Het sneeuwheuveltje

Een heuvel ergens in het midden van de bos. Het leuke aan de heuvel is dat er overal sneeuw ligt. De sneeuw komt van rare, gemuteerde planten. De sneeuw is echte sneeuw, maar niet koud. Dat wordt het pas als het winter is. Omdat het hier een groot, warm, winterwonderland is, komen er veel kampgangers.

Aantal:-
Regels:-

Brooke was het soort meisje dat niet zo van al die gemuteerde dingen hield. Daarom was ze waarschijnlijk ook een van de weinige die deze plek niet echt geweldig vond. Brooke kon niet wachten tot de wereld weer normaal zou worden. Dat alle rare wezentjes verdwenen. Ze gewoon weer richting huis konden, wat haar betreft had het zomerkamp veel te lang geduurd. Maar het was wel duidelijk dat ze het kamp niet bepaald uit konden. Verveeld zat ze tegen een boom aan, enkele meters van de sneeuwhoop af. Met haar hand speelde ze met de dolk die op haar schoot lag. Ze ahad hem nog nooit gebruikt, zelfs neit om eten te zoeken. Nee, ze had hem alleen nodig gehad om een stukje tak af te snijden toen ze er in was blijven haken met haar haren.

Jake was op de sneeuwheuvel afgelopen. Er waren genoeg mensen, zoals altijd, en hij wilde weten of alles nog goed ging. Hij hing weer eens de bezorgde kampleider uit. Het bleef grappig om te zien, de witte sneeuwbult tussen het frisse groen van de zomer. Hij wapperde even met zijn vleugels en vouwde ze toen op.

Brooke's blik ging even naar de kampleider Jake ofzo? Ja dat was het.Nouja echt een leider was hij niet te noemen, gewoon omdat hij nou niet echt vele jaren ouder was dan haar. Verveeld leunde ze achterover tegen de boom aan, die eigenlijk helemaal neit zo lekker zat. Maar dat moest maar.

Jake draaide zich om en liet zich met gespreide vleugels in de sneeuw vallen. Hij hoefde niks te doen om na het opstaan een sneeuwengel achter te laten. Hij grinnikte, hij was ook nog gewoon een groot kind. Hij liep naar een boom in de buurt en keek naar de kinderen op de heuvel. Hij zakte rustig onderuit en legde zijn armen achter zijn hoofd. Hij zag Brooke verderop onder een boom zitten. Ze was niet bepaald zijn favoriet, maar hij stak zijn hand toch maar op als groet.

Brooke was hem met haar blik gevolgd, over wat hij deed. Ze kon niet begrijpen dat ze een van de weinige was die hem kinderachtig vond. De meeste vonden hem juist geweldig omdat hij zo 'speels' was. Maarja Brooke mocht hem eigenlijk alleen niet omdat hij leider was van het kamp. Wat nou niet echt meer een kamp was, eerder een computerspelletje. Toch stak ze meer uit gewoonte flauwtjes haar hand naar hem op.

Flauw eef, dat computerspelletje

Jake glimlachte. Het gevoel van niet favoriet zijn was wederzijds. Ach, hij kon het niet iedereen naar hun zin maken. Maar ergens zou hij toch wel willen dat Brooke hem wat aardiger vond. Aan de andere kant, iemand die geen zin heeft in een kamp, gaat toch niet naar een kamp. Hij zuchtte en werd wakker uit zijn overpeinzingen.

Met een zelfverzekerde blik in haar ogen liep Isa naar de heuvel toe. Haar blonde haar droeg ze in een staart waardoor haar gezicht goed uitkwam, en door haar blauwe shirt en witte short leken haar ogen nog roder dan dat ze waren. Ze wist niet goed wat ze hier kwam doen, maar hoopte dat er nog leuke jongens zouden zijn. Of mensen die ze kon commanderen.

Jake stond boven op het heuveltje. Het was tamelijk rustig vandaag, veel mensen waren het niet. Ook al lag er sneeuw, dit was toch een dag om af te koelen in het meer. Hij zag Lux met een paar bekendere kampgangers spelen. Verder waren er genoeg andere strandjes waar ook meerdere mensen te zien waren, waarvan sommigen het op moesten nemen tegen rare waterwezens. Maar het ging nergens fout. Zelf begon hij te graven in de sneeuw, op zoek naar zo'n raar sneeuw spugend plantje.

Isa trok haar hakken uit en begon het bergje te beklimmen, toen ze Jake zag glimlachte ze. 'Lukt het?' vroeg ze toen ze zijn ingespannen gezicht zag, maar ze was niet van plan mee te helpen, want dan zou ze vies worden, en daar had ze een hekel aan.

"OH, prima," zei Jake. Hij kwam eindelijk bij het bloemetje aan, dat direct sneeuw rond spoot. Hij trok het wezentje uit de grond en legde het in de sneeuw. Na het contact met de aarde was het doodgegaan, maar Jake zag dat er al een nieuwe groeide. Gemuteerd onkruid groeide echt snel, dat hij.

Isa keek even geïnteresseerd toe 'waarom doe je dat?' vroeg ze. Ze was natuurlijk niet de slimste, maar ze kon hier echt geen reden voor verzinnen, en als je ergens achter wilde komen was de beste manier om het gewoon te vragen.

"Ik wil weten waarom deze planten zo zijn," zei Jake. "Ik bedoel, waarom ze sneeuw zijn gaan spuiten en geen enten zijn gaan worden." Hij ging staan en richtte een paar zonnestralen op het plantje, zodat hij hem beter kon bekijken. Het werd helaas te warm voor het ding en het smolt weg, als sneeuw voor de zon. "Dat is jammer," mompelde Jake en hij liet de lichtstralen los.

Isa knikte begrijpend. 'Maar waarom vermoord je hem dan?' was haar volgende vraag, terwijl ze in de sneeuw ging zitten en naar de kampleider keek, die druk in de weer leek. Ze pakte het dode bloempje op en liet het even tussen haar vingers heen en weer gaan.

"Tja, wist ik veel dat hij weg zou smelten in te veel licht," zei Jake geërgerd. Wat waren dit voor vragen? Dat kon ze zelf toch wel bedenken als ze wist dat hij ze onderzocht. Maar omdat hij de vriendelijke kampleider was bleef hij toch aardig naar haar glimlachen, al vond hij het dan nog van die domme opmerkingen.

Isa glimlachte haar engelen glimlach. 'O, sorry voor al de vragen' zei ze en ze bleef kijken terwijl hij bezig was. Totdat ze een steek voelde in haar hand waar ze het bloempje in vast had. 'Misschien nog goede informatie voor je, hij prikt' zei ze terwijl ze het bloempje op de grond liet vallen, en naar de bultjes op haar hand keek.

"Ah, dat is handig om te weten," zei Jake en begon de sneeuw over het nieuwe bloempje te gooien, dat zichzelf al bijna helemaal ondergesneeuwd had. "Dan moeten mensen hier dus niet gaan graven. Ik zal het Carmen zeggen." Hij grinnikte en vouwde zijn vleugels onder zijn lichaam, daarna ging hij erop zitten en hij gleed lachend naar beneden.

Isa glimlachte en rende zo snel als ze kon (erg snel) van de berg af, en was iets eerder dan Jake beneden. 'Maar hoe gaan die bultjes weer weg?' vroeg ze hem toen hij ook beneden was, en ging met haar hand door haar blonde haren.

"Ik zou zeggen dat ze vanzelf verdwijnen, maar je weet het maar nooit," zei Jake. "Over een paar dagen, als ze dan nog niet weg zijn, moet je naar de ziekenboeg gaan. Griffin kan je er wel mee helpen. Of wacht eens..." Hij kreeg een briljante ingeving en creëerde een klein engeltje uit het licht van de zon. Ze liet wat licht schijnen op de bultjes, maar er gebeurde niks, dus vervloog ze in een klein lichtwolkje met de wind.

new
-
Brooke stond op het sneeuwheuveltje, het was opvallend rustig voor deze plek. Er waren maar enkele andere mensen die aan de andere kant stonden. Het kon zijn dat het rond etenstijd was en iedereen wat te eten was gaan halen. Brooke had gewoon geen honger, met haar voet trapte ze even op de sneeuw die knerpte onder haar schoen, maar wel gewoon warmig aanvoelde.

Galileo kroop over de sneeuw op een manier die vergelijkbaar was met de manier waarop woestijnslangen met zand omgingen. Niet dat dit zo heet of koud was dat hij zoveel contact as mogelijk wilde vermijden, maar omdat sneeuw een rotte ondergrond was en hij niet wilde wegglijden over de sneeuw. Dit was misschien de enige sneeuw waar hij in slangengedaante in kon liggen. 's winters zou hij binnen zitten, omdat slangen nu eenmaal slecht tegen kou kunnen.

Brooke merkte dat er een jongen op een hele rare manier de heuvel op probeerde te komen (of heeft hij geen benen ofzo ? :3) Licht verbaast bleef ze naar de jongen kijken en had direct medelijden met zijn mutatie.

Hij loopt het liefst rond met zijn 10meter oange slangenlichaam dan met zijn benen. Alles vanaf zijn heupen is vervangen door een slangen lichaam.
.....
Galileo glimlachtte en ging in de 'sneeuw' liggen toen hij op de top was. Zijn slangenlichaam om hem heen gedrapeerd. Hij was het liefst in dit gedaante, in deze vorm voelde hij zich meer op zijn gemak. De slangen op zijn hoofd vermaakten zich erg met de sneeuw. Omdat een slang koudbloedig is is deze n iet gewend aan sneeuw.

okay
-
Brooke wist nou niet hoe ze op deze jongen moest reageren, iets wat ou niet vaak voorkwam. Maar dit was gewoon weird te noemen. Nogmaals bedankte ze de goden, god of wat dan ook dat ze geen weirde mutaties had die zichtbaar waren.

Galileo had inmiddels brooke wel opgemerkt, maar had besloten dat hij geen aandacht aan haar zou besteden. Ze keek naar hem alsof hij een monster was. Okee hij zag eruit als een monster, een gorgon, maar toch.