Groepje hoogste bomen.

In het midden van dit bos staat een groepje hoge smalle bomen. Er zijn hier altijd dieren te vinden om mee te kletsen (als je dat kunt). Ook is de magie die hier hangt bijna voelbaar, en het zorgt voor een raar gevoel in je buik en tenen. Een warme tinteling waar je je een beetje suf door gat voelen, misschien omdat deze plek zo oud is en er nooit mensen geweest zijn.

Aantal mensen: Er komen hier niet veel mensen, alleen dierenliefhebbers die misschien met dieren willen praten of vogels observeren. De bomen zijn wel een fijne verstop plek als je ruzie hebt of even wilt vluchten van alle mensen in het kamp.
Regels: Geen.

Jake landde bij de bomen. Een paar eekhoorntjes vlogen snel weg, gevolgd door een klein moddermonster. Hij grinnikte en ging onderuitgezakt tegen een van de bomen zitten. Hij vormde een prisma uit de lichtstralen van de zon en speelde met de regenboog die uit het prisma kwam. Hij liet hem als een slang overal rond kronkelen. Sommigen van de eekhoorns kwamen terug en zaten rustig en gefascineerd te kijken.

Sky ploeterde door een moerassig bos, op zoek naar plekken waar hij nog niet geweest was. Hij had kunnen vliegen, maar omdat hij dat nog niet helemaal onder controle had en om de minuut neerstortte leek het hem geen slim idee. Hij zat tot zijn knieën onder de modder en ook op zijn gezicht en armen zaten spetters. Op het moment dat hij van plan geweest was op te geven stond hij opeens op droog land, tussen een groep vreselijk hoge, slanke bomen.

Jake vroeg zich af of hij op de regenboog, die er behoorlijk vast uitzag, zou kunnen lopen. Hij probeerde het, maar zakte er doorheen en meteen verdwenen het prisma en de regenboog en vielen uit elkaar in een regen van lichtgevende korreltjes. Het was een mooi gezicht, maar Jake vond het toch wel jammer. Het was een mooi gezicht. En de eekhoorns waren geschrokken van het verdwijnen en weer weggevlogen, nadat een van hen een stukje gras had weggeschroeid door het spuwen van vuur.

Is het btw goed als ik ff een andere kracht kies, had niet door dat Sky en Jake ongeveer hetzelfde waren :$
--------

Sky zag de gekleurde korreltjes licht en probeerde de oorzaak ervan te ontdekken, maar zag alleen wat zwarte haren voor zijn ogen. Snel zwiepte hij met zijn hoofd zodat hij weer wat zag. Het was Jake. 'O hoi' zei hij met een charismatische glimlach, waar niemand nee tegen kon zeggen.

Nee, dat is juist grappig. Maar als je echt wilt, is het wel goed hoor.

"Oh, hoi Sky," zei Jake. Hij kroop snel overeind, want hij was gstruikeld toen hij door de regenboog viel. "Hoe is het?" vroeg hij maar, om een ongemakkelijke stilte te voorkomen. Hij zou niet weten wat hij zou moeten zeggen. Kampleiding zijn viel niet altijd mee. Hij grinnikte en keek naar het verschroeide gras.

Oo, dan laat ik het wel zo (:
-----------

Sky glimlachte, met hem zou er nooit een ongemakkelijke stilte vallen. 'Goed hoor, behalve dat ik slecht slaap door mijn vleugels, en ik hoop dat we snel weer naar huis kunnen' zei hij en met priemende ogen keek hij Jake aan. 'We gaan wel weer naar huis toch binnenkort?' vroeg hij.

Jake keek de jongen met grote ogen aan. Wat moest hij hier nu op zeggen? De jongen, die net als hij vleugels uit zijn rug had groeien, vroeg of hij snel terug naar huis kon. "Ik ben bang van niet," zei hij toch maar. "Het spijt me, maar jij en ik hebben vleugels aan onze rug zitten. Sommigen zijn half plant en weer anderen kunnen wanneer ze willen in een dier veranderen. Ik ben bang dat dat niet gaat." Hij keek Sky verontschuldigend aan.

Sky beet op zijn lip, dit had hij al verwacht. 'O, jammer' zei hij, en langzaam liep hij naar Jake toe. 'Wat heb je gedaan?' zijn stem klonk half verwijtend, maar ergens vond hij het wel grappig. Een paar meter voor Jake zonk hij op de grond neer en liet zijn hand door het verschroeide gras gaan.

"Sorry," zei Jake. "En ik heb een paar gemuteerde eekhoorns aan het schrikken gemaakt toen die regenboog uit elkaar viel." Hij grinnikte. "Een gemuteerde wereld kan best grappig zijn." Hij ging weer tegen de boom aan zitten en vouwde zijn vleugels half op. Dan hoefde Sky niet tegen een boom 3 meter verderop te gaan zitten.

Sky lachte en probeerde zelf ook een regenboog te maken, die bleef even tot stand maar viel toen ook uit elkaar. De gekleurde deeltjes bleven even in de lucht zweven en Sky keek er geïntrigeerd naar, totdat het uit elkaar viel en het gras zo mogelijk nog erger schroeide.

Jake knikte. "Tja, oefening baart kunst," zei hij en hij bedacht zich direct hoe bot dat overkwam. "Sorry, ik kan je denk ik wel wat leren. Als je dat wil. Dan kan je bijvoorbeeld dit." Hij bundelde het licht boven zijn naar boven gekeerde handpalm en er verscheen een klein engeltje met een zwaard en pijl en boog. "Het is nog klein, maar ooit worden ze wel groter." Jake was zo iemand die hield van zijn kracht. Hij wist al bijna niet meer wat het was om te leven zonder. Hij grinnikte toen hij daar over na dacht. Niet dat hij niet meer naar huis wilde, maar hij vond het ergens ook wel fijn.

Sky keek verwonderd toe 'Dat is echt vet, hoe doe je dat?' vroeg hij en hij probeerde hetzelfde te doen, maar kreeg niet het gewenste effect, alleen een paar rookwolkjes, alsof hij de lucht verbrand had, al leek dat onmogelijk.

Veel oefenen", zei hij en hij liet het engeltje vervliegen in kleine lichtkorreltjes, die mee gevoerd werden op de wind. "Kan je het licht al bundelen en er een vuurvliegje van maken?" Hij knikte Sky bemoedigend toe en deed het voor. Hij bundelde opnieuw de lichtstralen en er verscheen een vuurvliegje op zijn handpalm, dat vragend omhoog keek en om zijn hoofd begon te vliegen.

New

Shizu zat met haar rug tegen een boom figuurtjes in de grond te tekenen. Ze genoot van de stilte en de rust, ze kon niet goed tegen de drukte van alle mensen in het kamp. Of hoe ze van elk klein dingetje een heel drama konden maken. Deze plek was een fijne plek om dan naartoe te vluchten. Ze hoorde verschillende eekhoorns en vogels boven haar hoofd in de bomen en zag af en toe een flits van een hertachtig wezen of er zat een konijn naast haar. Het was fijn hoe elk dier rustig was en zich met zichzelf bezig hield.

Shane liep in zijn kitjes over het zand heen. Zijn broek zat weer halverwegen iets onder het randje van zijn onderbroek, daar had hij een zwart hemd boven. Het was warm, voor zijn gevoel dan. Langzamerhand begon het hier saai te worden, elke dag was hetzelfde. Hij miste de stad en zijn vrienden. Ja vrienden had hij ook in het kamp maar de vrienden uit Texas waren toch anders.

Shizu hoorde het geluid van voetstappen die dichterbij kwamen en automatisch ging haar hand naar haar haren waar ze elastiekje eruit trok en haar haren los over haar schouders vielen. Zo bedekte haar echte haren de rode stringen tenminste voor een gedeelte. Op zich had ze er geen probleem mee het te vertellen, daar kon ze toch niet omheen, maar nu had ze er even geen zin in. Met haar hoofd iets schuin wachtte ze tot er een gestalte tussen de bomen door zou komen, tenminste ze dacht dat die zou komen. Haar vermoeden werd al snel bevestigd toen ze een jongen aan zag komen. Ze groette hem nog niet, hij zou haar vast wel zien. En anders niet en zat ze hier nog steeds rustig. Bij die gedachte strekte ze haar benen, van lang in dezelfe houding zitten werd je stijf.

Shane keek tussen de bomen door, daar zag hij een meisje zitten. 'Hee.' Weer met dezelfde relaxtie toon, voor sommige mensen iets te relaxt. Waardoor het leek of hij een jointje had gerookt. Wat hij trouwens niet deed, hij was gewoon altijd heel rustig. Hij had een lome pas en zijn ogen waren half-dicht. Toch zag hij er niet dom of raar uit, hij straalde gewoon relaxtheid uit.

Shizu sloeg bijna een zucht van opluchting, het was in ieder geval geen hyper, vrolijk typ. Dat was al een hele geruststelling. Dat soort mensen waren zo ongelofelijk vermoeiend, en negen van de tien keer snapte ze ook niet dat de rest van de mensen wel een keer moe werd en behoefte had aan rust. "Heey," groette ze dan ook terug.

Shane glimlachtte kort, vriendelijk. Hij ging met zijn hand door zijn korte stekelige haar en liep uiteindelijk toch naar het meisje toe. Eerst twijfelde hij er nog over maar het zou totaal niet hem zijn als hij gewoon heel ergens anders ging zitten. Hij zatte neer naast haar tegen de boom, zonder haar aan te raken. Ondertussen was hij erachter gekomen dat mensen ook een gigftige huid hadden gekregen en aangezien dit meisje rode strepen over haar lichaam had staan vertrouwde hij het niet.

Shizu knikte ook, maar glimlachte niet. Ze mocht zich dan niet aan hem irriteerde, dat betekende niet dat zij ineens vrolijk zou worden. Voor nu betekende het alleen dat ze hem niet kwaad aan zou kijken en hem gewoon zonder problemen liet gaan zitten. "Ik ben Shizu," zei ze om toch niet helemaal asociaal over te komen. Om beleefd te zijn stak ze haar hand uit, omdat ze een shirt met korte mouwen aan had kon je de rode strepen die als ranken om haar arm zaten goed zien. Aangezien iedereen gemuteerd was had het niet heel veel zin dat te verbergen, het was eigenlijk niet eens zo apart vergeleken met sommige anderen.

Hij pakte haar hand vast, met een stevige handdruk. Iets wat je niet van hem verwacht als je de zorgelose manier zag waarmee hij bewoog. 'Ik ben Shane.' antwoordde hij terug, gewoon op een beleefde manier.

Shizu merkte de stevige handdruk op, ze glimlachte beleefd. De glimlach betekende gewoon haar mondhoeken omhoog trekken. Ze bleef dezelfde ongeinteresseerde blik in haar ogen houden. In het begin had het moeite gekost die blik in haar ogen te leggen maar nu ging het vanzelf en moest ze hem er juist uithouden.

Shane haalde, opnieuw, een hand door zijn haren en bekeek het meisje even. 'Met wat ben je vermengd?' vroeg hij nieuwsgierig, het moest iets roods zijn maar echt gokken wat het was kon hij niet. Waren er eigenlijk wel felrode dieren? Hij wist het niet. Anders was ze vast met een bloem of plant gemixt.

Shizu hield een zucht binnen, ze wist dat de vraag zou komen maar ze had eigenlijk geen zin in het beantwoorden ervan. "Een plant, ik zou je de naam kunnen geven maar daar heb je niets aan. Het komt erop neer dat ik giftig ben," het kwam er vrij snel uit. Ze had die woorden vaak genoeg gezegd. "En jij, want ik zie zo snel niets anders," zei ze om de aandacht van haar verandering af te leiden.

Hij had het dus goed gedacht, ze was dus giftig. 'Ik ben verandert in een schorpioen en het enige wat te zien is zijn mijn scherpere hoektanden. Als ik die heel hard in iemands vel druk komt er gif binnen. Dus als ik zachtjes bijt is er niks aan de hand, gewoon totdat ze in je vlees boren. En iets wat je niet kan zien maar wat ik wel heb, op sommige plaatsen heb ik een harde huid waar je moeilijk doorheen komt.' Het was erg handig, soms kon hij gewoon vallen en voelde hij er niks van, het enige wat snel brak waren zijn enkels en dat was omdat hij ze meestal overbelastte door veel te snel te gaan rennen.

Shizu keek naar een punt om de grond net naar haar schoenen. "Dat klinkt cool," zei ze er niet volledig in slagend de jaloezie uit haar stem te houden. Dus hij was toch giftig, maar had er niet echt last van en zou mensen alleen pijn doen als hij het echt wilde en dan had hij er nog handige dingen bij. Die harde huid kon echt goed van pas komen. Als zij uit een boom viel dan had ze iets gebroken of gekneusd maar daar zou hij geen last van hebben.