwen, maar haar hand gleed weg waardoor ze weer terug bij af was. Maar omdat de brandende pijn niet erger werd bij de inspanning vond ze dat ze gewoon kon blijven proberen. Bij het feit dat ze het nu gewoon compleet mis kon hebben dacht ze maar niet na. Nu gebruikte ze haar beide armen en probeerde zo haar evenwicht te houden. Het lukte om half omhoog te komen waardoor ze Griffin weer in het oog kreeg. Met haar hoofd iets schuin keek ze naar hem, ergens voelde ze toch een zekere dankbaarheid, al zou ze dat niet zo tegen hem zeggen. Ze wist dat hij haar, ook al was het dan met veel pijn, wel had genezen en daarbij bereid was zelf ook pijn te lijden.
Met nog een krachtinspanning duwde ze zichzelf helemaal omhoog zodat ze rechtop zat. Nu moest ze wel haar best doen niet te hijgen, maar ze zat, uit zichzelf.

Griffin schudde even met zijn haar om de lokken die per ongeluk nat waren geworden een beetje te drogen. Toen trok iets achter hem zijn aandacht. Verbaasd draaide zijn hoofd iets naar opzij zodat hij vanuit zijn ooghoeken naar achter kon kijken. Een onschuldige grijns tekende zich rond zijn lippen. Zijn wenkbrauwen schoten eveneens enkele millimeters omhoog bij het zien van Shizu die zich, eerst tevergeefs, overeind wilde hijsen. Eigenwijs meisje. Dat mocht hij eigenlijk wel. Om haar niet in verlegenheid te brengen, richtte Griff snel zijn blik weer naar voren voor ze door had dat hij naar haar keek. De grijns werd nog iets breder toen hij haar hoorde zuchten en steunen. De meeste mensen zouden rustig blijven liggen en wachten op hulp, maar Shizu niet. Die kon alles zelf wel aan. Griff liet een zacht lachje horen. Hij kende het meisje misschien nog niet lang, maar dát had hij wel door.
Weer klonk er een gedempte plof. Ai, nog een mislukte poging.

Maar eindelijk hoorde hij even niets. Had Shizu het opgegeven of zat ze nu? Nieuwsgierig draaide Griffin zich half om en zag het meisje tot zijn verbazing overeind zitten. Zijn hoofd trok iets schuin terwijl hij haar nu grijnzend aan keek. “Heel goed! Iik zie dat het al beter gaat.” Hij stond zelf op en liep met zijn shirt over zijn arm geslagen naar haar toe om naast haar in het zand te gaan zitten. “Heb je misschien trek?” vroeg Griffin Shizu daarna terwijl hij in zijn tas naar iets zocht en er een zak met etenswaren uithaalde. “Want het zou zonde zijn om deze overheerlijke broodjes alleen op te eten.” Triomfantelijk haalde hij één broodje uit de zak en hield hem met een gespeeld verlekkerd gezicht Shizu voor. “Hm, hm?” Griffin lachte geamuseerd.

Er vormde zich een triomfantelijke grijns op haar gezicht toen Griffin omkeek. Het was niet eens nodig om 'zie je wel' te zeggen aangezien het als het ware op haar gezicht stond geschreven. Ze kon het wel zelf en had helemaal niemand nodig, uche uche. Dit was net zo goed een bevestiging voor haarzelf als om aan Griffin te laten zien dat ze geen zwak meisje was. Wel hield ze verstandig een van haar armen op de grond om ervoor te zorgen dat ze haar evenwicht niet zou verliezen. Ze zag zichzelf nog wel ineens omvallen en weer op de stenen terecht komen. Haar 'overwinning' had ervoor gezorgd dat ze vrolijk was geworden, voor haar doen in ieder geval. Er lag dan ook een lichte glimlach op haar gezicht terwijl Griffin terugkwam. Maar haar gezicht verharde iets bij het aanbod van het eten. Ze nam geen eten van andere aan, en niet omdat ze ongelofelijk achterdochtig was en bang was dat iemand haar wilde vergiftigen, maar omdat ze niemand iets schuldig wilde zijn. En nu zeker niet bij Griffin, hij had haar nu al zo geholpen en nu zou ze hem nog een keer met iets moeten helpen voordat ze niet meer bij hem in het krijt stond. Twijfelend beet ze weer op haar lip die rafelig en kapot aanvoelde, misschien moest ze dat maar niet meer doen. Toch voelde het ook raar om nee te zeggen. "Ik... ik neem geen eten aan..." Het klonk heel wat minder zeker en sterk dat ze had gewild. Misschien omdat ze toch honger had? Of omdat ze merkte dat ze Griffin toch wel mocht? Ze wist dat je met vrienden gewoon deelde en je geen zorgen maakte over dat je de ander dan iets schuldig was, maar ze deed niet aan vrienden. Dat was het probleem.

Griffin trok het broodje terug. Zijn ogen keken Shizu doordringend aan. Ze nam geen eten aan? Even dacht hij dat het een grap maar, maar haar gezicht stond serieus. Griffin probeerde de reden achter deze weigering te achterhalen. Was het omdat hij er zo onbetrouwbaar uitzag? Nee, dat kon de reden niet zijn. Anders had hij haar nooit mogen genezen. Misschien had ze geen trek? Hm..maar dan kon ze dat ook op een andere manier zeggen dan: 'ik neem geen eten aan'.
Toen bleef er de meest aannemelijk reden over, iets dat wel bij haar eerdere gedrag paste: ze wilde voor zichzelf zorgen. Natuurlijk!
“Oké, dan niet.” reageerde Griffin zogenaamd teleurgesteld. Zijn grijns versmalde. “Maar je weet niet wat je mist!” Vervolgens zette hij zelf zijn tanden in het broodje en begon het met op een overdreven genietende en tevreden toon te verorberen. “Mmm, ja héél lekker!” keurde hij na een grote hap doorgeslikt te hebben. Het was duidelijk dat hij haar uitdaagde om toch een broodje aan te nemen. Het was maar een onschuldig plagerijtje, maar opnieuw was het eveneens een manier om Shizu's vertrouwen te winnen.
Nog een hap werd genomen en Griffin sloot zijn ogen, maar twee seconden later opende één van zijn ogen zich onopvallend en keek hij vanonder zijn wimpers naar Shizu. Zou ze toehappen? Of zou ze te trots blijven? Hij kon dat niet goed inschatten en trok zijn aandacht.

Shizu dacht dat ze wel stabiel genoeg zat, in ieder geval was de pijn er alleen nog maar als ze zich er echt op concentreerde, dus ze vertrouwde haar evenwicht ook wel genoeg. Dus sloeg ze haar armen over elkaar voor haar buik die ze voelde en hoorde rommelen. Ja, ze had wel honger. Maar ze dacht niet dat ze nu zou kunnen jagen, ze wist niet eens of opstaan al zou lukken. Dus in de tussentijd moest ze hier zitten kijken hoe Griffin aan het eten was. "Ja, maak het maar erger hoor," zei ze geirriteerd. "Maar ik neem het echt niet van je aan hoor, ik ben je toch al te veel schuldig," dat laatste zei ze veel zachter. Het zat haar dwars, tot nu toe was het allemaal heel gemakkelijk gegaan. Zij had als het ware langs de rest heen geleefd, ze zorgde voor zichzelf en had hen niet nodig. Net zoals de rest haar niet nodig had. Maar nu stond ze dus in het krijt bij Griffin, en niet zo'n beetje ook. Als hij haar niet had genezen had ze veel langer niet kunnen jagen en dat was zeker een probleem geworden. Waarschijnlijk had ze zichzelf dan eerst bijna uitgehongerd voordat ze aan iemand wat eten had gevraagd.

Griffin keek op van zijn eten toen hij Shizu's maag hoorde rommelen. Haar opmerking klonk geïrriteerd en bracht hem even van zijn stuk. “Wat bedoel je met: 'ik ben je toch al te veel schuldig'?” bracht hij met een gefronst gezicht uit. Het klonk enigszins verbaasd.
Shizu had zacht gesproken, maar Griffin beschikte sinds zijn mutatie over een scherper gehoor.
Hij legde het broodje terug in de zak en bleef Shizu voor een moment ongelovig aanstaren. “Je bent me helemaal niets verschuldigd.” zei hij toen zonder oogcontact te verliezen. Er viel verontwaardiging in zijn stem te horen. Zijn handen gingen naar haar schouders en bleven daar op rusten zodat zij hem wel moest aankijken om het niet een vreemde actie te laten worden. “Luister eens naar me,” zei hij kalm, “als je soms denkt dat ik een wederdienst verwacht van de mensen die ik genees, dan heb je het mis. Ik geef graag en hoef niets te ontvangen.” Zijn ontstane glimlach verzachtte enigszins de ernstige toon waarmee hij sprak. “Ik wil mensen helpen en zie het resultaat van mijn hulp als dank, wat dat resultaat ook is.” na deze woorden trok Griffin zijn handen terug en draaide zijn gezicht iets weg. Hij kon gewoon niet geloven dat Shizu zo over hem dacht. Natuurlijk: ze kende hem nauwelijks, maar dacht ze echt dat hij..zo iemand was? Iemand die per se altijd waardering of iets terug wilde hebben voor zijn daden? Zo iemand was hij in de verste verte niet, nooit geweest ook. Het leven in een weeshuis had hem dat wel geleerd en daarbij lag het meer in zijn aard om te 'geven'. Daarom zag hij 'mensen helpen' als zijn roeping en had hij voor de studie tot arts gekozen. En daarom was hij nu een 'heler' waarschijnlijk, want Griffin geloofde dat bij iedereen de mutatie een bepaald stukje van diegene naar boven haalde, wat dat ook was.
Hij zei niets meer en staarde voor een moment naar een punt in de verte.

Shizu sloeg haar ogen neer, hij begreep het niet. Net zoals niemand anders het begreep. Helaas was ze wel gedwongen hem aan te kijken toen hij zijn handen op haar schouders legde. Ze wilde niet dat hij kon zien hoe ze zich voelde door de blik in haar ogen. Die stonden namelijk niet meer vastbesloten of geirriteerd. Nee, haar donkerbruine en bijna zwarte ogen stonden beschaamd en zelfs een beetje bang. Dat laatste was ze al heel lang niet meer geweest en ze wist ook niet waar het vandaan kwam. "Luister," zei ze toen hij zijn handen van haar schouders had gehaald, "het ligt niet aan jou. Alle mensen zijn onbewust zo. Let maar op, als jij een keer in de problemen zit verwacht je dat ik je help. En als jij een keer geen eten hebt en je ziet mij met, zul je naar mij komen en om eten vragen." Ze kwam heel wat minder obertuigend over dan dat Griffin had gedaan omdat ze hem niet aankeek.

Griffin zuchtte een keer diep. Shizu's antwoord klonk aannemelijk, maar toch kon hij het niet volledig met haar eens zijn. Hij wilde niet dat zij zich zo terug trok, enkel omdat ze van hem verwachtte dat hij ooit eens haar hulp nodig had. Het klopte: ergens had hij haar nodig, maar niet op de manier die zij bedoelde. Hij voelde dat dit gesprek een diepere betekenis kreeg. Het gaf tevens een verklaring voor Shizu's eerdere gedrag.
“Fout.” zei Griffin uiteindelijk, zijn stem klonk schor maar ferm. Zijn ogen gleden weer naar opzij en keken recht in de hare. “De reden waarom jij niets van anderen wil aannemen, is niet alleen omdat je anders iets terug moet doen, maar ook iets anders..” De ernstige uitdrukking op zijn gezicht bleef, maar Griff's blik was niet verwijtend, eerder gepijnigd. Langzaam boog hij zich iets voorover om Shizu's blik vast te kunnen houden en haar zacht toe te spreken. “Je bent bang dat je anders een te sterk contact met iemand legt. Je bent bang..” Even stopte hij om een keer rustig in en uit te ademen en zichzelf onder controle te houden. “dat je om iemand gaat geven, of nog erger..dat iemand om jóu geeft.” Griff beet om zijn lip en trok zich weer iets terug. “Want hoe verder je van de wereld en anderen af staat, hoe minder die je pijn kunnen doen..” Nu pas ging zijn blik weer ergens anders heen. “Ik begrijp het en als je echt alleen wilt blijven..zal ik..” Plotseling kwam er een diepe treurnis over Griffin's gezicht. “zal ik je met rust laten.” sloot hij af met een lichte trilling in zijn stem. Toen zweeg hij weer.

Shizu leek wel te bevriezen bij het horen van zijn woorden. Hoe... hoe kon hij dat weten...? In ongeloof en met net nog geen open mond staarde ze hem aan, ze had het nooit tegen iemand gezegd en zelfs niet aan zichzelf toegegeven. Ze had geen idee hoe hij het aan haar kon zien, was het zo duidelijk? Met een schok dacht ze terug aan de dag dat ze bijna die jongen had gedood en er vloog een uitdrukking van pijn en schuld over haar gezicht, had ze toen teveel gezegd? Dat moest wel, verder had ze nooit echt met hem gepraat. "Ik doe mensen pijn," zei ze met een verbitterde toon in haar stem. "Het is beter als iedereen uit mijn buurt blijft," zei ze fluisterend terwijl ze haar blik afwende. Ze kon niet in die oprechte ogen kijken zonder zich schuldig te voelen. "Waarom kan het jou zoveel schelen," zei ze nu harder en bijna boos. Hij had het recht niet zo in haar leven te gaan zitten en haar gevoelens en gedachten zo naar boven te halen.

Griffin bleef zwijgen en luisterde naar Shizu. Zijn gezicht stond verre van vrolijk en leek ineens vele jaren ouder. Pas toen ze uitgesproken was, draaide hij zich weer naar haar toe. In zijn stilte had hij de kans gehad na te denken over wat hij nu ging zeggen, maar eigenlijk wist hij dat al precies om een reden die Shizu niet kon weten. Griff nam een flinke hap lucht en begon opnieuw sereen te spreken. “Iedereen doet anderen weleens pijn en iedereen wordt op zijn beurt weer gepijnigd. Daar kan niemand omheen, jij niet, ik..niet. Niemand.” Zijn wenkbrauwen gleden tot vlak boven zijn ogen zonder dat hij hierdoor boos leek te kijken. De glans in zijn hazelnootbruine ogen was verdwenen en had plaatsgemaakt voor iets donkers. Voorzichtig om haar niet te laten schrikken nam hij plotseling Shizu's gezicht in zijn handen. Griffin wilde dat ze hem in de ogen keek om te zien dat hij meende wat hij zei, al was zijn toon op zich duidelijk genoeg. “En dat je niemand tot last wil zijn, laat zien wat voor prachtig mens je bent, maar laat je niet verleiden door die makkelijke uitweg.” Toch verscheen er nu een glans in zijn ogen, welke veroorzaakt werd door iets waar Griffin al lang geen last meer van had gehad. “Vlucht niet voor de wereld, zoals ik deed...” Zo, het was eruit: de reden waarom Griff Shizu zo goed begreep en doorhad. Hij was ooit precies zo geweest, of eigenlijk..was hij min of meer gedwongen geweest zo te zijn. “Het helpt toch niet, want wat er ook gebeurd..de pijn zal daardoor niet verdwijnen.” sprak hij verder. Een minuscule traan blonk in zijn ooghoek, waardoor Griff snel zijn handen terug trok om het weg te vegen. Hij wendde gelijk zijn blik af en staarde naar de overdrijvende wolken. “En je wilt weten waarom dit mij zoveel kan schelen, Shizu?” Haar naam klonk zacht en teder over zijn lippen. “Dat is omdat het al te laat is bij mij... Noem me raar, maar..ik geef al om je.” Griffin keek, maar keek niet echt, naar de lucht. Hij had gezegd wat hij wilde zeggen en wat Shizu moest weten. Het was jaren, vele jaren geleden sinds hij zoveel van zichzelf had weggegeven, met name over zijn verleden. Daar wilde hij het liever nooit meer over hebben, maar had Griffin geen keus..niet nu. Het was nu aan Shizu om te bepalen wat ze zou doen met deze woorden.

Shizu schudde licht haar hoofd, ze was geen prachtig mens. Verre van eigenlijk, Eigenlijk deed ze zelfs haar bestom het tegenovergestelde te zijn. Als niemand haar aardig vond wilde ook niemand bij haar in de buurt zijn en kon ze niemand pijn doen. Eerst dacht ze dan ook dat hij het niet echt meende, gewoon om haar een goed gevoel te geven. Zijn handen tegen haar gezicht voelde onwennig aan, het was lang geleden dat ze zo dichtbij iemand was geweest. Zowel lichamelijk als mentaal. Maar de echte schok kwam pas toen hij zei dat hij om haar gaf. Het duurde even voordat het echt tot haar doordrong en het ook echt begreep. "Wat...?" Fluisterde ze ongelovig. Het kon niet, ze had juist alles gedaan om hem op afstand te houden. "Waarom?" Ze was niet bijzonder, het niet waard om iets voor te voelen. Zeker niet omdat ze hem toch pijn zou doen, het maakte niet uit op welke manier maar het zou komen.

Griffin keek vanuit zijn ooghoeken naar Shizu, maar durfde haar nog niet recht aan te kijken. “Ik weet het niet..het is een gevoel. Misschien ligt het aan mijn helerskrachten, misschien niet, maar ik wil gewoon voor je zorgen. Ik wil..” Hij zuchtte. “Eigenlijk weet ik niet eens meer wat ik wil.. Je roept een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel in me op dat ik al een tijd niet meer heb gehad. Je bent net één van de kinderen uit het weeshuis waar ik ook..” Er ging een hevige schok door Griffin heen bij deze woorden. Wat zei hij nou? Maar hij moest nog iets zeggen. “waar ik ook als een grote broer op paste en voor zorgde.” sloot hij snel af en sloeg direct zijn ogen neer. Nu pas besefte hij dat dit inderdaad waar was. Ik wil er voor je zijn, dacht hij nog bij zichzelf.
“En je kunt doen wat je wilt om mij bij jou weg te houden, maar wanneer ik zie dat je me nodig hebt, zal ik er voor je zijn..hoe dan ook..” Langzaam ging zijn blik naar Shizu terwijl Griffin als laatste fluisterde: “en altijd.”

Shizu had geen idee wat ze moest zeggen of doen. Waarom had hij dat bij haar? In haar ogen was zij wel de laatste persoon waar je iets om zou kunnen geven. Toch kon ze niet ontkennen dat het een goed en warm gevoel gaf, niet altijd alleen hoeven te zijn. Dat was iets dat ze al heel lang niet meer gehad, zich enigszins geborgen voelen. Maar ze durfde niet aan dat gevoel toe te geven, er zouden alleen maar slechte dingen van komen. "Maar ik... ik..." stamelde ze. "Ik zal je pijn doen, je hoeft maar per ongeluk de rode strepen aan te raken of deze," zei ze terwijl ze een van de rode strengen tussen haar haren vast pakte, "en..." haar stem trilde en ze maakte haar zin niet af. Ze wilde niet dat hij pijn had en als hij bij haar in de buurt was zou dat hoe dan ook ooit gebeuren. Het idee dat ze hem zou vergiftigen en daardoor misschien zou doden was verschrikkelijk, onbewust had ze zich al vastgegrepen aan deze persoon waarvoor ze iets betekende. "En ik wil niet dat je pijnlijdt," zei ze dit keer vastbesloten en hem aankijkend.

Griffin schudde zijn hoofd toen Shizu hem er nog steeds van probeerde te overtuigen dat het echt beter was als hij uit haar buurt zou blijven. Hij wist dat wat zij ook zou zeggen of doen, hij niet meer van zijn gevoel voor haar af kon. Hij zou zich aan de belofte houden die hij haar gemaakt had: Griffin zou er voor haar zijn wanneer ze hem nodig houdt en niets of niemand kon hem daar ooit van weerhouden. Glimlachend nam hij bij deze Shizu's hand, bracht deze naar zijn lippen en kuste het. Daarna hield hij de dunne vingers nog veilig tussen zijn warme hand geklemd. “Ik ben bereid dat risico te nemen.” zei hij met een stem die overliep van emoties. Griff keek haar nu diep in de ogen met een blik alsof hij recht in haar ziel staarde. “En de reden dat ik dat wil en ik bij je zal zijn, is om precies dezelfde reden waarom jij mij juist uit je buurt lijkt te willen houden; ik wil niet dat jou iets overkomt.”
Spontaan scheen de zon plotseling op hen neer, welke eerst achter een wolk verscholen had gezeten. Het deed Griffin's ogen feller glinsteren. Beheerst boog hij zich iets naar Shizu toe. “Dus kun je er maar beter aan toegeven, want ik ga helemaal nergens heen.” vertrouwde hij haar nog toe.

Shizu voelde zich, ondanks dat ze het tegen probeerde te houden, vanbinnen warm worden bij zijn woorden. Waarom hij dat gevoel bij haar had wist ze niet, maar op dit moment wilde ze daar ook niet over nadenken. Alleen maar blij zijn met het feit dat ze niet meer alleen hoefde te zijn. Ze voelde hoe er blosjes op haar wangen verschenen bij het voelen van zijn lippen op haar hand. Eerst begreep ze het niet, blozen had ze al heel lang niet meer gedaan. Maar ze dacht dat het kwam omdat ze zich gevleid voelde omdat er iemand om haar gaf. Om wie ze echt was. Daarom volgde ze zijn raad ook op, niet dat ze nog erg veel keus had gehad, en gaf toe. Het liefst had ze haar armen om zijn nek geslagen en de warmte en geborgenheid gevoeld die ze al zolang had gemist, maar ze durfde niet. Ze had een shirt met lange mouwen aan en was bang hem met de rode strepen aan te raken. In plaats daarvan glimlachte ze dankbaar naar hem. Ze wist dat ze niet zo goed was met woorden als dat hij was en hield dan ook geen hele toespraak, maar stopte dat wat ze nu voelde gewoon in een woordje. "Bedankt," fluisterde ze hem aan blijven kijkend. Ze zou er geen problemen mee hebben gewoon zo te blijven zitten voor de rest van de dag, gewoon in zijn warme, bruine ogen starend.

"Bedankt." fluisterde Shizu hem toe ten teken dat ze het of eigenlijk hém accepteerde. Dat ene kleine woord zei zoveel meer dan hele zinnen en het greep Griffin aan.
Hij schudde op zijn beurt kort zijn hoofd en beet onbewust op zijn lip. “Nee, jij bedankt.” antwoordde hij bijna onhoorbaar. Waarschijnlijk besefte Shizu nog niet hoeveel ze nu al voor hem betekende, maar Griffin zou haar dat wel laten werken, als het daar tijd voor was.. Even, heel even sloeg hij zijn ogen neer om een blos te kunnen onderdrukken welke door een bepaalde gedachte werd veroorzaakt die hij wijselijk voor zich hield. Om het niet te laten merken aan haar, pakte hij met één hand in een impuls de zak met broodjes vast en hield deze omhoog. “Denk je..dat ik je nu misschien, héél misschien kan verleiden tot het eten van één van deze zelfgemaakte pareltjes?” grapte hij met een plagende knipoog richting Shizu. Het had geen zin om vast te houden aan een herinnering die door dit alles in zijn hoofd rondzweefde en hem ergens treurig maakte, want op de één of andere manier voelde Griffin zich juist heel gelukkig nu. Hij voelde zich in feite beter dan hij zich in tijden had gevoeld. Shizu had iets binnenin hem geheeld, iets waar geen heler bij kon. Het was pas in deze bewuste minuut dat Griff doorkreeg dat hij haar hand al die tijd stevig had vastgehouden, alsof hij bang was geweest dat zij ineens in rook zou opgaan. Gespeeld luchtig liet Griffin toen Shizu's hand weer los en trok zich terug. Zo, dat was subtiel.. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht en deed hem bijna stralen zonder dat zijn kracht 'licht' was.

Shizu had de neiging op haar beurt weer tegen zijn 'jij bedankt' in te gaan, hij had haar tenslotte genezen en had zelf daardoor ook pijn geleden, maar dan zou het waarschijnlijk maar door en door gaan. Dus om dat te voorkomen glimlachte ze alleen. Die glimlach veranderde in echt lachen bij het zien van de zak broodjes. Het zou niet eerlijk tegenover Griffin zijn er nu geen aan te nemen, toch? En als ze hem vertrouwde en ze hem het meest als een vriend zag van iedereen in het kamp moest het best kunnen. Bovendien was haar honger nog veel erger geworden. "Graag," zei ze en daarmee bevestigde ze alles wat ze eerder had gezegd. Woorden betekende uiteindelijk niets zonder daden. Ergens vond ze het jammer dat Griffin haar hand losliet, maar die gedachte voelde zo vreemd aan dat ze hem verder ook maar gewoon negeerde. "Dit wilde ik je trouwens nog vragen," zei ze zodra haar iets te binnen schoot. "Toen je met helen begon werden je ogen goud, is dat iets met je mutatie?" Ondanks dat ze vaak jaloers werd op mensen die een fijne, handige verandering hadden vond ze het toch interessant om te horen. Al had ze dan iets tegen haar eigen mutatie vond ze de magie fantastisch om te zien.

Griffin overhandigde Shizu met een triomfantelijke blik één van de broodjes. Een gevoel van opluchting en geluk ging door hem heen. Zijn mondhoeken krulden omhoog terwijl zijn ogen zich hierna op zijn eigen broodje richtten. Eigenlijk had hij best honger.. Zijn mond opende zich al, zijn handen brachten het kleine stukje hemel naar zijn lippen en..
Griffin liet het broodje meteen weer zakken toen hij Shizu's stem hoorde. Geen voedsel kon zijn honger van nieuwsgierigheid naar haar stillen. Ze wilde hem nog iets vragen?

Griff luisterde en ging een keer met een hand door zijn opgedroogde, warrige haar. Gelukkig: die vraag was niet erg moeilijk, tenminste.. “Ja, dat hoort bij mijn mutatie." begon hij aan een antwoord. "Naast helerkrachten ben ik met een lynx vermengd. Mijn..” hij grinnikte zacht bij de gedachte aan wat hij nu ging opbiechten. “mijn ogen veranderen als ik mensen genees of als één bepaalde emotie bij mij overheerst. Dan krijg ik gouden, katachtige ogen. Ik kan zelfs verder veranderen, maar alleen in beperkte zin: naast mijn ogen kunnen mijn hoektanden langer en scherper worden en mijn handen in klauwen veranderen. Meer niet.” Griffin zuchtte op een bijna verontwaardigde manier. Al tijden was hij bezig om te proberen geheel in een lynx te veranderen, maar tot nu toe nog zonder succes. Zijn ontstane grijns verbreedde. “Oh, en er is nog iets..” Beheerst boog hij zich naar voren. “ik heb nog weleens iets katachtigs in me. Ik zal het je laten zien.” Vlak hierna streek Griffin met zijn neus kort langs die van Shizu, oppassend dat haar rode plukken haar en de strepen hem niet konden raken. En hij spinde zacht. De 'neus-tegen-neus' begroeting was een manier van lynxen om elkaar te begroeten of om een soortgenoot te laten merken dat ze elkaar waardeerden.
Het spinnen was een laag, brommend geluid en eigenlijk veel te schattig om bij een jongvolwassen man te horen.
Toen trok Griffin zich weer terug en lachte. “Zie je?” Meer kon hij niet meer zeggen doordat zijn tanden zich al gewillig in het broodje zalm zette. Mmm! Daar was hij aan toe!
Na ongeveer vijf happen, richtte Griff zijn blik weer geïnteresseerd op Shizu. “En jij? Wat heeft er bij jou zoal plaatsgevonden?” Hij wist al dat ze gif in zich had sinds de mutaties, maar vroeg zich af of er misschien meer aan haar was veranderd. Zijn wenkbrauwen gleden onbewust een stukje omhoog.

Shizu nam het broodje met een hongerige blik aan en zette vrijwel meteen haar tanden erin. Haar buik rommelde tevreden toen het eten in haar maag terecht kwam. Het was lang geleden dat ze brood had gegeten. Ze zorgde zelf voor al haar eten dus het bestond bijna allemaal uit vlees en eetbare planten. Ze moest zeggen dat het brood toch wel een welkome afwisseling was. Ook de vis vond ze erg lekker, ze kwam tenslotte uit Japan. Toen Griffin stopte met eten stopte zij ook, half omdat ze het gewoon beleefd vond en half omdat ze het erg interessant vond. Ze zag zijn verontwaardiging en lachtte. "Als je niet tevreden bent wil ik best ruilen hoor," zei ze grappend. Bijna elke mutatie was beter dan de hare en ze zou het zeker niet erg vinden om een lynx te zijn, al was het dan niet helemaal. Ze schrok toen hij dichterbij kwam en leunde instinctief iets naar achter toen hij dichterbij kwam. Ook voelde ze hoe er weer blosjes op haar wangen verschenen, dat was niet raar, vertelde ze zichzelf, hij was ineens heel dichtbij. Die gedachte verdween ook al snel weer uit haar hoofd doordat ze bijna in de lach schoot bij het horen van het gespin. "Aww," zei ze grijnzend toen hij weer op een veilige afstand was, hopend hiermee ook meteen de blosjes te kunnen verbergen. Snel at ze weer door, hopend dat hij genoeg honger had om het niet op te merken. "Volgens mij weet je alles al. Mijn speeksel, bloed enzovoort is giftig, je kunt deze," ze wees op de strepen en de rode plukken tussen haar haren, "beter niet aanraken." "Verder kan ik met sommige planten praten, wat naar mijn idee het enige positieve is," ze zei het allemaal erg snel. Ze had het ook al vrij vaak uitgelegd en ook nu sloop er een wat ongeinteresseerde toon in haar stem.

Ondanks dat Shizu zelf minder geïnteresseerd leek te worden, werd Griffin's aandacht juist getrokken bij haar uitleg over haar krachten. “Je bent erg sterk. Ik zou best willen ruilen hoor,” sprak hij toen ze uitgesproken was, “alleen dan niet voor mijn helerskrachten. Daar..” Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. “ben ik eigenlijk een beetje op gesteld geraakt.” Nog steeds hongerig nam hij weer enkele happen van zijn broodje. Gelukkig leek Shizu het ook lekker te vinden. Dat was een pre voor hun vriendschap.
Wacht..dacht hij dat nou echt? Vriendschap.. Griff nam even de tijd om die gedachte op zich in te laten werken en keurde deze toen met een volmondige ja (in zijn hoofd dan) goed. Ja, het voelde alsof Shizu en hij vrienden waren, misschien wel erg goede vrienden..of dat konden ze worden. Het was fijn om vrienden te hebben in het kamp, dat gaf Griffin het gevoel dat hij er niet alleen voor stond én dat hij nog iets voor anderen kon betekenen. Daarom was hij zo geïnteresseerd in Shizu, dacht hij, omdat zij hem nog weleens nodig zou kunnen hebben. Maar er was ook een andere reden waardoor zij zijn aandacht trok, die reden kon hij echter nu nog niet goed beseffen.
“Weet je,” begon Griffin weer te spreken naar een aangename stilte waarin hij zijn gedachten had geordend, “ik zou graag een keer samen met jou gaan jagen, want ik heb hier en daar opgevangen dat jij de expert bent op dat gebied.” hij lachte en keek Shizu toch serieus aan. Het was de waarheid. En hij was oprecht benieuwd of zij echt een talent in jagen was, zoals enkelen hadden beweerd. In dat geval kon de jonge, af te toe best onhandige dokter, veel van dit onafhankelijke meisje leren.. Hij glimlachte vrolijk bij het idee.

Shizu verslikte zich bijna toen hij zei dat hij wel wilde ruilen, met grote verbaasde ogen keek ze hem aan. Even dacht ze nog dat hij een grapje maakte, maar ze zag geen lachje, geen knipoog, helemaal niets. Ze keek hem bedenkelijk aan maar zei niets. Hij zou de kracht wel als een last gaan zien als hij zelf had meegemaakt dat je iemand per ongeluk vermoordde. "Ik heb ook niets tegen hypnose, het lukt me alleen nog niet. En ik denk niet dat helerskrachten bij mij passen, zeker niet in vergelijking met jou." Ze kon echt niemand bedenken waarbij het beter zou passen, hij wilde mensen oprecht helpen. Als zij helen had zou ze er niets mee doen, nog minder dan dat ze nu met hypnose deed.
Toen hij zei dat er werd gezegd dat ze een expert met jagen was verslikte ze zich echt toen ze in de lach schoot. Ze zou zichzelf geen expert noemen en dat zou ook niemand anders doen als ze haar met een pijl en boog hadden gezien. Met een mes kon ze best omgaan, zeker als ze haar eigen gif kon gebruiken, maar hoelang ze ook met haar zelfgemaakte pijl en boog oefende, ze kon niet recht schieten. Als ze op een boom richtte, een grote boom, dan kwam die pijl minstens een meter naast de boom op de grond. Of de pees knalde tegen haar arm aan waardoor er verschillende rode striemen op haar arm zaten. En er waren nog veel meer fouten die ze maakte. "Nou, ik ben blij dat de mensen zo over me denken, maar het is niet zo dat er iemand op mijzelf na iets aan heeft. Als ik met mijn gif jaag zullen ze sterven van het eten." Ondanks dit nadeel was het grote voordeel dat ze het dier waarop ze jaagde alleen maar licht hoefde te raken, zodra haar gif in het bloed kwam zouden ze een paar meter verder neervallen. "Maar het lijkt me leuk," zei ze met een glimlach. "Misschien kan je me dan helpen met pijl en boog schieten, ik doe daar volgens mij iets helemaal mis," zei ze met een beschaamde glimlach. Hij leek haar erg slim en verder zou ze toch aan niemand enige hulp vragen.

"Ik heb ook niets tegen hypnose, het lukt me alleen nog niet. En ik denk niet dat helerskrachten bij mij passen, zeker niet in vergelijking met jou." sprak Shizu.
Griffin sloeg verlegen kort zijn ogen neer en krabde zijn kin. Hij was verbaasd dat Shizu het 'helen' zo goed bij hem vond passen, want zelf was hij hier soms niet zo zeker van, al hield hij van de kracht. Zoals altijd bij verkregen complimentjes wist hij even niet wat te doen, dus sprak hij verder over Shizu's andere kracht. “Hypnose?” herhaalde Griffin terwijl hij weer op keek. “Dat lijkt me ook een aparte kracht..een heel sterke.” Hij knikte bij zijn eigen woorden. Ja, het was sterk, maar ook gevaarlijk. Als de verkeerde personen deze kracht bezaten, dan konden ze veel schade toe richten..

Griffin keek bezorgd naar Shizu toen zij zich verslikte, maar lachte daarna met haar mee. “Wat is er zo grappig?” vroeg hij nieuwsgierig, maar ze gaf al antwoord:
"Nou, ik ben blij dat de mensen zo over me denken, maar het is niet zo dat er iemand op mijzelf na iets aan heeft. Als ik met mijn gif jaag zullen ze sterven van het eten."
Hier moest Griff openlijk om grinniken. “Uhm..tja daar zeg je wat, toch..móet ik dat een keer zien!” Hij wees met zijn wijsvinger naar haar alsof hij haar zo wilde dwingen om een keer met hem te gaan jagen. Ze stemde toe, waardoor Griffin het niet kon laten triomfantelijk te glimlachen. Hoe langer ze spraken, hoe meer Shizu zich begon open te stellen naar hem toe. Het voelde goed.
"Misschien kan je me dan helpen met pijl en boog schieten, ik doe daar volgens mij iets helemaal mis." zei Shizu hem met een beschaamde, schattige glimlach.
“Ik..” antwoordde Griffin met een frons en een bedenkelijk gezicht. Hij grinnikte. “ik kan het proberen, denk ik.” bevestigde hij nu half lachend. Griff was best een aardige schutter, een hele aardige schutter, maar dit wist hij zelf niet en anders zou hij het toch niet toegeven. “Weet je wat: ontmoet me straks in het bos bij de schuttersplek. Daar zijn wel een paar niet levende objecten, waar jij mij kan laten zien wat je kan en ik jou misschien een paar dingetjes kan laten zien met de pijl en boog.” Griffin slikte de laatste hap van zijn broodje toe en wreef zijn handen in elkaar. “Als je zin hebt?” Ergens hoopte hij dat Shizu 'ja' zou zeggen, want het kon best leuk worden om samen te jagen. Dat had Griffin al lang niet meer met iemand gedaan, sowieso werkte hij meer alleen net zoals Shizu. Zijn glimlach verbreedde in afwachting op haar antwoord.