Het openluchttheater

Ergens in het midden van het terrein staat een podium met halfronde tribunes ervoor. Erg veel wordt het niet meer gebruikt, alleen nog voor toespraken van de kampleiding. De meesten zijn wel klaar met voorstellingen en pep-wedstrijden. Maar het is nog steeds een prima plek om samen bij elkaar te zitten, wat dan ook veel gedaan wordt.

Jimmy stond op een van de tribunes en liep de tribune af. Niet zomaar lopen, maar bij elke trede lager, werden er weer danspassen aan zijn moderne dans toegevoegd. Ergens was hij blij dat er niemand was om hem te zien, maar hij vond het ook jammer, omdat hij het leuk vond om voor mensen te dansen. maar voor zichzelf dansen was leuk genoeg voor hem.

Eric zat rustig op de onderste trede van de bühne, hij staarde naar het lege toneel. Er was zoveel veranderd sinds dat hij hier de laatste keer zat. Hij was een meerman geworden. Een meerman. Hij kon het zelf nog niet eens behappen, terwijl hij het al een tijdje was. Op het land voelde hij zich toch nog vrij normaal, maar hij kon niet meer zwemmen zoals hij gewend was. Hij keek naar zijn voeten, die hij nooit meer met de lichtbreking van water erboven zou zien, en zuchtte.

Tyler wist dat hier ergens een podium was maar waar wist ze niet precies, aha! daar was het al. Snel rende ze de laatste meters naar het podium. Eerbiedig streek Tyler met een vinger over het podium. Als je eens bedacht hoe oud het hout was waar het podium van gemaakt was. Elke plank vertelde zijn eigen verhaal en ook al kon Tyler hun verhalen niet horen het was interessant om te denken dat iemand ze ooit gehoord had. Zuchtend bedacht ze dat het vast geen kwaad kon om even haar handschoenen en sjaal af te doen er was toch niemand in de buurt. Met haar handschoenen en sjaal af probeerde ze op het podium te klimmen maar ze zetten haar voet verkeerd en viel naar beneden met een klap die haar naar adem deed snaken op haar rug.

Eric had het meisje dat aan was komen lopen bekeken. Hij had besloten om niet naar haar toe te gaan, totdat ze viel. Hij stond op en liep naar haar toe. Zijn hoofd wierp een schaduw op haar gezicht, omdat hij boven haar hing. Hij keek naar de handschoenen en de sjaal. Hij had geen shirt aan, en nog had hij het niet koud. Hij vroeg zich af waarom het meisje ze droeg, maar vroeg er niet naar. 'Gaat het wel?' Vroeg hij met een bezorgde blik, terwijl hij een hand uitstak om haar overeind te helpen.

Kreunend keek ze naar de draaiende de wereld om zich heel. Verschrikt hoorde ze iemand vragen of het ging, ze was dus toch niet alleen geweest. ‘Uhh, het gaat wel’ ze wou net zijn hulp aannemen toen ze weer aan haar rare huid dacht. Ze trok haar hand snel terug en stond uit eigen kracht op. Haar handschoenen lagen gelukkig niet ver weg dus ze had ze binnen luttele seconden weer aan. Schuldbewust glimlachte ze naar de jongen waarbij ze omhoog moest kijken.

Eric keek eerst een beetje vreemd naar het meisje. Zeker toen ze haar handschoenen weer aantrok. Ze moest vast een of andere aparte verandering hebben waardoor ze andere mensen niet aan kon raken. 'Weet je het zeker? Je viel nogal hard. Je kan best een hersenschudding hebben.' Zei hij bezorgd. HIj moest naar beneden kijken om met het meisje te praten, maar aangezien hij al heel zijn leven nogal lang was, was hij dat onderhand wel gewend.

Ze had nog nooit een hersenschudding gehad dus ze zou niet kunnen zegen hoe dat voelden. Ze bewoog al haar botten een voor een om te controleren of ze niks gebroken had. ‘Kijk niks gebroken en..’ ze schudden haar hoofd snel heen en weer om te laten zien dat er niks aan de hand was ‘Echt, niks, aan, de….’ Duizelig stopte ze met schudden en greep haar hoofd vast. ‘Au’ Misschien was er toch iets mis.. ‘Misschien kan ik beter even gaan zitten’ voorzichtig ging ze op het podium zitten en probeerde de draaiende wereld stil te zetten.

Eric ondersteunde het meisje terwijl ze naar het podium toe liep. 'Hmm, dit is echt niet helemaal goed hoor.' Zei hij met een bezorgde blik. 'Misschien moeten we er iemand bijhalen die er iets meer verstand van heeft dan ik?' Vroeg hij twijfelend. Hij wou niet dat het meisje iets ernstigs had opgelopen en daaraan zou lijden omdat hij niet het juiste had gedaan om het te verhelpen. Hij knielde voor haar neer zodat hij goed in haar ogen kon kijken. Ze zag er erg duizelig en verward uit.

Tyler voelde nu ook dat er iets niet goed was, haar hoofd bonkte en alles draaide. ‘Raak mijn huid niet aan!’ ze sloot haar ogen en toen ze ze weer opende bleef alles gelukkig weer staan. ‘Het gaat wel weer’ ze probeerde overtuigend te glimlachen maar het leek meer op een grimas. Tyler moest er niet aan denken dat hij iemand zou halen, dan zou gelijk iedereen weten dat ze niet de handigste is.

Eric deed een stapje achteruit. 'Sorry.' Stamelde hij. Hij wou het meisje niet verstikken. Hij had zelf het gevoel dat hij niet eens zo dichtbij zat. 'Weet je het zeker? Een hersenschudding is echt erg gevaarlijk.' Zei hij tegen Tyler. Ze zag er nog steeds een beetje suf uit, en haar glimlach leek ook niet echt oprecht. Hij beet op zijn onderlip. 'Iedereen kan wel eens een keer vallen hoor. Zeker met al deze nieuwe mutaties enzo. Je bent echt niet de eerste.' Zei hij tegen haar met een oprechte glimach.

Tyler twijfelde er niet aan dat hij het goed bedoelde maar ze wist het niet zeker. Tyler beet twijfelend op haar lip. Ze wist niet dat een hersenschudding gevaarlijk kon zijn. ‘Umm misschien later? Het gaat al veel beter ik heb alleen maar hoofdpijn’ als haar hooft strakst nog zo’n pijn deed zou ze nog eens overdenken om hulp te zoeken maar hopelijk gaat het over.

Eric glimlachte. 'Als jij denkt dat het goed gaat is het natuurlijk niet nodig om er iemand bij te halen. Maar als je misselijk wordt of draaierig blijft zoek je iemand op, beloofd?' Vroeg hij aan haar. Hij keek haar recht in de ogen. Hij zag er bloedserieus uit. Hij had geen zin in doden in het kamp, en een hersenschudding of erger zou daar best tot kunnen leiden. De agressieve wezens gaven al genoeg problemen. 'Ik ben Eric trouwens.' Zei hij. Hij stak zijn hand maar niet uit. Dit meisje leek een beetje anti-aanraakerig.

Mmmm ze had de naam Erik wel vaker gehoord rond het kamp maar ze kon zich niet herinneren in welke situatie.. ‘Tyler’ wijzend naar zichzelf ‘en ik beloof dat zodra ik me anders ga voelen hulp ga zoeken.’ Ze beloofde het nu wel maar ze wist uit ervaring dat ze nooit hulp zou durven vragen. Ze was blij dat hij zijn hand niet uitstak, ook al had ze handschoenen aan ze vond het toch eng om iemand aan te raken op welke manier dan ook.

'Mooizo. Het zou zonde zijn als jou iets overkwam.' Zei Eric tegen haar met een brede glimlach. Hij streek door zijn blonde haar en ging naast haar zitten. Op een schappelijke afstand natuurlijk. Hij was misschien een flirt, maar hij luisterde goed naar wat iemand wel en niet wilde, en als zij niet wilde dat hij haar aanraakte, dan was dat maar zo.

Tyler lachte zachtjes in zichzelf, zonde als haar wat overkwam? Zelf zou ze het het beste vinden als ze hier helemaal niet was, ze moest steeds oppassen dat ze niemand aanraakte en wat nou als iemand haar per ongelijk aanraakte… ze hadden hier geen tegengif dus dat zou een dode betekenen. Tyler blies het plukje haar dat voor haar ogen gevallen was naar achteren en draaide zich zo dat ze met haar bovenlijf naar Eric gekeerd zat. ‘Bedankt dat je me wou helpen trouwens’ ze wist niet zeker of ze hetzelfde gedaan zou hebben als hij gevallen was… Ze zou vast gewoon snel weggerend zijn en hopen dat hij niks had.

'Ach, dat zou iedereen toch doen?' Vroeg Eric met een glimlach. 'Ik had je moeilijk kunnen laten liggen, je maakte best een lelijke smak.' Zijn gezicht betrok tot een nadenkende blik en een paar seconden later stond het weer gewoon ontspannen, zoals het zou staan als hij op een mooie lentedag door het bos zou wandelen of in een meer zou zwemmen, zonder staart. Maargoed, dat deed hij niet. Hij zat nu op een redelijk donkere dag op een leeg podium met Tyler naast zich.

‘Nou ik denk niet dat iedereen gelijk een vreemde geholpen zou hebben’ Tyler kon een glimlach niet onderdrukken. Haar hoofd bonkte niet meer zo hard meer, zo dat nadenken een stuk makelijker ging. ‘Toen ik vanochtend waker werd had ik niet verwacht dat ik van een podium zou vallen.’ lachend knipte ze met haar linker hand haar knipbloem uit maar haar wat moeilijk ging door haar handschoen. ‘Ik had gedacht dat het gewoon weer zo’n saaie dag zou worden’ ze speelde wat met de bloem voordat ze hem terug in haar haar probeerde te stoppen. Een vloek inslikkend viel de bloem uit haar handen en dwarrelde naar benden. Tyler sprong van het podium en pakte haar bloem snel op, maar door dat ze te snel bewoog werd het even zwart voor haar ogen.

'Nouja, dan heb je geluk dat ik dat wel deed.' Zei Chris met een scheve grijns. 'Ik had ook niet verwacht dat ik dames ging oprapen van de grond.' Grapte hij. Toen hij zag dat Tyler weer last kreeg van haar val legde hij snel zijn hand weer op haar schouder. 'Rustig in- en uitademen.' Zei hij kalm. 'Dan komt het vanzelf wel goed.' Hij streek zachtjes over haar rug. 'In" Hij wachtte 2 seconden, 'En uit.'

Tyler’s ademhaling ging snel en in haar blikveld zag ze onnatuurlijke zwarte vlekken. Ze concentreerde zich op Erik zijn stem maar het lukte haar niet om haar ademhaling weer onder controle te krijgen. De bloem kneep ze helemaal fijn en door het weinige lucht dat ze binnen kreeg ze een hevige hoestbui. Na haar hoestbui ging het al een stuk beter. ‘Het, gaat, wel, weer’ schoor veegde ze de tranen van haar wangen. Ze zag nog steeds een paar zwarten vlekken maar haar ademhaling had ze weer ondercontrole.

Eric keek nog steeds met een bezorgde blik naar Tyler. 'Weet je het zeker?' Vroeg hij aan haar. Ze leek alles behalve oké. Het leek wel alsof ze echt iets opgelopen had door de harde val. Als ze niet eens een clipje van de grond op kon rapen, hoe moest het dan als ze in gevecht kwam met een of ander boswezen?

Misschien was het toch handiger om hulp te vragen aan iemand, maar dan zou ze moeten uitleven hoe ze aan die wond, krassen en blauwe plekken kwam op haar rug en boven armen. En dan zouden ze er weer zo'n groot probleem van maken dat ze niet eerder gekomen was, blablabla. Tyler had zichzelf gelijk weer onder controle toen ze dacht aan het gevecht van vanochtend, nog nooit eerder had ze het zo moeilijk gehad als toen, het onderwater ding had haar goed te pakken gekregen... 'Nee het is echt niet nodig om hulp te halen' ze had nooit kunnen liegen maar nu klonk het echt beroerd. Vanuit haar ooghoek kijken hopte ze dat Eric haar geloofde.

Eric keek Tyler even aan. 'We hoeven niet persé naar de kampleiding hoor. We kunnen er ook gewoon iemand bij halen die kan helen. No questions asked.' Hij was niet dom. Er waren verschillende redenen waarom iemand niet naar een dokter zou kunnen willen gaan. Meestal hadden ze iets te verbergen. Misschien deed dit meisje aan zelfbeschadiging of was ze vroeger geslagen, wist hij veel. Hij wou het niet eens weten. Hij wou alleen dat ze zich nu goed voelde.

‘Het is niet dat ik iets tegen de kampleiding heb hoor!’ Tyler trok een gek gezicht maar keek gelijk weer serieus. Ze twijfelde even om hem te vertellen wat er gebeurt was maar besloot om hem toch in vertrouwen te neme. ‘Nee vanmorgen kwam ik in aanraking met iets.. onaardigs en ik kon nog maar net weg komen maar niet voor hij zijn aandenken achter had gelaten op mijn rug en boven arm’ verdrietig keek ze de andere kant op. Tyler hield er niet van om zulke dingen toe te geven maar ze moest het aan iemand kwijt… ‘En ik wil liever niet dat iemand er achterkomt dat ik mezelf niet eens kan beschermen’ spijtig beet ze op haar lip.

Eric keek Tyler even met een klein spoortje medelijden aan. 'Maar meidje toch, er lopen hier zoveel gevaarlijke dingen rond, zelfs ik zit onder de wonden hoor. Dat is niets om je voor te schamen.' Hij had de 'grote broer' houding aangenomen. 'Als je ook nog andere wonden hebt moet je er zeker naar laten kijken. Je wilt niet weten hoeveel mensen bij de leiding komen met wonden. Daar zijn ze voor weetje.' Legde hij met een aardige glimlach uit.

Tyler’s lip begon te trillen en ze durfde Eric niet aan te kijken, ze frunnikte wat met haar handen. ‘Het is ook niet het gevecht wat erg was.. het was de uitkomst. Ik weet dat mijn huid giftig is maar dit was de eerste keer dat ik zag wat het deed..’ huiverend sloeg ze haar armen om zichzelf en niet omdat het koud was. Het was vreselijk om te zien hoe dat ding pijnleed ondanks dat hij haar ook pijn gedaan had.

Eric schrok eerst een beetje van Tyler, maar hij begreep wel waarom ze zich verschrikkelijk voelde. Als alleen al je aanraking dodelijk was, zou je jezelf wel een monster moeten voelen, al was Tyler dit compleet niet. Eric sloeg zijn arm om haar heen, voorzichtig dat hij haar huid niet raakte, en maakte sussende geluidjes. 'Kalm aan, meidje, het komt wel goed.' Was het enige wat hij kon bedenken te zeggen om haar een beetje te kalmeren.

Dit was te veel voor Tyler en ze begon nu echt te huilen. Het was geen leven om de hele tijd te moeten oppassen dat je niemand aanraakte en Tyler had echt wel gezien dat sommige kinderen terugdeinsde als ze in de duurt kwam. ‘Ik haat mijn leven!’ Tyler voelde dat al het verdriet dat ze had genegeerd sinds haar verandering naar boven komen en begon nog harder te huilen.

'He, dat moet je niet zeggen. Waarom zeg je dat nou?' Zei Eric, lichtelijk geïrriteerd. Hij haatte het als mensen gingen zeuren. 'Wees blij dat je niet het hoofd van een koe hebt ofzo.' Iets in hem was geknapt. Hij kon er niet tegen dat iedereen altijd maar aan het zeiken was. Over hun verandering, hun verleden, wat dan ook. Hij ging misschien te ver. Maar zo was hij dan ook wel weer.

Tyler moest lachte door haar tranen heen 'ik denk niet dat de koe het erg leuk zou vinden als ik zijn hoofd zou pikken.' Het was niet Tylers bedoeling op zo zurderig over te komen, maar soms had ze wel het gevoel dat ze niet op deze planeet thuishoorden. Ze haalde een paar keer diep adem en ging weer recht op zitten. 'Het spijt me dat ik moest huilen' ze veegde haar tranen van haar wangen en durfde Eric niet aan te kijken.