De ziekenboeg

Natuurlijk gebeuren er in deze tijden in en rond het kamp nog weleens de nodige ongelukken. Vandaar dat de kampleiding een speciale ziekenboeg heeft opgezet voor gewone én ongewone klachten.
Een groep van experts, de Helers, proberen hier naar oplossingen voor lichamelijke en geestelijke problemen te zoeken, met of zonder succes. De mutaties maken het hen namelijk niet altijd even makkelijk, maar de groep doet wat ze kan!

De ziekenboeg bevindt zich aan de rand van het kamp en vormt een grote witte tent met daarin stretchers, tafels, kasten vol met EHBO-dozen, kisten met geneesmiddelen etc.

Regels:
-Hoe het een beetje rustig (voor de zieken)
-Niet zomaar spullen uit de ziekenboeg meenemen zonder toestemming

Personen:
Max. 8 personen ongeveer
(eigenlijk het ligt er maar net aan hoeveel mensen gewond of ziek zijn natuurlijk)

Sky liep met een pijnlijk gezicht de ziekenboeg binnen. In een mislukte poging te vliegen was hij (alweer) neergestort, en er had iets akelig geknapt in zijn arm. Hij wist niet of het gebroken was, of gekneusd, maar het klopte in ieder geval en het stak van de pijn.

Griffin bekeek nog eens wat hij zojuist geschreven had: 'symptomen:' stond er in een bijna onleesbaar doktershandschrift, 'paarse tong, gevoelige kaken en zwarte vlekken op tanden'.
Een frons verscheen op zijn gezicht bij een poging tot nadenken. Moeilijk, moeilijk..
Nog geen uur geleden was er een meisje de ziekenboeg binnengedragen, ze was rond een jaar of zestien en ze had tijdens zijn onderzoek aan één stuk door liggen kermen van de pijn.
Er moest een hele zak vol onkruid worden aangerukt om het te verhelpen (anders had Griffin simpelweg de kracht niet gehad om haar te genezen), maar het was uiteindelijk gelukt. Ondertussen was Griff zich steeds meer gaan verbazen over de rare dingen die hij hier tegenkwam: uitpuilende ogen, gescheurde tenen, benen zo slap als was.. Het moest niet vreemder worden. Straks zou het hele bos uitgeroeid zijn om al deze problemen te kunnen genezen!

Al peinzend, merkte Griffin ineens iets bewegends in zijn ooghoek op.
Zijn hoofd richtte zich op waardoor er een lok van zijn donkere haar gedeeltelijk voor zijn oog schoof. Een jongen met vleugels kwam de ziekenboek binnen gestrompeld. Hij was Griffin inmiddels niet onbekend meer, want hij was al een paar keer eerder geweest. Sky. Dat was zijn naam, ironisch genoeg.
Na een vluchtige blik op de gewonde arm, snelde Griffin al naar de jongen toe en zette hem op een kruk. “Hé.” groette hij hem vervolgens vriendelijk en ging voor hem staan. “Alweer terug?” vroeg hij toen met een warme glimlach op zijn gezicht. Voorzichtig pakte Griff de arm met beide handen vast, om hem beter te kunnen onderzoeken.

New.
_____

Griffin Hunt zat aan een bureau verwoed aantekeningen te maken. Hij had zijn hoofd er niet bij vandaag waardoor hij sommige belangrijke punten in eerdere informatie over een nieuwe ziekte niet eens opmerkte.
Blauwe inkt kleefde aan zijn vingers, maar de arts schreef door totdat hij het uiteindelijk toch opgaf om, min of meer gedwongen, een pauze te nemen. Met gesloten ogen en een bonkend gevoel bij zijn slapen - jammer toch dat een heler zichzelf niet altijd kon genezen - liet hij zich achterover in de houten stoel vallen.

In zijn gedachten liep Griffin de punten nog eens na. Zoals een echte heler en dokter kon hij gewoon geen afstand doen van zijn werk, zelfs al was het voor zo'n korte periode. Eens zien..: de patiënt had last van haaruitval en een toename aan spierweefsel. Dit kon duiden op zowel een nieuwe mutatie óf een beginnende ziekte en het was cruciaal om te ontdekken welke van de twee het juiste was. Anders zou het niet de eerste keer zijn dat hij een patiënt door zo'n inschattingsfout verloor..
Gelijk schudde Griffin deze gedachte weer van zich af om nog enigszins helder te kunnen blijven denken. Het ging om het nu..niet meer om toen.

Goed, wat was er nog meer? Oh ja.. een vreemde stand van de kaken.. Verder kwam hij echter niet, want plotseling werd Griffin overmand door slaap. Misschien kwam het doordat hij al meer dan 24 uur niet geslapen had door zijn werk, misschien kwam het doordat het de laatste tijd best hectisch was geweest in het kamp qua zieken en gewonden. Niet dat het nu uitmaakte wat de oorzaak was..
Griff voelde hoe zijn ledematen zwaar werden, zijn hoofd verder naar achter kantelde over de rugleuning en hoe hij uiteindelijk..weg zonk in een diepe, rusteloze slaap.

'Hallo?' haar zachte stem doorkliefde de stilte die bij de rand van het kamp hoorde. Niemand zou vrijwillig zo dichtbij de rand van het bos komen zonder een reden. 'Is er iemand?' aarzelend sloeg Calypso de witten tentdoek open. Gelukkig er was iemand ze zou zich heel dom voelen als er niemand zou zijn. 'Hallo' aarzelend deed ze een stapje naar binnen. Tot Calypso's verbazing gaf niemand antwoord. Zachtjes liep ze verder, nee ze had het toch gezien, helemaal achter in de tent aan een bureautje zat iemand maar Calypso kon vanaf hier niet goed zien wie. Langzaam deed ze nog een paar passen dichterbij. Vanaf waar ze nu stond kon ze duidelijk zien dat degenen aan het bureautje lag te slapen. Vertederd bleef ze staan kijken naar de slapende jongen voor haar. Ze kon nu hij sliep hem gelijk goed bekijken en ze zag gelijk dat hij best knap was. Calypso twijfelde even of ze hem waker zou moeten maken of zou moeten laten slapen. Ze besloot hem toch maar waker te maken, ze had niet zo veel van zijn tijd nodig en als zij weg was kon hij verder slapen en dan misschien in een bed want hij hij nu sliep zag er niet echt convertible uit. Voorzichtig legde ze haar kleine hand op zijn schouder en schudden hem zachtjes heen en weer. 'Hallo? Wakker worden' Ze hoopte dat haar zachte liefelijke stem genoeg zou zijn om hem waker te maken en zo niet dan zou ze hem met rust laten en morgen gewoon weer terug komen. Calypso pakte er een stoel bij en wachtten geduldig af of hij wakker zou worden.

“Griffin? Griffin?” riep Neara hem toe, waarna haar zoete lach even in zijn oren klonk.
“Neara?! Neara, wacht op mij!” hoorde Griffin zichzelf antwoorden. Zo snel hij kon spoedde hij zich voort door het korenveld, richting een slanke gestalte aan de horizon.
Haar donkere lokken gleden mee op het ritme van de wind en haar armen waren naar hem uitgestoken. Hij kon niet wachten om haar zachte, warme huid weer te voelen..
“Griffin, je bent het echt! Kom naar me toe.” klonk haar melodieuze stem.
Dit liet de jonge dokter zich geen twee keer zeggen. Sneller en sneller begon hij te rennen met zijn handen voor hem uit om Neara straks eindelijk, na al die tijd, weer in zijn armen te kunnen sluiten.
Maar.. wat Griffin ook deed, hij leek op de één of andere manier niet dichter bij Neara in de buurt te komen. En terwijl hij verder rende, merkte hij hoe plotseling, stukje bij beetje, al zijn energie uit zijn lichaam verdween. Zijn hart begon sneller te bonzen, zijn ademhaling werd gejaagder. Nee, dit mocht niet gebeuren! Hij moest Neara bereiken, voor het te laat was...!
Ondanks dat hij besefte dat het tevergeefs was, bleef zijn stem haar naam roepen tegen de ondergaande zon. Zijn blik, standvastig maar tevens doodsbenauwd, was gericht op dat ene silhouet in de verte. De angst om haar opnieuw kwijt te raken, brandde in zijn hart..

Griffin sprintte de longen uit zijn lijf, schreeuwde, sleepte op het laatst zijn onwillige ledematen voort, omdat hij gewoon niet meer kon.. Hij kon niet meer.. Hij..
Griffin storte uitgeput ter aarde. Voor een moment rustte zijn lichaam onbeweeglijk op de koude, vochtige grond.
“Oh, Griffin, kijk nou wat je doet.” het had als een zuchtje wind geklonken, maar de jongeman wist zeker dat het Neara was geweest die nu opnieuw tegen hem sprak.
Zijn hoofd draaide, voor zover dit ging, naar opzij zodat hij omhoog kon kijken. De zon scheen recht in zijn ogen waardoor hij enkel een vage gestalte kon opmerken die op hem neerkeek.
“Waarom kwam je niet, Griffin?” hoorde hij de zoete stem zeggen. Zijn adem stokte. “Waarom kon je me niet volgen? Ik had je nodig, maar je was er niet.. Je was er niet!” gilde Neara nu. De toon in haar stem voelde als duizend messteken. Ze klonk niet als zichzelf. Ze was ook veranderd; niet langer kon Griffin het vrolijke, spontane meisje in haar herkennen waar hij vroeger zo van had gehouden. Nee, nu was ze koud, diep ongelukkig en gebroken. Ze was, zelfs in haar aanwezigheid, dood..
Langzaam en met de grootste moeite wist Griffin zijn mond een stukje te openen. Hij voelde ondanks alles toch de drang om haar te antwoorden, hopend dat hij hierdoor enige rust zou kunnen vinden. “I-ik..” begon hij. “ik probeer het. Alsjeblieft..ga..niet..!”
Maar tegen zijn wil in zag hij de gestalte al kleiner worden en zich naar de horizon toe bewegen, toch klonk de stem nog altijd even duidelijk in zijn oren. Het maakte zijn mentale wond bij elke centimeter extra afstand tussen hen groter en groter: “Nee, Griffin, ik kan jou niet meer verlaten, want jij hebt mij al verlaten! Je bent me vergeten! Ik besta enkel nog..in je dromen.”
“Neara, nee!” schreeuwde Griffin terug terwijl bij hem de tranen rijkelijk stroomden. “Alsjeblieft! Ik smeek je: blijf toch bij me! Ik zal er voor je zijn, altijd..hoe dan ook!”
Maar er kwam geen antwoord meer. Neara was verdwenen, voorgoed.
Toen, uit het niets, klonk er een andere stem. Helderder, warmer en zonder de vreselijke toon. “Wakker worden..” gonsde het in zijn hoofd.
Eerst kon Griffin niet bevatten wat er gebeurde, maar plotseling..

Griffin schoot met een schok wakker in zijn stoel en keek gelijk recht in twee vriendelijke, paarse ogen. Zijn gezicht stond geschrokken. Ergens blonk er een dieptreurige glans in zijn irissen. Voor even moest hij zich oriënteren voor hij besefte waar hij was.
“H-hallo.” begroette hij het meisje toen. Griffin klonk zoals hij zich deels voelde: nogal verstrooid. De droom was in zijn geheugen gegrift, maar alles was nog wat vaag, behalve een paar woorden die hem nu weer te binnen schoten: “Ik besta enkel nog in je dromen.”
Griffin besefte hoe waar dit was.. Hij zuchtte even onopvallend en wreef met beide handen over zijn bonkende hoofd. “Het spijt me. Ik was,” mompelde hij binnensmonds terwijl zijn blik het meisje weer terugvond, “in slaap gevallen.” Een voorzichtige glimlach verscheen rond zijn lippen. “Kan ik je ergens mee helpen?” Aangezien het meisje hem wakker had gemaakt, zo dacht hij, kon ze misschien wel zijn hulp gebruiken. En ondanks de rare situatie van net, wilde Griffin zoals altijd graag hulp geven, dus wachtte hij op antwoord met een geïnteresseerde uitdrukking op zijn gebruinde gezicht. Rare tijden...

'Gaat het wel?' zijn vraag negerend keek Calypso hem bezorgd aan. Het zag er naar uit dat hij niet de leukste droom had en dat zij hem waker gemaakt had hielp ook niet echt wist ze uit ervaring, als iemand een nachtmerrie had was het niet handig om diegene wakker te maken, dan kwam hij aleen maar terug... 'Misschien kan ik maar beter een andere keer terugkomen, dan kan je nu verderslapen' bezorcht beet ze op haar lip, ze had er u al spijt van de ze hem gewekt had. Iets in zijn ogen stond Calypso niet aan, ze waren mooi maar er was iets treurigs in te lezen, het leek op de treurigheid die Calypso maar al te goed kende. Het leek op de treurigheid van iemand die een dierbare verloren had. 'Ga slapen' met haar kleine handje wees ze naar een van de bedden 'Het spijt me dat ik je gewekt heb. Ik kom wel een andere keer terug' Calypso kon erg dwingend zijn als het nodig was. Aan een doodmoeie dokter hadden ze niks op dit kamp.

Griffin keek het meisje kort aan voor hij zijn ogen neersloeg. “Nee, nee, het gaat prima.” Hij probeerde fris en opgewekt te klinken zoals anders, maar op de één of andere manier wilde dat vandaag niet helemaal vlotten. Misschien omdat het binnenkort twee jaar geleden zou zijn..
“Alsjeblieft; blijf en zeg me waarmee ik kan helpen.” sprak Griffin verder met een aparte toon in zijn stem. Met een bijna smekende blik keek hij het meisje nu weer aan. Hij wilde niet slapen, voorlopig niet tenminste, hoe moe hij ook was. Die droom..hij was nog niet klaar om die eventueel weer te beleven, want het leek hem juist nog meer uit te putten dan voor het slapen.

Zuchtend liet Griffin zijn schouders iets hangen en staarde naar zijn tafelblad. “Het zou me goed doen als ik iemand kan helpen..” mompelde hij binnensmonds. Het was waar. De voldoening van zijn hulp, deed hem al zijn eigen zorgen voor even vergeten. Dat was fijn.
Mooie dokter was hij trouwens en wat een goede eerste indruk maakte hij ook! Voor zover Griffin wist had hij het meisje misschien af en toe vluchtig voorbij zien komen, maar verder wist hij niets van haar. Niet eens haar naam. En nu, bij hun eerste echte ontmoeting, trof zij hem zo gebroken aan.. Je zou toch van een dokter moeten kunnen verwachten dat hij degene is die anderen frisse moed geeft?
Maar Griffin? Hij leek die bewuste moed voor even verloren te zijn.. Griffin legde zijn hoofd in zijn handen, sprak zichzelf in gedachten streng toe en keek pas weer op toen hij zichzelf sterk genoeg achtte. Iets in de ogen van het meisje maakte hem alweer rustiger gelukkig. Het paars was rustgevend en warm. Gek eigenlijk dat hij haar niet herkende..

'Oke' gaf ze bezorgt toe, ze begreep wel dat hij niet gelijk wou gaan slapen 'Ik blijf, maar dan moet je me wel beloven dat je hierna gaat slapen.' ze veegde een pluk paars haar uit haar ogen en keek hem eens goed aan. 'Aan een doodmoe dokter hebben we niks in dik kamp' wat ze in zijn ogen zag baarde haar zorgen, er was zover zij wist maar een dokter en die zat voor haar, als er iets met zou zou gebeuren... Maar ze zou het onderwerp laten rusten, voor nu dan tenminste.
'Ik heb niet zo veel van je tijd nodig maar ik dacht dat het wel eens tijd werd dat ik langs kwam' grinnikend keek ze om zich heen. 'Dit is veel beter dan die saaie, witte ziekenhuiskamers' ze kon het wel waarderen, in haar hele leven had ze genoeg ziekenhuizen gezien. 'Maar ik kwam hier niet alleen om te zien hoe het er uitzag' bha, wat haten ze het toch om te zeggen. 'Ik ben geboren met hartklachten en ben ook al iets van twee keer geopereerd daarvoor. Ik slik elke dag medicijnen maar ik ben bang dat ik nog maar genoeg heb voor een maand of twee' Haar altijd liefelijke stem kreeg een verdrietige ondertoon 'Ik heb nog nooit langer dan twee dagen zonder medicijnen gezeten... Als ze opraken weet ik niet wat ik moet doen!' hulpeloos haalde ze haar schouders op. 'Ik durf de dosis niet te minderen omdat ik weten wat er zou gebeuren' ze beet hard op haar lip. Een dokter had haar eens een ander dosis voor geschreven maar daar voelde ze zich alleen maar beroerder door.

Griffin was opgelucht dat het meisje toch wilde blijven en verder niet over slapen sprak. Hij knikte met een ietwat twijfelachtige blik als belofte dat hij straks wel zou gaan slapen. Een lach verscheen op zijn gezicht toen zij hem moederlijk toesprak: 'Aan een doodmoede dokter hebben we niks in dit kamp.'
Dat was helemaal waar.

Gelijk ging Griffin rechtop zitten en luisterde hij aandachtig naar het meisje toen zij begon te vertellen over haar klacht. Hij liet de woorden op zich inwerken en mompelde af en toe een zachte, brommende 'hm' ten teken dat hij over de kwestie nadacht. Hartklachten in een kamp als deze waren geen pretje..sowieso zorgde het voor de nodige complicaties. Daarbij strekte haar medicijnvoorraad niet langer dan ongeveer twee maanden.
Dat was, zoals zij al beschreef, een probleem waar naar gekeken moest worden.
Zijn hand maakte ondertussen verwoed aantekeningen zonder dat Griffin zijn blik van het meisje af liet gaan.
Toen ze uitgesproken was, dwaalden zijn ogen pas af naar het papier. Even zweeg de jonge dokter. Zijn gezicht stond ernstig, maar ook bemoedigend. Langzaam keek hij weer op naar het meisje en glimlachte geruststellend naar haar. “Dat klinkt inderdaad niet zo mooi, maar geen zorgen: ik weet zeker dat we samen een oplossing kunnen vinden.” sprak hij zoals altijd kalm. Zijn hele houding was eveneens meer ontspannen nu Griffin zijn beroep kon uitoefenen en hij ervan overtuigd was dat hij het meisje kon helpen. “Maar alles op zijn tijd.” ging hij verder terwijl zijn hoofd iets schuin trok. “Laat ik mijzelf eerst even voorstellen, dat is misschien wel zo beleefd.” Glimlachend stak hij zijn hand al naar het meisje uit. “Ik ben Griffin Hunt en voorlopig de dokter van het kamp. En wie ben jij?” In zijn gedachtes bereidde hij al de nodige onderzoeken voor. Ja, het moest kunnen lukken!

'Ooo ik dacht dat ik me al voorgesteld had!' met een glimlach schudden ze hem plechtig de hand 'Ik ben Calypso, het meisje met de hardklachten en de ADHD.' Mmm Griffin paste wel bij hem vond Calypso. 'En natuurlijk vinden we samen wel een oplossing, ik heb de volste vertrouwen in jou dokterscapisitijten' lachend Badacht ze dat dat niet eens gelogen was, door zijn manier van doen wist ze dat hij zou proberen een oplossing te vinden en er viel een last van haar schouders. In tegenstelling tot de dokters die ze op jongere leeftijd gehad had had Griffin het over We niet over Ik, ze haate het woordje Ik bij dokters dat klonk zo arogant. En ze was blij dat ze zelf ook haar behandeling betrokken was, vroeger werd alles voor haar besloten, alleen het alerbeste is goed genoeg voor onze liefe Calypso kreeg ze dan te horen, het was om ziek van te worden. Ze had in haar vrije tijd als haar ouders er niet waren een paar medice boeken gelezen dus ze wast er wel iets van af.

Griffin lachte ietwat verlegen door Calypso's compliment. Dus ze had vertrouwen in hem als dokter? Dat was goed en het gaf hem een extra reden om zijn best te doen, maar het was de eerste keer dat iemand zoiets tegen hem zei.
Calypso.. hij liet de naam even op zich inwerken. Het was mooie naam, heel mythisch.
“Aangenaam, Calypso.” bevestigde Griffin terwijl hij zijn hand weer terugtrok. “Goed, dan laat ik je alvast iets van mijn plan van aanpak weten..” Met een serieuzere uitdrukking op zijn gezicht liet Griffin zich iets achterover zakken in zijn stoel en tikte twee keer met zijn pen op de tafel. “Allereerst zal ik je zo dadelijk zelf onderzoeken om te zien hoe het nu met je hart gaat. Dus als je zo vriendelijk wilt zijn om op het dat campingbed daar te gaan zitten?” Licht glimlachend wees de jonge dokter naar het veldbed dat ongeveer twee meter bij hen vandaan stond. Hierna stond hij zelf op en liep naar de medicijnkast waar hij een stethoscoop en een klein potje met daarin een bepaalde kruiden uit pakte.
Dit zette Griffin op een klein tafeltje naast het bed neer en wachtte hij op Calypso.

‘Tuurlijk!’ vrolijk sprong Calypso en huppelde naar het bed dat Griffen had aangewezen. Het veldbed kreunde protesterend toen Calypso er op sprong. ‘Blé wat zijn deze dingen hard! Is het van stenen gemaakt of zo’ kleurend sloeg ze haar handen voor haar mond, ze was niet van plan geweest dat hardop te zeggen. ‘Sorry! Dat floepte er gewoon uit’ twijfelend keek ze onder haar wimpers door naar Griffen hopelijk had ze hem niet beledigd. Ze wist hoe gehecht dokters waren aan de spullen die ze bezaten.