Drinkplaats

Dit is de plaats waar alle dieren uit het bos (gemuteerd of niet) komen om te drinken. Het is een rustige plaats en je moet er zachtjes zijn omdat de dieren anders schrikken en wegrennen. Het kan ook een heel gevaarlijke plaats zijn als je de dieren tegen je krijgt. Verder is de drinkplaats ook een fijn stuk om even te pootje baden omdat het meer op deze plek heel ondiep is. Wel zwemmen er een paar ongevaarlijke vissen in felle kleuren. Aan het einde van het ondiepe stuk zweven wat stenen om het van het grote meer te scheiden.

Luce bekeek de diertjes die dronken, het waren vage creaturen, er was er een met een drakenkop en de staart van een ezel, een paard dat meer leek op een eenhoorn en een familie eekhoorns met vleugels. Het was nog best rustig vandaag. Ze deed haar zachte leren ballerina achtige schoenen uit en liep het water in, de dieren keken niet eens op ze waren haar gewend.

NEW
Galileo lag lekker in het water. Door de zon was het een aangename temperatuur geworden en zijn lange, lange lichaam lag nu over een aantal rotsen gedrapeerd. Hij zag eruit alsof hij lekker aan eht liggen was, maar eigenlijk was hij aan het communiceren emt de slangen die zijn hoofd sierden. Het was vreemd, het was altijd door middel van beelden. nu hadden ze het erover wat voor een vis ze nu zouden vangen.

Eric had het riviertje richting de drinkplaats stroomopwaarts gevolgd totdat het te ondiep werd om nog in te zwemmen. Op dat punt vond hij een mooie rots aan de zijkant en ging daar maar op zitten. Hij hield zijn 3 meter lange staart in het water en keek naar de zon. Hij zag een aantal wolkjes voorbij drijven. Hij raakte het Keltische kruis op zijn borst aan en wenste dat het voorlopig nog niet zou gaan regenen. Dan zou hij gedoemd zijn tot lange periodes meemanheid.

Een slangetje dat Eric zag begon waarschuwend te sissen en stuurde een beeld van de meerman door naar zijn 20 makkers. Galileo en de 20 slangen (klinkt als een sprookje) keken onmiddellijk naar de jongen. Galileo hield zijn hoofd schuin, een zeemeerman, dat had hij nog niet eerder gezien. Deze jongen was hem nog niet eerder opgevallen, en dat was bijzonder, want hij was zeer prettig uitzicht. Hij werd een beetje rood, en een slang drukte plagend zijn kop tegen Galileos wang. Die rolde met zijn ogen en keek weg.

Eric draaide zijn hoofd toen hij gesis hoorde. Hij zag een jongen met slangenhaar een een verschrikkelijk lang slangenlijf op een rots zitten. Hij vond hem er nogal eng uitzien. Al die giftige beesten die om zijn hoofd krieoelden. Bah. Maar het was niet zo dat hij meteen afkeer jegens hem koesterde. Dat deed hij vrijwel nooit. Hij glimlachte naar de jongeman en zwaaide.

Galileo beet op zijn lip voor hij glimalchtt ene terug zwaaide. Hij begon naar Eric toe te kronkelen tussen de rotsen door en herschikte zijn lichaam weer op gepaste afstand. "Hallo, ik ben Galileo." zei hij met ene glimalch,

'Eric.' Zei Eric met een aardige glimlach waarbij zijn parelwitte tanden zichtbaar werden. Hij stak een gespierde rechterarm uit. Op de binnenkant van de onderarm van deze arm waren de woorden 'What goes around, comes around' getatoeëerd. Zijn onnatuurlijk zeeblauwe ogen keken op een beleefde manier in die van Galileo. Hij was best onder de indruk van het gigantische slangenlijf van de jongen. Hij had zijn eigen 4 meter lange staart al vrij indrukwekkend gevonden toen hij hem voor het eerst zag, maar dit sloeg echt alles.

Galileo knikt ene schudde zijn hand. "A-a-aangenaam" vervloekt zijt gij, stotter. Hij kon zich zelf wel voor zijn kop rammen. Er was één leuke jongen voor nodig om hem weer tot stotteren te reduceren, iets wat hij niet meer had gedaan sinds de laatste schooldag. Voor veel mensen hier was de mutatie een soort keten, een hindernis. Voor hem was het een bevrijding.

Eric glimlachte alleen maar om de stotter van de jongen tegenover hem. Hij was niet het soort mens dat anderen daarom uitlachte. Hij wierp even een blik op de lange slangenstaart van Galileo. 'Zo, indrukwekkend.' Zei hij met een brede grijns tegen hem. 'Hoe lang is dat? 10 a 15 meter? En ik dacht dat ik groot was met mn vissenstaart van 3 meter.' Hij spetterde even met het uiteinde van zijn staart in het water.

Galileo glimalchtte terug naar Eric, hij was al een beetje gekalmeerd. Eric was niet zoals de meeste jongens op zijn school, die hem keihard uitlachten om zijn stotter. "O- ongeveer t-tien meter ja." hij glimalchtte naar Eric. Vechten tegen zijn stotter had hij al opgegeven, het had toch geen zin. Hij raakte de vin van Eric's staart voorzichtig aan met het puntje van zijn eigen. "Het voelt als vis." zei hij met een glimlach. Tegenwoordig at hij veel rauwe vis, deels door die 20 slangen die aan zijn hoofd vastzaten. Dus hij wist wel hoe vinnen aanvoelden.

Eric glimlachte. 'Zozo.' Toen Galileo zijn staart aanraakte en de opmerking maakte grinnikte hij heel even. 'Het is ook vis.' Zei hij met een grijns. Zijn denimblauwe staart met groene en paarse glans, die ophield net onder zijn navel, bij het begin van zijn omnomnom wasbordje, was voor hem gewoon een halve vis. Hij wou zich liever niet toeschrijven aan de zeemeerminnen, daar voelde hij zich toch net iets te mannelijk voor. Hij flipperde de vinnen even voordat hij ze weer met de puntjes in het water liet zakken.

Galileo lachte schaapachtig. "Dat had ik kunnen weten." Hij volgde met zijn ogen de lange staart van de ander. Zijn ogen bleven iets langer dan noodzakelijk bij Erics wasbordje hangen, maar niet erg opvallend. Zijn eigen staart wapperde een beetje door het water. Zoals veel andere slangen voelde hij zich wel op zijn gemak in het water. Voornamelijk omdat er voedsel in overvloed was.

'Ach, jij bent niet de eerste die die opmerking maakt hoor, maak je maar geen zorgen.' Zei Eric met een brede grijns. 'Die van jou zal wel als slang voelen?' Vroeg hij. Hij kon niet zo goed texturen aanvoelen met zijn flippers, en hij had niet te behoefte om van zijn rots af te springen, in het water, om met zijn handen te voelen aan de staart, dus het was meer een retorische vraag. Zijn vochtige, blonde haar glansde zachtjes in het zonlicht. Het was een van zijn doelen om als hij dan een meerman was, in ieder geval een meerman met een lekker kleurtje te worden, en daarom zonde hij vaak. Hij werd al langzaam bruiner.

Galileo knikte. Hij hief het puntje van zijn staart op en streek ermee langs Erics arm. "Dat is uw antwoord." zei hij met een glimlach. Het grootste deel van zijn lichaam kronkelde een beetje door eht water, zoals je van een slang kon verwachten eigenlijk. Hij was echt relaxed in zijn slangenlichaam. Veel mensen hadden een hekel aan hun mutaie, maar hij voelde zich voor de verandering niet weerloos en een sukkeltje.

Hmm, kan Eric niet een keertje met Carmen meeten ofzo... (Hij is ZO het type om de kampleiding te verleiden (A))
-
Eric keek even met een licht ongemakkelijke blik naar de slangenstaart die over zijn arm gleed. Niet dat hij Galileo niet aardig vond, hij was nou eenmaal hetero en deze beweging, tja. Hij besloot dat het niets was en grijnsde weer. 'Ja, slang.' Constateerde hij. Hij keek even naar de slangen die om Galileo's hoofd kronkelden en observeerde ze. Hij vond het wel apart. Hij vroeg zich af of Galileo ook benen zou hebben als hij uit het water kwam.

1 ik heb geen ideen voor carmen okmdat zij geen inhoud heeft
2 Jimmie zit ook al achter carmen aan
---
Galileo keek nadenkens naar een van de slangen die nu voor zijn gezicht hing en hem aankeek. Daarna schudde h ij zachtjes zijn hoofd en duwde de slang met zijn handen weer op zijn plek. Als een slang beteuterd kon kijken deed deze dat nu. Slangen haddennnu niet echt door dat mensen relaties hebben, en niet aleen paren voor jonkies en dat soort suggesties als dat deze net deed een erg slecht idee waren.

1. DAN MAAK JE MAAR IDEEEN
2. NOUEN, Eric is leuker (A) (Door de 24/7 shirtloosheid)
-
Eric keek naar het stilzwijgende gesprek tussen Galileo en zijn slang/haarstreng. Hij grijnsde. 'Hmm, jij bent nooit alleen. Heb je vaker zulke binnenpretjes?' Vroeg hij aan hem. Hij richtte daarna zijn gezicht tot de zon. Hij haalde de puntjes van zijn staart uit het water en zijn staart veranderde in een in een donkerblauwe jeans gestoken paar benen. Hij haalde een zonnebril uit zijn achterzak en zette hem op. Hij zette zijn benen in een hoek van 90 graden en keek Galileo weer aan.

Xd, maar carmen kent jimmie beter, maar ik zie wel...
.........

Galileo knikte. "Ik heb 20 maatjes waar ik een telepathische connectie mee heb dus ja." Hij glimalchtte. "Ze vragen me soms de kop van het lijf, vooral als ze bijzondere mutaties tegenkomen of als ik ze voorlees." Hij lachtte schaapachtig. "Het is voor hun meer een film, zoals ik het telepathisch voorlees, maar ze vinden het wel leuk. Al volgen ze na de vijfde keer het verhaa van perseus en medusa nog steeds niet." Hij glimalchtte. Zelf dacht hij er niet over om zijn staart voor benen in te wisselen, tenminste tot zijn staart vast kwam te zitten tussen een paar rotsen. Hij vloekte zacht en sloot zijn ogen, even later zat er een klein joch met slangenhaar op de rots, in plaats van een halve gorgon.

Hmm, jij mag Eric wel gebruiken, maar ik Carmen niet (Kidding, doe maar wat je zelluf wilt )
-
Eric glimlachte. 'Ik wou dat ik nog films kon kijken.' Zei hij met een bedenkelijke blik. 'Dan had ik tenminste iets te doen als het buiten weer een keertje regent en ik de hele dag binnen moet zitten omdat ik anders het risico loop dat ik ergens op de grond verander in een halve vis.' Hij grijnsde. 'Wacht, dat was toch het verhaal waarbij Perseus het hoofd van die slangenvrouw afhakte en hem gebruikte om Atlas ofzo in steen te veranderen?' Eric was nu voor het eerst blij met de obsessie over Griekse mythen die zijn vriendin had gehad. Ex-vriendin? Ex-vriendin. Ze dacht dat hij dood was.

Galileo keek hem vragend aan. "Heb je dan geen iPod of laptop met films erop bij je? We hebben immers stroom genoeg voor de elektrische kookplaat en de vele opladers van iedereen." Hij keek de ander vragend aan. Eric zag er eigenlijk wel uit als iemand die genoeg van dat soort dingen zou hebben. "En het is inderdaad die mythe ja, mijn ukkies vrezen nog niet voor hun leven omdat ze neit snappen dat ik ongeveer hetzelfde princiepe ben, zels niet met behulp van een spiegel. "

Isa stond aan de rand van de drinkplaats en was bezig om de bandjes van haar ingewikkelde schoenen los te maken. Toen ze die los had stapte ze voorzichtig het ijskoude water in, maar omdat ze zelf ook koud was voelde ze het niet. Ze zag een paar vissen wegschieten en zuchtte, waarom schrokken die vissen van haar? Zo gevaarlijk was ze nou ook weer niet...

Mitchel was aardig dorstig. Hij was eindelijk bij zijn favoriete drinkplaats aangekomen, toen hij een meisje van het kamp zag. Maar hij moest echt drinken. Hij veranderde zichzelf in een ent, door veel hout en bladeren te laten groeien, en liep op entse wijze het water in. Zijn voeten begonnen direct ijskoud water op te zuigen en hij slaakte bijna een zucht van verlichting. Hij hoopte dat de ent transformatie lang genoeg zou houden, want hij wilde niet voor iemand van het kamp in zichzelf veranderen.

Isa keek verschrikt om toen ze iets achter zich hoorde, zo snel dat ze omviel en in het koude water viel. Ze voelde als snel hoe haar kleren en haren doorweekt raakte. Nu waren echt alle vissen weg. Snel keek ze op naar wat haar zo aan het schrikken had gemaakt, en haar felle rode ogen staarden naar een half mens, half boom achtig ding.

Hij ziet er nu uit als een 'normale' wandelende boom.

Mitchel keek loom naar het meisje dat viel. Hij moest grinnikte en deed dat ook, maar op de manier zoals bomen dat doen, met onaardse, diepe klanken. Hij had zich vol genoeg gezogen en liep achteruit, waar hij verdween in het struikgewas. Toen de drinkplaats niet meer te zien was, veranderde hij weer in zichzelf. Helaas waren al zijn kleren gescheurd door het laten groeien van bast en takken, dus hij droeg alleen nog zijn onderbroek. Direct had hij een verhaal verzonnen. Hij rende snel op het meertje af en nam een sierlijke duik. Toen hij boven kwam zag hij het zeiknatte meisje. "Was je geschrokken van die ent?" vroeg hij plagerig.

Isa zat een beetje beduusd in het water, maar op het moment dat ze op wilde staan om wat verder het water in te gaan kwam er een jongen aanrennen en hij dook met een sierlijke boog het water in. Ze giechelde om zijn vraag. 'Ja, een beetje wel ja' zei ze glimlachend. Hij had alleen een onderbroek aan, ook zijzelf voelde er niet veel voor om met haar kleren aan te gaan zwemmen, dus trok haar t-shirt uit. Ze had er nog wel een mooie bh onder aan, haar short trok ze maar niet uit, die was toch kort.

Mitchel begon te lachen. Ja, eigenlijk lachte hij haar uit. Maar hij deed het subtiel, dus eigenlijk was het niet te merken. Hij keek hoe ze haar shirtje uitdeed. Een normale jongen zou zijn ogen nu waarschijnlijk niet weg kunnen houden, maar hij viel niet op meiden. Toch keek hij af en toe, om te laten blijken dat dat wel het geval was. Hij was tegelijk baantjes door het meertje aan het trekken, dus het viel niet op.

Normaal zou Isa zich beledigd voelen, bij dit gebrek aan aandacht. Maar eerlijk gezegd kon het haar niks schelen.Toch hoopte ze stiekem dat Griffin nu gewoon uit het niets op zou duiken, dat hij haar in zijn armen zou nemen en... Nee, daar mocht ze niet aan denken, hij was veel te goed voor haar. Zo snel als ze kon (erg snel) zwom ze naar de vreemde jongen toe. 'Hoe heet je?' vroeg ze hem voorzichtig, terwijl ze hem met gemak bijhield.

"Mitchel, hoezo?" zei Mitchel kortaf. Hij was niet van plan haar te vragen naar haar naam. Nog niet in elk geval. Eerst moest blijken dat ze een beetje een leuk persoontje was. Net zoals al zijn vrienden moesten. Eerder kon je hem niet aardig noemen. Maar ja, al zijn vrienden hadden door de harde schil heen gekeken. Hij keek in zijn rimpelige spiegelbeeld naar zijn haar en ogen. Zijn haar veranderde van geelbruin steeds meer in rood, al was het op andere dagen weer helder stroblond. En zijn ogen waren bijna bruin. En hij kon het nog steeds alleen maar aan de herfst koppelen. Zolang hij maar niet kaal werd in de winter.

Isa maakte zich niet veel zorgen om zijn reactie. 'Hoezo niet?' vroeg ze hem terwijl ze op haar rug ging zwemmen, en alleen maar met haar voeten trappelde. Ze keek naar de lucht boven haar, er verscheen net een streepje zonlicht vanachter een wolk vandaan, en het water begon te glinsteren. 'Het water is lekker hè' mompelde ze, en misschien kon hij haar niet eens verstaan.