Onder- en bovenwatergrot

De onder- en bovenwatergrot is een grot die, hoe raad je het, een ingang heeft boven en een ingang onder water. De ingang onder water is alleen te bereiken met duikspullen of natuurlijk speciale mutaties. De boveningang is gewoon bereikbaar via het strand. De grot is zo groot als een grote kerk en in het midden ligt een meer, waar de onderwateringang op uitkomt. Er zitten vele spelonken in de grot, zowel boven als onder water, waar je je gemakkelijk in kunt verstoppen. De grond van de grot is bedekt met fijn wit zand en het is er altijd een aangename temperatuur, hoewel het wel erg vochtig is.

Summer huppelde achter Yin aan die voor haar uit stoof over het strand. Ze struikelde bijna over haar eigen voeten en tuimelde daardoor in een opening in de rotswand die uitkwam op een geweldige omgeving van bijna lichtgevend blauw. Om haar heen zweefden wat druppels en er waren boven-water-vissen die om haar heen vlogen. Ze was dicht bij water, dat merkte ze wel. Ze voelde zich ergens niet heel erg op haar plaats hier, ze was geen type voor water. Zij was van grond en bomen.

~~
sorry als ik een beetje vage fantasy dingen erdoorheen doe (dit is mijn eerste fantasyforum, dus ik moet nog even leren)

Hahah, maakt niet uit, ik heb het ook ooit moeten leren (: (Toen was ik nog slechter dan nu, kun je nagaan xd)
~~
Eric schoot als een pijl door het meer. Door zijn meermannenstaart ging hij echt razendsnel. Hij vond de ingang van zijn favoriete grot en wurmde zich erdoorheen. Hij steeg op naar het lichte puntje dat de oppervlakte van het meer in de grot was. Zijn gespierde armen waren het eerste wat door het oppervlak kwam. Hij was tot aan zijn middel uit het water toen hij zijn haren uitschudde en een regen van blauwe waterspetters veroorzaakte. Hij streek de blonde strengen haar uit zijn gezicht. Het puntje van zijn donkerblauw-met-groene vissenstaart stak ook boven het water uit.

Luce schrok zich een ongeluk en maakte een sprongetje toen er opeens allemaal water uit een gat in de grond kwam. Yin begon vuur te spuwen tegen het onbekende ding, maar raakte alleen de druppels water waardoor er rook ontstond. Luce drukte zichzelf tegen de rotsmuur aan en alle druppels die van het ding afkwamen bleven in de lucht hangen waardoor ze neit kon zien wat het was.

Eric keek naar de druppels om hem heen. En toen naar de stoom. Er moest nog iemand zijn. Hij zuchtte. Alleen zijn was moeilijk met zoveel mensen in zo'n beperkte ruimte. Hij zwom naar de rand van het meertje en stapte uit het water. Na een paar seconden veranderde zijn staart in een paar benen die in een spijkerbroek gestoken zaten. Zijn borstkas bleef onbedekt zodat zijn spieren gewoon duidelijk zichtbaar waren. Hij veegde de in de lucht hangende waterdruppels voor zijn gezicht weg terwijl hij 'Hallo?' riep tegen de lucht.

Yin stoof in Lucinda's jurkje bedekt onder haar haren. "hoi?" zei Luce twijfelend, terwijl ze niet van de muur los durfde te komen. alsof de muur houvast gaf aan haar zekerheid. Ze wist niet of ze wel wilde weten wat zich achter die neveling van waterdruppels bevond.

'Jemig, je hoeft niet bang te zijn hoor. Ik eet je echt niet op.' Zei hij met een grappende ondertoon in zijn stem. Hij zag nu het meisje staan waar hij tegen praatte. 'Hallo.' Zei hij nog een keer, nu hij haar in de ogen kon kijken. Hij zag er nu uit als een normale jongen van achttien. Behalve zijn onnatuurlijk zeeblauwe ogen was er niets waaraan je zou kunnen zien dat hij eigenlijk een meerman was. Er stond een charmante scheve grijns op zijn gezicht.

Lucinda's glimlach ontspande. Ze stak haar hand uit. "Luce, en hoe kan ik weten dat je me niet opeet, je ziet er ongevaarlijk uit, maar dat doet Yin ook." Een kopje van een eekhoorn kwam te voorschijn uit de hals van haar jurk. "dat is Yin dus" Yin keek schichtig naar de jongen en kroop daarna meteen weer weg in haar jurk. "Het spijt me, ze heeft geen fatsoensnormen" zei Luce die hem heel makkelijk aan bleef kijken. Het viel haar niet echt op dat hij knap was, zij was gewoon niet het type dat daarop lette. Ze stak haar hand uit naar het water dat nog steeds voor hen zweefde. "magisch" fluisterde ze overbodig. Dit hele bos was magisch, en dat was niet zoals het hoorde, maar Luce wist niet of het iets goeds of iets slechts was. Ze voelde zich best op haar gemak met haar krachten, ookal moest ze nog uitzoeken hoe ze het kon doen zonder energie van iemand of iets anders te nemen. Ze gebruikte haar kracht nooit, en als was ze daarna uitgeput omdat ze haar legergroene beestjes niet toegestaan had de energie uit bomen te halen.

Eric keek even naar het beestje. 'Omdat ik dat zeg. Geloof je me niet dan?' Vroeg Eric aan het meisje. Hij glimlachte, waarbij zijn parelwitte tanden tevoorschijn kwamen. 'Sinds dat ik half vis ben lust ik trouwens geen enkele soort vlees meer. Alleen vis en zeewier.' Zei hij. Bij het woord zeewier rimpelde zijn neus even. Het idee van zeewier eten vond hij nog steeds smerig, maar zodra hij een staart had was het voor hem als een lekkere salade voor een gewoon mens. 'En jouw eekhoorn ziet er inderdaad ontzettend onschuldig uit.' Vervolgde hij. 'Maar die eet mij wel op?' Vroeg hij.

Luce schoot in de lach, "natuurlijk eet ze je niet op, hoe moet dat gaan" Yin was zo'n 100 keer kleiner als deze jongen. "maar ongevaarlijk is ze niet" Ze kon als ze wilde deze hele jongen tot as laten verbranden. Maar dat zou ze niet doen waar Luce bij was, hoopte luce maar. Ze wilde zoiezo niet dat Yin het iemand aandeed om met zoveel pijn dood te gaan. "En misschien geloof ik je wel" natuurlijk geloofde ze hem. Luce was iemand die iedereen meteen geloofde, hij had haar wijs kunnen maken dat hij een engel was ookal kwam hij net uit het water.

Eric maakte een nadenkend geluid en keek naar het plafond. 'Stukje bij beetje?' Vroeg hij met een glimlach. 'Hmm, en wat is er zo gevaarlijk dan aan dit pluizige beestje?' Vroeg hij aan haar. Hij kon zich niet voorstellen dat zo'n schattig klein beestje iemand kwaad zou doen. 'Ach, als ik je op zou willen eten, had ik dat al lang gedaan hoor, vertrouw me maar.' Zei Eric met een knipoog tegen Lucinda.

Lucinda negeerde zijn opmerking over eten. Ze stapte naar het water toe en doopte haar teen in het ijskoude water. Er ging een siddering door haar heen en Yin sprong van haar schouder, keek de jongen aan nu ze met haar rug naar hem toe stond. "Oh daar zou ik niet achter willen komen" grinnikte luce. Zij wilde dat ook niet, erachter komen wat Yin kon.

Eric trok een wenkbrauw omhoog en keek Lucinde een beetje apart aan. 'Oke, dan niet.' Zei hij met een klein glimlachje. Dit was ook niet iemand die graag het gesprek aan de gang hield. Hij liep naar de muur en leunde er naast haar tegenaan. 'Vind je deze grot ook niet prachtig mooi?' Vroeg hij, als een soort van poging om het gesprek nog een beetje gaande te houden.

Luce had niet door dat ze het gesprek bijna dood had laten gaan. "ja, ik was hier nog nooit geweest, ik vind de kleur zo mooi, en ik vind het raar wat de magie ermee gedaan heeft, maar ik vind hem prachtig zo." ze keek hem even aan en ging toen op het randje van het water zitten met haar benen erin. Ze was misschien iets te snel afgeleid. Wiebelde te veel. Toen ze klein was was ze een keer getest op ADHD maar het bleek dat ze gewoon druk was.

Eric glimlachte. Gelukkig was het meisje niet een van die stille types die altijd maar met drie woorden antwoordde. Hij liep met haar mee naar het meertje in het midden. 'Daar ben ik het helemaal mee eens. De magie heeft trouwens heel veel plekken in het kamp veel mooier gemaakt. Blijkt het ook nog voordelen te hebben.' Zei hij met een grijns. Toen hij zijn voeten met schoenen en al in het water liet zakken veranderden zijn benen meteen in een denimblauwe vissenstaart, die vanaf de puntjes van de vinnen totaan waar hij ophield, net onder Erics navel, ongeveer 3 meter lang was.

Luce' ogen werden groot. Ze had nog nooit een meerman gezien. Ze stak haar hand uit naar de staart, trok hem toen terug. "mag ik...?" vroeg ze terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Ze was benieuwd hoe het voelde. Of het zo glad was als een vissenhuidje. Bewonderend keek ze ernaar. "ik weet ook niet of ik het wel iets slechts vind" knikte Lucinda. Natuurlijk miste ze de huisouders, of de mensen in het weeshuis, en bovenal de feestjes. Maar dit had ook wel iets, ze kon andere mensen en dieren veel beter helpen op deze manier, en ze kon al haar energie kwijt.

'Als jij dat graag wilt.' Zei Eric met een grijns. 'Het voelt gewoon als vis.' Hij keek Lucinda aan en tilde zijn staart een beetje op, zodat ze erbij kon. 'Tja, ik mis mijn ouders en vrienden thuis heel erg. Ik heb hier nog niemand gevonden waarmee ik gewoon een potje football kan spelen ofzo.' Zei Eric nadenkend. 'Maar aan de andere kant is het natuurlijk wel erg gaaf. Buiten de levensgevaarlijke wezens die op een aantal plekken rondwandelen, natuurlijk.' Zijn blik werd weer even nadenkelijk voordat hij weer glimlachte naar Lucinda.

Luce knikte. Ze raakte heel voorzichtig de gladde staart aan. "Natuurlijk mis ik al mijn broertjes en zusjes ook" dat was hoe ze tegen hen aankeek, broertjes en zusjes. Je maakte altijd alles van elkaar mee, als de een het slecht deed op school kreeg die op zijn donder van de rest, of als iemand gepest werd, waren er altijd wel mensen die voor hem op kwamen. Ze waren een grote familie en wisten alles van elkaar. Dat miste ze, dat vertrouwde gevoel van: het komt allemaal wel goed, zij was het type niet om te denken dat dat niet gebeurde, maar toch was het een prettig gevoel dat iemand dat tegen je zou zeggen (ik weet, vaag). Ze glimlachte even terug naar hem.

Helemaal niet vaag (:
-
'Nouja, we moeten er maar het beste van maken. Misschien breken we ooit nog los.' Zei hij met een grijns. 'Zou wel grappig zijn. Allemaal magische wezens over de aardbol verspreid. Mensen zouden niet weten wat ze zien.' Hij begon een beetje te grinniken bij de gedachte dat een dikke vrouw op klikklakhakjes in een kokerrok achterna werd gezeten door een minotaurus. Hij hoorde haar al gillen in zijn hoofd en zag haar gezicht langzaam paars aanlopen. Eric had op zijn minst gezegd een goed voorstellingsvermogen.

whaha (sorry genius: hij zag haar gezicht langzaam paars aanlopen)
~~
Luce liet zich in het water zakken, waarom ze het deed wist ze niet. Het water voelde warmer aan als ze verwacht had, het was helemaal niet koud. Ze ging tot ongeveer haar middel in het water, want het zou uren duren voor ze haar vleugels droog had als die uiteindelijk nat waren. "Zo angstaanjagend ben ik toch niet" grinnikte Luce met een schattig gezicht. "jij daarintegen..." nee ze dacht niet dat hij haar op zou eten, maar ongevaarlijk was hij niet.

~~
heb je al een plan voor eric (a)?

Niet echt, miss iets met Inge, ik moet nog wat leuks bedenken Hoezo? Had je wat in gedachten?
~
Eric lachte. 'Ja, niets zo eng als een halve vis die op het droge naar adem ligt te happen.' Zei hij met een scheve grijns. 'Nee, je bent zeker niet eng, eerder een geruststellende verschijning. Mensen zullen denken dat ze een engel zien.' Zei hij. Hij wierp even een blik op Lucinda's vleugels. Ook hij liet zich nu in het water zakken en hij hield zich gemakkelijk tot aan zijn heupen boven het water uit. Vanaf zijn middel ontstonden dezelfde soort kringels die je zag als je een steentje in het water had laten vallen. Ze begonnen dicht tegen zijn vissenstaart aan en werden steeds groter naar mate ze verder van hem weg dreven.

~ Luce is de persoon om gebruikt te worden, ze zal helemaal nix doorhebben dat dacht ik... ~

Luce knikte. "kan je me laten zien hoe je met dat ding zwemt? En kan ik erop vertrouwen dat je me niets aandoet zolang mijn vleugels nat zijn? Toevallig ergens een ruimte met van die föhn achtige wanden?' vroeg ze veel te snel achter elkaar voor een normaal mens om het te kunnen volgen. "wow, dat is echt...." ze had er niet heel veel woorden voor.. "gewoon, mooi" dat leek veel te simpel voor de prachtige vissenstaart die langs haar simpele dunne benen in het water bewoog.

New

‘Aphrodite, wacht nou!’ lachend rende Calypso achter de grote wilde kat aan die voor haar rende. Maar Aphrodite stopte niet maar begon juist nog harder te rennen ‘Hé’ heugend begon Calypso te lopen ‘Je weet dat ik me niet zo mag inspannen’ ze voelde haar hart bonken in haar borstkast. Aphrodite draaide zich om en liep naar haar toe “Kan je echt niet wat sneller” laak haar blik te zeggen. ‘Goed!’ Calypso haalde een paar keer diep adem en begon weer te rennen ‘Ga jij maar voor ik volg wel.’ Weg was Aphrodite Calypso alleen achterlaten op het strand. Vloekend veranderde Calypso zich in een adelaar en ging naast Aphrodite vliegen. De kat was het al zo gewend om een vogel naast zich te hebben dat ze niet eens keek. Het leek wel of Aphrodite precies wist waar ze naartoe ging. Opeens was Aphrodite verdwenen en Calypso veranderde zich snel terug om te zien waar ze gebleven was. Daar, vliegend had ze hem nooit kunnen zien, zag ze een ingang maar ze wist niet waarvan. ‘Aphrodite!’ aarzelend roepend liep ze naar binnen maar ze zag haar grote kat nergens.

Galileo lag in het water in de grot lekker relaxed te drijven. Zijn lange, lange slangen staart\onderlichaam wapperde eens in de zoveel tijd om te voorkomen dat hij te diep wegzakte in het water. Zijn slangen lagen om zijn hoofd verspreid als een Aureool. Hiju was voor de verandering helemaal zen. Daar kwam verandering in toen zijn slangen alarm sloegen omdat er een kat en een adelaat naar binnen vlogen. Hij draaide zich op zijn buik en keek naar hen, de slangen op zijn hoofd kozen een minder vriendelijke aanpak en begonnen vijandig te sissen.

Net voor ze in haar menselijke gedaante de grot binnen wou stappen hoorde ze Aphrodite grommen. 'Aphrodite!' in Calypso's altijd liefelijke stem was nu angst te horen. Als Aphrodite iets zou overkomen zou ze het zichzelf nooit vergeten. Binnen in de grot aangekomen slaagde ze een angstige gil, daar in het water lag de raarste mens die ze ooit gezien had. Uit angst veranderde ze zichzelf terug in een adelaar en vloog naar een stukje uitstekend platootje ergens boven in de grot. Daar veranderde ze zich terug en keek angstig naar beneden naar de rare slangjongen. Aphrodite stond in de vecht houding naar het water en wat er in lag te grommen.

Galileo zwom langzaam achteruit. "Sssttt" zei hij zacht tegen de slangen. Teder streek hij over hun kopjes om ze wat te kalmeren. Het gesis werd minder. Hij glimalchtte. "Goedzo." zei hij zacht.

Voorzichtig schoof Calypso nog wat naar voren zodat ze de jongen beter kon bekijken. 'Aphrodite! Rustig maar meisje' ze dacht niet dat de jongen gevaarlijk was maar die slangen op zijn hoofd waren een ander verhaal. Aphrodite werd gelijk rustig bij het horen van Calypso's liefelijke stem maar bleef nog wel zachtjes grommen. 'Hallo' waar Calypso zat was het donkerder dan in de rest van de grot, vanaf beneden kon je alleen haar felle paarse ogen zien en haar haar die voor haar gezicht waaide. Ze durfde niet naar beneden te komen maar om vanaf hier te praten vond ze geen probleem. Ze wist wel dan je ooit naar beneden zou moeten komen dus was praten een goed idee, zo kon ze er achter komen of ze veilig was of niet...