De jagershut

Diep in het bos zit een jagershut verstopt.
Het valt bijna niet op door de beschutting van de grote bomen die eromheen staan en ziet er nogal vervallen uit.
Deze hut werd, zoals de naam al verraadt, vroeger gebruikt door de plaatselijke jagers, maar doet tegenwoordig dienst als overnachtingsplaats voor kampeerders of als dé perfecte plaats om spookverhalen te vertellen bij een zomerkamp.
Maar samen met de rest van de omgeving is ook hier aardig wat veranderd...
Er wordt daarom aangeraden hier niet meer 's nachts heen te gaan.

De hut bestaat uit een kleine woonkamer met wat versleten meubelen, een slaapkamer welke in dezelfde staat verkeerd als de woonkamer en een bergruimte vol met oude, geurende dierenvellen.

Regels:
Deze plek gelieve niet 's nachts bezoeken

Personen:
Max. 5 (de hut is niet erg groot)

Griffin had het tempo er weer aardig in. Snel stapte hij door het donkere bos, zonder zijn concentratie op de omgeving te verliezen. Er dreigde hier immers altijd gevaar..
Hij was vanochtend vroeg al vertrokken met een 'missie', namelijk het vinden van nieuwe planten en gewassen waar de helers een groter percentage aan energie uit konden halen voor hun helingen. Maar alles wat hij tot nu toe was tegengekomen, was enkel wat simpel onkruid..net genoeg om een papiersnee mee te genezen.
Zijn blik dwaalde dromerig af naar de verte. Als hij te lang naar de grond bleef staren, werd hij duizelig.
Ineens merkte Griffin hierdoor iets vreemds op. Een object. Het leek op de één of andere manier niet thuis te horen in de omgeving..en toch ook weer wel. Gelijk behoedzaam begaf Griff zich naar de open plek waar nog geen vijf meter van hem af een klein hutje stond. Een rilling trok langs zijn rug bij het zien van het vervallen en naargeestige ding. Voor even won zijn nieuwsgierigheid het van zijn verstand, waardoor hij zich nog dichter naar de hut toebewoog, niet langer oplettend wat er om hem heen gebeurde.. Maar plots bleef hij stilstaan. Waar was hij mee bezig?

Isa stond tussen het struikgewas, en staarde naar de man die aan kwam lopen. Haar hart klopte snel en haar ogen stonden wild. De kleren die ze droeg waren net als altijd modieus, maar er zaten scheuren in, zodat er delen van haar blote huid zichtbaar waren. Het zilveren maanlicht bescheen haar gezicht nauwelijks, maar toen ze geluidloos een stap naar voren deed werd haar gezicht zichtbaar. Haar knappe, bleke gelaatstrekken en haar rode volle lippen, maar het meeste vielen haar felgekleurde ogen wel op. Ze stond nu achter de jonge man en schraapte haar keel. 'Is het wel slim om hier nu te zijn?' vroeg ze met een zachte melodieuze stem. Ze begon een klein beetje te trillen door de dorst, die in haar keel brandde. Ze had al een week lang niet gejaagd, het was niet goed voor haar. Normaal voedde ze zichzelf met dierenbloed, maar de man voor haar rook zo lekker dat ze er bijna niet meer tegen kon.

Er ging een hevige schok door Griffin's hele lichaam toen er een geluid achter hem klonk, gevolgd door een zachte, verleidelijke stem. Met wijd opengesperde ogen draaide hij zich razendsnel om en -whaa!- kreeg haast een beroerte van wat hij toen zag: een bijna volmaakt, maar angstaanjagend gezicht van een jonge, bloedmooie vrouw. Nee hè, dat had hij weer.. Zijn adem stokte. Het was niet zomaar een meisje..hij had haar eerder gezien en wist wat ze was..
“Hee,” hij slikte hoorbaar, “vamp..” verder kwam hij niet. Griffin staarde, verstijfd van schrik, naar het meisje dat hem net iets te verlekkerd aankeek. Natuurlijk: het was leuk als vrouwen hem waardeerde, maar dit ging net iets te ver! Griffin zag zich namelijk niet graag als een hoofdmenu voor deze dorstige vampier eindigen... Haar blik gaf hém zelfs bijna het verlangen om zichzelf op te eten. Die gedachte alleen al deed een rilling langs zijn rug trekken.
In zijn hoofd probeerde Griff een uitweg te vinden: optie 1; proberen weg te vluchten. Dat was een slecht idee; de vampier zou hem met gemak inhalen én zijn vlucht zou waarschijnlijk haar bloeddorst alleen maar vergroten..
Goed, optie 2 dan: de vampier te lijf gaan. Opnieuw niet slim, want A hij, als gemuteerde mens met simpele lynx-eigenschappen die zich zelfs in zijn huidige angst alleen uitten in de goud geworden irissen van zijn ogen, kon hij niets beginnen tegen dit wezen van de nacht. En B: hij was een genezer, geen verwonder. Hij wilde het meisje niet bevechten. Zij kon er immers ook niets aan doen dat ze zo geworden was. Ook iets in haar uiterlijk hield hem tegen..
Dan de laatste optie, optie 3: blijven staan waar hij stond en hopen op het beste..
Wie weet gooide hij zo zijn eigen ruiten in, maar hij had geen keus. Iets anders kon hij momenteel niet beginnen. Daarom zette Griffin maar zijn vriendelijkste glimlach op die gepaard ging met een nerveus lachje. “Ook aan de wandel?” wist hij met moeite uit de brengen waarbij zijn stem zeker een octaaf omhoog schoot. “Sorry als ik je gestoord heb, ik wist niet dat dit jouw territorium was.” voegde hij er nog aan toe. Hij kon er immers maar beter voor zorgen dat hij de vampier in ieder geval niet tegen werkte.. Ongemerkt zette hij toch een stapje achteruit.

Isa glimlachte bij het zien van zijn angstige gezicht, en kon zijn angstzweet bijna ruiken. Hij was knap, dat zeker, en was het niet een beetje zonde om zo iets geweldigs te vernietigen? vroeg ze zich af. Haar antwoord was gemakkelijk te raden. Nee, dat was het niet, daar was haar dorst te erg voor. 'Je hebt me niet gestoord' zei ze zachtjes, en ze deed een stap in zijn richting. 'Je komt juist precies op tijd' nog iets zachter, een fluistering bijna, maar hij moest het kunnen horen. Langzaam zette ze nog drie stappen zodat ze dicht bij hem stond. Haar vingers gleden over zijn knappe gezicht, zijn hals en zijn arm, waar ze zich om zijn pols sloten. Een zachte, maar ijzersterke greep, waar hij niet zomaar uit kon ontsnappen. Zijn bloed stroomde onder haar vingers door, en ze had het gevoel dat ze gek werd. Ze vond het leuk om met haar prooi te spelen, maar dit ging ze niet lang meer volhouden.

“Je hebt me niet gestoord.” antwoordde het meisje hem. “Je komt juist precies op tijd.”
Griffin kon ter plekke neervallen na deze gefluisterde opmerking. Hij kwam dus..precies op tijd..?! Help, dit was niet best! Het werd nog erger toen de mooie dame ineens vlakbij hem stond en zij zijn gezicht, zijn hals..en zijn arm beroerde.
Griff's lippen bewogen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Zijn hart bonkte alsof hij een marathon liep. Hij moest iets doen..nú! Het was nu of nooit! Hij had het eigenlijk al niet zover mogen laten komen en eerder moeten wegrennen, maar het meisje had iets met hem gedaan.. Hij werd als het ware juist naar haar toegetrokken. Heel gevaarlijk.
Plotseling sloot haar hand zich venijnig op zijn pols. Ze deed hem verbazingwekkend genoeg geen pijn, maar had hem tegelijkertijd zo stevig vast dat Griff's hele arm waar de pols bij hoorde, niet meer bruikbaar was.
Griffin zag het vanaf dat moment voor zich..zijn dood, hier in het bos. Zijn lijkbleke lichaam in de stalen greep van de vampier. Zijn warme bloed rond haar volle lippen..
Nee, dat mocht niet gebeuren! Oké, daar ging hij dan..:
Niet wetend wat anders te doen, zocht Griffin toen toch voor een wapen, maar wel een wapen wat bij hem paste: zijn vrije hand gleed in zijn broekzak en omsloot het kleine plantje wat daarin verstopt zat.
Zo snel, maar toch onopvallend mogelijk haalde hij het kruid uit zijn broekzak en verborg het in zijn vuist. De vampier werd waarschijnlijk toch afgeleid door zijn geur en..-slik- zijn bloed, dus kon hij tot actie overgaan.
Toen, uit het niets, haalde Griffin zijn hand omhoog tot zijn borst en blies het inmiddels fijngemalen plantje naar het prachtige gezicht voor hem en in de ogen van het meisje. Het kruid wat in zijn zak had gezeten, bewaarde hij uitsluitend voor noodgevallen (en dit leek verdacht veel op een noodgeval!). Het plantje was misschien klein, maar zeer giftig. Als het in de ogen van een mens kwam, kon deze een volle dag blind zijn. En, zo schatte Griffin in, bij een vampier moest het minstens zeer branderige ogen en een verslechterd zicht opleveren.
Nadat de korrels hun weg hadden gevonden naar het meisje, wist Griffin zich door deze heftige afleiding los te rukken uit de greep van de vampier en zette het direct op een lopen, richting de jagershut. Misschien was daar nog een beter wapen te vinden! Hij moest het zekere voor het onzekere nemen, want hij zag het aantrekkelijke meisje zeker niet als iemand die snel opgaf..

Toen Isa het bijtende kruid in haar ogen voelde liet ze Griffin's polsen automatisch los en sloeg een hand voor haar ogen. Ze vloekte een paar keer, en probeerde hem na te kijken, maar zag alleen een donkere waas die richting het huisje rende. Gelukkig dropen er al snel tranen uit haar ooghoeken, veroorzaakt door het gif dat het kruid wegbrandde. Half vallend rende ze achter hem aan en bij het hutje greep ze zich vast aan de deurpost. Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen, waarna ze weer een beetje kon zien en keek om zich heen. Het stoffige interieur werd zichtbaar en ze keek naar de stoffige bank, stoel en de tafel waar een dikke laag vuil op lag. Ze liep rustig naar voren, op zoek naar de knappe, heerlijk ruikende jongeman van daarnet. 'Ga nou geen verstoppertje spelen' zei ze luid, maar er lag nog steeds een half fluisterende toon in haar stem. 'Ik vind je toch wel!'.

Griffin rende naar de hut, opende de krakende deur en liep de eerste kamer in die hij zag. Het was een minuscuul hok vol dierenvellen en dode dierenkoppen aan de muur. Dit was dus een jagershut.. Hij sidderde, maar alles was beter dan buiten blijven met een vampier die hem maar al te graag tot op de laatste druppel bloed wilde leegzuigen. Of door het bos rennen waar de duisternis het meisje alleen maar nog meer voordeel gaf..
Griffin hield zijn adem in en luisterde gespannen of hij iets hoorde. Niets. Het meisje was vast nog bezig het gif uit haar ogen te verwijderen. Dat gaf hem mooi de kans om hier naar een wapen te zoeken. Dat moest toch niet heel lastig zijn: een wapen vinden in een jagershut? Nou..wel dus.
Griffin zocht zich rot in laden van stoffige kasten en onder stapels huiden, maar geen resultaat..
Wat moest hij nu?!

Op dat moment hoorde hij de voordeur zacht opengaan en klonk de sissende, griezelig aantrekkelijke stem van het meisje weer:
“Ga nou geen verstoppertje spelen. Ik vind je toch wel!”
Daar was Griffin eveneens van overtuigd, maar hij wilde het niet voor zichzelf toegeven. En hij zou niet zitten wachten op de scherpe tanden in zijn vlees!
Wapen?! Waar was wapen?!
Het antwoord: nergens.
Griffin liet zich zo zacht mogelijk op een stapel vellen zakken om beter te kunnen nadenken. Hij móest iets anders bedenken.
De enige uitweg uit deze kamer was de deur en achter de deur wachtte enkel zijn dood.
Dus vluchten en vechten was onmogelijk? Hoe kon hij dit dan overleven..? Het antwoord op die vraag wilde hij liever niet denken, maar hij was zich er angstig van bewust.

Maar ineens, als het eerste vlammetje van een vuur, kwam er een idee zijn gedachten binnen. Het was risicovol en waarschijnlijk zou zelfmoord nog minder succesvol zijn, maar iets anders kon hij niet beginnen. Het was zijn laatste hoop..
Na even twijfelen en uiteindelijk toch zijn besluit genomen te hebben, stond Griffin op en balde zijn vuisten voor kracht. Zijn spieren spanden zich aan. In één beweging trok hij toen de deur naar de woonkamer open met de (verbazingwekkend op krachtige toon uitgesproken) woorden: “Hier ben ik!” en kwam zo oog in oog te staan met de vampier. Met alle moeite probeerde hij zijn lichaam, dat weigerde dichter naar het meisje toe te gaan, in bedwang te houden. Voor zijn laatste, wanhopige plan moest Griffin juist bij haar in de buurt komen. Zo dicht mogelijk zelfs.. Hm, tja..dit kon gewoon niet goed gaan, maar het was alles wat hij had! Gespannen wachtte hij op een reactie van de vampier.

Isa keek hem aan met haar felle rode ogen aan. 'O, daar ben je' zei ze zachtjes, en ze bleef op haar plek staan. Er was een kort moment van twijfel, wat voor hem ook zichtbaar moest zijn. Haar ogen flikkerden even en ze sloeg ze even neer. Was dit echt wat ze wilde? Ging ze serieus een mens vermoorden? Was ze echt van plan al het leven uit hem te zuigen, en hem hier levenloos achter te laten? Ze deed een stap naar achteren, en nog een. Maar opeens sloeg ze de deur achter haar dicht en leunde er tegenaan. Haar ogen schoten weer naar die van hem, en ze hield hem gevangen in haar hypnotische blik. 'Dus wat ben je nou van plan?' vroeg ze, terwijl ze met haar hand over de deur gleed en er daarna met haar nagels in klauwden, omdat ze zichzelf anders niet meer tegen kon houden. 'Wil je echt gaan vechten? Want ik denk niet dat het veel effect zal hebben'.

Griffin bleef in de rode ogen staren en bewoog in eerste instantie geen spier. Hij zag de twijfel op haar gezicht en voelde zijn kansen stijgen. Toen begon hij aan zijn plan.. Het was iets waar hij normaal gesproken nooit op zou komen en wat hij zeker ook niet zou doen, maar..deze omstandigheden vroegen om drastische maatregelen:
Plotseling liet Griff zijn hoofd iets scheef trekken. Er vormde zich langzaam een grijns rond zijn lippen.
Even dacht hij dat dit genoeg was, voor welke reden dan ook, toen de vampier haar ogen neersloeg en twee stappen achteruit deed, maar nee.. Er was meer voor nodig dan alleen wat gegrijns.
Daarom ging Griffin, gespeeld rustig, verder met zijn plan.
Zijn hoofd trok weer recht, maar de grijns veranderde niet en droeg bij aan de verleidelijke uitdrukking die op zijn gezicht verscheen. Beheerst deed Griffin een kleine, eerste stapje in de richting van de vampier. “Wat ik van plan ben?” reageerde hij zacht, maar toch duidelijk, zijn stem iets schor. “Hm..wie weet?” Er volgden meer stappen, de één groter dan de andere maar allen even zeker, tot hij uiteindelijk recht voor het meisje stond. Met één beweging zou zij hem vast kunnen grijpen en hem vermoordden zelfs al was ze meer dan een kop kleiner dan hij, maar zover liet hij het niet komen. Zonder twijfelen bracht Griffin zijn gezicht heel dicht bij die van de vampier en zijn mond bij haar oor. “Wie weet hou ik wel van een beetje 'bloedlust'...” fluisterde hij haar toe. Hij was nu zo dichtbij dat een lok van haar haar zijn wang kietelde. “en wil ik helemaal niet tegen je vechten.” voegde hij nog op een zwoele toon aan zijn woorden toe waarbij zijn lippen 'per ongeluk' langs haar kaaklijn gleden toen hij zich weer terugtrok. Als zij een spelletje kon spelen, kon hij dat ook..

Opnieuw boog Griffin zich voorover, dit keer richting haar gezicht alsof hij heel wat van plan was, maar net op het moment dat hun lippen elkaar zouden raken, zette hij twee vingers in haar hals.
In dezelfde seconde schoten er stroomstootjes door Griffin's hele lichaam, net zoals hij altijd had wanneer iemand ging helen met zijn eigen energie. Echter in plaats van de vampier proberen te helen, haalde Griffin juist de energie uit het lichaam van het meisje en transporteerde dit naar zijn eigen lichaam. Dit werd mogelijk door het haast onbreekbare contact dat zijn vingers met haar koude huid maakte. Zo zou zij eveneens te verdoofd zijn om zijn aderen leeg te zuigen en kon hij haar lichaamsenergie absorberen, dit niet zonder de nodige pijn; de vampier beschikte over zoveel energie dat het met heftige schokken zijn lichaam binnen gleed, als bliksemschichten.
Het stelen van iemand's energie was nog maar één keer eerder geprobeerd door een andere heler, dit om de verkeerde redenen. Het slachtoffer was een mens geweest en had de transportatie niet overleefd, net als de heler overigens.
Maar het was niet Griffin's doel om de vampier of hemzelf te doden, maar om haar zodanig te verzwakken dat haar bloedlust verdween. Het was geen onderneming zonder risico's..voor beiden, dat moest hij toegeven. Het lag dan ook niet in zijn aard om zoiets..'wreeds' te doen.

De pijn veranderde van het gevoel van stroomstoten door zijn lichaam, in vuur dat hem van binnenuit opvrat. Griffin onderdrukte een pijnkreet en bedacht zich dat de vampier het waarschijnlijk niet beter zou doorstaan...

Isa keek hem aan en voelde zijn warme adem tegen haar gezicht. Op het moment dat ze wilde reageren, bracht hij zijn lippen opvallend dicht bij die van haar en ze boog naar voren, maar voelde toen een pijnlijke stroomstoot vanuit haar nek komen. Het begon bij haar hals, maar ging toen door haar lichaam heen en met elke kleine schok die door haar hals naar buiten ging voelde ze zich zwakker worden. Ze moest moeite doen om haar ogen open te houden, en te blijven vechten tegen de pijn. Een makkelijkere keuze leek om gewoon toe te geven aan het donkere gat dat haar weg zoog uit haar bewustzijn. Ze voelde dat haar armen tegen de deur vielen, en na een tijdje begaven haar benen het ook, zodat ze langs de houten deur naar beneden zakte. Haar grote rode ogen keken hem aan, in een mengeling van woede, maar ook van spijt. Het vuur brandde in haar hart en de pijn werd zo ondragelijk dat ze haar ogen maar sloot, en zich door een werveling van zwarte vlagen mee liet sleuren in de donkerste nacht waar ze ooit geweest was maar toch bleef het vage geklop van haar hart hoorbaar, en het suisde in haar oren.

Griffin merkte hoe het meisje zwakker begon te worden door zijn aanraking en hij sterker, al werd dit flink overschaduwd door de hevige pijn. Ondanks het feit dat hij geen andere keus had gehad, behalve doodgaan, voelde hij zich ergens schuldig tegenover haar..

Griffin's adem was onregelmatig en onnatuurlijk snel, net als zijn hartslag. Maar alles leek voor een moment helemaal stil te vallen toen twee rode ogen hem strak aankeken. Zijn blik werd er door gevangen. De kleur van zijn eigen irissen was door het absorberen van grote mate aan energie veranderd van bruin naar helder goud, maar ze leken ook iets donkerders te bevatten dan normaal, iets verbitterds. Hij wilde dit niet doen, maar hij moest..nog even..nog heel even..

Pas toen de vampier echt in elkaar begon te zakken, haalde Griff plots zijn vingers weg. Het was alsof de stroom wegviel en zijn lichaam de machine was die daardoor stopte. Het was genoeg geweest.
Ondanks de opname van energie, voelde Griffin zich uitermate zwak door het voorafgaande proces. Hij hijgde na en viel half voorover, maar hij deed geen moeite om zichzelf overeind te houden. In plaats daarvan sloot hij zijn armen om het meisje en ving haar nog net op voor ze helemaal op de grond zou vallen. Zijn nieuwe kracht zorgde ervoor dat hij (voor hij echt uitgeput zou zijn) met haar rustig op de grond kon gaan zitten en toen, met zijn rug tegen de deur gezeten en het meisje in zijn armen, onderuit kon zakken. Zijn borstkas ging nog wild op en neer tijdens het hyperventileren, maar uUiteindelijk vond Griffin de adem om de vampier kalm toe te spreken. “H-het spijt me,” waren zijn gefluisterde en vreemd genoeg tedere woorden. “maar je liet me geen keus.” Toen wist hij niets meer te zeggen, ook omdat hij zijn ademhaling en hartslag nog niet goed onder controle had. Het was nu vooral belangrijk om rustig te blijven; hij wilde geen hartaanval krijgen en er voor het meisje zijn. Deels onbewust streek Griffin met een trillende hand enkele van haar zachte haren uit haar bleke gezicht. Zijn andere arm lag rond haar schouders en ondersteunde haar nek terwijl haar hoofd op zijn borst rustte. “Het spijt me..echt...” fluisterde hij nogmaals, dit keer bijna onhoorbaar. Hij slikte even moeizaam.

Na een paar minuten begon Isa weer bij bewustzijn te komen. Het eerste wat ze voelde was een stekende pijn in haar nek, en toen ze zich begon te concentreren voelde ze het bijna overal in haar lichaam. Het voelde alsof ze gestoken was door een insect maar dan van binnen. Langzaam opende ze haar ogen en zag het kleine interieur van het hutje. Toen ze haar hoofd langzaam ophief zag ze een gezicht, van een man, maar hij was nog jong. Het was een van de knapste gezichten die ze ooit gezien had, en ze sloot snel haar ogen weer. 'Fuck..' mompelde ze zachtjes. Langzaam opende ze haar ogen nog een keer, om te zien of ze zich hem niet verbeeld had. Toen ze hem gevonden had keek ze hem aan. 'Ik ben dood hè?' vroeg ze aan hem. Tuurlijk ben je dood zei een klein stemmetje in haar hoofd.Als je niet dood bent, wat doet hij dan hier? hij is net een engel... Ze probeerde de stem te negeren, maar ze wist zeker dat ze dood was.

Griffin zag hoe na een paar minuten de ogen van het meisje zich openden. Hij keek haar onderzoekend aan, benieuwd naar haar reactie. Zij hief haar hoofd en hij ondersteunde haar.
Bij haar scheldwoord ging één van zijn wenkbrauwen iets omhoog. Herinnerde ze zich wat er was gebeurd? Of zat er een andere reden achter?
Haar rode ogen sloten zich opnieuw, om zich niet veel later weer te openen en hem ongelovig aan te staren.
“Ik ben dood hè?” was het tweede wat ze tegen hem zei. Haar stem klonk zwak.
Griff kon een klein glimlachje niet onderdrukken en lachte zachtjes. “Nee. Nee, je bent niet dood..gelukkig.” verzuchtte hij, opgelucht dat hij niet al te grote schade had aangericht en haar bloeddorst voor even verdwenen leek te zijn. “Maar hoe voel je je?” was zijn vraag aan haar terwijl hij haar voorzichtig en gemakkelijk van de grond optilde. Zijn stem klonk zacht en iets bezorgd. Griffin liep met het meisje in zijn armen naar de oude, versleten sofa en legde haar daar op neer.
“Rust in ieder geval maar, dan zal ik ondertussen iets voor je klaarmaken wat je vast beter zal doen voelen.” Er viel een bepaalde warmte van zijn gezicht af te lezen toen hij deze woorden zei en zijn jas over haar heen legde. Op de één of andere manier had Griffin sterk de drang om voor het meisje te zorgen. Misschien was het omdat zij zich nog niets leek te herinneren van eerder en zij daarom een normale patiënt voor hem was of omdat Griffin zich verantwoordelijk voelde voor de pijn die ze nu voelde.

Zwijgend liep Griff vervolgens naar een houten schommelstoel aan de andere kant van de tafel (welke zo tussen hen in kwam te staan). Hij ging met een zucht zitten en rommelde wat in zijn leren tas om er een klein, glazen potje met een roze kruid erin, een aardewerken bakje en een vijzel uit te halen.
Dit legde Griffin zorgvuldig voor zich neer op de tafel. Een matige hoeveelheid van het kruid kwam in het bakje te liggen en met de vijzel begon Griff het plantje fijn te malen. Hij ging helemaal op in zijn werk, maar zijn gedachten waren bij het meisje. Zou ze zich al meer bewust zijn van de situatie? Of voelde alles nog als..een droom?

Isabelle keek hem verwonderd aan. 'Echt niet? Ik zou toch zweren dat...' mompelde ze zachtjes, maar ze maakte haar zin niet af. Ze dacht over zijn vraag na terwijl hij haar naar de sofa droeg en haar neerlegde. Op de een of andere manier vond ze het vervelend dat hij aan de andere kant van de kamer ging zitten. 'Wel goed. Al doet alles pijn, en kan ik me helemaal niks meer herinneren van wat er gebeurd is sinds ik uit het kamp ben weggegaan' zei ze zachtjes. Hij legde zijn jas over haar heen en ze glimlachte naar hem. Ze was blij dat ze half bedekt werd, omdat ze zelf al gezien had dat haar t-shirt aan flarden hing, en ze eigenlijk praktisch alleen nog maar een bh en een broek aan had. Nieuwsgierig keek ze naar wat hij klaarmaakte en ook ging ze iets comfortabeler liggen. 'Wat is er gebeurd?' borduurde ze verder op haar vorige zin.'

Griffin stampte het kruid op een behendige manier fijn tot er enkel nog een soort poeder over was. Dit vermengde hij met wat water uit een plastic fles die in de tas zat. Hij was blij te horen dat het wel goed ging met het meisje en liet dit blijken in een zachte glimlach, maar hij keek niet op van zijn werk. Als Griff eenmaal echt geconcentreerd met iets bezig was, kon zijn concentratie moeilijk verbroken worden. Toch verloor hij nooit volledig zijn aandacht op zijn omgeving.
Een licht gevoel van opluchting ging door hem heen; de vampier leek zich inderdaad niets te herinneren van eerder, misschien was dat des te beter.. Maar hij zou niet tegen haar liegen. Dit was hij dan ook niet van plan toen zij hem vroeg wat er gebeurd was. Bij de vraag viel Griffin even stil en leek diep na te denken. “Wat gebeurd is, is gebeurd. Wat er nu toe doet is dat jij je goed voelt en ik ook.” sprak hij uiteindelijk geheimzinnig. Dat hij met zichzelf had afgesproken dat hij niet zou liegen, betekende nog niet dat hij haar er gelijk aan moest helpen herinneren dat zij maar al te graag haar tanden in hem had willen zetten.

Het mengsel was klaar. Voordat Griffin hier meer mee ging doen, liet hij het bakje even onaangeroerd staan om zijn aandacht volledig op het meisje te kunnen richten. “Hoe heet je eigenlijk?” vroeg hij haar met een warme stem. Kleine ademwolkjes ontsnapte zijn lippen in de koele avondlucht. Een raadselachtige glans hing in zijn donkere ogen terwijl hij het meisje nogmaals aandachtig in zich opnam. Hoe kon zoiets moois, zo gevaarlijk zijn? vroeg hij zich oprecht af. Griffin besefte dat juist die schoonheid het gevaar vormde. Hij had immers zelf ondervonden hoe haar hele houding, haar uiterlijk..kortom ZIJ, hem aantrok. En wie weet hoeveel anderen hem voor waren gegaan...? Daar wilde hij liever niet aan denken. Griffin wilde dit beeld voor zich houden: het meisje met de betoverende rode ogen in al haar kwetsbaarheid op een oude sofa, onder de bescherming van zijn jas.
Terwijl hij nog wachtte op antwoord, stond Griff op en liep naar een kast waar een kandelaar met twee kaarsen erin stond. Hij pakte het vast en zette het op de tafel. Vanuit de tas haalde hij vervolgens een pakje lucifers tevoorschijn en stak de kaarsen aan. Voor één keer was hij best blij met zijn precisie: hierdoor had hij de nodige spullen meegenomen om het even uit te kunnen zingen in de wildernis, om welke reden dan ook.
De kaarsen verspreidden een zachte, warme gloed door de kamer en maakte het kleine hutje gelijk een stuk knusser. Zo had het eigenlijk wel wat.. Het moest best een vrij gevoel geven, bedacht Griffin zich daarbij, alleen leven in de bossen... Voor een moment was hij zo afgeleid dat hij min of meer onbewust het bakje met het mengsel oppakte en hiermee naar het meisje liep. Daar kwam hij weer bij zijn positieven en zakte hij op zijn hurken bij haar neer. “Ik heb iets voor je.” sprak hij kalm en half fluisterend. “Drink maar op, het is goed voor je.” Licht glimlachend drukte Griffin het bakje in haar handen. In zijn hoofd probeerde hij een naam voor haar te bedenken, maar er leken simpelweg geen namen te zijn die perfect bij haar pasten...het meisje met de rode ogen...
Hij zuchtte onopvallend en bleef voor even zitten waar hij zat.

Isa keek naar hem terwijl hij deed wat hij deed. Geen moment wendde ze haar blik af, en al haar aandacht was op hem gericht. Toen hij dat rare antwoord gaf.. “Wat gebeurd is, is gebeurd. Wat er nu toe doet is dat jij je goed voelt en ik ook.” keek ze hem verbaasd aan, maar ze ging er niet verder op in. Dit moment leek net een droom, en ze wachtte op het moment dat ze wakker zou worden in het kamp. Zachtjes draaide ze zich om en staarde naar het plafond.

Toen ze zijn stem weer hoorde kreeg ze kippenvel, dit was de mooiste, en liefste stem die ze ooit gehoord had. Even glimlachte ze half en ze keek weer naar hem. 'Isabelle' zei ze zachtjes. Meestal nam ze niet eens de moeite om mensen haar echte naam te zeggen, en zei ze gewoon Isa. Dat was wat ze zelf in ieder geval het liefste had. Maar op de een of andere manier wilde ze dat hij haar echte naam kende. 'En jij?' vroeg ze hem voorzichtig, want ze wist niet zeker of hij wel antwoord wilde geven. Voorzichtig nam ze een slokje van het spul wat hij haar gaf, toen ze dat deed gebeurde er verschillende dingen tegelijk. Ten eerste; Een warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam, en de pijnlijke plekken leken minder erg te worden. Ten tweede; haar ogen leken een stuk minder fel te worden, alsof het goedje haar dorst stilde. De drang om haar tanden in zijn nek te zetten leek ook een stuk minder erg te worden. En ten derde, flitsen van haar geheugen kwamen terug. Eerst hoe ze door het bos gedwaald had een paar dagen lang. De dieren die ze vermoord had. Toen opeens Griffin, hoe hij daar stond, hoe ze hem bijna aangevallen had. Hoe hij naar haar toe liep, bijna zijn lippen op die van haar gezet had.
Haar mond vormde een kleine 'o' en ze keek hem aan. 'Dat is er dus gebeurd' zei ze zachtjes. 'Sorry dat ik je heb aangevallen. Al was jou tactiek ook niet heel eerlijk. Als ik mijn charmes in de strijd ga gooien had ik vast wel gewonnen' en een klein glimlachje speelde om haar lippen.

Griffin voelde zijn mondhoeken iets omhoog trekken bij de gesproken naam. “Isabelle..” herhaalde hij bedenkelijk op een onbewust verleidelijke toon. Griff proefde de naam op zijn lippen; sierlijk, mooi en met een diepere betekenis, net als bij Isabelle zelf.
“Het past bij je.” mompelde Griffin uiteindelijk binnensmonds, meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij sloeg zijn ogen neer en leek even over iets na te denken. Pas toen Isabelle's aantrekkelijke, zachte stem weer klonk keek hij vragend op. Hij zat nog altijd op zijn hurken bij haar. “Griffin.” was zijn antwoord. Er verschenen kleine kuiltjes in zijn gebruinde wangen bij de bredere glimlach die hij vormde. Het verbaasde hem ergens dat zij interesse had in zijn naam. Tot voor kort had Griffin ingeschat dat hij alleen nieuwsgierig was naar haar... Maar wie weet was deze interesse enkel uit beleefdheid bedoeld.

Griffin stond weer op en liep terug naar de schommelstoel waar hij zich voorzichtig in liet zakken. Het overige kruid stopte hij samen met de vijzel terug in de tas. Daarvoor in de plaats haalde hij een zak met daarin kleine stukken van het door hem geschoten wild tevoorschijn. Het perfecte maal voor in de wildernis. Hoe lang was het eigenlijk geleden dat hij iets gegeten had? Vier uur? Vijf? Of nog langer? Griffin wist het niet meer.
Op een vakkundige manier begon hij het vlees schoon te maken met een klein metalen voorwerp. “Heb je honger?” vroeg hij Isabelle toen, zonder van zijn handen op te kijken. Eigenlijk wist hij niet of vampiers iets anders aten of dronken dan bloed, maar het was het proberen waard. Misschien als ze iets anders zou eten, zou haar dorst naar hem ook meer afnemen. Op dat moment ving hij net de kleine 'o' uit haar mond op, waardoor hij zijn blik op haar richtte. Abrupt versmalde zijn glimlach toen Griffin doorhad dat Isabelle zich blijkbaar iets begon te herinneren van eerder, maar zijn gezichtsuitdrukking werd niet minder vriendelijk.
“Dat is er dus gebeurd.” zei ze zachtjes. Griffin knikte en wilde verdergaan met zijn werk, maar haar daaropvolgende woorden trokken opnieuw zijn aandacht:
“Sorry dat ik je heb aangevallen. Al was jou tactiek ook niet heel eerlijk. Als ik mijn charmes in de strijd ga gooien had ik vast wel gewonnen.”Spontaan klonk er een geamuseerd, aanstekelijk lachje door de ruimte. Griff's donkere ogen lachte vrolijk met hem mee in het vage schijnsel van de kaarsen. Ze had een punt.. “Dat weet ik wel zeker.” grinnikte Griffin zacht, maar er zat een serieuzere toon in zijn stem verstopt. “En het spijt mij ook.” voegde hij er met een ernstigere uitdrukking aan toe. Zijn ogen bleven ondanks alles glanzen terwijl hij Isabelle weer diep in de ogen keek. “Maar misschien kan ik het goedmaken met dit.. 'vijfsterren-diner'?” Het klonk alsof hij het simpele maal erg probeerde aan te prijzen. Zijn hand wees naar de tafel waar het rauwe vlees nog verder klaargemaakt en op smaak gebracht moest worden. Weer lachte hij speels.
Griffin's houding was ondertussen al wat losser geworden. Eigenlijk had hij, ondanks zijn volwassen lichaam, iets jongensachtigs over zich gekregen. Geen idee waar dat ineens vandaan kwam..

Isabelle glimlachte naar hem en ging iets rechter op zitten. Griffin was een leuke naam, en het klonk mooi. Toen hij glimlachte had ze het gevoel dat ze wegsmolt. Hoe kon iemand zo lief lachen? vroeg ze zichzelf verwonderd af. Ze had in haar leven nog niet vaak te maken gehad met lieve en aardige mensen. Misschien omdat ze dat zelf ook niet echt was. Totdat ze op kamp gegaan was, was het wel heel erg, maar het ging al een stuk beter en de laatste tijd hielp ze zelfs mensen. Soms. 'Ja ik heb wel honger, anders had ik je niet aangevallen ' zei ze serieus. 'Maar ik eet het alleen rauw' haar stem klonk zachter, en een klein blosje vormde zich op haar wangen.
“Dat weet ik wel zeker.” zie hij. Hoezo wist hij dat zeker? Ze had het nog niet eens geprobeerd. 'Hoe bedoel je dat? Ik bedoel van de charmes' zei ze, zonder in te gaan op zijn excuses. Ze keek naar de tafel waar het vlees op lag, en meteen liep het water in haar mond. In een vloeiende beweging ging ze recht op zitten, en zette haar voeten op de grond. Hier door viel de jas van haar af, maar het kon haar niet heel veel schelen, aangezien de dorst weer een groot gedeelte van haar hersenen overnam. Gek genoeg was het minder erg dan normaal. Een ander deel van haar hersenen was nog steeds geconcentreerd op Griffin.

Griffin kon een korte grinnik niet binnenhouden bij Isabelle's toch wel serieuze woorden: 'Ja, ik heb wel honger, anders had ik je niet aangevallen.'
Dat klonk inderdaad logisch. Eigenlijk wilde hij hierop antwoorden, maar toen Griffin naar haar keek en de blos zag, wist hij even de woorden niet meer te vinden. Daarom kon hij alleen knikken. Hun blikken versmolten, totdat de stilte verbroken werd door Isabelle. Hoe hij het bedoelde van eerder?
Waar te beginnen..?
Griffin zweeg even om zijn gedachten te ordenen en ondertussen een sappig stuk rauw vlees voor Isabelle klaar te maken. “Nou, als je het echt wilt weten,” begon hij op een zekere toon, alhoewel hij zich eigenlijk niet helemaal zeker van zijn zaak voelde. “zelfs toen je mij naar de andere wereld wilde gaan helpen, kon ik mij er eerst niet eens toe zetten van je weg te lopen.” Hij wachtte en glimlachte een verblindende lach. “Iets in jou trekt mij aan en ik weet niet of dit bij vampieren hoort of..” Nu pas gleed zijn blik weer naar de tafel. “of niet. Dus vandaar weet ik zeker dat wanneer jij echt je best er voor zou doen, je makkelijk kunt 'winnen' van mij.” Voorzichtig legde Griff het stuk vlees op een plastic zak en tilde het op. Op een rustig tempo bracht hij het eten naar Isabelle en hield het haar voor. “Alsjeblieft.” Daarna ging hij terug naar zijn plaats om zijn eigen vlees klaar te maken. Opnieuw opende zijn mond zich iets, maar er kwam geen geluid uit. Daarom wachtte hij, haalde een keer diep adem en voegde uiteindelijk nog op een fluistertoon iets toe aan zijn uitleg terwijl hij zijn vlees begon te 'braden' boven de kaars: “Ik weet niet waar het aan ligt. Misschien is het de kleur van je ogen of de glans die ik er soms in zie, misschien ligt het aan je..glimlach of aan je zachte stem, misschien is het dat allemaal en nog meer. Maar ik weet wel dat, wat het ook is, iets mij bij jou houdt.” sloot hij af. Griffin merkte hoe zijn hand licht trilde toen hij eenmaal uitgesproken was, maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij had de waarheid gesproken, hij had precies gezegd wat hij dacht. Of het het juiste was geweest om te doen, wist hij niet. Griff hoopte alleen dat Isabelle niet negatief over hem zou denken nu.

Isa keek hem met grote verbaasde ogen aan toen ze zijn woorden hoorde. Hoe hij toe gaf dat hij zich aangetrokken voelde, hoe hij zijn hart open en bloot op tafel legde en wachtte op haar reactie. Voorzichtig nam ze een klein hapje van haar vlees, en staarde een paar seconden in de kaars die op tafel stond. Ze probeerde te bedenken hoe ze haar gedachten het beste uit kon leggen, maar het leek onmogelijk. 'I-ik weet niet goed hoe ik uit moet leggen hoe ik me voel' zei ze zachtjes, en ze wendde haar blik af van de kaars zodat ze Griffin in zijn warme ogen kon kijken. 'Ik ben nog nooit echt verliefd geweest, en het is veel te vroeg om te zeggen dat ik van je houd maar... Er is wel iets, ik weet niet wat, maar ik voel het' zei ze zachtjes, en ze kneep haar ogen even samen, maar besloot dat ze het helemaal verkeerd gezegd had. 'Sorry, ik ben niet zo goed met woorden, en ik ben ook niet de slimste persoon die je ooit ontmoet hebt' de net verdwenen blos verscheen weer op haar wangen en ze wendde gegeneerd haar blik af, en keek weer naar het vlees. Tot haar schrik merkte ze dat er een traan in haar ooghoek opkwam. Waarom kon ze nou niet zo goed zijn met woorden als dat hij was? vroeg ze zich af, terwijl ze de traan snel weg veegde.

Er viel een korte stilte waarin Griffin zich voordeed druk aan het werk te zijn met het eten, maar hij keek direct op toen Isabelle sprak. Zijn adem stokte bij haar woorden:
“Ik ben nog nooit echt verliefd geweest, en het is veel te vroeg om te zeggen dat ik van je houd maar... Er is wel iets, ik weet niet wat, maar ik voel het.”
Om niet te laat zien dat zijn hand nog erger trilde, legde Griffin het vlees op de tafel en sloeg hij zijn handen ineens bij zijn lichaam. Verliefd... Dat begrip alleen deed iets vreemds met hem. Griffin wist of beter gezegd besefte ook dat er iets was tussen hem en Isabelle, maar of dat verliefdheid was, kon hij nog niet zeggen.. net als zijzelf, merkte hij. Griff was in zijn leven één keer echt verliefd geweest, twee jaar geleden, en het was ook in die tijd dat de ergste gebeurtenis uit zijn leven had plaatsgevonden. De pijn van toen viel zelfs vandaag de dag nog in zijn ogen te lezen.

Griffin wist even niet meer wat hij moest doen, dus zweeg hij wijselijk om geen verkeerde dingen te zeggen. Zijn blik dwaalde af naar een punt in de verte terwijl er oude herinneringen, waar hij al lang niet meer aan had gedacht, door zijn hoofd flitsten.
Plotseling werd de stilte opnieuw verbroken door Isabelle. Zijn ogen keken automatisch in de hare. “Sorry, ik ben niet zo goed met woorden, en ik ben ook niet de slimste persoon die je ooit ontmoet hebt.” zei ze met een blos op haar wangen.
“Nee, je zei het precies goed. Het is alleen..dat ik..” meer kon Griffin echter niet uitbrengen toen hij de traan in haar ooghoek ontdekte. Het licht van de kaarsen deed het oplichten en glinsteren. “Isabelle..?” fluisterde hij in eerste instantie bezorgd.
Ze veegde de traan haastig weg, maar hij had het al opgemerkt.
Wat onzeker stond Griffin uiteindelijk op en liep naar Isabelle toe. De sofa was groot genoeg voor twee dus kon hij, na even getwijfeld te hebben, naast haar plaatsnemen. “Ik wilde je niet aan het huilen maken. Het spijt me.” zei hij zacht tegen haar terwijl hij kort naar zijn voeten staarde. En dit was dus het resultaat van zijn eerlijkheid: nu had hij Isabelle aan het huilen gemaakt! Wat kon hij toch stom zijn..!

Isa keek hem aan, en legde haar hoofd tegen zijn schouder. 'Nee, het is niet jou schuld. Het is mijn eigen stomme schuld. Ik ben gewoon een beetje door de war, en dan ga ik stomme dingen zeggen.' zei ze zachtjes. Normaal was ze niet heel preuts of zo, maar nu ze half naakt was, en zo dicht bij hem zat voelde ze zich toch een klein beetje ongemakkelijk, en ze trok het jasje dat aan haar voeten lag toch maar aan. Het was veel te groot, maar lekker warm en ze voelde zich er veilig in. Snel rolde ze de mouwen die tot over haar handen kwamen op tot haar polsen. 'Het is echt niet jou schuld' zei ze terwijl ze hem weer aankeek. Ze wist niet goed of hij dit doorhad, maar was bang dat ze het niet duidelijk genoeg had gemaakt.

Griffin schrok niet toen Isabelle haar hoofd op zijn schouder plaatste. Hij was eigenlijk opgelucht dat zij hem niets kwalijk leek te nemen. Voorzichtig plaatste hij een arm rond haar schouders en trok zijn jas nog meer over haar heen aangezien hij dacht dat ze het koud had. “Dan is het niemand's schuld.” concludeerde Griffin met een glimlach. Zijn ogen staarden naar voren. “En ik vind dat je niets stoms hebt gezegd, echt niet.” Even zweeg hij voor hij Isabelle aankeek en stukje bij beetje iets begon uit te leggen: “Ik was gewoon bang dat ik je misschien de verkeerde indruk heb gegeven. Het zit namelijk zo ik..” Hij zuchtte. “ik moet er nog steeds aan wennen om..mij open te stellen naar anderen toe. Er is namelijk nogal het één en ander gebeurd, vroeger.” Onbewust liet Griffin zijn brede schouders hangen. “Ik vind je echt mooi en er is iets met jou wat mijn aandacht trekt, zoals ik al zei, maar ik moet nog ontdekken hoe ik hier weer normaal mee om kan gaan en wat het precies is wat ik voor je voel. Of ik je zie als een mogelijk goede vriendin of kennis of nja..wie weet.” Even, heel even, lachte hij verlegen en verontschuldigend. “Waarschijnlijk klinkt dit je vaag in de oren, maar, voor zover dat kan, is het duidelijk voor mij. Wacht, ik zal je laten zien wat ik bedoel.” Met zijn vrije hand reikte Griffin naar iets onder zijn shirt en haalde het tevoorschijn: een prachtig, klein gouden amulet met daarop in sierlijke letters gegraveerd een naam..'Neara'. Griff kreeg direct een brok in zijn keel toen hij het zag, maar wist het gevoel voor even te verdrijven. Zijn duim klikte het amulet open en een foto van een jong knap meisje, ze was ongeveer een jaar of zeventien, werd zichtbaar. “Zij is de reden waarom ik me niet volledig kan openstellen, naar wie dan ook.” Inmiddels was het al zo lang geleden sinds hij die foto had gezien, of enige foto van Neara, dat hij weer moest wennen aan haar gezicht.

Isa knikte begrijpend. "Ik snap het" zei ze zachtjes, en ze liet even haar vinger over de foto van het meisje in het amulet gaan. "Ze is zo mooi" fluisterde ze zachtjes. Het meisje in het amulet keek haar aan met de mooiste lachende ogen die ze ooit gezien had aan. Voorzichtig klapte ze het amulet dicht, omdat ze wist dat het beter was voor hem. "Hier. Houd het bij je, hang het over je hart. Maar je moet het verleden los zien te laten, dat moet ik ook proberen" zei ze zachtjes. "We moeten iedereen buiten het kamp loslaten want volgens mij gaan we ze nooit meer terug zien". Haar woorden waren niet uit eigenbelang, maar ze wilde gewoon het beste voor hem. Ze had nog niet zoveel tegen hem gezegd in een keer, maar het voelde goed. Bij hem wist je dat hij niet boos zou worden, of dat de volgende dag iedereen wist wat ze tegen hem gezegd had. Zachtjes streek ze met haar vinger over zijn arm, zijn huid was veel warmer dan die van haar. Ze volgde zijn bloedvaten die onder zijn huid liepen, en elke rimpel elk vlekje op zijn arm raakte ze zachtjes aan met haar wijsvinger.

Griffin keek op van de foto en luisterde naar Isabelle. Ze klonk wijs en wat ze zei was inderdaad het beste om te doen: 'het verleden loslaten'. Ja, dat was wat hij sinds Neara's dood probeerde. Neara zelf had het tijdens haar strijd met de ziekte nog tegen hem gefluisterd, dat zou hij nooit meer vergeten: “Beloof me dat je verdergaat als ik straks..” maar verder was ze niet gekomen, want Griffin had haar in zijn armen genomen om haar betraande en lijkbleke gezicht voor misschien wel de laatste keer te kussen..

Griffin knikte naar Isabelle zodra hij zich van deze bitterzoete herinnering had weten te verlossen. “Ik weet dat je gelijk hebt, maar makkelijk is het niet.” antwoordde hij haar met een gebroken stem en een gebroken hart. Haar opmerking dat zijzelf ook het verleden moest zien los te laten, was hem zeker niet ontgaan. Griff voelde daardoor een nog sterkere band ontstaan. Het was waar...zíj moest nu ook de mensen van wie ze hield achterlaten.. En toch was zij momenteel degene die hem steunde terwijl Isabelle in feite nog minder tijd had gehad om haar verlies te verwerken. Haar aanraking voelde als een ware troost samen met haar al even zachte woorden en deed Griffin beseffen dat hij de juiste keuze had gemaakt door verder te kijken dan enkel naar haar 'vampierkant'. Isabelle was veel meer dan dat, of eigenlijk was ze helemaal niet de vampier. Misschien had ze qua uiterlijk en bepaalde driften iets weg van dat monsterlijke wezen, maar qua innerlijk en de blik in haar ogen..en haar glimlach en nog zoveel meer, was ze eerder een..een engel! Toen, zelfs voor hem was het een plotselinge opwelling, nam Griffin Isabelle in zijn armen en hield haar stevig vast. Zijn wang lag op haar zachte haar. “Dank je.” fluisterde hij haar warm toe met een stem die overliep van emoties. Griffin wist niet of zij deze vorm van genegenheid wel zou accepteren, maar hij kon haar nu nog niet loslaten..nog niet..

Isa keek hem met bemoedigende ogen aan. 'Nee, het is niet makkelijk... Ik heb mijn ouders ook zo'n vreselijke laatste herinnering gegeven. Daar heb ik nu zo veel spijt van' zei ze, en haar stem klonk zachtjes terwijl ze de pijnlijke, nog niet uit gesproken woorden door haar keel persten. Dit had ze nog aan niemand verteld, maar het spookte wel door haar hoofd. Ze was zo boos geweest op haar ouders dat ze de dag dat ze op kamp ging niks tegen ze gezegd had, en alleen boos voor zich uit had zitten staren.
Nu was ze blij dat haar ouders haar op kamp hadden gestuurd, ze was veranderd. Aardiger, minder bazig en trok zich ook minder aan van wat ander mensen dachten.

Toen hij haar in zijn armen nam schrok ze even, en werd helemaal overweldigd door zijn geur. Haar handen vielen in haar schoot en ze hield haar adem in, maar dat ging na een tijdje toch moeilijk dus ademde ze voorzichtig uit en in. Het ging niet een heel slecht en voorzichtig herhaalde het een paar keer tot het branderige gevoel bijna weg was.
Pas toen kon ze genieten van hem, van zijn stem, zijn warmte en hoe lief hij zich gedroeg. 'Graag gedaan' fluisterde ze zachtjes terug, en ze leunde nog dichter tegen hem aan.

Griffin voelde steun nu hij Isabelle veilig in zijn armen had. Zij was voor even zijn rots in de branding, zijn houvast zodat zijn gedachten niet te ver zouden afdwalen..zodat hij bij het licht bleef. “Isabelle?” sprak hij toen zacht zonder haar los te laten, want dat kon hij nog niet. “Wil je..wil je me misschien vertellen over je ouders en je vroegere leven?” vroeg Griffin haar op serieuze toon. “Ik bedoel, misschien kan het opluchten; praten. Denk je niet?” Ergens besefte Griff dat Isabelle zijn hulp wellicht kon gebruiken en hij was willend om deze te geven. Het was gek..maar al vanaf het eerste moment dat hij haar had gezien, wist hij dat op de één of andere manier Isabelle's welzijn deels zijn verantwoordelijkheid was. De gedachte aan haar bloeddorst keerde vanaf dat moment niet meer terug in zijn gedachten. Isabelle was Isabelle.

Met zijn wang nog op haar witte haar liet Griffin zijn blik afdwalen naar de kaarsen op de tafel. Wat zou er eigenlijk gebeurd zijn met de mensen die hier vroeger woonden of verbleven? Hadden zij ook de mutaties meegemaakt of waren ze optijd gevlucht..?
Maar wacht... 'vluchten' was niet het juiste woord, zo bedacht Griffin zich na deze ontmoeting. Want, hoe erg de situatie ook leek te zijn door de nadelige effecten van de mutaties en het feit dat contact met de buitenwereld vanaf nu onmogelijk was, toch school er ook een lichtpuntje in dit verhaal.. Het was klein, maar straalde feller dan duizenden sterren. Er waren Griffin sindsdien namelijk ook zoveel mooie dingen overkomen; in en rond het kamp had hij bijvoorbeeld vele, prachtige mensen ontmoet met wie hij een sterke band had opgebouwd, daarbij leerde hij elke dag nog zoveel van deze nieuwe wereld. En, misschien wel het belangrijkste lichtstraaltje, dít gaf hem de mogelijkheid om opnieuw te beginnen. Griffin kon eindelijk verder leven, een nieuw leven beginnen. Mits..hij zich hieraan overgaf. Dat was, zoals hij al noemde, niet bepaald makkelijk, maar hij zou het vanaf nu gaan proberen. Beginnende om zichzelf meer open te stellen en anderen te verwelkomen.
Griffin wachtte daarom op wat Isabelle zou gaan zeggen en voelde naast respect, een bepaalde vorm van genegenheid en dankbaarheid jegens haar.

Isa glimlachte een beetje. 'Ach, zo interessant is mijn leven niet. Ik heb altijd al veel geld gehad, en mijn ouders ook. Nu pas besef ik hoe perfect mijn leven was, ik had alles en meer. Alleen ik kon er niet echt mee omgaan, ik ben altijd onaardig geweest tegen mensen' ze zuchtte en keek naar zijn gezicht om zijn reactie te peilen, benieuwd of hij zoiets verwacht had. 'Als ik zo terugkijk haar ik mezelf echt, hoe ik toen was, en nu nog een klein beetje ben...'. Haar gezicht was heel dicht bij dat van hem, en ze voelde zijn adem tegen haar wangen. Ze bloosde een klein beetje en keek beschaamd naar beneden maar ze bleef nog steeds dicht bij hem zitten.

Griffin luisterde met een lichte verbazing naar Isabelle's verhaal. Hij trok zijn gezicht niet terug toen zij dichterbij kwam en maakte van de gelegenheid gebruik om haar rode ogen te lezen.
“Je moet jezelf niet haten voor wat is gebeurd. En daarbij..het feit dat je nu spijt hebt, laat zien dat je het niet zo meende.” antwoordde Griffin na een korte stilte terwijl hij voorzichtig een witte lok haar weer achter Isabelle's oor duwde. Bij zijn eigen woorden ging er kort een schok door hem heen doordat hij doorkreeg dat hij eigenlijk iets gezegd had, wat misschien ook wel op hem van toepassing was..: je moet jezelf niet haten voor wat is gebeurd..
Was dat nou net niet hetgeen hij al jaren deed?
Toch besteedde Griffin verder geen aandacht meer aan deze gedachte, omdat zijn interesse als eerste naar Isabelle uitging. Hij lachte zacht en leek haar even in zich op te nemen nu hij weer meer van haar wist. “De manier waarop jij over geld praat, vind ik..interessant.” bekende hij met een scheve grijns. “Het lijkt bijna..” Even zweeg hij en krabde zijn kin. “een last te zijn in jouw ogen. Dat fascineert me.” Voor Griffin was geld altijd verre van een last geweest, behalve dan dat hij er vaak te weinig van had. Hij was niet bepaald in rijkdom opgegroeid, wel gelukkig en gezond, maar zijn thuis had het niet breed door de vele monden die gevoed moesten worden.

Voorzichtig plaatste Griffin zijn hand op Isabelle's koele wang. Haar blik hypnotiseerde hem weer nu ze zo dichtbij was.. Zo aanlokkelijk. “Jíj fascineert me. Je bent..perfect in mijn ogen.” fluisterde Griff terwijl hij naar voren boog om de laatste centimeters te overbruggen voor...
“Sorry!” geschrokken stuiterde Griffin zowat van de bank toen hij zich haastig terug trok en sprong op. Zijn hart klopte in zijn keel om wat hij net bijna gedaan had. “Het spijt me, dat was fout..” Zijn hoofd draaide naar een andere richting in de kamer. Griffin sloeg zijn ogen neer. “Ik liet me meeslepen.” Het verbaasde hem hoe sterk en gemakkelijk Isabelle hem aantrok, maar hij wist dat het onacceptabel was. Het kon gewoon niet.. Neara had nog altijd een bepaalde plek in zijn hart en hij bleef haar trouw. Isabelle en hij.., zo'n soort relatie zag Griffin hen toch niet in.
En daarbij..was er nog een reden die Griffin zelf niet helemaal begreep, of beter gezegd helemaal niet begreep. Een schuldgevoel jegens.. Wat? Maar hoe kon dat..?