De Zevensprong

Dit is een plek in het bos waar, je raadt het al, zeven wegen bij elkaar komen. Het is een bekende ontmoetingsplek. Er staan hoge bomen afgewisseld met wat lage struikjes. Het is er nooit heel erg licht door het dichte bladerdek. Het kan een heel enge plek zijn omdat de varens op de grond soms opeens tot leven komen, of van kleur veranderen. Andere planten kunnen soms opeens licht gaan geven.

Tyler had geen idee wat ze hoe ze op deze plek gekomen was maar nu ze er was kon ze er maar beter het beste van maken. Zuchtend ging ze op een op de grond zitten trok haar schoen uit en begon haar voet te masseren. Ze had geen idee hoeveel kilometer ze al gelopen had maar haar voeten zeiden dat het er genoeg waren geweest waren. Zuchtend bedacht ze dat het vast geen kwaad kon om even haar ogen dicht te doen. Het geritsel van de bladeren werkte rustgevend en voor ze het wist lag ze te slapen.

Luce sprong uit de boom, er waren wat vogeltjes uit het nest gevallen, waarvan er een een gebroken pootje had, ze hoopte maar dat het geholpen had en de vogeltjes niet verstoten werden. Terwijl ze achter Yin aanliep struikelde ze bijna over een meisje dat op de grond lag te slapen.

'Oef!' Tyler schrok van een blad dat op haar hoofd terecht kwam maar waar ze nog meer ga schrok was het meisje dat bijna over haar struikelde. 'Misschien is het voortaan toch niet zo handig om midden in het bos een dutje te doen' slaapdronken rekte ze zich uit en keek het meisje voor zich eens onderzoekend aan. 'Zeg, ken ik jou niet ergens van?' ze kwam haar erg bekend voor maar niet in de zin dat Tyler haar gezicht herkende want het zou best kunne. Dat Tyler haar eens op het kamp gezien had, maar van wat anders, al zou ze niet weten wat....

Luce keek het meisje verbaasd aan. "Misschien beter als je dat niet meer doet inderdaad" zei ze met een vriendelijke glimlach. "En waarschijnlijk heb je me wel eens in het kamp gezien" zei ze. "we zijn niet met zo veel"

'Ja dat zou het kunnen zij' Tyler sprak langzaam terwijl ze nadacht waar ze het van herkende 'maar ik denk niet dat dat het is' ze haalde haar schouders op en onderdrukte een geeuw. 'Maar wat maakt het ook uit' ze haalde nog mals haar schouders op 'Ik ben Tyler trouwens' met veel moeite stond ze op, oef, ze voelde bijna al haar spieren protesteren.

"Lucinda" stelde ze zichzelf voor "zeg maar Luce" ze hield er niet zo van als mensen moeite deden haar hele naam te zeggen, dan klonk ze zo belangrijk. "En wat heb je hier verloren?" vroeg Luce vriendelijk. Een boom liet zijn wortels omhoog komen zodat je erop kon gaan zitten. Een voor haar en een voor Tyler.

Met een gepijnigd gezicht liet Tyler zich op een van de wortels zakken. 'Dat is iets waar ik nooit aan zou kunnen wennen' verzuchte ze 'dat wij, mensen gemuteerd zijn oké maar de planten en dieren? Dat is gewoon raar. Maar wat ik kwijt ben? Niet echt iets bijzonders hoor alleen maar een stom armbandje' het armbandje was gelukkig niet zo speciaal voor Tyler anders had ze wel veelmeer moeite gedaan om het te vinden.

Luce glimlachte. "zal ik helpen zoeken?" meteen staken er ongeveer vijf eekhoorns hun neus langs de boom, inclusief Yin. Eekhoorns bleken van glinsterdingetjes te houden, en ze vonden het geweldig te zoeken, dat was ook een reden dat ze hun voedsel verstopten waar je het nooit meer kon vinden.

'Wouw' Tyler had wel vaker in dit bos eekhoorns gezien maar nog nooit vijf tegelijk. 'Maar als je niks anders te doen hebt... Graag! Het is gewoon een zilverbandje van ongeveer 2cm met een kleine blauwen steen in het midden' verbijsterd bleef ze naar de eekhoorns kijken, zo dichtbij had ze hun nog nooit gezien en ze zag gelijk dat ze niet zo erg op ratten leken zoals ze altijd gedacht had.

Luce knikte en de eekhoorntjes begonnen door de blaadjes te lopen alsof het honden waren. "ze zijn een beetje vreemd gemuteerd" zei Luce maar. "die linker met de rode staart is Yin" Yin keek op bij het horen van haar naam. "meer een soort kat, maar echt een schatje" zei Luce met een glimlach.

'Ze zijn geweldig!' Tyler kon haar ogen niet van ze afhouden en ze moest toegeven dat ze Yin het mooiste vond. 'Wat is er dan veranderd bij hun mutatie?' ze kon niet echt iets raars ontdekt en wat niet echt raar is als je bedenkt dat ze een paar minuten geleden nog dacht dat eekhoorns er uitzagen als groten ratten.

Luce grinnikte. "ze zijn in elk geval niet meer zo schattig en onschuldig als ze waren" ze spuwden nu vuur, een akelige hoeveelheid vlammen kon uit dat kleine mondje naar buiten komen.

'Ik moet toegeven dat ik niet gedacht had dat zulke schattige beestjes ooit in iets gevaarlijks zou kunnen veranderen. Wat leven we toch in een rare wereld.' rare mutaties, vreemde dieren, levende planten Tyler vroeg zich af wat een buitenstaander er van zou vinden.

Luce knikte. "zolang je hen niets doet doen ze ook niets terug" ze had de hoofdeekhoorn van de eekhoornclan van deze eekhoorns ooit beter gemaakt toen deze in het prikkeldraad gekomen was wat hen van de gewone wereld afzonderde. Sindsdien waren er altijd eekhoorns om haar heen.

'Mm ik ben niet van plan om een eekhoorn ook maar iets aan te doen daar zij ze veel te schattig voor. En ik zou niet graag zien wat ze dan met mij zouden doen' ze rilde al bij de gedachte een boze eekhoorn achter zich aan te hebben.