de steencirkel

In het water op een toch wel afgelegen stukje van het meer zit een soort cirkel van stenen. Ze zijn al vaak belopen dus er zitten geen scherpen randjes meer aan. In de cirkel is het water lekker warm en het lijkt wel verwarmd te worden door de stenen. Die zijn niet gloeiend heet maar stralen wel warmte uit. Een grote boom heeft zijn bladeren over de cirkel heen gewerkt en zo zou niemand echt de cirkel opmerken als je niet wist dat die er was.

Griffin liep op blote voeten langs het meer. Zijn schoenen hingen aan de veters over zijn linkerschouder. Rond zijn andere schouder hing een leren tas. Vandaag was het een rustige dag, zonder veel zieken en gewonden. Dat gaf de helers de kans om eens goed op krachten te komen.
Zijn blik was op de horizon gericht, want Griffin wist wat zijn bestemming was. Elke keer als hij echt ontspanning zocht, kwam hij hiernaartoe: de steencirkel.

Vijf minuten later verscheen de grote boom al voor hem. Griff's ogen glinsterden licht.
Even wierp hij een blik om zich heen. Niemand te zien. Er was ook niemand in het water. Zonder aarzelen begon Griffin zich vervolgens snel uit te kleden tot zijn boxershort, legde zijn tas en schoenen bij zijn kleren en stapte het warme water in. Een tevreden grijns tekende zich gelijk op zijn gebruinde gezicht. Heerlijk! Hij zuchtte en dook een keer onder. Hij hoefde niet eens aan de temperatuur van het water te wennen.
Waar Griffin was, was het niet diep dus kon hij gemakkelijk gaan zitten en onderuit zakken. Zijn handen plaatste hij achter zijn hoofd. Zijn ogen sloten zich. Een briesje speelde met zijn donkere, nat geworden haren.
Het was inmiddels best een tijd geleden dat Griffin hier voor de laatste keer was geweest. Dat maakte dat hij er nog meer van genoot.

Onbewust zakte Griffin in een lichte sluimer terwijl hij genoot van het zacht ruisen van de wind door de bladeren..

Snake was al een tijdje niet alleen geweest. Iedere keer als ze alleen wilde zijn kwam ze mensen tegen en het irriteerde haar op een gegeven moment mateloos. Ze wilde een keer echt alleen zijn. Even geen mensen om haar heen, even een keer niet dat masker op van de gezellige vriendin of de hatelijke bitch. Ze wilde nu een keer zichzelf kunnen zijn en misshcien zelfs een paar tranen laten vallen. Iets dat ze echt niet wilde doen bij iemand. Daar schaamde zij zich iets te veel voor.
Zachtjes op haar tenen lopend omdat ze dat gewoon fijner vond voelen kwam ze bij de steencirkel aan maar tot haar grote ergenis was er al iemand. Helaas voor haar kon ze diegene niet af gaan katten want eigenlijk mocht ze Griffin wel. Of nou ja mogen? Snake mag eigenlijk niemand behalve zichzelf maar ze kon wel met hem leven. Hij was niet heel verschrikkelijk.' Do you mind if I join you?' Haar stem was zacht zodat ze hem niet al te erg zou laten schrikken.

Ondanks dat het niet hard klonk, ging er een schok door Griffin heen toen hij een stem hoorde. Zijn ogen openen zich abrupt en keken recht in die van Snake. “Oh, hé daar.” groette hij haar glimlachend na zich hersteld te hebben. Haar vraag bracht een lichte blos op zijn wangen aangezien Griff soms best preuts kon zijn, maar hij stemde toe. “Kom erbij als je zin hebt.”
Iets ongemakkelijk keek hij naar opzij. Zijn armen kwamen achter zijn hoofd vandaan en hingen nu langs zijn lichaam. Eigenlijk had Griffin niet echt iets om zich voor te schamen (met zijn bescheiden six-pack, brede schouders en andere delen van zijn lichaam), maar hij was zich hier feitelijk niet van bewust.
Langzaam ging zijn blik weer terug naar Snake. Hij had nu wel de kans om haar beter te leren kennen, want eigenlijk wist hij nog niet zoveel van haar. Glimlachend ging Griffin iets rechter zitten.

Snake zag zijn blosjes en het deed haar toch wel breed glimlachen.' Euhm als je het niet wilt moet je het zeggen hoor dan kom ik gewoon een andere keer terug. Ik bedoel ik kan begrijpen dat je me er niet bij wilt hebben.' Ze beet op haar lip wat een straaltje bloed veroorzaakte en gelijk hield ze op en veegde het snel weg. Vroeger beet ze haast altijd op haar lip maar nu meost ze zichzelf echt afleren dat te doen want ze beet haar hele lip kapot nog voordat ze het zelf echt doorhad. Ze liet toch al snel haar tas vallen en schopte haar kleine slippetjes uit. Nee ze was totaal niet preuts aangelegd. Ze wist dat ze een goed lichaam had. Misschien nog niet helemaal volledig uitgegroeid maar dat maakte niet heel erg uit. Ze wist hoe ze ermee om moest gaan en hoe ze verleidelijk moest zijn op de juiste momenten. Dat was ook al een deel waarom ze zo makkelijk jongens kon chanteren of haar zin vna hun kon krijgen.

Griffin keek Snake aan en luisterde naar wat ze te zeggen had. Hierna schudde hij licht grijnzend zijn hoofd. “Nee, nee. Ik vind het niet erg. Kom er maar bij als je wilt.” Hij meende het.
Zijn oog viel op het straaltje bloed bij haar lip. Automatisch voelde Griffin direct de drang om het te genezen, maar hij hield zich in. In plaats van tot zulke actie over te gaan, zakte hij weer iets verder onderuit en maakte het zich gemakkelijk. Hij moest ook niet zo zitten mutsen..hm, aansteller dat hij was. Soms kon hij zichzelf echt ergeren: dan was hij net té precies of, zoals nu, preuts en teruggetrokken. In zijn leven had Griffin het (veel) meer dan één keer moeten aanhoren:
van bijvoorbeeld vrienden die beweerden dat een knap meisje hem helemaal zag zitten en hem aandrongen eindelijk eens iets daarmee te doen, wat hij dan vervolgens natuurlijk niet deed.. Om gek van te worden.

Zijn blik dwaalde voor een moment af naar een punt in de verte, maar ging uiteindelijk toch weer naar Snake. Op de één of andere manier maakte Griffin eveneens iedere keer een 'goede'indruk op haar: was het niet omdat hij doordrenkt van het zweet de ziekenzaal kwam binnen gehold, dan kwam het doordat hij hier, halfnaakt, een beetje onhandig zat te prutsen..
Toch..dacht hij uit haar glimlach op te merken dat ze het gelukkig niet al te erg vond.

Snake grinnikte kort en kon het niet laten om even haar wenkbrauw op te trekken. Toch liet ze hem al snel weer zakken omdat je hem toch niet kon zien omdat haar pony ervoor zat. Met een behendige beweging stapte ze uit haar jurkje en liet hem op de grond vallen. Daarna bekeek ze even haar buik en benen die net open gereten leken en daaronder kwam haar slangenhuid naar voren.' Euhmm ik weet dat ik niet echt de mooiste ben met mijn slangen huid dus sorry als ik je laat schrikken.' Het leek bij haar huid net alsof het opengescheurd was en dat daaronder haar echte slangenhuid te voorschijn kwam. Veel mensen vonden het dood eng om te zien en wilde dan altijd zo snel mogelijk van haar vandaan. Alleen daarom voelde zij zich nu kwetsbaar. Normaal voelde zij zich nooit kwetsbaar dus het voelde zo raar om zich dan wel zo kwetsbaar te voelen bij Griffin. Ze deed snel een elastiekje om haar toch wel erg lange haar heen en gelijk hoorde ze iets scheuren. Ze wist dat het haar huid was. Langzaam aan kwam er overal op haar lichaam slangenhuid maar goed nu hield het gelukkig op bij een paar plekken.

Griffin keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Snake's huid toen ze hier zelf over begon, maar was eerder verbaasd en geïnteresseerd dan dat hij het ook maar een beetje eng vond. Hij schudde zijn hoofd waardoor en enkele spetters van zijn donkere haar afkwamen ten teken dat zij zich er niet voor hoefde te verontschuldigen of (als dat zo was) te schamen. “Iedereen heeft wel iets opgelopen door de mutaties.” Zijn grijns verbreedde. “Ikzelf heb nog weleens de neiging om te spinnen en mijn ogen kunnen katachtig worden, net als mijn tanden en handen. Dat is af en toe best vernederend.” grinnikte hij en liet ter bevestiging kort horen hoe het klonk als hij net als een kat ging spinnen. Er klonk een diep, rollend geluid uit zijn keel. Het had al menig kampgenoot aan het lachen gemaakt, omdat de tegenstelling tussen het schattige spinnen en de jongvolwassen man nou eenmaal best groot was. “Trouwens,” sprak Griffin toen snel verder om zichzelf niet helemaal voor gek te zetten, “misschien heb ik wel iets voor je huid om het minder kwetsbaar te maken. Dat heb ik ooit van een alchemist geleerd.” Hij glimlachte vriendelijk naar haar en volgde Snake met zijn ogen.

Snake keek hem geïnteresseerd aan terwijl ze naast hem kwam zitten. Het gegrom van hem klonk echt heel schattig en ze begon automatisch sissen.' Ohh sorry mijn sis is soms zo storend.' Ze wilde weer op haar lip bijten maar hield het in. 'misschien heb ik wel iets voor je huid om het minder kwetsbaar te maken. Dat heb ik ooit van een alchemist geleerd.' Haar ogen schoten gelijk naar Griffin,' Denk je dat mijn huid kwetsbaar is?' Het kwam eruit alsof ze beledigd was en eigenlijk was ze dat ook wel. Haar slangen huid zag zij niet als iets kwetsbaars.' Mijn huid is gemaakt om te vervellen nu. Er komt vanzelf een slangenhuid voor in de plaats. Het is niet kwetsbaar.' Haar woorden klonken een beetje boos en gelijk toen ze dat doorkreeg keek ze hem geschrokken aan.' Ohh sorry het was echt niet mijn bedoeling geweest om boos te worden. De slangen verandering zorgd ervoor dat mijn woede meer aangespoord word dna de andere emoties. Ik zou graag je hulp willen hebben.' Haar gezicht stond schuldbewust en ze zag er nu echt uit als een klein meisje dat net de schuld van iets had gekregen maar dat eigenlijk niet had gedaan.

Griffin ging automatisch rechter zitten en keek Snake verbaasd aan toen ze in een soort woedeaanval tegen hem uitviel. Hij wachtte tot ze uitgesproken was voor hij met een kalme, toch iets geschrokken stem antwoordde. “Misschien was kwetsbaar niet het juiste woord, maar ik dacht alleen dat je huid soms pijnlijk zou kunnen zijn door de verandering. En als dat zo is, heb ik daar iets voor.” legde hij zichzelf uit met een voorzichtige, ontstane glimlach doordat Snake heel schuldbewust keek. “Dat is alles.” Griffin haalde zijn schouders op. Zijn lichaam ontspande zich weer iets. “Maar..wat kun jij nog meer na de mutaties? Ik bedoel..heb jij ook bepaalde krachten gekregen?” Al vanaf het begin was Griff erg geïnteresseerd in andermans veranderingen en in de verandering van zijn omgeving. Hij wist inmiddels al enkele dingen van Snake, maar vroeg zich af of er zich misschien meer mutaties hadden plaatsgevonden bij haar. Hopelijk vielen zijn woorden dit keer niet verkeerd..

Snake keek beschamend van hem weg over het wateroppervlak.' Het spijt me nog een keer dat ik tegen je ben uitgevallen ik bedoelde het niet zo. En ik heb giftig speeksel, mijn tandhoeken zijn mega, ik heb een slangen tong, euhmm ik kan mijn lichaam in rare vormen bewegen en ik word helaas voor mij aangetrokken tot open vlees of bloed. Niet dat ik gelijk helemaal panisch word maar ik verlang dan wel gelijk ernaar. Ik ben een soort lichtelijke vorm van een vampier. Ik leef niet voor bloed en hoef het ook niet maar als ik geen rauw vlees krijg dan kan ik wel soms echt helemaal gek worden.' Ze wilde weer op haar lip bijten maar besloot alweer dat het verstandiger was als ze het niet deed.' Ik kan gewoon nog steeds niet begrijpen hoe ik tegen je ben uitgevallen. Ik val nooit tegen iemand uit. Ik ben juist de persoon die iedereen probeert te helpen en geen woede heeft.' Dat was niet waar maar zo hield ze andere mensen dingen voor en ze kwam altijd geloofwaardig over.

Griffin luisterde geïnteresseerd naar Snake's verhaal over haar krachten. Ze klonk als een sterk persoon, dus kon Griff maar beter oppassen dat hij geen ruzie met haar kreeg. Dat leek gelukkig ook weer niet heel moeilijk, want Snake had spijt van haar eerdere woedeaanval en zij leek Griffin inderdaad iemand die anderen juist probeerde te helpen. “Dat geloof ik direct.” zei hij daarom en knikte. “Ik zag hoe je Tyler verzorgde.” Een verleidelijke glimlach speelde rond zijn lippen, puur omdat hij Snake wilde overhalen voor iets: “Eigenlijk..kan de helersgroep wel meer mensen gebruiken. En ik wilde je daarom nog vragen..of jij misschien interesse hebt?” Zijn wenkbrauwen ging iets omhoog bij deze woorden terwijl Griffin het meisje met puppy-eyes aan bleef kijken. “Je hoeft niet geconfronteerd te worden met bloed en dergelijke. Dat lossen de andere helers wel op. Maar bij breuken en kneuzingen kun je echt van pas komen. Dus..wat zeg je ervan, hm?” Griff had niet gemerkt hoe hij een stukje naar haar toe was gaan leunen en trok zich nu weer terug. Ze zou inderdaad een welkome aanwinst zijn, bedacht hij zich.

Snake wist toch al eigenlijk wat hij wou vragen omdat ze er zelf ook al een tijdje over aan het nadenken was geweest. Maar de manier waarop hij het deed zorgde ervoor dat haar hele maag overhoop ging. Shane had het ook al bij haar geprobeerd, zo verleidelijk te zijn en te proberen haar ergens mee over te halen maar Shane had echt geen schijn van kans. Maar Griffin wist het voor elkaar te krijgen om toch iets in haar wakker te maken. Vooral toen ze merkte dat hij wat meer naar haar toe ging leunen. Eigenlijk vond ze het heel jammer toen hij wegging. Gelijk teon ze zichzelf op die gedachte betrapte schudde ze haar hofd lichtelijk. Nee, ze hield alleen van zichzelf en van niemand anders. Dat moest ze goed in haar hoofd stampen.' Ehum ik denk dat het me niet zo slim lijkt om euhm dagelijks te moeten worden geconfronteerd met andere mensen en met hun verwondingen. Ik euhmm ben gewoon niet zo'n lief meisje en de enige rede dat ik de andere dag in de ziekenzaal was, was omdat ik iemand het wilde zien uitschreeuwen van de pijn of kijken hoe mensen hun wonden eruit zagen. Ik hoe zeg je dat...' Ze beet uiteindelijk toch weer even op haar lip en proefde gelijk bloed dus veegde ze het snel weg.' Ik kick op pijn van andere. Het lijkt me gewoon geen goed idee om mij dan in een ziekenzaal te zetten. Hoe graag ik mensen ook wel wil helpen en hoe graag ik jou wil helpen.' Bij die laatste opmerking werd ze helemaal rood en begon te stotteren.' Ik bedoel niet zo maar euhmm ik euhmm ik...' Uiteindelijk klapte ze haar mond dicht en keek nu naar haar handen omdat ze zichzelf echt geen houding wist te geven.

Griffin keek Snake vanuit zijn ooghoeken aan en luisterde aandachtig naar wat ze zei. Hij wachtte tot ze uitgesproken was voor hij zuchtte en kort een pruillipje trok, welke al snel over ging in een stralende glimlach. “Jammer, we zouden je hulp toch goed kunnen gebruiken.” Zijn hoofd draaide naar Snake toe. “Maar ik snap door je uitleg waarom je moet weigeren.” Zijn wenkbrauwen ging iets omhoog toen het meisje ineens begon te stotteren. De reden hierachter wist Griffin niet, noch kon hij inschatten dat het ook maar enigszins met hém te maken kon hebben. Zijn hand ging voorzichtig naar haar schouder en rustte hier op terwijl zijn ogen de hare vonden. “Het geeft echt niet.” Er viel een bepaalde bezorgdheid op zijn gezicht te lezen, samen met een mengsel van nieuwsgierigheid en verbazing. “Trouwens,” zei Griffin toen met een zachte, kalmerende stem terwijl hij zijn hand weer terugtrok. “ik weet hoe je je voelt.. Ik kick ook op pijn van anderen, maar dan omdat ik een bepaalde drang voel om die pijn weg te nemen.” Halflachend schudde hij zijn hoofd en liet zijn blik afdwalen naar het water. “Net zoals daarnet toen ik je advies wilde geven over je huid. Ik kon weer eens mijn mond niet houden.” In één beweging vonden zijn ogen Snake weer terug. Zijn mond opende iets, maar sloot zich weer. Even zweeg hij voor hij er nog iets aan toevoegde. "Ik denk..dat het gewoon bij mij hoort, net zoals jouw goede bedoelingen bij jou horen." Voor Griffin hoefde Snake niet onzeker te zijn, want iedereen was wie hij was. Ze leek welwillend, maar had zijn aanbod af moeten slaan. Dat gaf niets. Hij wilde dat zij dit wist en hoopte dat hij dit enigszins duidelijk had kunnen maken.. Want net als zijn helersgave, hoorde een deel van zijn geheimzinnigheid gewoon bij Griffin.

Snake wilde lachen. Hij was zo'n goedhart en zij kon daar normaal iemand helemaal om uitlachen. Zij was nooit goed geweest en had altijd honderden gezichten. Maar hij leek werkelijk in het gezicht van de willende en lieve Snake te geloven. Natuurlijk geloofde hij dat, iedereen geloofde het maar waarom voelde het dan bij hem anders? Waarom voelde het voor haar aan alsof ze ook werkelijk iemand bedroog. Normaal had ze daar nooit moeite mee maar dit keer leek het aan haar te knagen. Kort schudde ze haar hoofd in de hoop het knagende gevoel weg te schudden. Maar helaas het lukte niet.' Je bent echt aardig. Dat verdien ik niet die aardigheid. Ik ben zelf alles behalve aardig.' Nee ze ging hem niet vertellen over de verschillende gezichten. Galileo was al één mens te veel en hij was technisch gezien een slang.' Jij hoort mensen te helpen, het past bij je. Ik doe mensen pijn dat past bij mij.' Het klonk onschuldig alsof ze het over het weer had. Maar dit was verre van het weer.

“Ik ben zelf alles behalve aardig.”
Deze woorden van Snake deden een bedenkelijk frons op Griffin's voorhoofd verschijnen, maar hij haalde zijn schouders op. “Als jij het zegt, maar..als dat waar is, is er iets wat ik niet snap..” Zijn glimlach veranderde in een speelse grijns waarin in feite meer verscholen zat. “Als jij alles behalve aardig bent, hoe kan het dan dat ik je best graag..oké erg graag mag én dat je de hele tijd zo lief tegen me bent geweest?” Langzaam liet Griffin zijn mondhoeken ongemerkt nog iets verder omhoog krullen. “Ben ik dan zo speciaal of..zit dat lieve meisje toch ergens in je?” lispelde hij verder op een aangename toon. Griffin geloofde niet en wilde ook niet geloven dat hij fout zat. Er was gewoon iets in die glimlach van het meisje wat zijn gelijk bewees. “En daarbij.. heb jij mij juist geholpen en helemaal geen pijn gedaan, al lijk je dat zelf nog niet te beseffen.” mompelde Griffin er nog snel achteraan met een raadselachtige blik. Voor even staarde hij Snake diep in de ogen alsof hij zo de waarheid in haar irissen kon lezen, voor hij plotseling ergens anders heen keek en nogmaals zijn schouders ophaalde. “Maar het zal wel aan mij liggen, hm?” alleen bij die laatste 'hm' wierp Griff nog een korte, toch veelbetekenende blik op Snake. Eens zien wat ze hier van zou zeggen..

Snake kreeg de rillingen van hem hoe, hij zo overtuigt was dat ze lief kon zijn. Maar wat ze niet begreep was 'En daarbij.. heb jij mij juist geholpen en helemaal geen pijn gedaan,' Ze wist eigenlijk helemaal niet waar hij het over had met die woorden.' Hmm dat ligt aan jou en aan dat ik je inderdaad erg speciaal vind.' Mompelde ze zachtjes en probeerde de hele tijd zijn blik te ontwijken. Ze vond zijn blik verschrikkelijk, alsof hij door haar heen keek en wist hoe ze werkelijk in elkaar zat. Haast onhoorbaar zuchtte ze en liet zich verder onderuit zakken in het heerlijke water. Haar haren begonnen langs haar gezicht te drijven alsof het haar gezicht wilde omlijsten. Ze sloot haar ogen even en voor dat moment zag ze er vredig uit. Niet dat ze zich zo van binnen voelde maar voor dat moment zag ze er vredig uit aan de buiten kant. Een lieve glimlach sierde haar gezicht en doordat haar haren ook werkelijk haar gezicht omlijstte had ze iets sprookjes achtigs om haar heen.

Griffin kreeg niet de reactie die hij gewild maar wel verwacht had; Snake gaf nog niet toe dat ze toch iets aardigs in zich had. Dat hoefde ze eigenlijk ook niet te doen, want Griffin wist het al. Hij voelde dat het hem goed deed toen Snake hem speciaal noemde. Dát had hij niet verwacht..en wist hij hierdoor eerst niet goed wat te doen of te zeggen. Daarom bleven zijn ogen maar naar het porseleinen gezichtje naast hem staren.
Snake's haar dreef mee op de bescheiden rimpels van het water. Haar glimlach deed hem automatisch ook glimlachen. Snake zou zich waarschijnlijk wel als laatste een prinses noemen, maar ze leek er momenteel in ieder geval wel verdacht veel op één.
Griffin betrapte zich erop dat hij even, heel even, stiekem geen genoeg kon krijgen van het uitzicht. En voor zij deze rust en elegantie zou doen veranderen, sprak hij Snake daarom zacht toe: “Wacht, blijf stil liggen. Ik wil dit beeld in mij opslaan.” Zijn stem klonk als een zuchtje wind. “Begrijp me niet verkeerd,” voegde hij er snel aan toe zonder zijn stem te verheffen, “ik heb gewoon een bepaalde interesse in schoonheid.” Zijn mondhoeken krulden iets verlegen omhoog toen Griffin besefte wat hij eigenlijk gezegd had. “Zoals bij een zonsopgang of een waterval..dan neem ik gewoon even de tijd om..” Onbewust boog Griffin zich toen een stukje naar voren zonder zijn blik van Snake af te wenden. “te kijken.” sloot hij fluisterend af en liet het overgebleven restje lucht langs zijn lippen ontsnappen.

Snake wilde juist toen hij iets zij haar ogen open doen maar gelijk weerhield ze die trek. Ze luisterde naar zijn woorden,'Ik wil dit beeld in me opslaan.' Snake was overrompeld door die woorden. Waarom zou hij nou een beeld van haar willen opslaan en dan vooral een beeld waarvan je niet eens haar ogen zag. Zijn stem leek voor haar gevoel van fluweel te zijn. Ze wilde er alleen maar de hele dag naar luisteren. Niets doen alleen luisteren. Misschien moest ze toch maar die baan aannemen bij de ziekenzaal. Gelijk toen ze weer zijn stem hoorde werd ze weer terug getrokken naar de realiteit, wat voor haar niet eens aanvoelde als realiteit,' Begrijp me niet verkeerd, ik heb gewoon een bepaalde interesse in schoonheid.' Bij die woorden voelde ze hoe haar toch wat bleke wangetjes langzaam aan perzikrood werden.' Zoals bij een zonsopgang of een waterval..dan neem ik gewoon even de tijd om..' Onbewust hield ze haar adem in wachtend op zijn laatste woorden. Op de woorden die zijn fluwelen stem haar zou schenken.' te kijken.' Bij die laatste woorden haalde ze uiteindelijk toch adem maar probeerde zich nog steeds niet echt te veroeren.' Dus je vergelijkt me met de schoonheid van een waterval of een zonsopgang? Dan ben ik zeker het lelijke eendje ofzo.' Zei ze op haast diezelfde fluistertoon als hoe hij net tegen haar gesproken had.

Pas toen Snake hem antwoordde, leunde Griffin weer naar achteren en keek hij nu enkel nog vanuit zijn ooghoeken naar haar mooie gelaat.
“Dus je vergelijkt me met de schoonheid van een waterval of een zonsopgang? Dan ben ik zeker het lelijke eendje ofzo.”
Griffin lachte zacht en schudde zijn hoofd. “Heb jij echt zo'n lage dunk van jezelf?” Zijn ogen knipperden een paar keer snel achter elkaar van lichte verbazing. “Want dat ik nergens voor nodig. Ik vind je heel mooi.” zei hij eerlijk. Hij kon het niet helpen dat bij zulke complimenten een lichte kleur op zijn wangen verscheen. De glimlach ging geleidelijk over in een ondeugende grijns. “En daarbij..moeten er vast wel jongens in het kamp zijn die al iets geprobeerd hebben bij je..een versierpoging?” Er klonk maar een vlaag, oké misschien iets meer dan dat, nieuwsgierigheid door in zijn stem. Griffin was oprecht benieuwd of er inderdaad jongens waren geweest die deze aantrekkelijke slangendame hadden proberen te bedwelmen en zo ja..wie dat waren. Dat moesten wel zelfverzekerde personen zijn aangezien Snake hem niet echt iemand leek die door de eerste romantische woorden zou zwichten. “Hm?” lispelde Griffin ten teken dat hij nog op antwoord wachtte. Het kon haast niet dat niemand Snake ooit had verteld hoe knap ze was. Nee.

Snake opende haar blauw/groene ogen en keek uiteindelijk toch naar Griffin. Het eerste wat haar opviel waren zijn toch nog steeds zichtbare blosjes en gelijk kwam er een richting verliefd neigende glimlach op haar gezicht. Ohh wat hoopte ze nu vurig dat hij niet zou zien dat ze verliefd was. Daarna bedacht ze zich dat hij iets had gezegd waardoor hij blosjes zou hebben gekregen. Ze had wel naar zijn stem geluisterd maar echt meegekregen wat hij zei had ze niet want zijn stem deed haar betoveren. Gelijk begon ze in haar gedachte te graven naar wat hij had gezegd. Eerst had hij iets gevraagd of ze echt zo'n lage dunk van zichzelf had. Ze kon zich nog vaag herinneren dat ze toen geknikt had naar hem zonder hem aan te kijken. En wat had hij daarna gezegd? Iets van dat het nergens voor nodig was want hij vond haar mooi. Gelijk toen ze daaraan dacht keek ze verlegen neer en wilde op haar lip gaan bijten maar wist zich gelukkig in te houden. Zijn stem zorgde er weer voor dat haar blik weer de zijne vond.' En daarbij..moeten er vast wel jongens in het kamp zijn die al iets geprobeerd hebben bij je..een versierpoging?' Snake dacht even na bij zijn woorden. Ja verscheidene jongens hadden het geprobeerd maar Snake wees ze allemaal af of ze deed voor een paar dagen dat ze ook op hun was en dan liet zij ze vallen. Dat was haar spelletje ze hoefde geen liefde. Waarom wou ze dan wel liefde van de jongen voor haar? Snel schudde ze die gedachte uit haar hoofd. Zo mocht ze niet denken. Hij was gewoon een afleiding. Net als al die andere jongens. Griffin's 'Hm?' bracht haar weer bij de realiteit, blijkbaar was ze helemaal in gedachte verzonken.' Ik heb werkelijk geen idee. Volgens mij niet. Of ik moet wel heel blind zijn geweest maar dat geloof ik niet. En begrijpelijk jongens voelen zich gewoon niet aangetrokken tot mij. Ik neem het ze niet kwalijk. Er zijn zat andere mooie meisjes. Zo kwam ik een meisje tegen Isa, ze was bloedmooi maar wat verwacht je dan ook van een vampier.' Snake fakede een onzekere blik en liet toen haar blik afglijden naar de rotsen die in een cirkel stonden.

“Ik heb werkelijk geen idee. Volgens mij niet. Of ik moet wel heel blind zijn geweest maar dat geloof ik niet. En begrijpelijk jongens voelen zich gewoon niet aangetrokken tot mij. Ik neem het ze niet kwalijk.” sprak Snake lichtelijk onzeker.
Griffin kon haast niet geloven dat geen enkele jongen iets geprobeerd had bij haar en liet dit ook duidelijk merken door licht te fronsen met een wantrouwige blik. Ergens had hij het gevoel dat zij niet helemaal de waarheid sprak, daar hoefde hij geen helderziende voor te zijn: Snake was echt mooi en aardig. Op een dag zou er zeker iemand zijn die haar dat zou laten inzien, daar was Griffin van overtuigd.

“Zo kwam ik een meisje tegen Isa, ze was bloedmooi maar wat verwacht je dan ook van een vampier.” ging Snake verder.
Bij de naam, of eigenlijk bijnaam,'Isa' gleed er plotseling automatisch een brede glimlach over Griffin's gezicht. Zijn ogen fonkelden vrolijk. De verliefdheid droop gewoon van hem af. “Isabelle? Oh ja, dat is ze zeker..” verzuchtte hij net hard genoeg om het verstaanbaar te maken, terwijl zijn handen met een gevallen blaadje speelden. Lag het aan hem of was zijn hart twee keer zo snel gaan kloppen? “En ze is lief, grappig, slim en..” Ineens betrapte Griffin zichzelf erop dat hij nu wel erg begon af te dwalen. Zijn ogen keken op van het water en ontmoetten die van Snake. Hij lachte blozend. “S-sorry.” verontschuldigde hij zich direct met een korte schouderophaling. “Ze is mijn vriendin. We zijn nog maar net samen, maar..het voelt als veel langer.” Griffin kon het niet helpen te stralen. Het prachtige gezicht met de rode ogen verscheen in zijn gedachten en deed hem voor een moment wegdromen, tot hij zichzelf weer tot orde riep en zich concentreerde op zijn gesprekspartner. “Ik hou mijn mond alweer, aangezien jij vast geen behoefte hebt aan een verliefde en daardoor snel afgeleidde gozer in je jacuzzi, hm?” Hij lachte een gelukzalige lach. Het was lang geleden sinds hij zich zo had gevoeld. “Dus om op jou terug te komen.. Misschien moet je dan beter kijken, want ehm..” Even keek Griffin schichtig om zich heen alsof wat hij nu ging zeggen eigenlijk een groot geheim was. Voorzichtig boog hij zich iets voorover. “ik heb jongens namelijk weleens over jou horen praten, meer dan 'weleens'. Toen ik je voor de eerste keer zag in de ziekenzaal, wist ik daardoor stiekem al wie je was.” Weer lachte Griffin, dit keer was het een speels, geamuseerd lachje, vol euforie. “Ik denk zelfs dat een aardige hoeveelheid van die jongens er haast alles voor over zou hebben om nu hier in mijn plaats bij jou te zitten.” zei hij grinnikend met toch een serieuze ondertoon en schonk Snake een goedbedoelde knipoog. “Heb ik dan even geluk.” grapte Griffin verder terwijl hij zich verder onderuit liet zakken en genoot van de zon op zijn gezicht.

Snake keek verschrikt op van het water toen ze te horen kreeg dat Griffin de jongen was over wie Isa het dus de hele tijd had.' Wacht maar dan ben jij... haar en...' Ze keek helemaal verward en wist niet zeker of ze nu haar theorie moest doorhalen zoals ze Isa had beloofd. Uiteindelijk besloot ze het toch wel te doen. Kreeg Snake niet diegene die ze leuk vond dan zou die domme Isa dat al helemaal niet krijgen.' Dat mag ze je niet aandoen...' Gelijk sloeg ze haar hand voor haar mond en keek hem met grote verschrikte ogen aan.' Daar ben je veel te goed voor. Ohh dat kan ze niet menen.' Kwam er van achter haar handen nog uit. Daarna sloot ze haar ogen even haalde diep adem en liet haar handen weer zakken terwijl ze haar ogen open deed.' Ik had even met Isa gepraat en nou ze euhm... ze zei nogal wat gemene dingen over je en ik wil niet gaan klikken ofzo maar ik vind dat je het recht hebt te weten waar ze het over had. Dus waar jij nu aan toe bent in die relatie.' Ze beet op haar lip en voelde het bloed weer langs haar mondhoek glijden. Gelijk veegde ze het weg maar haar blik lag nu op een ver punt achter Griffin. Tot zo ver ging haar plannetje goed. Ze moest nu alleen nog zorgen dat ze het laatste stuk ook nog geloofwaardig over kon brengen.