de buitenplaats

De buitenplaats is eigenlijk hetzelfde als de eetzaal, behalve dat het buiten is. Er staan picknick tafels en op iedere tafel staat een lantaarn voor als het 's avonds donker is. Ook staan er hier en daar wat bloemstukjes en planten, er staat een openlucht barbeque en een vuurkorf voor de warmte. Over de buitenplaats zijn gekleurde lampjes gespannen die een gezellige gloed over de picknicktafels schijnen. Op de bankjes van de picknicktafels liggen verschillende, gekleurde kussentjes.

Ze had de lantaarn aan en voor haar lag haar kladblok. Ze was alweer op de helft van het boekje en was bang dat ze straks zonder zou moeten zitten. Natuurlijk had ze altijd een paar lege boekjes in haar tas. Maar wat als die ook op raken. Dan heeft zij eigenlijk niks meer te doen. Zo zat ze daar dan, starend naar het boekje en denkend over de mogelijkheid dat ze hier nooit meer weg kwam.

Shavita had behoefte aan gezelschap, aan gezelschap niet aan een gesprek, even voor de duidelijkheid. Ze had haar keyboard onder haar arm, de oordopjes in haar zak en liep naar de buitenplaats, zag een lantaarntje en liep in de richting van het licht. Ze zag een peinzend meisje zitten, ze zette haar keyboard op tafel en probeerde te glimlachen, wat niet echt lukte. "hai..." zei ze onverschillig, maar niet onaardig.

Snake keek niet op of om naar het meisje en de enige teken dat ze wist dat het mmeisje er was was omdat ze,' heey...' antwoorde. Haar ogen waren nog steeds op haar boek gericht, haar gezicht zoals normaal strak en emotieloos. Af en toe schreef ze iets op maar het waren een soort van random woorden die in haar gedachte opkwamen.' ga zitten zou ik zeggen.'

NEW
Galileo had zijn gehele lichaam op de bankjes van een tafel gedrapeerd. Het puntje van zijn staart tikte zachtjes tegen de poot van de tafel terwijl hij las. Hij was misschien ene van de weinige mutanten die zijn mutatie over zijn gewone lichaam zou verkiezen. Dat had er misschien mee te maken dat een van zijn slangetjes nu zijn bladzijde voor hem omsloeg en hij zelf aleen het boek vast hoefde te houden en te genieten van zijn warme sweater en de fleecedekens die hij over zijn slangestaart had gedrapeerd. Slangen warne koudbloedig en hij nam graag het zekere voor het onzekere.

Spike vloog over de buitenplaats en landde tegenover Galileo. "Goeiemiddag," zei hij vrolijk. "Heb je het koud?" Zelf had hij natuurlijk alleen een broek aan, maar last van de kou had hij niet meer sinds de mutatie. Hij keek naar het boek dat de halfslang aan het lezen was, maar hij kon de titel niet goed zien.

Galileo knikte en 20 slangenkoppen deden met hem mee. "Ik heb het koud ja, met zo'n lang lichaam koel ik sneller af, dat is lekker als het 30 graden is, maar 's avonds is het iets minder." Hij verlegde een deel van zijn lichaam zodat Jake naast hem kon zitten. "Ik lees een verhaal versie van Perseus aan mijn ukkies voor, ze vinden het fascinerend, al hebben ze nog niet de link gemaakt tussen mij en medusa, maar misschien snappen ze hem na de derde keer." Hij glimalchtte. "De geestelijke band tussen mij en hen word steeds sterker, al snappen ze veel absracte begrippen, zoals liefde, en zo niet echt. En voorlezen als je alleen gedachten kan gebruiken waarin geen woorden zitten gaat lastig." Hij lachtte zachtjes.

Spike knikte. Hij was blijven zitten waar hij zat en bundelde het licht van de laatste zonnestralen om tot een kopie van de oude zon. Hij straalde een sterk, warm licht uit. Jake grinnikte en warmde zijn handen aan het zonnetje. Hij had het nooit koud, behalve zijn handen. Die hadden het altijd koud.

Een van de slangen tikte ongeduldig met zijn neus tegen het boek. Galileo lachtte zachtjes en ging weer verder met de zeer creatieve vorm van voorlezen. In zijn hoofd leek het op een film waarin het dialoog was vervangen door emoties. Hij vond het leuk om te doen. Zo was het zelfs nog leuk om dit stukgelezen boek nog honderden keren te lezen tot zijn slangen het begrepen.

Jake zat te kijken. Hij wist niets te zeggen en klapwiekte ongeduldig met zijn vleugels. Het veroorzaakte veel wind, dus hield hij er maar mee op. Of het door de wind kwam wist hij niet, maar het zonnetje doofde en viel in een hoopje as op de grond. Jammer, dacht Jake, maar het maakt niks uit.

De slangen waren meteen afgeleid door de vleugels. Galileo rolde met zijn ogen, deed zijn boekenlegger erin en legde het boek weg. "Jongens, jullie hebben echt nog de aandachtsspanne van een klein kind." zei hij tegen de slangen, ook al konden ze hem niet verstaan. Hij werd onder een stortvloed van beelden bedolven. Hij was er inmiddels al aan gewend. "Ze willen weten of je kan vliegen, denk ik tenminste." Zei hij met een glimalch tegen Jake.

"Oh, dat kan ik," zei Jake en met een sprong en een slag van zijn vleugels bevond hij zich op 3 meter hoogte. Hij cirkelde even rond het plein met de tafeltjes en landde toen weer tegenover Galileo. Hij grinnikte, ergens was het wel een beetje een rare vraag. Maar ja, het maakte niet uit. Hij hield van vliegen.

Shizu kwam met een konijn die ze aan de oren vasthield de oren vasthield de buitenplaats op. Verschillende mensen keken vies op, maar daar trok ze zich niets van aan. Al vond ze het niet raar, het konijn was namelijk dood en op de plek waar ze hem had geraakt zat er bloed in de vacht geklid. De wond was niet diep, maar net door de huid heen. Maar dat was al goed genoeg, haar mes had namelijk onder haar eigen gif gezeten en dat had het konijntje de das om gedaan.

Jake hoorde een walgend geroezemoes door de menigte heengaan. Hij stond op van zijn tafeltje en liep in de richting van het geluid. Daar liep een kind met een dood,duidelijk vermoord, konijn. Hij liep op haar af. "Zou je dat beest alsjeblieft weg kunnen houden hier?" vroeg hij. "Sommigen kunnen er niet tegen." Juist op dat moment gaf iemand naast hem over bij het zien van het konijn. Jake klopte geruststellend op zijn schouder.

Shizu hoorde eerst de stem en keek toen pas met een licht geirriteerde blik om. Ze schrok toen ze zag dat het Jake was. Anders had ze waarschijnlijk ook wel wat anders gereageerd, al was het niet veel. "Waar denken ze dat het eten dan vandaan komt?" Zei ze wijzend naar degene die moest overgeven. Dachten ze dat het vlees kant en klaar uit de lucht kwam gevallen? "Maar ze mogen het van mij ook zelf gaan halen hoor," zei ze terwijl ze al aanstalten maakte om te vertrekken. Als Jake er niet was geweest was ze echt niet weg gegaan. Maar ze snapte ook wel dat het niet erg verstandig was tegen de kampleiding in te gaan.

"Ach, dat weten ze wel," zei Jake, terwijl hij lichtstralen begon te bundelen. "Maar niet iedereen wil daar aan denken als ze het zitten te eten. Als je het hebt gevangen voor het eten, dan kan je het naar de keuken brengen." Hij grinnikte en boetseerde het licht tot een zwerm vuurvliegjes, om het konijn aan het zicht te onttrekken. "Hoe heb je dat dier eigenlijk gedood?" vroeg hij nieuwsgierig. Er was geen haast meer, het konijn was niet meer te zien.

Nu was het Shizu's beurt om te grinniken, al was het geen vriendelijk gegrinnik. "Ik wil het best naar de keuken brengen maar dan raad ik iedereen het wel af ervan te eten. Ik dood met mijn gif," zei ze daarmee meteen antwoord gevend op zijn vraag. Dat ze daarbij ook een mes gebruikte verzweeg ze liever. Ze vond de regel dat ze geen mes mochten hebben vreemd maar dat betekende niet dat ze van de daken ging schreeuwen dat ze er een had. Haar mes zat in een schede die ze onder haar shirt had zitten, als het goed was zat hij daar verborgen.

"Oké," zei Jake. "Interessant. Heeft datzelfde gif ook voor dat gat gezorgd?" Hij keek Shizu vragend aan. Hij was wel benieuwd. Kennelijk waren er meer giftige mensen in het kamp. Hij moest zich eens meer in de mutaties gaan verdiepen, vond hij.

Shizu deed haar best haar gezicht in de plooi te houden. "Ja, het gif brandt," dat was niet helemaal gelogen. Om haar bewering kracht bij te zetten spuugde ze op de grond waar haar gif een onkruidplantje raakte dat half wegsmolt. Bij planten brandde haar gif inderdaad, maar bij mensen en dieren niet.

"Aha," zei Jake en hij haalde zijn neus op. Iets aan het zaakje stonk, maar dat was waarschijnlijk alleen de geur die het goedje achterliet. HIj grinnikte. "Maar wat ga je met dat konijn doen, want volgens mij staat het niet zo heel fijn." Hij keek naar de zwerm vliegjes, waar het konijn inzat.

Het maakte Shizu niet uit of hij het wel of niet geloofde, zolang hij er maar niets mee ging doen vond ze het goed. Even keek ze hem raar aan, wat dacht hij dat ze met het konijn ging doen? Ze ging hem echt niet weggooien ofzo, nadat ze de moeite had genomen hem te vangen. "Opeten," zei ze dan ook droog.

"Oké, niet rauw toch, hoop ik?" vroeg hij lachend. "Want ook dat moet je dan even ergens anders gaan doen. Ook dat zullen veel mensen aankunnen." Dat laatste zei hij wijzend naar de jongen die over zijn nek was gegaan. Hij zag nog steeds groen. "Zeg, ben je toevallig een heler, want dan kun je iets aan hem doen." Het leek hem sterk dat ze kon helen, maar het zou wel fijn zijn.

Shizu schudde haar hoofd, zonder te lachen of zelfs maar te glimlachen om het grapje van Jake. Ze was eigenlijk van plan geweest om hier de vacht eraf te halen. Met verborgen minachting keek ze naar de jongen, die zou zelf geen dag in het bos kunnen overleven. "Zie je mij er voor aan hem te helpen, zelfs als ik een heler was." Ze wist dat ze nu egoistisch overkwam maar ze vertelde zichzelf dat dat juist goed was. Dan zou hij niet graag bij haar in de buurt zijn. "Maar nee, ik ben geen heler," zei ze vrij overbodig.

"Eigenlijk ben je het hem wel verschuldigd," zei Jake. "Maar zou zie je er inderdaad niet uit. Nou, dan breng ik hem wel naar iemand die ik kan helpen. En jij eet dat konijn niet hier op." Hij hielp de jongen overeind en bracht hem naar iemand van wie hij wist dat ze kon helpen. Hij keek nog een keer achterom naar Shizu, om te waarschuwen voor als ze het konijn hier zou villen.

Shizu liep met het konijn weer terug het bos in. Stomme kampleiders, dacht ze toen ze Jake nog om zag kijken. Stomme mensen die nergens tegen kunnen. Hierdoor werd ze alleen maar zekerder van haar besluit om geen eten met anderen te delen.