De bessenstruiken

Midden op een openplek in het bos staan struiken vol met lekeruitziende bessen. Er zijn bramen, bosbessen, frambozen alles wat je maar kan bedenken. Door ze mutatie zijn de bessen groter geworden maar nu zijn ze ook giftig voor mensen. Het gras rond de struiken is snel aangegroeid en het is de perfecte plekken voor slangen om te leven. De bessen zijn dan wel giftig voor mensen maar voor de meeste dieren in het bos is het echt een lekkernij!

Mitchel was op het moment volledig boom en stond vastgeworteld in de grond tussen de struiken. Het waren vrolijke planten die veel te vertellen hadden. Mitchel, die er dus uitzag als een perfecte eik, luisterde alleen maar. Ze waren klaar met praten en hij liet d takken, bast en bladeren afvallen, na eerst gezien te hebben dat er niemand was. Hij keek naar zichzelf en zag dat hij het eens af moest gaan leren, want alleen zijn onderbroek kon het groeien aan. Ach, het maakte hem ook niet uit, veel meer kinderen hadden het probleem dat ze hun kleren te makkelijk verscheurden.

Calypso had het gevoel dat ze de hele wereld aan kon. Een van de die ze het liefste deed was toch wel vliegen. Vol vreugde zetten ze een duikvlucht in, vlak bij de grond trok ze op. Het was een perfecte duikvlucht, haar timing ging echt steeds beter. Calypso zocht de grond af naar zat te eten, daar. Een openplek vol bessen ze had geluk vond ze zelf, bessen water veel lekkerder dan van die kleinen muizen. Haar menselijke lichaam kon die muizen niet goed aan. Calypso landen in het bos, streek haar jurk glad en hoopte maar dat haar haar er niet te verwaait uitzag, ze haatte het om er slecht uit te zien ook al was er niemand. Dat was eigenlijk het enige wat haar ouders haar geleerd hadden. Voor Calypso de openplek op liep vloot ze een keer hard en zuiver. Voorzichtig liep ze daarna de openplek op om zich heen kijken om te zien of er geen gevaar was.

Mitchel had al te horen gekregen toen er iemand aan kwam. Hij stond weer op en stak nu boven de struiken uit. "Hallo?" zei hij vragend. Was het wel slim om in zijn ondergoed uit de struiken te voorschijn te komen? Ach, het maakte hem eigenlijk niks uit. Hij liet de leprechaun, waar hij mee had liggen spelen, snel weer verdwijnen. Hij wilde niet dat iemand zag wat hij kon.

Calypso zag niks gevaarlijk dus liep ze verder het openveld op. Toen ze bijna bij de struiken was horden ze iemand hallo zegen. ‘Hoi’ haar stem klonk nog wat zachter dan gewoonlijk maar was wel hoorbaar. Ze had een drogen keel gekregen van het vliegen, vriendelijk lachend keek ze omhoog naar het gezicht dat boven de struiken tevoorschijn kwam. ‘Ik had je niet gezien’ lachend bedacht ze dat dat nog nooit eerlijk voorgekomen was. Met haar scherpe arendsogen had ze hem niet vanuit de lucht gezien.

"Nee, duh," zei Mitchel spottend. "Ik lag tussen de struiken. Dan zie je me niet." Hij lachte en keek haar aan. Hij had haar natuurlijk ook niet gezien, maar daar ging hij nu niet over beginnen. Dat zou dommig klinken, terwijl hij haar nu aan het klieren was.

Calypso geloofde er niks van ook al had hij in de struiken gelegen dan had ze hem vanuit de lucht toch kunnen zien maar ze liet het maar zo, iedereen had recht op zijn geheimen. ‘Nee dat zal wel niet’ haar liefelijke stem klonk een beetje twijfelend. Achter haar in het bos vlogen vogels verschrikt op alsof ze ergens van geschrokken waren Calypso wist precies waarvan ze geschrokken waren.

Mitchel keek de vogels na. De bomen om hen heen spraken van een schande, dat de vogels zomaar opeens allemaal opvlogen. Hij kon een glimlach niet onderdrukken, terwijl hij weer ging liggen. Hij vond het niet nodig om het meisje nog aandacht te schenken. Zo was hij niet, dan moesten mensen eerst door zijn harde schil heen breken. Hij begon op zijn blote buik te trommelen met zijn handen, terwijl hij keek naar een vogeltje dat in een struik dichtbij neerstreek.

Als Calypso het al raar vond dat de jongen ging liggen zonder ook maar een woord te zeggen liet ze dat niet blijken. ‘Zeg’ begon ze aarzelend met en verlekkerde blik op de bessen. ‘Zijn deze bessen eigenlijk eetbaar?’ ze zagen er uit als gewonen bessen die je in een bos zou tegenkomen maar hier was niks gewoon dus het was veiliger om het even te vragen. Achter zich hoorde ze iets brullen en een glimlach verspreide zich rond haar lippen.

"Geen idee," zei Mitchel onverschillig. "Dat zou je moeten proberen." De struiken hadden hem natuurlijk al lang verteld dat ze geen eetbare bessen hadden, maar dat zei hij niet. Ze namen het hem ook niet kwalijk. Ze kenden zijn ideeën over zijn kracht en mutatie en vonden dat ze dat niks in de weg mochten leggen. Daar hoorde dit soort gedrag soms bij, al voelde het vaak niet fijn.

‘Oké’ Calypso vond het wel wat raar dat hij bij deze struiken lag maar er nog nooit een gegeten had. Aarzelend stak ze haar kleinen handje uit naar een bramenstruik en plukte er gelijk een paar, vermoeid van het lange vliegen liet ze zich naast de jongen op de grond zakken. Maar voor ze een bes in haar mond kon stoppen hoorde ze een soort gebrul bij de bosrand. ‘Aphrodite!’ vrolijk riep ze met haar liefelijke stem naar haar kat. Ze wist dat Aphrodite in de buurt was en dat het niet lang meer zou duren voor ze hier was. ‘Eet smakelijk!’ zei ze tegen de jongen en stopte twee bramen in haar mond.

"Tja,als ik ze nog eens goed bekijk, ze zijn giftig," zei Mitchel grinnikend. "Spuug ze dus maar uit voordat je ze inslikt." Hij keek even naar het meisje en ging daarna onverstoorbaar verder met trommelen op zijn buik. Hij vond het niet fijn dat er nu ook nog eens zo'n groot beest aan kwam, of zo klonk het in elk geval. Het kon ook zo'n cliché klein ding zijn dat veel herrie maakte.

Calypso wou ze zo snel mogelijk uitspugen maar ze bedacht zich. Ze tuitten haar lippen en vuurde een van de bosbessen in haar mond af naar de jongen en de volgende kwam er al snel achteraan. Tot haar grote genoegen raakte de ene hem precies tussen zijn ogen en de andere raakte zijn schouder. 'Eigenschuld' grinnikte Calypso, ze glimlach liefjes naar hem en probeerde haar lach in te houden. De rest van de bramen gooide ze over zijn hoofd, ja ze wist dat het kinderachtig was maar het was grapig om te doen. Nu lachte ze wel hardop maar er was geen spot in haar lach te bekennen. Aphrodite brulde toen de liefelijke lach van Calypso haar oren berijkte en afwachtend bleef de grote kat tussen de bommen schuilen. Als Calypso haar nodig had zou ze wel roepen en vanaf deze plek kan Aphrodite alles prima zien.

De besjes deden niet zo veel tegen Mitchel. De meeste vielen door hem heen, aangezien hij kon versmelten met planten, anderen schoten direct wortel, al bleef de wortel op het lichaam, niet erin, en begonnen te groeien. Mitchel stond op en raapte te besje die door hem heen waren gevallen en gooide ze terug. Tot zijn vreugde werd hij geholpen door de struiken om hem heen. Zonder dat je het kon zien vuurden ze hun besjes af op het meisje, in een poging Mitchel te helpen.

Calypso viel stil toen de jongen terug begon te gooien. Met grote ogen keek ze naar de jongen voor ze nog harder begon te lachen dan daarvoor. 'He dat is niet eerlijk!' ze had zelf geen dingen om te gooien ze probeerde met haar handen de besjes af te weren wat redelijk lukte. Aphrodite begon onrustig heen en weer te lopen. Ze snapte het niet was Calypso nou in gevaar of niet? Ze nam het zekere voor het onzekere en vloog zo snel mogelijk naar Aphrodite toe om haar te beschermen.

Mitchel schrok al niet meer van de grote kat. Direct op het moment dat het meisje even haar ogen dicht achter haar armen had, versmolt hij met de plant op de grond en was hij weg. Achter het meisje kwam hij weer omhoog. "Boe!," zei hij hard in haar oor. Daarna bleef hij met zijn armen over elkaar staan wachten op een reactie. Misschien ging ze wel weg, dat zou dan beter zijn.

Aphrodite gromde nog wel maar ze had al snel door dat Calypso niet in gevaar was. Calypso sprong van schrik naar voren en gilde het uit van schrik. Ze draaide zich om naar de jongen en nadat ze van de schrik bekomen was keek ze hem woedend aan. 'Dat was echt gemeen!' ze was echt woedend. Aphrodite liep naar Calypso en ging beschermend voor haar staan. 'Stil maar' Calypso kroelde neer en begon Aphrodite achter haar oren te kriebelen. 'Iemand van achteren besluipen? Dat is echt laf!' op dit moment haten ze haar stem, het klonk nog steeds te liefelijk.

"Oh, nee hoor," zei Mitchel. "Dat is wijs, vooral als er een grote kat voor degene die je besluipt staat. Maar ga je me dus nog met rust laten of hoe zit dat?" Hij keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan, om aan te geven dat hij echt wilde dat ze ging. Zijn vorige hints bleken niet duidelijk genoeg te zijn geweest.

Verbijsterd zetten ze grote ogen op 'Je wilt dat ik wegga?' ze schudden haar hoofd 'Dat had je toch ook gewoon kunnen vragen?! In plaats van mij zo te laten schrikken?' ze voelde haar hart nog steeds te snel kloppen in haar borstkast. Calypso was maakt een aantekening voor zichzelf dat ze niet moest vergeten vanavond haar medicijnen in te nemen.

"Ik heb het duidelijk genoeg aangegeven," zei Mitchel en hij liep terug naar het plekje waar hij eerst had gelegen. Hij ging weer liggen. "Maar dan moet je dus wel gaan." Daarna richtte hij zijn blik op de wolken en lette niet meer op zijn gezelschap. Hij vroeg zachtjes aan een struik hoe het op dit moment was met zijn haar en ogen. Zijn ogen waren al helemaal bruin, kreeg hij te horen, en zijn haar was nu voornamelijk goudblond, in plaats van het geelbruin waarmee hij de zomer in ging.

'Niemand zegt mij wat ik moet doen! Wie denk je wel dat je bent?!' met vlammende ogen ging ze voor hem staan. 'Als je zo graag alleen wilt zijn ga je gang, maar niet hier! Ik ben moe ik heb honger, dorst en door jou is mijn goede humeur helemaal verdwenen!' haar stem begon te trillen van emotie. Zo had ze haar dag niet voorgesteld eerst had iemand haar kleren in het meer gegooid toen merkte ze dat er met haar medicijnen gerommeld was en nu dit!

"Tja, ik was hier eerder," zei Mitchel en hij haalde zijn schouders op. Binnensmonds praatte hij een beetje met een struikje. Die tilde één van zijn wortels op en trok daarmee het meisje onderuit. Mitchel moest lachen, moest ze inderdaad maar gewoon weg gaan. Hij keek haar even loom aan en richtte zich daarna weer op de lucht. Hij voelde hoe de warme zon iets in zijn lichaam aan de gang zette wat hij alleen kon beschrijven als fotosynthese. Hij vroeg zich af of hij nu ook koolstofdioxide ademde, in plaats van gewoon zuurstof.

Op eens lag ze op de grond onderuitgehaald door iets of iemand ‘Wat..’ verbijsterd vergat ze haar woeden voor een moment en keek de jongen verbijsterd en een beetje angstig aan. Aphrodite sprong snel naar de jongen en zetten een van haar zware poten op zijn borst met haar nagels uit, “niemand” leek ze grommend te zeggen “niemand doet Calypso kwaad.” ‘Hoe deed jij dat?!’ in Calypso’s liefelijke stem was angst te bekennen. Geen enkel mens kon iemand onderuit halen zonder diegenen aan te raken.

"Ik heb niks gedaan," zei Mitchel waarheidsgetrouw. Hij had echt niets gedaan, het was het struikje geweest. Maar dat vertelde hij natuurlijk niet. "En haal dat poezenbeest van me af." Hij keek kwaad naar de kat die op zijn borst stond. Zijn nagels maakten kleine wondjes in zijn huid, maar bloeden deed het nog niet. Bovendien zou hij het straks toch weer kunnen helen. Hij grinnikte en keek weer naar het meisje.

'Jawel! De moet wat gedaan hebben' hield ze vol 'ik kan niet zomer onderuit gehaald zijn en behalve jou is hier niemand. Dus nog eens hoe deed je dat?' Calypso was vast besloten om er achter te komen wat er gebeurt was. 'Ik laat Aphrodite net zo lang op ze zitten tot ik weet wat er gebeurt is!' nu weer woedend keek ze hem aan. Aphrodite keek zo goed mogelijk kwaad terug en gromde instemmig, ze zou niet weggaan voor Calypso het zei.

Mitchel zuchtte en keek naar het meisje. "Toch was ik het niet," zei hij. "Je moet bedenken dat je in een betoverd bos rondloopt, planten kunnen dat misschien zomaar." Hij grinnikte. De nagels begonnen nu toch echt te prikken en er sijpelde een beetje bloed, gemengd met hars, uit de wondjes. Hij deed zijn mond een beetje open en liet een, voor mensen onhoorbare, oproep kreet horen in de Taal der Bomen. Het duurde niet lang of hij hoorde zware voetstappen. Achter het meisje kwam een ent aangelopen. Niet snel, maar hij kwam resoluut op zijn doel af.

Calypso geloofde de jongen niet 'Waarom zou een plant mij onderuit willen hallen? Ik heb ze nooit wat misdaan!' het sloeg nergens op wat de jongen zei. Ze had op het kamp wel eens gehoord dat planten rare dingen deden met kinderen maar dat kwam dan alleen doordat die kinderen het het er naar gemaakt hadden. Aphrodite's grom waarschuwde haar dat er achter haar iets aan kwam. Snel draaide ze zich om, doodsbang bleef Calypso naar de ent kijken. Ze leek wel versteend haar benen weigerde te doen wat ze vroeg.

Mitchel grinnikte en knipoogde naar de ent toen het meisje even niet keek. De ent, die Mitchel goed kende, liep op het meisje af en pakte haar op met één van zijn grote takken en hield haar stevig vast. Daarna draaide hij zich om en begon richting het kamp te lopen. Mitchel keek hem na. Het zou nog even duren voor hij daar was. Hij bedankte de ent en dacht even na over wat hij nu moest doen.

Nu wist ze het zeker, die jongen had er iets mee te maken en Calypso zou er achter komen wat. Anders was haar naam niet Calypso Lena Edens. Ze worstelde om zich los te krijgen maar de ent hield haar stevig vast. Aphrodite snapte niet precies wat er net gebeurt was maar Calypso had niet gezegd dat ze de jongen los mocht laten dus deed ze dat ook niet. Ze kon dit nog de hele dat volhouden, grommend zetten ze haar nagels wat dieper in zijn borst. Ondertussen worstelde Calypso nog steeds om zich los te krijgen terwijl het kamp steeds dichterbij kwam. Door zich in bijna onmogelijke bochten te dwingen kon Calypso zich net genoeg loskrijgen om te veranderen. "Ik krijg die jongen wel" dacht ze terwijl ze zichzelf in een Arend veranderen en terug vloog naar de bessenstruiken, in het bos liet ze zich terug veranderen zodat die jongen niet kon zien hoe ze hier zo snel gekomen was. Tot haar grote genoegen zag ze dat Aphrodite nog steeds over die jongen gebogen stond en ze besloot om nog even te wachten met tevoorschijn komen. Maar een ding was zeker, Calypso zou het niet opgeven, ze zou er achter komen wat die jongen gedaan had.

Tot zijn spijt zag Mitchel dat het meisje had weten te ontsnappen. En het was geen optie om te veranderen of om zijn kracht te tonen. Dat zou verhalen oproepen en dan was het snel gedaan met zijn reputatie. Maar als hij nou eens... Hij kreeg een geweldig idee. In de hand die het meisje niet kon zien trok hij energie van de struiken naar zich toe. Daarna verscheen er een mini-leprechaun, die de energie uit de kat begon te zuigen en de lucht in gooide, over de struiken. Het was onmogelijk dat het meisje hem zou zien, maar na een tijdje zou de kat wel leeggezogen zijn.