Galileos hutje

Eerste onderwerp bericht herinnering :

Dit leegstaande hutje is de slaapplaats van Galileo. Het stond al leeg toen hij er zijn intrek nam. Er staan acht kapotte bedden en andere kapotte meubels. Galileo heeft voor zichzelf een nest van dekens met twee matrassen als basis bij het raam gemaakt. in h het raamkozijn staan een paar van zijn bezittingen uitgestelt. Een foto van zijn gezin toen het nog compleet was, zo'n vier jaar oud, en Een foto van zijn vader en een van zijn broer beide met één eigen vaasje bloemen. Naast het best liggen eén paar stapels boeken

Galileo glimlachte. "G'night" zei hij slaperig voute hij indommeld. Een van de eerste nachten rustige slaap lag voor hem, zo leek het.

Nxtmrnng
-
Toen Theodore wakker werd merkte hij meteen dat hij half op de grond lag, hij viel wel vaker uit zijn bed omdat hij te veel ruimte in beslag nam, maar hier kon hij niet echt letterlijk vallen. Hij kroop weer op de berg met kussens en keek glimlachend naar Galileo, en hoe schattig deze was in zijn slaap.

Galileo mompelde iets i zijn slaap en kroop tegen Theo aan, op zoek naar zijn warmte. Zijn slangenlichaam wikkelde zich ietwat stevig om de jongen heen, als een omhelsing.

Theodore voelde zichzelf blozen, hìj! Hij bloosde zomaar, gelukkig was Galileo niet wakker om het te zien. Zelf kroop hij ook wat dichter tegen Galileo aan en hij sloeg een arm om hem heen, samen met een deken dqt adgegleden was.

Galileo legde zijn hoofd op Theodores borst, met de slangen aan de kant om niemand te pletten. Hij humde iets goedkeurends voor hij weer wat vaster ging slapen.

Theodore werd nog roder, dit kon hij niet eht hebben, maar hij besloot er van te genieten zolang het kon. Dit was misschien het dichste wat hij ooit bij Galileo kon komen. Hij sloot zijn ogen en ademde tegelijk met Galileo, zijn arm nog steeds om deze heen geslagen.

Na nog een half uur zo gedommeld te hebben begon Galileo toch echt wakker te worden. Het begin met wat gemurmel en de slangen die een voor een ontwaakten. Zijn eigen reptiel schrobde groene ogen gingen als laatsten open. Toen hij zag in wat voor een positie hij zich bevond begon hij enorm te blozen en maakte zich uit de omhelsing los "s s s s sorry" bracht hij stotterenduit.

Theodore lachte zachtjes, nog steeds vrij rood. 'Geen probleem, 'Leo. Als ik er wel problemen mee had, had ik je al lang weggeduwd.' zei hij eerlijk en hij grijnsde naar de jongen waar hij zo stapel op was, de eerste persoon die hij leuk vond moest weer én zijn beste vriend én verliefd op een ander zijn.

Galileo glimlachtte. "S-s-sorry voor de st-st-stotter dan, g-gebeurt wel va-va-vaker als ik nerveus of ver-verbaasd ofzo ben." bracht hij stotterend uit. Hij glimalchtte.

Theodore glimlachte, 'Don't worry, I think it's cute.' zei hij naar eerlijkheid, al had hij er vrijwel meteen spijt van. Ach, Galileo dacht toch dat hij iemand anders leuk vond, toch?

Galileo lachtte zachtjes. "Dat is de leukste reactie die ik ooit op mijn stotter heb gehad." Zei hij nu, erg rustig pratend om niet weer te beginnen. "Maar, jij vind het dus niet stom of zo, die stotter van me?"

THeodore schudde op recht zijn hoofd,'Natuurlijk niet!' bracht hij verontwaardigd uit, 'Wat is er nou mis of stom aan een onschuldige stotter?' vroeg hij, eerlijk op zoek naar een antwoord.

Galileo haalde zijn schouders op. "Dat weet ik ook niet, bij mij op school vonden ze het alleen heel erg grappig als ik ook nog eens ging stotteren." Zei hij zacht. Hij pratte liever niet over school en over het pestten.

Theodore trok zijn wenkbrauwen op. 'Belachelijk!' zei hij verontwaardigd, 'En hoe bedoel je "Ook nog"?' vroeg hij er voorzichtig achteraan, het klonk alsof het stotteren het kleinste van de problemen was die De medescholieren van Galileo met hem hadden gehad.

Galileo schudde zijn hoofd. "Ik heb het er liever niet over, Theo." Zei hij zacht. Het was van zijn gezicht af te lezen dat hij hier echt niet over verder wilde gaan.

Theodore knikte, 'Dan niet, je mag zelf weten wat je me wel en niet verteld.' zei hij begrijpend en hij omhelsde Galilro weer kort. 'Als je maar weet dat ik er altijd voor je ben, daar zijn vrienden voor, toch?' vroeg hij, ergens wist hij het echt niet, zo veel vrienden had hij nou ook weer niet gehad in zijn leven.

Galileo knikte. "Daar zijn vrienden voor, en jij bent mijn allerbeste vriend." Zei hij met een lief glimlachje.

Theodore bloosde opnieuw, 'Jij zonder twijfel ook de mijne, en dat is niet alleen omdat je de enige bent.' zei hij met een glimlach, hij kende wel wat mensen, maar om ze nou zijn vrienden te noemen? Nee, meestal zijkte hij ze alleen maar af. Wel had hij een of twee vriendinnen gemaakt op het kam.

afzeiken --> zeikte af

en ik ben net getrouwd in skyrim Okee ik gebruik hem alleen, coz als je getrouwd bent (de game maakt het trouwens niet uit welk geslacht de ander is...) kan je partner ook achter je aan lopen als een hulpje, en je kan bij hen geld en voedsel opvragen, mijn echtgenoot is ook nog eens een super sterke magier... Ik ga dus niet echt snel meer dood JEEJ
---
Galileo glimalchtte ."Datzelfde geld voor mij, jij bent een van mijn eerste vrienden, en op het moment enige vriend." Zei hij zachtjes.

Stttt ik kan geen nederland, ik dacht dat het leidend voorwerp was c:

En wat leuk voor je c:
-
Theodore glimlachtr naar hem. 'Goed dat we elkaar hebben, jij verdient in ieder grval vrienden, mensen die van je houden voor wie je bent.' zei hij, het rood wat bijna wa weggetrokken terug laten kerend.(geengoedezin,nouen) ergens had hij nu gezegd dat hij vwb Galileo hield, wat niet eacht gelogen was ookal kenden ze elkaar zo kort.

Galileo beet op zijn lip en glimlachte. Niemand had ooit zoiets tegen hem gezegd, dat hij het ook verdiende om mensen te hebben die van hem hielden. Hij keek Theo dankbaar aan, hij kon geen goede woorden vinden om dit gevoel van gratitude te beschrijven.

Theodore glimlachte terug, 'Ben je het niet met me eens dan? Jij verdient ze echt, en je verdient iemand die zo veel om je geeft dat hij het liefdespad met je wilt bewandelen.' "Iemand als ik..." voegde hij er in zijn hoofd nog aan toe, maar het leek hem beter dat hij dat niet deed, 'Ik denk niet dat die Eric je dat kan bieden, of wel?' vroeg hij voorzichtig.

Galileo schudde zijn hoofd. "Dat zal hij inderdaad niet, maar weetje, ik denk dat niemand dat zou willen, niet voor mijn mutatie en nu ok niet." Hij haalde zijn schouders op.

Theodore schudde zijn hoofd, 'Ik weet zeker dat er iemand is.' zei hij op tedere toon en hij legde twee vingers onder Galileo's kin om zijn gezicht voor zichtig naar zich toe te draaien. Hij keek de jongen nog even aan voor hij zijn ogen sloot en hem kuste, helemaal dit keer.

Toen theo zijn gezicht op die manier beetpakte keek hij de jongen verbaasd aan. Hij had genoeg romantische boeken gelezen, en films gezien om te weten wat er ging gebeuren.hij had alleen niet verwacht dat iemand hem ooit zo zou aankijken, laat staan hem kussen. Hij was niet in staat om op wat voor manier dan ok op de andere jongen te reageren, hij kon daar alleen maar zitten en verbaasd zijn.

Na een seconde of twee trok Theodore terug en keek hij Galileo met een mengeling van schuld en verliefdeheid aan. 'Jíj bent de jongen van net...' zei hij vrij overbodig, toen hij beter naar Galileo keek en zijn geschokte blik zag zuchtte hij. 'Ik moet hier ook niet aan beginnen, misschien is het beter als ik ga.'

Nouhou ik wil leo lief laten reageren maar dat zou ooc zijn

Galileo beet op zijn lip. "S-sorry T maar i-ik mag je als een vriend, niet op die manier. " Hij leek schuldig, en dat was hij ook.

Theodore knikte, 'Begrijp ik...' zei hij beteuterd, 'Ik wilde je gewoon laten weten dat er mensen zijn die om je geven... Op die manier.' zei hij met een zucht en hij keek naar zijn hand, die met een los draadje van zijn handschoen speelde.

Leo beet op zijn lip en keek zelf ook weg. De ongemakkelijke stilte was verstikkend. Hij keek maar een beetje hoe hij met de laatste meter van zijn staart de dekens weer een beetje aan het fatsoeneren was.

Theo slikte en krabbelde overeind, het werd hem iets te ongemakkelijk. 'Ik spreek je nog wel, maar dan is dit niet hmgebeurt, oké?' waarschuwde hij Galileo nog voor hij het hutje uitliep, zichzelf vervloekend omdat hij zijn enige goede vriendschap had verpest.