De krater

Niet ver van het kamp zit er een enorm gat in de grond. Er heeft ooit een meteoriet ingeslagen. En nu, door de magie, is hij opgestaan en rond gaan wandelen als een geode. De krater die achterbleef is een beetje paarsig en er groeien dan ook paarse plantjes. Hele vreemde plantjes. De plek is niet gevaarlijk, zijn ze achter gekomen, maar de planten kunnen vervelende dingen uithalen.

Regels:-
Personen:-

Jimmy zat aan de rand van het grote gat met zijn kin op zijn hand steunend. Zo keek hij naar de paarse plantjes die ruim een meter van hem vandaan stonden. Hij had ze al wel eens gezien, maar vroeg zich nu af of hij ze misschien kon gebruiken. Dat hoefde niet perse voor zijn explosieven, maar misschien ook voor iets anders.

Jake landde aan de rand van de open plek. "He, Jimmy," zei hij opgewekt. Hij bekeek de paarse plantjes even aandachtig. Ze groeiden te gemakkelijk en hij wist dat mensen er makkelijk in verstrikt konden raken. Hij schroeide ze altijd weg als ze uit de krater begonnen te kruipen. Hij zag niet dat dat ergens het geval was, en ging toen maar onderuitgezakt aan de rand van het gat zitten.

Jimmy keek op toen hij een bekende stem hoorde. ' Oh he Jake.' Zei hij met een grijns. Hij kon het meestal wel goed vinden met Jake, al hadden ze soms de nodige meningsverschillen. Ook al was Jake de baas, Jimmy kon zich aardig koppig gedragen. ' Hoe is het?' Vroeg hij met een grijns.

"Oh goed," zei Jake. " Het kan natuurlijk beter, maar op het moment loopt alles goed." Hij strekte zijn vleugels in totale lengte uit en keek nog eens naar de plantjes. Er groeide echt niks uit de maat "Het zou wel fout gaan als deze planten begonnen te lopen," mompelde hij. "Maar hoe gaat het met jou?" Hij keek Jimmy even aan, zonder ergens echt aan te denken.

Jimmy hield zijn hoofd een beetje schuin en krabte achter zijn oor. ' Mooi, als ik ergens mee kan helpen, zeg je het maar hoor.' Zei hij voor hij even nadacht voor hij antwoord gaf op Jake's vraag. ' Het gaat wel goed... denk ik. ' laten we maar zeggen dat het gaat zoals het altijd gaat.' Een grijs volgde, waarna hij weer een vlugge blik op de plantjes wierp. ' Weet jij waar die dingen voor dienen, of in ieder geval wat ze doen?' Vroeg hij nieuwsgierig

"Ik weet alleen dat ik ze af en toe weg moet schroeien," zei Jake. "En verder weet ik dat ze je kunnen wurgen. Her en der zie je nog overblijfselen van dieren die niet echt voorzichtig waren. Maar ze zijn makkelijk onder controle te houden met verschillende krachten." Hij grinnikte en bundelde een paar stralen van de zon, zodat er een spiegel oplichtte in zijn handen. Met de spiegel boog hij het zonlicht en schroeide een paar plantjes weg.

Jimmy lachte even toen Jake de plantjes wegschroeide, maar dacht tegelijkertijd na over of hij ze misschien zou kunnen gebruiken. Nadat hij had besloten dat hij een andere keer wel wat plantjes zou meenemen, draaide hij zich weer naar Jake toe. ' Hoe gaat het eigenlijk met je zus?' Vroeg hij op nonchalante toon. Hij had Carmen al even niet gezien en baalde er ergens wel van, maar dat ging hij niet aan Jake's neus hangen.

"Goed," zei Jake zonder na te denken. "Waarom wil je dat weten?" Hij had er even over nagedacht en keek Jimmy nu ondeugend aan. De spiegel verdween weer met een felle lichtflits. Hij vroeg zich wel af waarom Jimmy dat zo graag wilde weten, maar hij kon niet in iemands gedachten kijken. Hij grinnikte en richtte zich op het gladstrijken van de veren in zijn vleugels. Voor de buitenste veren moest hij ze opvouwen, anders kon hij er niet bij.

Jimmy haalde zijn schouders op, maar kon niet verbergen dat zijn wangen rood werden. ' Ehhmm gewoon, ik heb haar al even niet gezien.' Zei hij waarna hij even verlegen achter zijn oor krabde. Hij dacht niet dat het zo slim was om aan Jake te vertellen dat hij Carmen meer dan graag mocht. Ten eerste omdat hij haar broer was en ten tweede was hij kampleiding.

Jake moest lachen, maar besloot er maar niet op door te gaan. Hij besloot ook maar direct dat hij niks tegen Carmen zou zeggen, want Jimmy liet het hier wel heel duidelijk merken. Hij had het trouwens niet van deze jongen verwacht, hij kwam nogal anders over. "Als er iets is, kan je altijd langskomen, dat weet je," zei hij, al had hij geen idee waarom. Het was een soort standaardzin.

De blos bleef nog een tijdje op zijn wangen staan terwijl hij hoopte dat Jake niks doorhad. Hij was in ieder geval blij dat hij er niet op door ging. Hij knikte snel en zei:' Ja weet ik en jij mag ook wel bij mij langskomen als je ergens mee zit hoor.' Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, wat duidelijk aangaf als het als een soort van grapje bedoeld was. Toch meende hij het wel, hij vond het niet erg als mensen hun hart bij hem uitstortte, meestal wist hij er wel aardig mee om te gaan. ' Maar was je nog van plan iets te doen of kwan je hier voor je rust?' Vroeg hij opgewekt. Hij had altijd wel zin om iets te doen, zolang het maar geen saaie vervelende karweitjes waren en hij er bij kon bewegen.

"Weet ik toch," zei Jake opgewekt en hij klopte Jimmy bemoedigend op de schouder met zijn vleugel. "Wil je iets doen? Foute vraag zeker, omdat een kampleiding het altijd over klusjes heeft." Hij grinnikte en keek weer naar de plantjes. "Ik was hier niet gekomen voor mijn rust hoor, dan kan je beter niet hier komen met die dodelijke monsters voor je." Hij glimlachte en onderdrukte de neiging om iets lichts op te roepen en de plantjes te verdelgen.

' Tuurlijk wil ik wel iets doen, zeg maar waar je hulp bij nodig hebt.' Zei hij vrolijk, waarna hij zich alweer klaarmaakte om op te staan. Nee, hij deed niet alleen maar klusjes voor de leiding om in de buurt van Carmen te zijn, ook al was dat de meeste voorname reden. Hij vond het ook wel leuk soms en als toch niemand anders het wilde doen.

"Ach, op het moment heb ik geen klusjes," zei Jake lachend en hij wreef door Jimmy's haar. Met gespreide vleugels stond hij ook maar op. "Ik heb meer zin in iets lolligs om te doen. Misschien weet jij iets leuks." Hij keek de jongen opgewekt aan, bijna als een kind. Je zou op het moment niet zeggen dat hij de leider van dit kamp was.

NEW

Shavita zat aan de rand van de krater, en staarde een beetje voor zich uit. de krater gaf alles een beetje een paarse en vreemde gloed. Met haar vingers draaide ze rondjes en figuurtjes in het zand dat op de grond lag. Deze plek had iets, ze kon niet precies omschrijven wat, buitengewoons. Hier kon je zonder pardon de raarste dingen denken, zonder dat je je er voor hoefde te schamen, op deze plek kon alles en alle rare dingen die ze gezien had kon ze hier moeiteloos geloven...

Mitchel liep op de krater af. De planten begonnen, voor hem alleen, vrolijk te kwetteren toen ze zijn duidelijke sportkleding 'zagen'. Ze wisten direct wie er aan kwam lopen. Jake vond het altijd grappig bij deze planten, maar alleen als hij alleen was. Ze waren anders dan de andere bloemen in het bos. Hij wilde net iets gaan zeggen in de Plantentaal, toen hij een meisje zag zitten. Snel slikte hij zijn diepe, onaardse klank weer in en hij kreeg er de hik van.

Ze keek op toen ze een raar geluid hoorde, maar ze zag niets dus draaide ze haar hoofd naar links, naar rechts en zag een jongen in sportkleding staan. Vandaag was ze niet echt in een bui om een hatelijke opmerking te maken, of om zelfs maar een gemene grijns aan de jongen te schenken. "Hoi.." was het enige wat ze zei en glimlachte kleintjes.

"Wat doe jij hier?" vroeg Mitchel, zonder gedag te zeggen. Kon hij eindelijk weer eens alleen zijn, zat er een klein meisje. Nu kon hij dus niet rustig zijn gang gaan, zijn halfplant zelf worden en met deze gezellige, paarse planten praten. Hij wist niet waarom, maar soms waren ze gezellig zelfs dan de eeuwenoude eiken. Hij vond het ook gewoon heerlijk om me ze praten. Maar nu zat zij hier en verpestte dat moment.

"Pardón" zei ze verontwaardigd, gelijk was ze weer in de stemming om hoofden af te bijten, bij wijze van spreken. Met een gezicht op onweer keek ze naar de jongen, hoe durfde hij zo tegen haar te praten? Ze was hier toch zeker als eerst? Ze snufte en stak haar neus op, richtte haar blik op iets anders dan die jongen.

"Gewoon, waarom ben jij hier?" vroeg Jake opnieuw. "Dat begrijp je toch wel? Of zit er niks daarboven?" Hij hield zijn hoofd schuin en keek het meisje vragend aan. Natuurlijk wist hij dat ze verontwaardigd was, maar hij vond niet dat ze het recht had om bij zijn planten te zitten. Dat Jake steeds weer wat wegschroeide, was al erg genoeg. Dat kreeg hij telkens weer te horen.

Fronsend draaide ze haar hoofd weer terug naar de jongen en keek hem arrogant aan. "Misschien om het kamp te ontvluchten van mensen die me irriteren?" zei ze sarcastisch, doelend op de jongen die voor haar stond. "En waarom ben jij dan hier?" vroeg ze hem snuivend.

"Misschien wel om dezelfde reden als jij," zei Mitchel op dezelfde toon als het meisje had gedaan. "En misschien wel om meer redenen waar jij geen weet van hoeft te hebben." Hij keek haar doordringend aan. Je zou bijna kunnen zeggen dat hij probeerde haar weg te duwen met zijn blik, al zou dat natuurlijk niet werken. Hij haalde de boog van zijn rug en hield hem losjes in zijn hand. Meer deed hij niet, maar het maakte al iets uit.

Haar hand schoot gelijk naar haar stok (nietlachen;P), maar liet hem er alleen maar op rusten, ze hield de jongen in de gaten toen ze antwoord gaf. "Het spijt me maar ik ga hier niet weg" ze keek strak terug in zijn doordringende blik, ze wist dat hij wilde dat ze weg ging en dat was de reden waarom ze bleef zitten. Onder andere.

Mitchel richtte zijn boog en binnen een seconde had hij er een pijl op gelegd en geschoten. De pijl vloog vlak voor de neus van het meisje langs en raakte in de struikjes een konijn. Hij hoorde niet voor niets bij het jachtteam en hij had nu weer een heerlijke aanwinst voor vanavond. Hij keek trots naar zijn vangst en zag tot zijn goedkeuring dat de bomen en struiken het voorzichtig met hun wortels begroeven.

Verschrikt keek ze op. "He!" riep ze uit en had haar vechtstok stevig in haar hand en draaide zich naar de jongen toe. "Dat had bijna mijn neus gekost!" zij ze verontwaardigd tegen de jongen. Ze had dan geen geweldig mooie neus, hij kwam erg van pas. Ze mopperde nog wat na en keek naar wat de jongen geschoten had. Een konijn, ook lekker..

"Nee, hoor," zei Mitchel rustig. "Ik mis toch nooit mijn doel. En mijn doel was niet jouw neus." Hij grinnikte. Het konijn was inmiddels in de aarde verdwenen, de wortels brachten het nu waarschijnlijk richting de keuken. Zo ging dat altijd. Hij keek naar de stok die het meisje vast had. Een beetje lachwekkend, vond hij. Wat moest je nou beginnen met een stok.

"Als het wel zou was..." zei ze dreigend en snufte om zijn zelfverzekerdheid die bijna arrogantie was, ze had de jongen zien kijken naar haar stok. Hooghartig keek ze de jongen aan, hij moest maar denken dat het niets was, dat je daar niets mee kon, toevallig kon zij zich er erg goed mee verdedigen en was ze er gevaarlijk genoeg door.

"Dat zeg ik toch, hij is nooit mis,"zuchtte Mitchel en hij liep naar de andere kant van de krater, uit de buurt van het meisje. Hij zag een ondergrondse bobbel naar het kamp gaan, vast en zeker het konijn. Hij moest lachen om het gezicht. Velen zouden wel denken dat het één of ander monster zou zijn.