De rotsen

Vlakbij het meer bevindt zich een grote rotspartij.
De stenen begonnen ooit als kiezels, maar zijn door de mutaties veranderd in heuse bewegende rotsen.
Het is een perfecte plaats om eens heerlijk te luieren en een goed uitzicht over het meer te hebben.
Pas alleen op als de rotsen bewegen, dan willen ze nog weleens vreemde spelletjes spelen!

In een vrolijke bui begaf Griffin Hunt zich op een snel tempo richting de rotsen. Hij hield altijd een hoog tempo aan sinds zijn mutatie. Het had vast iets te maken met de lichamelijke verandering en de extra spieren die daarbij kwamen kijken..die hadden oefening nodig.
Een kleine, leren tas was over zijn schouder gehangen. Daarin had Griffin een plastic zak gelegd. Hij was hier met een reden gekomen: de waterplanten die bij de bewegende rotsen groeiden schenen erg veel energie te bevatten en waren daarom uitermate handig voor het genezen. Daarbij groeiden ze in overvloed zodat hij niet gelijk een heel eco-systeem vernielde. Allemaal voordelen.
Een nadeel was wel dat de rotsen nog weleens moeilijk konden doen, had hij gemerkt.. Maar misschien dat ze vandaag in een betere bui waren.

Eenmaal bij de grote gesteentes aangekomen, trok Griff zijn schoenen uit, wierp deze achter zich in het gras en ging voorzichtig in het water staan.
Zijn ogen schoten in het rond over het modderige oppervlak onder hem, op zoek naar de waterplanten. Gelukkig hielden de rotsen zich nog rustig. Had hij mooi de tijd om de juiste en beste exemplaren uit te zoeken! Ah, daar was er al één, dacht hij.

Shizu kwam zachtjes aangerend, springend van steen tot steen. Ze hield meer van de bossen, daar kon ze zich door de bomen bewegen, wat leuker en moeilijker was dan gewoon van de ene naar de andere steen springen. Maar ze hield ook van het meer, het water had een kalmerend effect op haar, iets dat ze soms wel echt nodig had. Alleen het kabbelende geluid van het water was soms al genoeg om haar gedachten leeg te maken. Voor haar doen kon je haar bijna vrolijk noemen, al kwam dat vooral omdat ze dacht dat er niemand in de buurt was. Dan liet ze even alle afstotelijkheid gaan en werd ze weer het meisje dat ze voor de magie ook was geweest. Alsof er geen zorgen waren. Helaas was de magie overal en had die soms nogal de neiging haar op vervelende moment lastig te vallen. De stenen bleven hier niet zo mooi liggen als ze een stukje terug hadden gedaan en op het moment dat ze naar een volgende rots wilde springen besloot de rots waar ze op stond ineens omhoog te komen. Hierdoor verloor ze haar evenwicht en viel ze zijwaarts van de rots af. Net voordat ze de grond raakte dacht ze nog, nu wil ik pas echt dat ik vleugels had gehad. Met een plof raakte ze de stenige grond. Een kreet van pijn hield ze nog binnen, maar met een pijnlijk gezicht stond ze op.

Zijn hand ging naar het kleine, groenige plantje onder water. Maar net op het moment dat Griffin het vast wilde pakken, begonnen de rotsen naast hem flink te schudden. Nog net op tijd wist Griff opzij te duiken toen er een steen naar zijn hoofd geslingerd werd. De rotsen waren niet alleen actief vandaag, maar ook venijnig! Iets moest de rust verstoord hebben..
Griffin dacht dat het wel aan hem moest liggen, tot hij ineens een schreeuw hoorde. Hij herkende het geluid uit duizenden: het was een kreet van pijn!
Geschokt stond Griff op uit het water, waar hij net nog door zijn val op zijn buik in had gelegen, en keek om zich heen. Niemand te zien.
Haastig verplaatste hij zich toen naar de andere kant van de rotsen. Gelukkig waren de stenen weer wat rustiger, anders was dat onmogelijk geweest. Zijn mond opende zich een stukje bij het zien van een meisje op de harde grond. Ze leek gewond. Hij zag hoe ze op wilde staan, maar Griffin liep snel naar haar toe en legde haar weer op de grond. “Wacht! Niet opstaan. Je bent gewond.” zijn stem klonk warm en kalm, zoals altijd wanneer hij iemand wilde helpen. “Laat mij je helpen.” Zijn donkere ogen keken op en ontmoetten die van het meisje. Nu pas herkende hij wie ze was: Shizu. Hm..misschien kon dit dan nog interessant worden..
Griffin voelde - zoals dat bij veel Helers het geval was- de drang om haar te genezen, maar hij hield zich in. Hij zou eerst op toestemming wachtte voor hij haar zou helpen. Dat leek hem bij dit meisje ook wel het verstandigst..

Shizu schrok op toen ze opeens weer terug op de grond werd gelegd, maar haar schrik veranderde al snel in boosheid. Koppig stond ze gewoon weer op, de pijn in haar zij compleet negerend. Ze deed erg haar best haar gezicht neutraal te houden. Anders zou ze de drang die de jongen blijkbaar had om haar te helpen alleen maar versterken. "Als ik wil opstaan, sta ik op," zei ze boos. Hierbij keek ze de jongen aan waardoor ze hem ook herkende. Damn, dat had zij weer. Even was ze uit het veld geslagen en wist ze het nog net te voorkomen dat haar mond niet openviel. Waarom moest ze van alle personen juist een heler tegenkomen?
Net nadat de magie was begonnen was ze er via de harde weg achter gekomen wat er bij haar veranderd was. Zij had er geen last van gehad, maar de jongen waar ze toen mee had gekust had het er heel wat minder goed vanaf gebracht. Als ze iets later bij de ziekenboeg waren aangekomen was hij waarschijnlijk gestorven.

Theodore zat op een van de rotsen die een rondje liep om de anderen, iets wat zeer rustgevend en hobbelend gebeurde. Hij had zijn ogen gesloten en zijn gezicht naar de zon gekeerd, zelfs iemand zo bleek als hij moest eens van de zon kunnen genieten, toch?

Galileo had net gezwommen, en vis gevangen. De nog rauwe vis had hij gewoon opgegeten, het was minder ranzig als je het uit het oogpunt van 21 hongerige wezens bekeek, waarvan 20 niet gewend zijn aan bereid voedsel. Nu was hij nat, en omdat hij als slang deels koudbloedig was en het nu ijskoud had, had hij besloten op een steen te gaan liggen en op te warmen. zijn 20 andere bewustzijnen waren het daarmee eens. Hij merkte de andere jognen niet eens op terwijl hij zijn gewicht naar de achterkant van zijn slangenlichaam verplaatste waardoor hij zichzelf op een rots tilde. Hij was erg vlak aan de bovenkant en bleef redelijk op zijn plek. Hij rolde zich volledig op, met de slangenstaart om zich heen, en sloot zijn ogen. Een dutje zou wel fijn zijn. 17 van de slangen die zijn hoofd decoreerden sloten ook hun kraaloogjes en dutten in op Galileo's blote schouders. Drie bleven een beetje overeind staan om de omgeving in de gaten te houden.

Theodore keek op toen hij een geluid hoorde dat hij niet herkende, logisch ook, je zag niet elke dag iemand met het onderlichaam van een slang, zelfs hier niet. Sterker nog het hqqr van deze gast bestond uit heuze slangen. 'Hey Snake-Boy!' zei hij net hard genoeg om de jongen wakker te maken als deze al sliep.

Galileo keek verschrikt op, waardoor alle slangetjes wakker werden. Degenen die uit hun slaap ontwaakt werden begonnen geïrriteerd naar Theodore te sissen. Galileo keek de jongen met een schuin hoofd aan, terwijl zijn lichaam zich uitrolde en zich drapeerde over de gehele rots, en die in een soort wurggreep hield. "Hallo?" vroeg hij onzeker.

Theodore grijsde nog breder en hij luende wat naar voren in de richting van de jongen. 'Waarom zo voorzichtig, kom op, de wereld zegt 'hallo!''(whaha willy wonka quote) vertelde hij met een enthousiaste ondertoon in zijn stem.

Galileo lachtte. "Jeah right, de wereld zegt hallo." Een aantal van de slangetjes snoof. De wereld zegt hallo. Jeah right. Er waren drie mensen in de hele wereld geweesd die hallo zeigen tegen hem in plaats van 'queer' en twee waren dood en eentje was onbereikbaar. De slangen deelden zijn gedachten, en gevoelens en ook geheugen. Een group hug van twintig slangen die aan je hoofd vast zaten was vaag. Hij haalde diep adem, een wierdo zijn en een half uur denken nadat je wat had gezegd was geen goed idee. Hij toverde een neiuwe glimalch op zijn gezicht "Maar okee." Hij hield zijn hoofd schuin. "Wie ben jij?"

Theodore grijnsde alleen maar breder, als dat al mogelijk was. 'Zo mag ik het horen!' zei hij en hij klapte drie keer in zijn in handschoenen gehulde handen. 'Ik ben Theodore, of Theo, doet er niet toe. Wat er echter wel tow doet is wie jij bent.'

Griffin werd half naar achteren geduwd toen Shizu toch tegen beter weten in wilde opstaan. Nog net wist hij zijn evenwicht te bewaren door een hand op de rots achter hem te plaatsen.
"Als ik wil opstaan, sta ik op," zei ze boos tegen hem, waarop Griff's wenkbrauwen iets omhoog gingen.
“Natuurlijk, dat moet je zelf weten,” sprak hij nog altijd kalm. Een voorzichtige glimlach toverde zich op zijn gebruinde gezicht. “Ik wilde je alleen maar helpen.” Zijn ogen ontmoetten de hare en bleven er voor een moment in hangen. Zijn blik was doordringend en intens. Hij herinnerde zich hoe hij een tijd geleden hetzelfde tegen haar had gezegd. Het was in de ziekenboeg terwijl andere helers zich met de min of meer door haar vergiftigde jongen bezighielden en Griffin Shizu zelf probeerde te helpen. Hij wist toen nog niet dat waar het meisje last van had, waarschijnlijk niet te helen valt..

Zijn blik verplaatste zich weer. “En als ik je zo zie, lijkt het erop dat je mijn hulp goed kunt gebruiken, hm?” voegde Griffin aan zijn eerdere woorden toe en wees naar haar zij. Hij kon de pijn haast zelf voelen.


(als je het ergens niet mee eens ben met wat ik schrijf, moet je het maar zeggen hoor (ik ben namelijk altijd van het improvisatie-schrijven zeg maar. (: )

De punt van Galileos staart kronkelde langzaam naar Theo toe, on zich vervolgens om diens enkel te wikkelen. "Ik ben Galileo, en ik ga niet reageren op medusa, vóór je dat gaat proberen." Hij glimlachte naar de jongen. De slangen op zijn hoofd mimiekten de uitdrukking, wat er best vaag uitzag.

ik vind het goed hoor ^^
---------------
Waarom waren sommige mensen zo aardig? Bij vrolijke mensen had je een excuus om geirriteerd te zijn, chagerijnige mensen vond het meestal geen probleem als je kortaf deed maar bij aardige mensen ging ze zichzelf schuldig voelen. Beschaamd keek ze weg toen hij haar aankeek, ze herinnerde zich nog toen hij precies datzelfde tegen haar had gezegd. Ze was helemaal in paniek geweest toen, de jongen waarmee ze net nog achter de bosjes had gestaan was ineens in elkaar gezakt en had niet meer gereageerd. Hij had haar geprobeerd te kalmeren maar dat was meteen al een verloren zaak geweest. Ze had de jongen niet leuk-leuk gevonden en hij haar ook niet, maar het idee dat ze iemand bijna had vermoord was genoeg geweest.

Ook ergerde ze zich eraan dat hij gelijk had, haar zij deed verdomd veel pijn. Twijfelend beet ze op haar lip, ze wilde het liefst zo min mogelijk met de helers te maken hebben. Ze wisten wat er met haar aan de hand was en wat ze had gedaan en ze wilde hun medelijdende blikken niet. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer. Uit ervaring wist ze dat het geen goed idee was met een blessure rond te blijven lopen. Met het freerunnen was ze best vaak roekeloos wat niet erg goede gevolgen had. Het kostte wat van haar trots om toe te geven dat hij gelijk had en dat ze hulp nodig had, maar ze bevestigde wat hij zei door licht te knikken.

Theodore grijnsde 'Je was me voor, Galileo Figaro.' zei hij met een grijns en hij streek zacht met zijn vingers over de schubben van de jongen, ze voelden helemaal niet zo globberig als hij had verwacht, al waren ze wel nat van het water.

Galileo keek hem met een ongeamuseerde blik aan. "Alleen nog mijn achternaam en je hebt mijn volledige naam, Theo." Zei hij plagerig voor hij een beetje aan Theos enkel trok, zonder hem van de rots af te trekken. Hij glimalchtte plagerig naar Theo.

Theodore grijnsde, dat had hij niet verwacht. 'Okee dan, Galileo Figaro... Queen.' zei hij, compleet grappend, hoe moest hij nou weren dat Queen een schternaam was. Ik zou graag mijn voet houden, als je het niet erg vindt.' voegde hij er met een knipoog en een trekje met zijn enkel aan toe.

Griffin wachtte bijna ademloos af wat Shizu nu zou zeggen. Hij zag dat ze diep nadacht, misschien herinnerde ze zich ook weer iets van het grote probleem een tijd terug. Dat moest haast wel, zoiets kon je gewoon niet snel vergeten. Wat volgde van haar kant als reactie op zijn opmerking was een kort knikje.
Het riep een deels geamuseerde, deels verbaasde glans op in zijn donkere irissen. Het voelde bijna als een soort overwinning. Griff knikte begrijpend terug. “Oké.”, mompelde hij binnensmonds, “als ik je wil genezen, moeten we eerst even een geschiktere plek opzoeken.” Zijn hoofd draaide richting het strookje zand vlak naast de rotsen. Een lok donker haar schoof voor één van zijn ogen. Met een simpele hoofdbeweging was dat weer keurig naar achter terug geveerd. “Kom, leun maar op mij als je wilt, dan breng ik je.” Hij legde expres nadruk op het 'als je wilt' zodat zich geen herhaling van eerder zou voordoen. Griffin peinsde er niet eens over te vragen of hij haar moest dragen. Dat was, dacht hij, toch uitgesloten.

Shizu dacht er niet aan ook maar iets meer hulp te aanvaarden dan strikt noodzakelijk was. Het leek wel of helers altijd hielpen omdat ze dat wilden, misschien dachten ze dat zelf ook wel. Maar daarna gingen ze er onbewust zelf ook vanuit dat je ze zou helpen als ze zelf iets hadden. Om die reden haatte Shizu het om iemand iets schuldig te zijn en geholpen worden. Daarom zorgde ze altijd zelf voor haar eten. Kopig liep ze dan ook zelf zo normaal mogelijk naar het strandje. De pijn bij elke stap probeerde ze te negeren. Toch kon ze er niets aan doen dat ze toch iets anders ging lopen om de pijn te verminderen. Hoewel het strandje maar een klein eindje weg was voelde het als veel te ver. Daar kwam nog bij dat er overal rotsen lagen die niet eens altijd stil bleven liggen. Al met al was het geen leuke, ontspannende wandeling. Met haar tanden nog steeds strak op elkaar geklemd om eventuele pijnkreten binnen te houden ging ze zitten ze ging ervan uit dat dit de bedoeling was aangezien hij eerst niet had gewild dat ze opstond.

Theodore schreef:Theodore grijnsde, dat had hij niet verwacht. 'Okee dan, Galileo Figaro... Queen.' zei hij, compleet grappend, hoe moest hij nou weren dat Queen een schternaam was. Ik zou graag mijn voet houden, als je het niet erg vindt.' voegde hij er met een knipoog en een trekje met zijn enkel aan toe.

Galileo kuchte. "En tada je hebt mijn naam geraden. Je meot mijn moeder bedanken voor de geweldige naam Galileo Figaro Queen, mijn broer heet Freddy Mercury Queen dus het had nog anders gekund." Hij kón niet over zijn broer praten in de verleden tijd, dat had hij nooit gekund. Net als bij zijn vader. Hij haalde diep adem, hij moest focussen, hier kon hij nog verder over nadenken als hij aleen was. "Hmm... en daar meot ik over nadenken." Zijn staart begon zich steeds verder om Theo te wikkelen. Hij zette geen kracht en hield de jongen gewoon vast, al zou hij hem kunnen proberen te pletten, als hij daar zin in had. Hij tilde Theo een beetje op van de grond.

Theodore grijnsde, blij dat hij zijn naam geraden had. Toen hij wat van de grond getild werd schrweuwde hij van binnen van angst, zo laf was hij wel, maar aan de buitenkant grijnsde hij alleen maar breder. 'Ik heb altijd al willen vliegen.' zei hij vrolijk.

Griffin keek met een ernstig gezicht toe hoe Shizu zich, met moeite maar wel zonder hulp, naar het strandje begaf. Hij beet op zijn lip en schudde zijn hoofd.
Zo op het eerste gezicht leek ze een normaal letsel opgelopen te hebben; waarschijnlijk één of meer zwaar gekneusde of gebroken ribben. Dus dat zou makkelijker genezen moeten kunnen worden dan de vreemde wonden en ziekten die hij na de mutaties allemaal al was tegengekomen.
Toch...wilde Griffin erg zijn best doen en ervoor zorgen dat de heling zo pijnloos mogelijk zou verlopen. Dit probeerde hij altijd, maar deze keer zat er een extra reden achter: het was een manier om Shizu's vertrouwen te winnen en te laten zien dat de wereld, of in ieder geval hij, het niet zo kwaad meende. Want de spanningen van haar kant af waren hem niet ontgaan..
Hiervoor had Griffin wel genoeg energie nodig. Zodra Shizu rustig op het strandje zat, spoedde Griff zich daarom naar de andere kant van de bewegende rotsen waar hij eerder de waterplanten had aangetroffen. Twee zouden genoeg moeten zijn. Snel en behendig trok hij twee van de groene planten uit de bodem, liet ze even uitdruppelen boven het water en liep vervolgens met de exemplaren naar het meisje. Daar liet hij zich op zijn knieën bij haar neerzakken.
“Zo, ik heb mijn materialen hier.” sprak Griff meer tegen zichzelf, tot zijn ogen zich op het gezicht naast hem richtten. “Ik weet niet of je al eerder een bot-heling hebt meegemaakt, maar laat ik je dan voor de zekerheid wat dingetjes vertellen.” Voordat hij verder ging met zijn verhaal, stopte Griffin het wier in een aardewerken bakje dat hij bij zich droeg in de leren tas en begon de planten met een stok fijn te stampen. Op deze manier kwamen er meer stoffen vrij die voor helingsenergie zorgden. Tijdens het spreken stopte Griffin niet met malen. “Al zou je het misschien eerst niet verwachten: een helingsproces kan wel degelijk behoorlijk pijnlijk zijn voor zowel heler als patiënt.” Zijn blik ging van het mengsel weer naar Shizu. Een onbewust geruststellende uitdrukking viel op zijn gezicht te lezen. “Mijn advies aan jou is daarom: probeer je zo rustig mogelijk te houden en..vertrouw me.” Hij glimlachte. “Dit is niet de eerste keer dat ik een bot-heling verricht en ik denk dat ik het inmiddels wel aardig onder de knie heb.” Deze woorden waren standaard gesproken geruststellingen en informatie die veel helers aan het begin van een helingsproces tegen hun patiënt zeiden. Want net als voor de gewonde, was het voor de heler prettiger en makkelijker werken als de patiënt kalmer was. Bij Griffin zat er een dubbele betekenis aan, die hij voor zichzelf hield. “Denk je dat je dat kunt?” vroeg hij het meisje toen, doelend op zijn advies over 'rustig blijven' en 'hem te vertrouwen'. Hij was serieus, maar zijn serene glimlach versmalde niet. Even keek hij neer op het groene mengsel. Bijna klaar. Zijn blik gleed echter al snel weer terug naar Shizu terwijl hij op antwoord wachtte.

---
Lange post.. o.o

Zie je wel, dacht ze toen ze zat, ik kan best zelf lopen. Terwijl ze keek hoe Griffin wegliep om iets te halen bedacht ze zich dat ze eigenlijk geen idee had van wat hij van plan was. Zelf dacht ze dat ze iets gekneusd had ofzo, eigenlijk had ze alleen ervaring met gekneusde en gebroken enkels en gescheurde enkelbanden. Wat er met haar zij aan de hand kon zijn wist ze niet. Stiekem dus toch wel nieuwsgierig keek ze hem na. Maar zodra ze hem weer terug zag komen zette ze weer haar ongeinteresseerde gezicht op, hier was ze ondertussen heel goed in geworden. Licht knikte ze bij het zien van de planten. Ze wist wel dat helers hun krachten uit planten en andere levensvormen haalde. Achterdochtig keek ze naar hem toen hij zei dat hij haar wat moest vertellen voordat hij begon. Dat klonk niet erg goed en bemoedigend. Ze slikte even toen hij verdere uitleg gaf, ze begreep alleen niet waarom het ook pijnlijk voor hem zou zijn. Nou dat was mooi, eerst zeggen dat het pijn zouw worden en dan vertellen dat ze vooral rustig moest blijven. Maar ze dacht dat ze dat toch wel zou kunnen, ze maakte zich niet zo snel druk. Dat tweede was moeilijker, al liet ze hem haar dan helpen, dat betekende niet dat ze hem vertrouwde. Maar toch knikte ze, heel veel keus had ze niet. Het was niet zo dat er andere helers waren die ze wel vertrouwde of dat ze hiermee rond kon blijven lopen.

Theodore schreef:Theodore grijnsde, blij dat hij zijn naam geraden had. Toen hij wat van de grond getild werd schrweuwde hij van binnen van angst, zo laf was hij wel, maar aan de buitenkant grijnsde hij alleen maar breder. 'Ik heb altijd al willen vliegen.' zei hij vrolijk.

Galileo glimlachte naar Theo. "Weetje, Theo laten we wat afspreken, ik zet jou VOORZICHTIG op de grond, en jij laat me lekker een dutje doen tot ik weer helemaal droog en opgewarmd ben, of ik laat je gewoon vallen op de rotsen, jouw keuze." hij had geen idee waar hij het zelfvertrouwen vandaan haalde. Misschien omdat hij nu het leven van de andere jongen in zijn armen, of meer in zijn staart, had. Ookal wist hij dat hij de ander nooit wat aan zou doen, alleen dat wist hij niet. Als de jongeren weigerde zou hij hem gewoon hypnotiseren en vragen om hem met rust te laten.

Theodore trok een pruillip. 'You don't want to play?' vroeg hij "verdrietig". 'Zet me dan maar neer.' zei hij op iets serieuzere toon, er was iets aan deze jongen dat hij herkende in zichzelf. Hij verborg iets, maar wat?

Galileo knikte en zette Theodore voorzichtig neer op de rots naast zijn rots, voor hij zijn lichaam weer oprolde met zichzelf opgekruld in het midden. Hij sloot zijn ogen en 17 van zijn slangen volgden zijn voorbeeld. Drie bleven op de uitkijk. Hij zette alle gedachten van zich af en liet zich gewoon helemaal relaxed en chill worden van de zon. Sinds hij een halve slang was waren siëstas in de volle zon geen probleem. 's Avonds sliep hij even onrustig als altijd, maar nu had hij genoeg slaap op een dag, want in de volle zon zaten zijn nachtmerries neit achter hem aan.

Theodore bleef op de rots zitten, om naar Galileo te staren en na te denken ovrr zijn eigen "ontdekking" over deze jongen, nu die er was zou hij beter onderzoek moeten doen, als een soort derective. Hij grinnikte zachtjes, hij zag zichzeld al met een pijp, verfrootglas en lelijk hoedje rondlopen.

Ook al lag de slangenjongen te slapen, hij lag niet stil. Af en toe tikte hij tegen de rots met de laatste halve meter van zijn staart, of een van de slapende slangen op zijn hoofd bewoog een beetje in zijn slaap. Twee van de drie die de wacht hielden keken wantrouwig naar Theo, ze vertrouwden de jongen niet. Ze waren sowieso onhandig met mensen, maar dit mens was anders dan alle anderen. Bij de andere mensen begrepen ze aleen neit wat die zeiden, al konden ze inmiddels dankzij Galileos gedachten en emoties en toonhoogten opmaken wanneer ze iets vijandigs zeiden, maar ze snapten nog steeds niet hoe die rare wezens met die twee staarten met elkaar omgingen en om hoorden te gaan.

Griffin keek Shizu afwachtend aan. Uiteindelijk knikte ze (met een toch iets gespannen gezicht, merkte hij op). Zijn woorden hadden haar vast laten schrikken, maar ze kon maar beter voorbereid zijn. Het was namelijk te vaak voorgekomen dat een patiënt in shock was geraakt tijdens een heling. Waarschijnlijk dachten velen niet aan pijn bij het genezen, maar dit was gewoonweg onvermijdelijk.
Griff was stiekem opgelucht dat het meisje hem zodanig vertrouwde dat hij haar kon genezen. Kalm en beheerst begon hij zijn handen met het mengel in te smeren.
Zodra het goedje begon in te werken, voelde Griff de energie er al van door zijn aderen stromen. Het was alsof hij kleine stroomschokjes kreeg die hem een enorme adrenalinestoot gaven. Deze waterplanten waren zeker handig!
Toen zijn huid eenmaal het mengsel volledig had opgenomen, was het tijd voor de heling. Hiervoor moest er echter nog iets gebeuren..
“Je hebt iets aan je ribben opgelopen.”, sprak Griff daarom tegen Shizu, “Om dit te kunnen genezen, moet je je shirt een klein stukje oplichten.” Voor haar hij ook maar met één vinger aanraakte, wachtte hij. Griffin wilde het meisje niet afschrikken. “Want voor een goede heling, moet ik in direct contact staan met de huid van de persoon die ik moet genezen. In dit geval moet ik jouw zij aanraken.” verklaarde hij met een serieuze blik, enigszins benieuwd hoe dit zou vallen...