De zwevende bomen

Door de magie zijn deze bomen los gekomen van de grond en zijn slechts met hun wortels verbonden met de aarde. Tussen de bomen hangen verschillende lianen. Als er blaadjes van de bomen vallen, vallen die niet op de grond maar blijven zweven. Veel bomen zijn met klimplanten begroeid.

Eric liep tussen de zwevende bomen door. Hij had veel gekke dingen gezien, maar nog niet zo raar. De bomen maakten gewoon bijna geen contact meer met de grond. Alsof hij onder water stond. Hij streek door zijn blonde haar en keek verwonderd om zich heen. Hij vroeg zich af wanneer alle bizarre dingen zouden wennen en dit normaal zou worden. Waarschijnlijk zou dat nooit gebeuren. Gekleed in alleen een spijkerbroek en all-stars liep hij tussen de bomen door, op zoek naar een plekje om te gaan zitten. Zijn leistenen mes hing aan zijn riem. De drietand had hij maar bij het meer gelaten. Aan de andere kant van zijn riem hing een grote veldfles vol water. Zonder zou hij niet kunnen overleven.

Shizu vond dit een van de fijnste plekken van het kamp. Als ze hier was had ze ook het gevoel dat ze zweefde terwijl ze als het ware door de bomen rende. Ze sprong van de ene tak naar de andere met behulp van de lianen die er hingen. Bang om te vallen was ze niet, niet omdat het onmogelijk zou zijn, maar omdat ze wist dat zodra ze daarover zou denken ze ook echt zou vallen. Naast naar het meer gaan was dit de enige manier waarop ze haar gedachten stil kon krijgen. Haar haren had ze in een vlecht gedaan en die danste bij elke sprong mee op haar rug. Licht hijgend en met een oprechte glimlach op haar gezicht bleef ze uiteindelijk op een lage, stevige tak zitten. Automatisch controleerde ze of haar mes nog aan haar schede hing. Het was een gewoonte geworden, als ze zo bezig was gebeurde het wel eens dat hij viel.

Eric keek rustig en kalmpjes om hem heen tijdens de wandeling. Hij dacht af en toe dat hij iets hoorde, wat er niet helemaal thuis hoorde, maar hij schreef het altijd toe aan de vogels. Hij bleef omhoog kijken naar de bomen boven hem, zodat hij Shizu niet op de tak zag zitten die nu al vrij dicht bij hem was. Hij bleef zich verwonderen over de bomen en vroeg zich af of de lianen stevig genoeg waren om erin te klimmen. Dat leek hem wel gaaf. Vrolijk fluitend liep hij zo verder, steeds dichter naar de tak van Shizu toe, zonder haar te zien.

Shizu liet zich ontspannen naar achter vallen, ze was niet van plan de grond te raken aangezien ze haar benen om de tak had geslagen en bij haar knieen bleef hangen. Nu kon ze een jongen aan zien komen. Even dacht ze na en probeerde ze op zijn naam te komen. Maar ze had nooit echt haar best gedaan de namen van iedereen te houden en veel verder dan dat er een 'i' in zat kwam ze niet. Ze bleef nog even hangen, maar was van plan zo of op de grond terecht te komen of de boom weer in te klimmen. Het was best zwaar ze te blijven hangen en nog zwaarder om de tak weer op te komen.

Eric keek pas weer voor zich uit toen hij nog maar een meter of twee, anderhalf van Shizu verwijderd was. Hij stopte prompt. 'Oh, sorry, ik zag je niet.' Zei hij met een licht spoortje van blozen op zijn wangen streek hij zijn nog vochtige haar naar achteren. Hij schuurde met de punt van een van zijn all-stars tegen een steen die vlakbij zijn voet lag en stond op het punt om weer verder te lopen. Hij wou geen mensen storen die bezig waren.

Shizu kon het niet laten even te glimlachen, dat was ook half de reden geweest dat ze was blijven hangen toen ze zag dat er iemand aankwam. Het was leuk iemand te laten schrikken. Ze trok zichzelf op en ging op de tak zitten, dat was best zwaar en het had even geduurd voordat ze het zichzelf had aangeleerd. Snel sprong ze alweer van de tak af en landde op haar voeten en ging iets door haar knieen om de kracht wat te dempen, anders zou ze weer door haar enkels gaan. Meteen toen ze opkeek naar de jongen wilde ze dat ze gewoon op de tak was blijven zitten. Hij was heel wat groter dan dat zij was en ze moest opkijken om hem aan te kijken en dat vond ze erg vervelend.

Eric keek naar beneden. Hij kende dit meisje nog van voor de verandering. Ze had een keer naast hem gezeten tijdens het eten ofzo. Hij probeerde zich haar naam te herinneren. Shi... Shi-tzu? Nee dat was een hond. Shizu, dat was hem. Op het zelfde moment dat hij dat dacht zei hij:'Shizu! Toch?' Zijn onnatuurlijk zeeblauwe ogen keken in de haren en hij glimlachte sympathiek. De blosjes die daarnet aanwezig waren geweest waren nu vrijwel compleet verdwenen. Hij hoorde dat er een vogel over het bos vloog die een prachtige, melodieuze vogelzang verkondigde.

Shizu knikte en beet ongemakkelijk op haar lip. Nu ze zo voor hem stond herkende ze hem wel, Eric. Het was als meisje ook vrij moeilijk hem te vergeten. Maar daar had ze verder geen probleem mee, het was alleen dat hij haar van voor de magie kende, iemand die ze nu niet meer was. Of in ieder geval niet meer probeerde te zijn. Het vrolijke, onbezorgen meisje was ze alleen nog maar als er niemand was waarvoor ze zich voor af hoefde te sluiten. "En jij was Eric, toch?" De vraag was eigenlijk overbodig, ze was er vrij zeker van dat ze wist wie ze voor zich had.

Eric glimlachte. 'Ja, precies.' Zei hij. 'Dus, wat heb jij gedaan sinds dat we bewaakt worden door het halve Amerikaanse leger?' Vroeg hij met een brede glimlach. Zijn handen waren in de zakken van zijn afgedragen spijkerbroek gestoken. Hij zag dat Shizu rode strengen in haar haar had. Hij vroeg zich af of dit haar verandering was, of of het gewoon een of andere modetrend was onder meisjes die hij nooit begreep en zelden waardeerde. Zijn verandering was niet echt te zien op het land. Alleen zijn ogen waren iets anders gekleurd.

Shizu grijnsde toen hij het Amerikaanse leger noemde. Ze was wel eens helemaal naar de grens gegaan, het was zo grappig geweest de angst op de gezichten van de soldaten te zien. Erg lang was ze echter niet gebleven en ze had hen ook niet bewust bang gemaakt, ze dacht niet dat ze het dan zou overleven. Maar voor een keer was het zeker grappig geweest. "Hmmm," zei ze terwijl ze nadacht. Behalve een jongen bijna per ongeluk vermoord door hem te kussen had ze niet echt iets spectaculairs gedaan. "Niet echt iets bijzonders denk ik," zei ze terwijl ze hem recht aankeek. Het viel haar nu pas op dat zijn ogen anders waren, bijna onnatuurlijk blauw.

Eric lachte. 'We zijn met zijn allen veranderd in half planten of dieren en nog gebeurt er niet veel. Ik wist vantevoren al dat dit verschrikkelijk saai zou worden.' Zei hij met een knipoog. Hij wist net zo goed als Shizu dat gemuteerd zijn en leven in een bos vol gemuteerde wezens alles behalve saai was. Sinds de magiebron open was had hij al minstens twee keer een gevecht gehad met een of ander raar zeewezen dat opeens aan het uiteinde van zijn vissenstaart had gehangen. Pas nu merkte hij de rode strepen op Shizu's armen en benen. Hij kon zich geen dier of plant bedenken waar hij Shizu op vond lijken. Hij kende natuurlijk ook niet veel dieren en of planten.

Shizu grinnikte even, hij had wel gelijk maar ze was die dingen bijna als normaal gaan zien. In de eerste paar weken was het een wonder geweest als ze een vliegende boom zou zien of bijna werd verpletterd door een lopende rots. Nu waren die dingen orde van de dag geworden. Al kon ze nog steeds niet wennen aan het feit dat ze als er mensen om haar heen waren ze op moest letten dat ze hen niet vergiftigde. Er hoefde maar iemand tegen haar aan te botsen en de rode strepen raken en de ziekenboeg had een nieuwe patient. "Trouwens, waar ben jij trouwens mee gemengd?" Vroeg ze zodra ze het bedacht. Bij sommige was het duidelijk, die hadden vleugels of oren en een staart.

Eric kuchte en zei:'Met een vis.' Hij keek Shizu een beetje ongemakkelijk aan. 'Je staat oog in oog met de mannelijke versie van de kleine zeemeermin.' Zei hij tegen haar. 'Zodra mijn benen nat worden veranderen ze al in een staart. Je zou me eens moeten zien als het regent.' Zei hij met een scheve glimlach. Hij hield niet echt van zijn mutatie, maar hij was blij genoeg dat hij niet giftig ofzo was geworden.

Shizu kon geen medelijden of zelfs maar begrip opbrengen voor zijn verandering. Jammer dan dat hij een staart kreeg als het regende, zij moest uitkijken dat er niemand tegen haar aanbotste omdat ze die persoon anders misschien zou vergiftigen. Afwezig ging ze met haar vingertoppen over de rode strepen op haar arm. Ze voelde anders aan, stugger. "Ben blij," zei ze droog. "Ik zou er weet ik niet wat voor doen om jou verandering te hebben," ze deed dit keer geen poging de jaloezie uit haar stem te houden.

Eric keek Shizu verward aan. 'Hoezo, wat is jouw verandering dan? Buiten de strepen op je armen en benen?' Hij had geen idee dat de strepen misschien wel giftig zouden kunnen zijn. Hij wist helemaal nul van planten en al helemaal niets van zeldzame of giftige. Als hij had geweten dat zij giftig was geweest had hij niet geklaagd over zijn mutatie. Zo was hij niet. Hij wou nooit zieliger zijn dan een ander, of in ieder geval, voor hem hoefde dat niet persé.

Shizu speelde zogenaamd nonchalant terwijl ze met een van de rode strengen in haar haren speelde. Ze voelde koud en hard aan, van ver af leken het misschien gewoon haren maar als je goed keek zag je dat ze anders waren. "Deze dingen," zei ze, haar stem klonk lang niet zo nonchalant als ze er probeerde uit te zien. "En het feit dat mijn speeksel, bloed en al die zooi giftig is," zei ze en ze keek hem aan. Om haar uitspraak kracht bij te zetten spuugde ze op de grond. Blaadjes waren kwetsbaarder dan mensen of dieren en het blaadje dat ze had geraakt smolt gedeeltelijk.

Eric schrok een beetje van de plotselinge bitterheidzn maar vooral van wat er met Shizu gebeurd was. 'Jemig, sorry, dat wist ik niet.' Zei hij met een ongemakkelijke blik. 'Je kunt dus nooit meer iemand zoenen ofzo?' Vroeg hij twijfelend. Als dit hem zou zijn overkomen zou hij vermoedelijk zijn ingestort. Niet meer mensen normaal kunnen aanraken, wat zou dat vreselijk moeten zijn.

"Precies," zei ze met een donkere blik. Op zich kon ze daar mee om gaan, het was heel vervelend, maar het waren de verschilende beperkingen van haar verandering die haar maakte tot wie ze nu was. Als zezich zo gedroeg was er geen jongen die met haar wilde zoenen en was er vaak niemand in de buurt waar ze rekening mee hoefde te houden.

'Dat is echt heel erg (drieletterwoord).' Zei Eric kort door de bocht. 'Zelfs niemand omhelzen als je niet uitkijkt.' Hij keek Shizu recht aan. 'Ik schaam me dood dat ik zeurde over mijn verandering, echt.' Zei hij, weer mrt de lichte blosjes op zijn wangen. Zijn blik was het tegenovergestelde van die van Shizu. In plaats van donker washij erg empathisch en licht.

Shizu stak haar handen in haar zakken en deed een poging tot een glimlach. Ze kon zien dat hij het meende en ze vond het aardig van hem. Diep van binnen hoopte ze dat ze hem geen schuldgevoel had aangepraat en hij voortaan alleen maar blij zou zijn met zijn verandering. Maar aan de buitenkant liet ze er niets van merken. "Het is niet jou schuld," zei ze ongemakkelijk.

Eric knikte even kort en streek zijn haar zorgvuldig uit zijn ogen. 'Nee, het is niet mijn schuld, maar ik vind het nog steeds vervelend voor je. En stom dat ik zo klaagde over het feit dat ik alleen niet naar buiten kan als het regent.' Zei hij, met een oprechte blik in zijn ogen. 'Ik bedoel, naar buiten in de regen is nou niet het allerleukste wat je kunt doen in je leven.' Zei hij met een scheve grijns. Hij streek onbewust met zijn hand over het Keltische kruis dat op zijn borst getatoeëerd stond.

Shizu haalde haar schouders op, ze had geprobeerd hem te vertellen dat hij er toch niets aan kon doen en zich dus niet schuldig hoefde te voelen maar als hij dat graag wilde mocht hij van haar zijn gang gaan. "De volgende keer dat het regent ga ik de hele tijd buiten in de regen dansen," zei ze met een grijns op haar gezicht. Het grapje was geforceerd en de grijns niet helemaal oprecht, maar ze wilde niet meer over haar probleem praten.

Eric stelde zich voor dat Shizu een prachtig vrolijk dansje danste buiten in de stromende regen terwijl het stormde en lachte. 'Als je dat doet.' Zei hij op een grappig dreigende manier. Hij wist niet wat hij dan zou doen, maar met een beetje geluk zou Shizu er ook niet naar vragen. 'Je kan me beter gezelschap komen houden binnen dan.' Zei hij met een scheve grijns, toen hij zijn lachbui van 3 seconden stil had gelegd.

Shizu grijnsde, tevreden dat de verandering van onderwerp had gewerkt. Ze wist zelf ook wel heel goed dat ze niet zou gaan dansen, laat staan in de regen. "Alsof je mij bij je in de buurt wil dan," het klonk misschien als een grapje maar ze meende het eigenlijk heel serieus. Ze wist heel goed dat ze niet gezellig was en hield dat ook graag zo. Dan bleven mensen uit zichzelf uit haar buurt.

'Álles beter dan alleen.' Zei Eric plagerig met een nadruk op alles. Zijn mond stond in een scheve grijns en zijn ogen twinkelden. Hij ervoer Shizu helemaal niet als ongezellig. Hij vond haar wel een aardig meisje. Al was hij niet iemand die iemand snel onaardig of stom vond. Hij accepteerde de foutjes van mensen. Bovendien, wat je geeft krijg je terug. Dat had hij zelfs getatoeëerd staan. Als hij aardig was, waren anderen ook wel aardig tegen hem. Dat was zijn filosofie.

Shizu haalde schokkerig haar schouders op, zij vond alleen zijn niet vervelend. Vaak zelfs prettig, maar ze wist dat sommige mensen er niet tegen konden. Dat begreep ze niet meer, voordat de magie was begonnen wel. Toen was ze niet graag alleen geweest maar nu was ze niet meer zo. Of ze dit echt was of niet wist ze niet en het liefst dacht ze daar niet overna. Daar werd ze alleen maar ongelukkig van.

Eric's glimlach verstarde. Hij vond het jammer dat Shizu niet met hem meelachte, maar hij begreep het wel. Door de veranderingen veranderde er veel bij mensen. Aan de binnenkant en aan de buitenkant. Hij was nog nooit zo zorgeloos en roekeloos geweest als nu, en toch dacht hij er niet echt bij na. Het leek voor hem alsof hij altijd al zo geweest was. Hij was zich er niet zo van bewust als Shizu was.

Shizu had normaal gesproken niet zo'n problemen met stiltes, zoals haar naam al zei, maar nu voelde het ongemakkelijk aan. Om maar iets te doen stak ze haar handen in haar zakken en keek rond. Misschien zou ze straks nog wel gaan jagen, ze had tenslotte weer eten nodig. Dat haalde ze altijd zelf, ze hoefde niets van anderen. Dat betekende ook dat ze niets met andere deelde, niet dat het een goed idee zou zijn. Aan haar mes zat haar eigen giftige speeksel, als ze daarmee een die doodde werd het vlees ook giftig.

Eric had wel problemen met stiltes. Hij haatte ze. Van die ongemakkelijke momenten waarop hij niet wist wat te zeggen of wat te doen. Op deze momenten had hij meestal wel een slimme of grappige opmerking, maar nu kon hij helemaal niets bedenken. Hij kuchte even. 'Dus, prachtige bomen, nietwaar?' Zei hij, twijfelend. Hij was voor het eerst vandaag niet zo zelfverzekerd als hij meestal was.