Mijn proloog voor randomgedoe

Moet ik iets veranderen; Kritiek, opmerkingen en shizzle.
__
Gerards handen waren om Suzy, zijn dierbare geweer, geklemd. De adrenaline gierde door zijn lijf, het bloed werd in hoog tempo door zijn lichaam gepompt. Zijn ademhaling ging zwaar en het voelde als een marteling hoe traag zijn vingers de trekker overhaalden. De kogels vlogen hem om de oren. Maar hij leefde. Net zoals andere soldaten. Ongelooflijk. Hij ging het halen. Hij ging de Duitsers een lesje leren. Zijn overmoed was hem bijna fataal: een kogel scheerde langs zijn wang heen toen hij iets rechter ging zetten om beter te zien. Toch maar niet. Suzy lag lekker in zijn hand, en dat besef haalde hem terug naar de realiteit. Het was 1945, Normandië. En hij ging deze oorlog overleven. Dat moest gewoon. Hij vuurde weer af, een hele serie kogels. Hij had zijn vrienden zien sterven, hij had iedereen die hij liefhad zien sterven. De enige die restte, was zijn zoon. Zijn zoon van twee jaar die nu bij zijn nicht logeerde. Daar was hij veilig. Dat hoopte Gerard in elk geval. Nee. Daar moest hij niet aan denken. Maar toch keek Gerard, na een moment van zwakte, met herwonnen kracht over de beschutting. Ze moesten dood. Allemaal. Niemand kwam aan de personen die hij in zijn hart had gesloten. Ze gingen dood. Allemaal. Daar ging Gerard persoonlijk voor zorgen. Hij richtte Suzy op enkele vijandige schutters en liet de trekker afgaan. Hij zag het stromende bloed, de doodskreet. Het voelde zo goed aan, een vijand van het leven te beroven. Gerard voelde geen spijt, geen enkel greintje spijt. Het was vreemd, maar het was wel zo. Hij voelde zich geen moordenaar, omdat hij wist dat ze het verdienden. Zij waren de moordenaars. Dat wist Gerard, dat voelde Gerard. Diep in zijn binnenste. Hij haatte hen uit de grond van zijn hart. Gewoon, om wat ze deden. En stiekem wist Gerard niets anders: hij liet zich leiden door wat hem verteld was. Ook al waren ze mensen, met een eigen mening. Levende wezens, slechts geleid door hun dictator. Het was niet hun schuld. Maar hieraan dacht Gerard niet, hij laadde enkel zijn geweer voor nog een lading kogels. Hij haatte hen, ook al was het niet hun schuld. Zij waren de schuldigen, in zijn ogen. Maar dat waren ze niet, ze waren de zondebokken. Dat was iets anders, maar Gerard liet zich altijd leiden door zijn haat. Het waren zijn eigen vleugels, hij vloog als hij iets vernietigde dat hij haatte. Hij was agressief, had zich altijd leiden door zijn agressie. Impulsiviteit, ja. Hij kon niets uiten, dat hoefde ook niet. Zo af en toe een woedebui, geuit in agressie. Dat was prima. Ook nu. Ook nu liet hij zich leiden door de woede, snakte hij naar meer doodskreten. Naar meer bloed. Naar meer, naar meer van de macht die nu door hem heen stroomde. Hij genoot ervan. Ieder ander zou hebben gezegd dat vandaag de ergste dag van hun leven was, maar Gerard genoot ervan. Het was prachtig. Hij voelde zich machtig, onsterfelijk. Vreugde, woede. Maar geen angst, geen verdriet. Het was een roes die hem overviel. Als hij kon, had hij dit machtige gevoel altijd. Omdat, omdat het gewoon goed voelde. Precies zoals Gerard het wou. Hij voelde zich bijna nooit zo. Maar hier, de eerste aanval die Gerard meemaakte. Meteen, al precies goed. Gerard had nooit gedacht dat het leger wat voor hem zou zijn. Maar dat was het. De kick, de adrenaline. Mensen doden. De slechte mensen. De vijand. Prachtig. Hij besefte dat zijn aard naar boven kwam. Maar dat interesseerde hem niet. Wat hem interesseerde, was dat ze dood gingen. Het bloed. De doodskreten. De wonden. En het was zijn schuld. Hij was er meteen al verliefd op. En hij loste weer een schot. En nog één. Hij was onsterfelijk. Hij doodde mensen. En hij voelde geen greintje spijt.

gaaf :d

Maar ehm het begin met die kogels klinkt meer als een loopgraven oorlog dan als tweede wereldoorlog...
Maar ik haal het allemaal door elkaar dus ik weet het niet precies xd

de loopgraven was de tweede wereldoorlog als ik goed heb opgelet tijdens geschiedenis(nee niet echt maar goed)

Nee loopgraven eerste, dat weet ik zeker

Was echt veel gruwelijker dan de tweede oorlog... En toen gingen ze parijs vrij houden door in taxies naar de loopgraven te gaan

whaha ik heb echt geen idee meer maar goed ik vond geschiedenis nooit interessant ik sliep de helft van de tijd. Niet eens grappend. Ik heb echt geslapen tijdens de geschiedenis lessen.

JEP

loopgraven was eerste, hitler heeft nog in de loopgraven gediend, en tweede was van alles en nogwat, maar geen loopgraven

haha ik wil Stam back voor geschiedenis, hij kon zo goed vertellen dat ik het nog kan herinneren xd

uhu

Het zijn geen loopgraven. Het is vaag, maar bij de aanval van Normandië waren er enkele beschuttingen. Of anders klopten de getuigenissen van veteranen niet.

haha, denk wel dat die kloppen xD

Maar ik vind het gaaf

Bij Nederlands hadden we niets beters te doen dan veteranengedoe te bekijken. Anyway.